[0] A Pirates Life for Me - Speeltopic - Speeltopics

Ooit, lang geleden, is er een schip gezonken door een aanval van sirenes.
Je weet wel, die bloedmooie meiden die je verdrinken. Nu zinken er wel vaker schepen.
Maar in dit schip zat een heleboel goud en zilver.
Daarom zijn er zoveel schepen naar opzoek, honderden jaren later.
Helaas gaat dat niet héél makkelijk.
Je hebt een aantal dingen nodig:
Een zilveren kelk,
Het kompas van de koning,
De kaart in de schedel,
En het vertrouwen van een meermin.

De regels:
- Niemand is perfect
-Je mag nergens de beste in zijn. Dan bepaal je over karakters dat zij dat niet kunnen zijn.
- Het is komisch bedoeld, jonge karakters en niet zo depressieve mensen zouden heel fijn zijn. (Piraten snijden andere, niet zichzelf (

[ bericht aangepast op 12 aug 2015 - 21:23 ]

mortui vivos docent

HEY!!!

Bowties were never Cooler

MT!!!!

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Mt

Your make-up is terrible

Pixie
's Nachts was er nooit iets te zien op zee, behalve af en toe een toplicht van een marine of koopvaardijschip. Ik had ook nog eens een paar lange dagen gedraaid, dus vannacht was ik in slaap gevallen. Dat gebeurde vaker en was meestal niet echt een ramp. Vannacht had ik het toch beter niet kunnen doen. Toen ik eenmaal op mijn benen was gekrabbeld en de slaap uit mijn ogen had gewreven, zag ik namelijk twee andere schepen eng dicht in onze buurt liggen. Het was nog buiten de reikwijdte van kanonskogels, maar binnen het half uur zouden ze daar allebei kunnen liggen. Een rits vloekwoorden kwam uit mijn keel, terwijl ik me zo snel mogelijk langs de mast naar beneden liet glijden. Normaal klom ik altijd netjes met een ladder, zelfs al kon ik ook prima gewoon klimmen. Ik trok schuldbewust mijn kleren recht en haalde een hand door mijn ontembare rode haren. Nog even slikte ik, voor ik me een klein trillend handje op de deur van de kapitein klopte. Ik was echt doodsbang voor wat er ging gebeuren. Ik had het aan moeten zien komen, vooral omdat er een koopvaardijschip tussen zat, die dus een toplicht had. Ik slikte nogmaals en hoopte dat ik voor deze stommiteit niet zou worden gekielhaald. Ik kon wel zwemmen, en mijn adem inhouden, maar ik was er zeker geen fan van. Misschien zouden we weg kunnen komen, maar de kans achtte ik vrij klein, gezien de wind voor ons verre van gunstig stond. Ik had hier echt geen zin in, een confrontatie, maar ik was enorm bang dat het door mijn stomme schuld onontkoombaar was. Zo bleef ik dus extreem nerveus, tegen het doodsbange aan, staan wachten tot de kapitein open zou doen en ik het bericht over kon brengen dat we ingesloten waren.

[Prut stukje, sorry]

[ bericht aangepast op 12 aug 2015 - 21:59 ]

Bowties were never Cooler

MT

Are you, are you, coming to the tree?

Edward England

Een paar harde kloppen werkte me. Ik sprong op alsof het kanonschoten waren, maar liet me toen weer op bed vallen. Ik had de avond hiervoor een beetje teveel gedronken, ben ik bang. Ik stond op, en keek of ik überhaupt wel wat aan had, voor het geval het een dame was. Al was er maar één dame aan boord. Ik zag tot mijn opluchting dat ik zelfs mijn laarzen nog aan had. Ik geeuwde, rekte me uit en liep toen met tegenzin naar de deur. Ik opende deze, en trof Pixie aan. Hij keek erg zenuwachtig. Dit kom niks goeds betekenen, tenzij hij nog banger voor mensen was dan hij al leek. Toch besloot ik gaan risico's te nemen en vroeg: 'Wat is er, Pixie?'

[Flutstukje, ik moet er echt even inkomen]

[ bericht aangepast op 12 aug 2015 - 22:15 ]

Are you, are you, coming to the tree?

