Ik kan niet alleen zijn - Liefde, Vriendschap & Familie

Het is ondertussen wel bevestigd, maar ik ben dus iemand die totaal niet alleen kan zijn. Mijn vriend is ondertussen al 12 dagen op reis naar Thailand en vanaf dag 1 voel ik mij al miserabel. Handig om te weten is dat ik 23 ben, al meer dan 6 jaar een relatie met hem heb en bijna 5 jaar een studio met hem heb gedeeld.
Ik ben gewoon boos en ontgoocheld en verdrietig op hetzelfde moment. Ik voel me ontzettend in de steek gelaten en heb wel iedere dag al zitten huilen omdat ik gewoon pijn heb van de emoties. De eerste dagen, deed mijn hart echt pijn. Dat klinkt nogal dwaas, maar het was echt zo en nu krioelt er een vreselijke emoties door heel mijn lichaam die mij al dagen lang in de ban heeft. Ik probeer iedere dag iets te doen, is het niet gaan drinken op café of op terrasjes is het wel uitstapjes doen of naar festivals gaan. Ik heb mijzelf zelf getrakteerd op 2 nieuwe jurken om mezelf te plezieren. Allemaal kostelijke bedoeningen dus. Het helpt wel, maar vanaf ik 's avonds weer alleen thuis ben of in mijn bed lig, begin ik weer te janken. Ik wil gewoon mijn rust hebben, maar mijn lichaam geeft mij dat dus niet.

Iedereen zit altijd van die vervelende vragen te stellen zoals waar is ie? Wat doet ie allemaal? Wanneer komt hij terug? En dat zijn allemaal vragen waar ik het antwoord niet op weet. Ik heb 3 verschillende data gekregen waarop hij zogezegd terug naar huis zou komen en nu weet ik eindelijk welke de juiste is (de langste datum natuurlijk, want waar zou de fun anders zijn). Ik haat het gewoon dat hij me helemaal niet ingelicht heeft over zijn reis. Het is al erg genoeg dat hij mij in de steek heeft gelaten in eerste instantie. Iedereen rondom me vind het zo raar dat hij zonder me op reis is vertrokken zeker omdat we nog nooit samen een reis hebben gemaakt (en nee, een skireis met vrienden, of 2 dagen Amsterdam of Disneyland is niet op reis gaan). Als mijn vrienden het al zo'n ongemakkelijke situatie vinden, hoe moe ik mij dan wel niet voelen?

Ik hoor dan ook nog amper iets van hem. Hij antwoordt maar op de helft van mijn vragen en heeft zogezegd amper internet terwijl zijn broer altijd ontzettend lang online is op Facebook. Hoe kan zijn broer internet hebben en hij niet? Dat klopt toch langs geen kanten. Hij stelt zelf niet eens eens voor om te skypen ofzo terwijl hij al bijna 2 weken weg is.

Aan de ene kant wil ik hem dan opwachten in de luchthaven als hij maandagochtend landt, maar ik zie al voor me dat het een hele ramp zal worden en dat hij mij nooit zal opmerken en dan wil ik hem eventueel thuis opwachten, maar aan de andere kant heb ik daar echt geen zin in omdat ik razend op hem ben. Ik heb zo'n zin om hem een mep in zijn gezicht te verkopen voor alle pijn die hij me aandoet. Ik ben echt benieuwd wat mijn reactie zal zijn als ik hem terug zie, want ik zie beide zaken wel voor me. Ik voel me zo'n vreselijk mens op dit moment door alle haat en verdriet dat ik in mij heb. Maar wie gaat er nu op reis zonder zijn vriendin voor zo lang? Dat doe je toch niet? Zeker omdat we samen nog nooit op reis zijn gegaan terwijl ik daar vaak naar vraag.

