Het is ondertussen wel bevestigd, maar ik ben dus iemand die totaal niet alleen kan zijn. Mijn vriend is ondertussen al 12 dagen op reis naar Thailand en vanaf dag 1 voel ik mij al miserabel. Handig om te weten is dat ik 23 ben, al meer dan 6 jaar een relatie met hem heb en bijna 5 jaar een studio met hem heb gedeeld.
Ik ben gewoon boos en ontgoocheld en verdrietig op hetzelfde moment. Ik voel me ontzettend in de steek gelaten en heb wel iedere dag al zitten huilen omdat ik gewoon pijn heb van de emoties. De eerste dagen, deed mijn hart echt pijn. Dat klinkt nogal dwaas, maar het was echt zo en nu krioelt er een vreselijke emoties door heel mijn lichaam die mij al dagen lang in de ban heeft. Ik probeer iedere dag iets te doen, is het niet gaan drinken op café of op terrasjes is het wel uitstapjes doen of naar festivals gaan. Ik heb mijzelf zelf getrakteerd op 2 nieuwe jurken om mezelf te plezieren. Allemaal kostelijke bedoeningen dus. Het helpt wel, maar vanaf ik 's avonds weer alleen thuis ben of in mijn bed lig, begin ik weer te janken. Ik wil gewoon mijn rust hebben, maar mijn lichaam geeft mij dat dus niet.
Iedereen zit altijd van die vervelende vragen te stellen zoals waar is ie? Wat doet ie allemaal? Wanneer komt hij terug? En dat zijn allemaal vragen waar ik het antwoord niet op weet. Ik heb 3 verschillende data gekregen waarop hij zogezegd terug naar huis zou komen en nu weet ik eindelijk welke de juiste is (de langste datum natuurlijk, want waar zou de fun anders zijn). Ik haat het gewoon dat hij me helemaal niet ingelicht heeft over zijn reis. Het is al erg genoeg dat hij mij in de steek heeft gelaten in eerste instantie. Iedereen rondom me vind het zo raar dat hij zonder me op reis is vertrokken zeker omdat we nog nooit samen een reis hebben gemaakt (en nee, een skireis met vrienden, of 2 dagen Amsterdam of Disneyland is niet op reis gaan). Als mijn vrienden het al zo'n ongemakkelijke situatie vinden, hoe moe ik mij dan wel niet voelen?
Ik hoor dan ook nog amper iets van hem. Hij antwoordt maar op de helft van mijn vragen en heeft zogezegd amper internet terwijl zijn broer altijd ontzettend lang online is op Facebook. Hoe kan zijn broer internet hebben en hij niet? Dat klopt toch langs geen kanten. Hij stelt zelf niet eens eens voor om te skypen ofzo terwijl hij al bijna 2 weken weg is.
Aan de ene kant wil ik hem dan opwachten in de luchthaven als hij maandagochtend landt, maar ik zie al voor me dat het een hele ramp zal worden en dat hij mij nooit zal opmerken en dan wil ik hem eventueel thuis opwachten, maar aan de andere kant heb ik daar echt geen zin in omdat ik razend op hem ben. Ik heb zo'n zin om hem een mep in zijn gezicht te verkopen voor alle pijn die hij me aandoet. Ik ben echt benieuwd wat mijn reactie zal zijn als ik hem terug zie, want ik zie beide zaken wel voor me. Ik voel me zo'n vreselijk mens op dit moment door alle haat en verdriet dat ik in mij heb. Maar wie gaat er nu op reis zonder zijn vriendin voor zo lang? Dat doe je toch niet? Zeker omdat we samen nog nooit op reis zijn gegaan terwijl ik daar vaak naar vraag.
En ik heb morgen dan nog een solicitatiegesprek en ik ben bang dat ik hem helemaal ga verfucken omdat ik zo vol emoties zit op dit moment. En dan moeten we volgende week samen een studentenjob gaan uitvoeren en ik plan graag alles op voorhand en dat kan ik nu ook niet doen omdat meneer op reis is en amper bereikbaar is. Ik haat dit zo hea. Ik moet nu nog zes dagen op mijn tanden bijten, maar ik kan het echt niet meer aan. Ik ben gewoon op. Ik heb gewoon het gevoel dat niemand mij volledig begrijp en dat ik mij aanstel.
Great, zit ik nu weer lekker te janken. Zelf de honden kijken me vreemd aan.
[ bericht aangepast op 11 aug 2015 - 14:20 ]
Mirror, mirror on the wall, will there be glory if I fall?