Lucy

Ik had mijn ogen wijd opengesperd. Ik was al uren wakker, zo voelde het tenminste. De werkelijkheid zei vast iets heel anders, maar dat kon me even niks schelen. Ik keek om me heen, maar niemand anders leek echt wakker. Ik wipte uit mijn hangmat, en controleerde of er nog plukjes uit mijn hoed staken. Dat deden ze gelukkig niet. Het was een beetje vreemd om Luke te zijn, maar ik was er gewend aan geraakt. Dat was ik mee bezig dan. Voorzichtig glipte ik tussen de slapende bemanning door, naar het dek. Opgelucht haalde ik adem, genietend van de frisse lucht. Het was zulk mooi weer dat ik zelfs zijn kreeg te zingen, maar Luke deed dat niet en ik dus ook niet. Ik zag zo ongeveer niemand, totdat ik Pixie via de mast naar beneden zag komen en naar de kapiteinshut toe stormen. Hij tweede vlak langs me, maar hij zag me niet. Was ik onzichtbaar geworden? Dacht ik verontwaardigd. Ik keek om me heen, een klom toen behendig naar boven, het kraaiennest in. Misschien niet helemaal oke van me, maar als Pixie erin zit kon dat niet. Nu wel, en ik ben benieuwd wat Pixie zoveel angst heeft aangejaagd. Ik kijk in het rond, en dan zie ik het. Te schepen liggen angstwekkend dichtbij.

mortui vivos docent

Pixie
Ik moest wachten en merkte dat achter me Lucy via een van de ladderwegen naar mijn veilige plekje klom. Toch had ik weinig tijd om daar over te denken want de deur van de kapitein vloog krakend open. Daar stond hij dan, voor mij best imponerend, zelfs al stond hij nu in zijn laarzen en slaapgoed. Ik durfde hem niet goed aan te kijken en begon met mijn vingers te frutten bij zijn vraag. "Twee schepen, een piraten een koopvaardij. Nog niet binnen kanonsbereik, maar het zal niet lang duren als hun zeilen zo blijven staan. Met deze wind kunnen we ze nooit beiden ontlopen. Het spijt me, kapitein." ratelde ik vlug op met mijn krakende stem. Dit kwam niet door de slaap, maar door de jaren in het kolengruis te hebben gewerkt, wat nu diep in mijn longen zat. "Moet ik de rest wekken en hopen dat de bemanning van de andere twee schepen nog in dromenland is?" vroeg ik snel, in de hoop weg te zijn voor hij echt woest op me werd. Ik was niet snel bang, maar ik haatte confrontatie en wist waartoe de kapitein in staat was. Hij had me wel gered van de slavernij, toch was ik vast ook niet immuun voor zijn wraak en woede, wat me toch wel beangstigde.

Bowties were never Cooler

| Mijn topics. |

Feel the fire, but do not succumb to it.

Edward England
Ik schrok even van zijn woorden, maar aan de andere kant was het perfect voor het verhaal. Maar nu moest ik niet de controle verliezen.
'Goed gezien, Pixie. Ja, maak de bemanning maar wakker, dan bedenken we met zijn allen een plan,' zei ik.
Plotseling gleed mijn blik omhoog, en er zat een onbekende in het kraaiennest. Nee hé, Luke was erin geklommen.
'Luke! Kom daar eens uit!' riep ik. Ik was eigenlijk vooral bezorgd, maar besloot te doen of ik boos op haar was.

Are you, are you, coming to the tree?

Lucy

Oeps, de kapitein had me ontdekt. Ik dacht even na. Ik kon koppig blijven zitten, maar de kapitein zag er wel een beetje boos uit... Ik kom toch maar gehoorzaam naar beneden, het leek plotseling veel moeilijker dan omhoog. Handig. Ik gleed een paar keer uit, maar kwam toen toch bijna helemaal naar beneden. Bijna. Bij de laatste tree/touw bleef mijn voet haken, en met een klap belandde ik plat op het dek. Ik bracht mijn gezicht omhoog en grijnsde, totdat ik mijn hoed bij de voeten van Pixie lag. Huh? Ik voelde op mijn hoofd, en mijn rode haren wapperde vrolijk mee in de wind. Nee, niet nu...

mortui vivos docent

Mt

We dwaalden en verdwaalden en noemden sterren naar onszelf.