En ik heb morgen dan nog een solicitatiegesprek en ik ben bang dat ik hem helemaal ga verfucken omdat ik zo vol emoties zit op dit moment. En dan moeten we volgende week samen een studentenjob gaan uitvoeren en ik plan graag alles op voorhand en dat kan ik nu ook niet doen omdat meneer op reis is en amper bereikbaar is. Ik haat dit zo hea. Ik moet nu nog zes dagen op mijn tanden bijten, maar ik kan het echt niet meer aan. Ik ben gewoon op. Ik heb gewoon het gevoel dat niemand mij volledig begrijp en dat ik mij aanstel.

Great, zit ik nu weer lekker te janken. Zelf de honden kijken me vreemd aan.

[ bericht aangepast op 11 aug 2015 - 14:20 ]

---

Mirror, mirror on the wall, will there be glory if I fall?

Maar als zijn moeder perse nu op vakantie wou gaan, dan is het toch niet zijn schuld?
Maar leuk vind ik het absoluut niet voor je!

---

-

Tokugawa schreef:
Heb je hem dat niet gevraagd, waarom hij zomaar weg gaat? Want ja, meestal zijn zulke dingen geen bevliegingen. Daar gaan royale kosten in om en veel mensen van 23 hebben zo veel geld niet (ik wil naar Tokio en moet ook sparen >.>). En heb je ook de kans gezien om te vragen waarom hij zonder jou gaat? Misschien is het wel een oude wens van hem en z'n broer, een man trip maken. Maar dan nog, als hij weet dat jij dolgraag met hem op reis wil en hij doet dat plotseling met iemand anders, dat zou ik ook niet chill vinden en boos worden.

Wat nu waarschijnlijk wel kan spelen (dat kun jij zelf misschien beter beoordelen dan ik, want ik ken je niet zo goed x]) is dat een deel van hoe je op dingen neerkijkt ivm hem door boosheid/verdriet/onmacht beïnvloed worden. Op dit moment heb je op niks anders invloed dan op jezelf. Je kan de situatie niet veranderen, maar wel jezelf. Je bent een jonge vrouw van 23, net als ik, en je spendeert nachten huilend in de kamer omdat je partner op vakantie is. Dat zou toch niet moeten? Ik vind dat echt jammer, vooral voor jezelf. Laat je geluk daar niet 100% van af hangen. Misschien weet hij dat ook van jou en gaat hij dat als beklemmend ervaren. Dat is geen verwijt, maar een mogelijk scenario. Deze leeftijd zie ik eigenlijk ook niet als leeftijd waarop je veel beslag op mekaar moet leggen. Je zegt het zelf al: 'zo lang zonder vriendin op vakantie, doe je toch niet?' Ik zou het zelf heel beklemmend vinden als mijn partner zo over dingen dacht. Maar ja, dat ben ik, ik ben heel erg gehecht aan mijn vrijheid.
Anyway.. Wat doe je als het uit gaat? Dan moet je ook zonder hem verder. Ik zei het in een ander topic al, maar wed nooit op één paard. Da's geen vrijbrief voor vreemdgaan Maar wat ik bedoel te zeggen is dat ik denk dat je je geluk/levenskwaliteit niet te veel af moet laten hangen van hem.

Mijn advies for now is; doe hetzelfde wat hij doet en neem afstand. Doe inderdaad de vette shit die je wil doen met anderen, of alleen. Heb je nog een gave hobby waar je een tijd geen gehoor aan gaf? Had je altijd al een lange fietstocht willen maken? Combineer dat met je gedachten weer op een rij zetten. Als ik me eenzaam voel ga ik stukken wandelen en dan kom ik vanzelf mensen tegen tegen wie ik 'hoi' zeg of waar ik een praatje mee maak.

Dit kan ik alleen maar beamen (:

Tokugawa schreef:
Heb je hem dat niet gevraagd, waarom hij zomaar weg gaat? Want ja, meestal zijn zulke dingen geen bevliegingen. Daar gaan royale kosten in om en veel mensen van 23 hebben zo veel geld niet (ik wil naar Tokio en moet ook sparen >.>). En heb je ook de kans gezien om te vragen waarom hij zonder jou gaat? Misschien is het wel een oude wens van hem en z'n broer, een man trip maken. Maar dan nog, als hij weet dat jij dolgraag met hem op reis wil en hij doet dat plotseling met iemand anders, dat zou ik ook niet chill vinden en boos worden.

