200 • Devil's Cyclus • Speeltopic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 2 aug 2015 - 18:03 ]

Reality's overrated.

Elizabeth "Effy" Maren San Martín • Insluiper.

Hij was een slechte leugenaar en al had ze het ook doorgehad als hij een goede was geweest, nu was het wel heel slecht. "Niet waar," ze wist het goede woord voor leugen niet, maar dat was ook niet echt nodig. Gelukkig begreep hij haar en ontbrande hij een lucifer, zodat ze een lichtknop zouden kunnen zoeken. De lichtknop was er dus niet, wel kwam er een nieuw persoon, ook met een accent. Benjamin was opnieuw wantrouwig, maar deze persoon leek niks kwaads in zin te hebben, tot nu toe dan niet. Door het slechte licht legde ze haar hand niet kort op zijn onderarm, maar op zijn hand, wat ze vreemd warm voelde worden en nu begon het te klikken. Door de vreemde taal was het voor haar niet helemaal begrijpbaar op het begin, nu drong het toch door. "Hoi," zei ze afwezig tegen de nieuwe persoon, met haar blik op de jonge man naast haar. "Waarom ben je hier?" vroeg ze aan de nieuwe. "En jij?" zei ze op een fluistertoon tegen Benjamin. Ze zou het wel los krijgen, zijn geheim was niet compleet geheim meer voor haar. Ze zuchtte, dit was zo'n gedoe. "Welkom," mompelde ze richting de nieuwe persoon. Nu ze met zijn drieën waren werd het in haar hoofd ook drukker. Eén iemand ging meestal wel, maar daarna was het al snel gekmakend. "Ik ga zoek," ze bedoelde dat ze op onderzoek ging. Zowel omdat ze rust wou, nieuwschierig was als dat ze toe was aan een sigaret. Het was al een hele tijd geleden dat ze er een aan had gestoken, ze had er geen behoefte aan gehad, maar nu wel. Dus ging ze naar achteren, de hal door, waar ze halverwegen haar aansteker uit haar zak moest plukken voor licht. Niet veel daarna vond ze een deur die leidde tot een binnenplaats en ze glimlachte, waarna ze op een steen ging zitten, haar fedora naast haar - bovenop haar tas - neerlegde, haar krullen losschudde en een sigaret opstak. Ondertussen dacht ze na en probeerde ze op hetzelfde moment de gedachten van de twee anderen te verbannen, plus nog een vreemde trilling die er was, maar het mislukte, zoals altijd.

Reality's overrated.

Natsuki Hikaru Ayame Tsukino • Psysic Construction
Het werd me al snel duidelijk dat ik hier niet alleen was toen ik vanuit het duister voor me stemmen hoorde komen. Ik kon ze niet onmiddellijk verstaan, maar ik was er haast zeker van dat een ervan een man moest zijn. "Hallo? Is daar iemand?" Toen ik m'n hoofd in de richting van het geluid draaide zag ik even een flammetje flikkeren, voor het uitdoofde. Er was dus iemand anders hier, maar was het de persoon die ik zocht of iemand anders? Langzaam liep ik in de richting waarin ik het vlammetje gezien had. Nu m'n ogen iets meer gewend waren aan het duister, kon ik 2 andere personen zien in de ruimte. De een was de jongen die gevraagd had of er iemand was, de andere was een jonge vrouw die naast hem stond. Beide waren groter dan ikzelf en zelf op m'n hoge hakken voelde ik me klein naast hen. "Eum, hallo." Reageerde ik wat aarzelend terug op de begroeting van de vrouw. Waarom ben ik hier? "Woor m'n werk. Er werd me gevraagd om meneer Takahashi hier te ontmoeten." Even keek ik van de een naar de ander. Hadden ze iets soortgelijk meegemaakt misschien? Even knikte ik zachtjes toen ze me welkom heette, al had ik het idee dat ze niet bepaald de eigenaar van de plek was. Het was meer een vorm van beleefdheid. "Eum, ok." Ik richtte m'n blik op de jongen toen ze zei dat ze ging zoeken. Ik was niet bepaald de persoon om me te moeien met de zaken van iemand anders, dus liet ik haar maar begaan. Ik had m'n eigen redenen om hier te zijn en die waren vast niet dezelfde als die van haar.
Hoe moest ik hieraan beginnen? Wat ongemakkelijk bekeek ik de jongen even. Ik had niet bepaald het idee gehad dat er anderen waren gevraagd, maar als hij hier was, dan was daar vast ook wel een reden voor zeker? Na een aarzeling stak ik m'n hand naar hem uit. Als we hier beide waren, kon ik maar net zo goed m'n manieren laten zien. "Aangenaam je te ontmoeten. Ik ben Natsuki Tsukino. Met wie heb ik de eer als ik zo onbeleefd mag zijn om te vragen?" Ik had geen idee waar hij vandaan kwam, maar z'n accent was zeker niet hetzelfde geweest als het mijne, dus had ik er ook maar het raden naar wat beleefd was voor hem en wat niet. Dit ging nog lastig worden als het gezelschap internationaal was.

