• Ik heb een heleboel van mijn stories geïnactiveerd, gewoon omdat ik mezelf graag vanaf nu op één story wil houden. Dit komt ook omdat ik opeens, door het kijken van een anime, op een idee kwam.

    Het bezit een paar elementen die ook in de anime (Shigatsu wa Kimi no Uso / Your Lie in April) voorkomen, zoals de hoofdpersonen die piano en viool spelen en het feit dat de pianist de noten niet goed meer kan horen vanwege een verlies, maar voor de rest geef ik het mijn draai. Voor de rest maak ik het zelf ook interessant genoeg zodat mensen het lezen.

    Nu heb ik een vraagje. Lijkt dit jullie een leuk/goed idee en zou iemand het lezen? Ik schrijf voor mezelf, maar het is natuurlijk altijd fijn om oplopend kritiek te krijgen zodat je het schrijven kan verbeteren. Alvast bedankt. c:


    I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

    Er staat verder niks over waar het verhaal over gaat, dus als je waar uitleg geeft kan ik vast wel mijn mening geven. C:


    mortui vivos docent

    Same ^^

    Ja, ik vind het een goed idee! Maar dat wist je al ^^


    Medb - Pronouced as [me-èv]

    @Myrra en Puellae, het verhaal gaat simpelweg over een jongen die, na verlies van zijn beste vriend, stopt met piano spelen, maar door zijn nieuwe vrienden weer begint, ook al kan hij de toetsen niet horen. Dit klinkt natuurlijk zwaar oninteressant, maar ik weet hoe ik mijn verhalen emotie kan geven, haha.

    @Morgiana, ja, dat wist ik al. ^^


    I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

    Klinkt best interessant. Zou ik doen!


    mortui vivos docent

    He die Anime ken ik, is dan ook de enige die ik ooit gezien heb!
    Zeker doen!


    Sophisticated ignorance, write my curses in cursive...

    Het idee klinkt erg awesome en ik vind het ontzettend leuk dat je inspiratie put uit anime ^^
    Zou alleen wel ervoor zorgen dat je dingen niet letterlijk van de anime overneemt en wel je eigen draai aan geef :)
    Maar weer zeker dat dat goed komt ^^


    "There’s no such thing as miracles, only the inevitable and the accidental – and what we do. I’ve always believed that.