Wat nu waarschijnlijk wel kan spelen (dat kun jij zelf misschien beter beoordelen dan ik, want ik ken je niet zo goed x]) is dat een deel van hoe je op dingen neerkijkt ivm hem door boosheid/verdriet/onmacht beïnvloed worden. Op dit moment heb je op niks anders invloed dan op jezelf. Je kan de situatie niet veranderen, maar wel jezelf. Je bent een jonge vrouw van 23, net als ik, en je spendeert nachten huilend in de kamer omdat je partner op vakantie is. Dat zou toch niet moeten? Ik vind dat echt jammer, vooral voor jezelf. Laat je geluk daar niet 100% van af hangen. Misschien weet hij dat ook van jou en gaat hij dat als beklemmend ervaren. Dat is geen verwijt, maar een mogelijk scenario. Deze leeftijd zie ik eigenlijk ook niet als leeftijd waarop je veel beslag op mekaar moet leggen. Je zegt het zelf al: 'zo lang zonder vriendin op vakantie, doe je toch niet?' Ik zou het zelf heel beklemmend vinden als mijn partner zo over dingen dacht. Maar ja, dat ben ik, ik ben heel erg gehecht aan mijn vrijheid.
Anyway.. Wat doe je als het uit gaat? Dan moet je ook zonder hem verder. Ik zei het in een ander topic al, maar wed nooit op één paard. Da's geen vrijbrief voor vreemdgaan Maar wat ik bedoel te zeggen is dat ik denk dat je je geluk/levenskwaliteit niet te veel af moet laten hangen van hem.

Mijn advies for now is; doe hetzelfde wat hij doet en neem afstand. Doe inderdaad de vette shit die je wil doen met anderen, of alleen. Heb je nog een gave hobby waar je een tijd geen gehoor aan gaf? Had je altijd al een lange fietstocht willen maken? Combineer dat met je gedachten weer op een rij zetten. Als ik me eenzaam voel ga ik stukken wandelen en dan kom ik vanzelf mensen tegen tegen wie ik 'hoi' zeg of waar ik een praatje mee maak.

Ik wil me helemaal zo niet voelen. Het overneemt me gewoon continu. We gaan vaak afzonderlijk weg, dus het is niet dat we niet zonder elkaar kunnen, want we wonen al een heel semester niet meer samen omdat ik mijn stage elders moest doen. Dus dat is het probleem niet echt. Ik ga ook vrijdag met vrienden weg zonder hem en ben zonder hem naar een festival gegaan, dus het is niet dat we zonder elkaar geen dingen kunnen doen. Maar ik vind het gewoon ronduit grof dat hij zonder mij op reis is vertrokken terwijl we dat nog nooit samen hebben gedaan en ik daar al ontzettend lang naar vraag. Ik vroeg hem ook een bericht te sturen als hij was geland ook al was het hier dan 4u snachts. Ik wou gewoon weten dat hij veilig was toegekomen en dat doet hij dan gewoon niet. En het was niet dat hij het plots vergeten was. Want hij had mij op FB een bericht gestuurd, terwijl ik vroeg om me echt wel te sms'en. Ik heb heel de nacht bijna geen oog dicht gedaan daardoor. Als ik er dan met hem over praat, reageert hij maar op de helft van de conversatie en heb ik gewoon de indruk dat hij niet luistert naar wat ik zegt.

[ bericht aangepast op 11 aug 2015 - 15:10 ]

---

Mirror, mirror on the wall, will there be glory if I fall?

Ze zeggen dat er altijd in relaties een moment komt waarop de man zich compleet uit de relatie lijkt terug te trekken en alleen wil zijn. Het is waarschijnlijk beter om hem nu los te laten. Hoe meer afstand hij van je neemt (figuurlijk en in dit geval ook letterlijk) hoe meer hij zich zal realiseren hoeveel hij eigenlijk van je houdt. Maar dan moet je hem wel die ruimte bieden. Dat betekent niet dat je niet boos mag zijn, want ik snap eigenlijk heel goed hoe je je voelt, maar ik zou die woede niet aan hem laten merken.
Wat de eenzaamheid betreft: ik ben echt achterlijk slecht in alleen zijn dus ik kan je hier niet echt mee helpen.