Matthew Samaël Darvell de Clermont • Gedaanteverwisselaar
Met m'n handen in m'n zakken liep ik door de gangen. Als je het lopen kon noemen eigenlijk. Het leek eerder alsof ik geen contact maakte met de vloer, maar kon je het me kwalijk nemen? Ik dacht het niet. Ik was tenslotte al 300 jaar dood. 300 jaar waarin de wereld drastisch veranderd was en ik eigenlijk niet meer wist wat wel en niet gebeurd was. Sommige dingen waren immers zo snel voorbijgegaan dat het leek of ik het me allemaal verbeeld had, want wat was 1 jaar, als je al een paar eeuwen rondliep? In de verte had ik de poort horen op en toe gaan, dus kon ik wel veilig besluiten dat de eerste toegekomen waren. Blijkbaar was het gelukt om ze hierheen te lokken. Het was zelf makkelijker geweest dan ik gepland had. Stelde niemand zich tevenwoordig dan nog vragen als je naar een onbekende plek werd gestuurd tenmidden van niets? Blijkbaar was de moderne wereld toch niet zo slim als ze zelf beweerden.
Rustig maakte ik m'n weg naar beneden. Ik had geen licht nodig om te zien waar ik heen moest. Ik kende de gangen ondertussen zo goed als m'n eigen broekzak en tegen een muur lopen zou me nu ook niet veel pijn doen eigenlijk. Even grinnikte ik zachtjes. Soms was het echt beter om dood te zijn. Voor een halve tel flitse m'n eigen dood weer door m'n hoofd, maar ik verbande de gedachte eraan snel weer. Onwetendheid. Het was nog steeds iets wat voor problemen zorgde. Waarom waren mensen altijd bang voor iets dat ze niet meteen begrepen? Zo slecht waren sommige dingen nu ook weer niet. Rustig liep ik het gebouw uit, de binnenplaats op. Vanuit m'n ooghoek zag ik het flikkerende lichtje van een sigaret die opgestoken werd. Dus iemand had zich al dieper het complex in gewaagd. Misschien moest ik maar eens gedag zeggen. Als ik geen zin had om het te laten merken, zag ik er immers compleet normaal uit en zou je niet vermoedden dat ik al lang dood was. Zodra ik naderde, merkte ik dat het een jonge dame was en nog een die aangenaam voor het oog was ook. "Zo'n schoonheid die zo alleen is. Het is haast pijnlijk om te zien." Subtieliteit was niet echt een van m'n sterkste punten, maar ach, wat maakte het uit. Rustig liep ik naar haar toe met die woorden. Ik had alle tijd van de wereld en momenteel had ik meer zin om met de uitgekozen slachtoffers te spelen dan in 1 keer alle kaarten te laten zien.


(sorry voor het wat laten wachten. M'n brein voelde echt aan als zaagsel in het weekend)

[ bericht aangepast op 17 aug 2015 - 18:36 ]