Edward England
Zodra Luke de grond raakt vliegt zijn hoed af. Er komen rode haren tevoorschijn, en ik besef dat Luke geen Luke maar een Lucy is. Ik blijf even aan de grond genageld staan, maar wordt dan enthousiast. Wat een geweldige plotwending! Het lijkt gewoon perfect, precies wat ik nodig had! Nu moet ik wel kiezen of het een tragisch einde voor haar wordt, of juist iets waardoor ze haar nodige aandacht krijgt. Maar ik zou toch de hoofdrol zijn? Misschien moet het verhaal toch wat minder eentonig worden, bedenk ik me.
Ik race naar binnen en krabbel op mijn half volle pagina op wat er was gebeurd.
,,Hij raakte de grond, en er kranten rode haren tevoorschijn. Zijn geheim was onthuld: hij was geen hij, maar een zij,''
Ik ging weer naar buiten, en vroeg aan Pixie: 'Wat vind jij? Moet ik het verhaal tragisch maken door haar baan de plank te laten gaan, of wordt ze beloond voor haar goede vermomming?'

Are you, are you, coming to the tree?

Pixie
Het ging mij allemaal een beetje te snel en werd me een beetje te veel. De kapitein werd gelukkig niet boos op me en stemde in met het plan wat ik voor mezelf had. Zo had ik in elk geval iets te doen en ging niet direct de plank af. Ik had hem net met een knikje gesalueerd en me op de ballen van mijn voeten omgedraaid, toen hij zijn stem verhief. Ik schrok wat en zag Luke in het kraaiennest zitten, mijn plekje. Snel kwam hij naar beneden en ik wilde naar de trap omlaag lopen toen ik een plof op het dek voelde. Ik zag een hoed, Luke's hoed, voor mijn voeten landden. Eigenlijk wilde ik hem direct teruggeven, maar ik was aan de vlonders gekluisterd toen ik zag dat Luke opeens lange wapperende haren had en een meisje leek te zijn. Ik bleef dus wat geschrokken met de hoed in mijn handjes staan en keek op toen de kapitein weer tegen me sprak. Ik beet wat op mijn lip en friemelde aan de hoed. Waarom moest ik kiezen, dat kon ik helemaal niet. Toch maakte het beeld van de twee schepen aan de horizon de knoop doorhakken wat makkelijker. "Zonder Luke worden we zeker overmeesterd. Hij, euhm zij, kan niet worden gemist met die twee schepen hier. Misschien kunt u dit het best laten liggen tot we weer in veiligheid zijn." stamelde ik, voor ik de hoed naar Luke gooide en benedendeks rende om daar zo hard als ik kon aan de bel te rammelen dat iedereen op moest staan omdat er een noodsituatie wad.

Bowties were never Cooler

Lucy
Het is nog steeds onduidelijk wat er met me gaat gebeuren als Pixie naar beneden deks rent en de bewerk luidt. Ik hoop vurig dat het is om de schepen en niet om mij. Ik pak mijn hoed en duw mijn haar eronder, een beetje slordig maar wel snel. Het liefst voor de bemanning naar boven komt. Ik draai me op mijn rug en bedenk dat ik toch nog wel even had willen slapen. Te laat nu. Ik sta op en ga bij het roer staan. Ik ben geen stuurman, maar ik vind het roer er zo mooi uitzien. Vroeger, voor ik piraat was, mocht ik wel eens sturen van mijn pa. Nu niet meer dus. Ik streel met mijn hand langs het hout en loop dan weer weg van het roer. Ik loop helemaal naar achteren, waar ik mijn verrekijker pak. De schepen komen steeds dichterbij, het zijn nu nog stipjes aan de horizon, maar ik ben bang dat het niet lang meer duurt. Ik hoop dat Pixie er wat van bakt beneden, anders verlies ik mijn leven weer. Maar dit keer voor het echie dan...

mortui vivos docent