---

i put the fun in funeral

Ik vind het echt oprecht rot voor je en ik wou dat ik iets voor je kon doen. :x
Helaas kan ik je niet meteen helpen aangezien ik niet bekend ben met dit soort situaties. Toch wil ik je even laten weten dat als er iets is, mijn PB of mijn facebook altijd open staat voor je. Als je een luisterend oor nodig hebt, rond 3u à 4u 's nachts ben ik waarschijnlijk nog wel wakker.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Misschien moet je hem even met rust laten (dag of 2?) zodat jij zelf ook tot rust kan komen. Er de hele tijd over nadenken zorgt er alleen maar voor dat jij je heel druk en onrustig voelt. Voor de eenzaamheid: koop strijkkralen! Dat is een hele rustgevende bezigheid. Ook kleuren kan helpen. Dat helpt mij altijd als ik me rottig/eenzaam/boos voel.

---

It probably had more to do with the hurled bombs, thrown down by humans hiding in the clouds...

Je zegt het eigenlijk in je titel al. Je kan niet alleen zijn.
Jouw vriend kan dit blijkbaar wel en dus kan hij zich daarom niet zo goed in jou verplaatsen.
Als ik het goed begrepen heb is hij als gezin op vakantie... Hoe is dit dat gegaan? Is er een speciale reden voor oid?

Je zou veel af kunnen spreken met vrienden om je zinnen te verzetten.
Ik hoop dat je je niet altijd zo voelt als je vriend voor een langere tijd weggaat, want dat lijkt me niet fijn (en gezond)

---

'Nobody said it was easy

Heel eerlijk... ik vind het lastig om hierop te reageren. Ik heb zelf denk ik ook wel vaak in jouw situatie gezeten in het verleden. Ik was ook bang om alleen te zijn. Sinds ik en mijn laatste vriendje uit elkaar zijn gegaan is dit 180 graden veranderd. Ik heb mezelf eens flink geconfronteerd met de werkelijkheid, en dan vooral met hoe ik mij gedraag als ik in een (liefdes)relatie met iemand ben. Zelf ben ik toen tot de conclusie gekomen dat ik mijn partner in kwestie eigenlijk heel weinig gunde als ik er geen onderdeel van was...

Hier ben ik best wel van geschrokken, ik zag mezelf namelijk totaal niet als zo een persoon. Als je van iemand houdt zou je juist iemand mooie dingen willen gunnen. Maar nee, ik nam ze kwalijk dat ze niet genoeg van zich lieten horen, of dat ze leuke dingen deden zonder mij hier überhaupt wat over te vertellen. Ik werd er van binnen ontzettend kwaad om en heb er ook zeker een paar keer over gepraat met hem. Hij zag het probleem echter niet zo. Ik deed toch ook gewoon mijn ding, dus waarom zou hij dat ook niet doen?

Ik ben inmiddels al een geruim half jaar single en ik heb gemerkt dat ik echt veranderd ben. Ik ben een stuk nuchterder geworden. Ik date een aantal mannen nu (op lange termijn) en daar hoef ik echt niet elke dag een berichtje van. Ik gun hen ook gewoon de ruimte om lekker zichzelf te blijven zijn zonder dat ze de hele tijd aan verwachtingen hoeven te voldoen. Want dat is het gewoon: zelfs al hou je van iemand, als je op je tenen moet lopen omdat je bang bent wat verkeerds te zeggen of te doen, dan ga je je op een gegeven moment afkeren van zo iemand. Het is mij in een vriendschap 2 x gebeurd dat ik iemand op deze manier ben kwijt geraakt (omdat zij zich zo gedroegen), maar na mijn laatste relatie realiseerde ik dat ik ook zo was. Ik gunde mijn partner geen eigen leven, ik vond dat hij aan mijn regels moest voldoen en ik gaf hem totaal geen vrijheid om het op zijn manier te doen. Mijn protocollen waren schijnbaar heilig...