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Benjamin 'Benja' Isaac Walker.
Ze had hem door, natuurlijk had ze hem door, hij was een slechte leugenaar, maar hij zei niks toen ze zei dat het niet waar was, toen hij zijn reden vertelde, waarom hij hier nou eigenlijk was. Maar hij kon toch niet zomaar tegen haar zeggen dat hij een vuurkracht had, dan zou ze hem vast ook voor leugenaar uitmaken en dan moest hij het haar wel laten zien en ze was een vreemde. Bij de deur was geluid te horen en hij ging voor het meisje staan, hij was een jongen en hij moest weer zo nodig de held uit hangen, al had hij haar net een leugen verteld. Effy begroette het andere meisje en ik kon nog net onderscheiden dat ze een Aziatisch uiterlijk had. Effy vroeg wat ze hier kwam doen en ik verstijfde toen ze aan mij vroeg wat ik hier nu kwam doen, nog een keer erg duidelijk dat ze me niet geloofde. Ik opende m'n mond om wat te zeggen, maar ik wist niet wat en sloot hem toen maar weer. Ik schaamde nu ook wel een beetje, maar ik wilde het haar niet vertellen, nu nog niet tenminste. Ik snoof toen het andere meisje ons vertelde dat ze hier een of andere dude zou ontmoeten, het werd me nu wel duidelijk dat er iets vreemds aan de hand was. 'Die ken ik niet' antwoordde ik afwezig toen ik Effy hoorde zeggen dat ze ging zoeken. Ik wist niet precies wat ze ging zoeken, maar misschien wel licht. Ik keek nog eens om me heen voor een lichtknop en ik haalde uit het doosje wat ik mijn hand had, nog een lucifer en stak deze aan. Het lichtje wierp vreemde schaduwen over het gezicht van het meisje en ik zette een stap achteruit toen ze haar hand uit stak. Ze vertelde hoe ze heette en ze was brutaal genoeg om aan mij te vragen wat mijn naam was en ik moest onbewust toch even grinniken. 'Ik ben Benjamin, maar je mag ook wel gewoon Benja zeggen' vertelde ik haar en ik pakte haar hand vast en schudde die kort. Mijn hand was nog steeds warm, maar minder warm als eerst. Mijn frustratie werd minder, maar lag nog steeds op de loer. 'Ik ken de man niet wiens naam je net noemde' vertelde ik haar, 'Ik ben hierheen gestuurd door Charles Meyes en Effy weer door iemand anders' Ik zuchtte en keek even om me heen. 'Waar kom jij vandaan'? vroeg ik haar toen, ik herkende het accent niet, maar ze leek buitenlands en ze kwam ook niet zoals mij uit de States of ik moest me echt heel erg vergissen. Ik ging met mijn hand langs de muur, op zoek naar een lichtknop en vond er uiteindelijk een en drukte die in. Een klein peertje bij de deur begon te branden, niet genoeg om de hele hal te verlichten. 'Oh fijn' mompelde ik zachtjes. Er moest toch nog een andere lichtbron zijn, dit kon toch niet alles zijn dan? Ik kon mezelf ook in een lichterlaaie zetten, maar dan was mijn geheim ook niet meer zo geheim. 'Laten we Effy gaan zoeken' mompelde ik toen en ik stak nog een lucifer aan. De lucifer die ik in m'n hand had, was helemaal opgebrand en ik had het niet door gehad dat mijn vinger nu helemaal zwart was. Ik schudde m'n hoofd en ik ging naar de plek waar ik Effy voor het laatst had gezien.

'Darling, just hold on'

Elizabeth "Effy" Maren San Martín • Insluiper.

Ze hield ervan op zijn tijd een sigaret op te steken, gewoon, om tot rust te komen. Het bracht haar niet in een andere wereld, maar het ontspande wel. Misschien dat ze daardoor niet meteen de gedachten van een nieuwkomer hoorde en dat ze daarom even leken te storen. De woorden waren zo cliché dat het grappig was en ze keek even op. Nee, zulke woorden deden haar niet snel blozen, of dergelijke, ze hoorde het vaak zat, en zowel uit monden als hoofden, het was immers ook haar werk, dus als ze iedere keer verlegen bedankjes zou gaan stamelen zou het niet opschieten. "Sergio?" vroeg ze en liet nu expres haar welbekende toon door haar stem zwemen. Nee, het was hem niet, zijn gedachten. Niet alleen was het Sergio Cox niet, er was nog iets anders wat niet aan hem klopte. Maar ze had - nog niks - compleets verontrustends gemerkt dus ze glimlachte enkel lichtjes. Ze nam nog een trekje en tikte de sigaret even af. "Waarom ben jij hier?" vroeg ze opnieuw en ja, opnieuw in precies dezelfde woorden, maar ze kende er ook niks anders voor. Ze mocht al blij zijn dat ze zover kwam. Als hij te vertrouwen was moest ze hem zo maar meenemen naar Benjamin en zij waarvan ze nu besefte de naam niet te weten. Als hij niet te vertrouwen was zou ze ook terug gaan, natuurlijk, maar dan om te waarschuwen. Er hing hier sowieso een luchtje aan, er klopte geen moer van. Maar wat er nou aan de hand was, hoe erg het was, ze hadden geen idee. Misschien bleek het wel mee te vallen, misschien ook niet.

[ bericht aangepast op 20 aug 2015 - 18:58 ]

Reality's overrated.