Als ik in de toekomst weer een relatie begin dan is de manier waarop ik het hier boven beschrijf dus niet meer de manier waarop ik het ga doen. Ik zou mijn partner nu veel meer vrijheid gunnen, en datzelfde zou ik van hem verlangen. Ik geloof er nu in dat als we transparant blijven en allebei niet op onze tenen hoeven te lopen, een relatie écht kan slagen. Gunfactor. Gunfactor. Gunfactor.

Nana, wat ik hier vooral níet mee probeer te zeggen is dat jij precies om dezelfde reden als ik je voelt zoals je je nu voelt. Écht écht écht niet dat ik dat bedoel! Ik probeer hiermee te zeggen dat ik de gevoelens die jij heb herken, en dat ik voor mijzelf deze conclusies heb getrokken en daardoor echt veranderd ben. Wat ik je wil meegeven: kijk verder dan puur de situaties die er nu zijn. Probeer je te realiseren waarom je écht zo gekwetst bent. Ga verder dan enkel het verwachtingspatroon. Waarom verwacht je het van hem? Waarom denk je dat hij zo reageert als dat hij nu reageert? Waarom ben je zo gekwetst door zijn reactie? Schrijf het op, in briefvorm desnoods, zoek een manier om innerlijke rust ermee te vinden.

Heel veel sterkte ermee.

---

Life is hard and then we die

Wauw, Annick, wat een zelfreflectie..

PUKKELxDING schreef:
Heel eerlijk... ik vind het lastig om hierop te reageren. Ik heb zelf denk ik ook wel vaak in jouw situatie gezeten in het verleden. Ik was ook bang om alleen te zijn. Sinds ik en mijn laatste vriendje uit elkaar zijn gegaan is dit 180 graden veranderd. Ik heb mezelf eens flink geconfronteerd met de werkelijkheid, en dan vooral met hoe ik mij gedraag als ik in een (liefdes)relatie met iemand ben. Zelf ben ik toen tot de conclusie gekomen dat ik mijn partner in kwestie eigenlijk heel weinig gunde als ik er geen onderdeel van was...

Hier ben ik best wel van geschrokken, ik zag mezelf namelijk totaal niet als zo een persoon. Als je van iemand houdt zou je juist iemand mooie dingen willen gunnen. Maar nee, ik nam ze kwalijk dat ze niet genoeg van zich lieten horen, of dat ze leuke dingen deden zonder mij hier überhaupt wat over te vertellen. Ik werd er van binnen ontzettend kwaad om en heb er ook zeker een paar keer over gepraat met hem. Hij zag het probleem echter niet zo. Ik deed toch ook gewoon mijn ding, dus waarom zou hij dat ook niet doen?

Ik ben inmiddels al een geruim half jaar single en ik heb gemerkt dat ik echt veranderd ben. Ik ben een stuk nuchterder geworden. Ik date een aantal mannen nu (op lange termijn) en daar hoef ik echt niet elke dag een berichtje van. Ik gun hen ook gewoon de ruimte om lekker zichzelf te blijven zijn zonder dat ze de hele tijd aan verwachtingen hoeven te voldoen. Want dat is het gewoon: zelfs al hou je van iemand, als je op je tenen moet lopen omdat je bang bent wat verkeerds te zeggen of te doen, dan ga je je op een gegeven moment afkeren van zo iemand. Het is mij in een vriendschap 2 x gebeurd dat ik iemand op deze manier ben kwijt geraakt (omdat zij zich zo gedroegen), maar na mijn laatste relatie realiseerde ik dat ik ook zo was. Ik gunde mijn partner geen eigen leven, ik vond dat hij aan mijn regels moest voldoen en ik gaf hem totaal geen vrijheid om het op zijn manier te doen. Mijn protocollen waren schijnbaar heilig...

Als ik in de toekomst weer een relatie begin dan is de manier waarop ik het hier boven beschrijf dus niet meer de manier waarop ik het ga doen. Ik zou mijn partner nu veel meer vrijheid gunnen, en datzelfde zou ik van hem verlangen. Ik geloof er nu in dat als we transparant blijven en allebei niet op onze tenen hoeven te lopen, een relatie écht kan slagen. Gunfactor. Gunfactor. Gunfactor.

Nana, wat ik hier vooral níet mee probeer te zeggen is dat jij precies om dezelfde reden als ik je voelt zoals je je nu voelt. Écht écht écht niet dat ik dat bedoel! Ik probeer hiermee te zeggen dat ik de gevoelens die jij heb herken, en dat ik voor mijzelf deze conclusies heb getrokken en daardoor echt veranderd ben. Wat ik je wil meegeven: kijk verder dan puur de situaties die er nu zijn. Probeer je te realiseren waarom je écht zo gekwetst bent. Ga verder dan enkel het verwachtingspatroon. Waarom verwacht je het van hem? Waarom denk je dat hij zo reageert als dat hij nu reageert? Waarom ben je zo gekwetst door zijn reactie? Schrijf het op, in briefvorm desnoods, zoek een manier om innerlijke rust ermee te vinden.

Heel veel sterkte ermee.

Ik kan wel best alleen zijn, want we doen echt wel vaak dingen alleen omdat ik ook niet alles graag doe wat hij doet of omdat ik er door school geen tijd voor had. Het probleem is dat ik mij vaak aan iets erger en het niet durf te zeggen en ik denk dat die reis er bij het laatste druppeltje was dat ik nodig had om te ontploffen. Er is meer aan de hand dan alleen dit. En ik ben er van overtuigd dat het niet zijn intentie was om mij te kwetsen, maar ondertussen is het wel gebeurt. Ik vind het ook zo vervelend dat ik niet was ingelicht door de reis, want echt iedereen die ik zie vraag waar hij is en wat hij doet en blablabla dus ik word er bijna iedere dag weer mee geconfronteerd en daar erger ik mij echt dood aan op dit moment. het is al erg genoeg dat ik hem mis omdat hij zo ver van me weg is. Als ik met iets zat kon ik anders gewoon naar hem toegaan en dat is nu niet het geval omdat hij aan de andere kant van de wereld zit.

Ik heb daarnet hem wel aan de praat gekregen trouwens en heb gevraagd om te skypen. Het hielp wel even, want zo kon hij me toch nog even succes wensen voor morgen en dat deed wel goed eigenlijk. En hij heeft me beloofd om er over te praten als hij terug was.

[ bericht aangepast op 11 aug 2015 - 19:08 ]

---

Mirror, mirror on the wall, will there be glory if I fall?

Awh, wat jammer allemaal! Hij lijkt zo geheimzinnig te doen, ik snap ergens wel dat je je zo voelt om dit allemaal. Waarom vraagt hij je niet mee en ligt hij je niet in over de reis? Het lijkt volgens mij toch enorm leuk om voor het eerst met je liefde op vakantie te gaan naar zo'n mooi land? Dus ik snap niet zo goed waarom hij dan met zijn broer gaat, vind ik echt jammer voor je!
Van dat internet. Het is echt vreemd dat zijn broer op internet kan en hij niet, dat snap ik dus niet. Ik zou dan al kwaad worden en gaan vragen of hij me liever vermijd dan te praten of te Skypen, of wat dan ook. En een berichtje af en toe om je te laten weten hoe het is en wat hij doet is toch ook altijd mooi en op zijn plaats? Volgens mij niet eens zoveel moeite om even kort te vertellen hoe het is en zo.
Misschien kan je eens met hem praten van zodra hij terug is? Zodat hij weet hoe je je voelt en wat je er allemaal van denkt, misschien dat het hem aan het denken zet en hij er in de toekomst rekening mee zal houden. Voor nu nog even doorbijten en gewoon proberen om jezelf af te leiden. Sterkte nog!

---

16 - 09 - '17