[RPG] High School • Speeltopic | 2 - Speeltopics

21 juli 2015 - 22:00 Ziegler is offline

Ziegler 20534

Het Melrose High is een doodnormale high school. Alle soorten leerlingen en docenten lopen er rond van de cheerleaders tot de nerds. Ieder jaar vindt er voor de leerlingen een eindejaars gala plaats en de wedstrijden van het footballteam zijn de belangrijkste gebeurtenissen van de maand. Overleef jij het tot na je examens of bezwijk je onder alle druk van de middelbare school? Ben je een gehate cheerleader, populaire atleet of gevreesde badboy?
"Welkom op het Melrose High,"

OVER DE SCHOOL

REGELS
• Denk goed na voordat je hieraan meedoet!
• Er is een woordenminimum van 250 woorden
• Reserveringen vervallen na drie dagen, uitstel vragen is mogelijk
• Maximaal drie personages per user, waarvan minstens één jongen
• Houd de types en geslachten gelijk
• Geen ruzie OOC
• Ik maak de nieuwe topics aan, tenzij ik anders aangeef
• Relaties bespreken in het praattopic
• Voor vragen staan mijn GB en PB open
• Have fun!

TOPICS
Rollentopic 1
Praattopic 1

HET BEGIN
We beginnen op een random maandagochtend. Niet op de eerste schooldag, maar gewoon op een random maandag in september! Iedereen komt binnen en loopt naar zijn of haar klassen toe.

[ bericht aangepast op 27 juli 2015 - 15:19 ]

Big girls cry when their hearts are breaking

29 juli 2015 - 0:30 Naird is offline

Naird 10646

JESSICA 'JESS' MIA CRAWFORD

Cheerleader and fashion geek • 12th grade
Outfit

Prutsend aan het spandoek merk ik zijn aanwezigheid op maar ik probeer hem nog steeds zo goed mogelijk te negeren, ook al heb ik nu verschrikkelijk de behoefte om me in zijn armen te stortten en te huilen totdat ik gewoon stik in mijn tranen en sterf, lekker morbide maar het klinkt als een top plan.
"Hey..." hoor ik hem zeggen en ik kijk even naar hem op voordat ik weer verder ga. Mijn mond had ik open gedaan om een "Hey," terug te zeggen, maar er was niets uitgekomen dus had ik maar niets gezegd. Ik wil hem echt niet negeren en ik ben netjes opgevoed dus ik heb heus manieren, maar mijn stembanden hebben het opgegeven, goede timing, not. "Het spijt me Jess, van Zaterdag." bij het horen van zijn stem moet ik gewoon opkijken en kort kijk ik weer op – net wanneer hij wegkijkt. Mijn ogen glijden over zijn gelaat heen en ik moet mij verschrikkelijk inhouden om hem niet te plat te knuffelen, zoals ik vroeger altijd deed. Wanneer hij weer zijn hoofd draait richting mij kijk ik snel weer weg.
"Ik had nooit zo gemeen en bot mogen zijn tegen je. Laat staan je dumpen voor een stom berichtje." gaat hij verder waardoor ik de andere kant opkijk, hier hadden we het toch al over gehad? Wilt hij me breken of iets, totdat ik aan zijn voeten lig te huilen en dat hij dan lachend Kyros weer voor mijn neus kan zoenen? Dat beeld staat op mijn netvlies gebrand en elke keer dat ik het zie kan ik wel de hele stad bij elkaar huilen, hoe wanhopig en stom dat ook mag klinken. "Ik hou nog steeds van je en krijg je niet uit mijn hoofd. Ik...." en daar heeft hij me. De dammen breken, alweer en daar stroomt de eerste traan alweer over mijn wang. Mijn hoofd laat ik hangen terwijl ik hem op mijn knieën laat rusten en de volgende traan stroomt ook weer over mijn wang. Net wanneer ik mijn stem terug heb en iets terug weet te zeggen, zie ik nog net hoe zijn gestalten wegloopt. Is hij serieus hierheen gekomen om mij dit te vertellen? Om mij pijn te doen omdat hij wéét dat dit mij píjn doet? Een stekende pijn schiet er door mijn hart terwijl ik snel opsta en achter hem aanren.
"Benjamin wacht," zeg ik zachtjes en pak zijn hand, dat gevoel, dat verdomde gevoel, vast voordat ik onze vingers verstrengel en hem terugtrek. Eindelijk kijken we elkaar aan en mijn betraande ogen boren zich in zijn blauwe kijkers – huilt hij nou? Huilt hij nou echt? Om mij? Fijn nog meer pijn voor mijn hart – volgens mij wordt mijn toekomstige dood veroorzaakt door hartkwalen. "Jij bent ook continu in mijn gedachten en je weet dat ik van je houd, dat heb je ik je nog zo gezegd. maar het kan gewoon niet Benjamin, het klopt niet meer," mompel ik terwijl de tranen over mijn wangen rollen. Voor een tel twijfel ik maar besluit dan toch dat te doen wat ik al de hele tijd wil doen: ik knuffel hem zoals vroeger. Stevig sla ik mijn armen om zijn nek – alsof hij opeens tot stof zou transformeren als ik hem niet stevig genoeg zou omhelzen en dat hij dan tussen mijn vingers door zou glippen, voor goed, wat eigenlijk al is gebeurd – terwijl ik mijn gezicht in zijn hals verberg en in stilte huil ik tegen hem aan. De tranen blijven stromen en ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet – ik houd zo zielsveel van hem.
"I.. Ik haat mezelf zo erg," komt er stamelend over mijn lippen en voorzichtig laat ik hem los voordat ik hem aankijk. "Het is allemaal mijn fout, ik ben degene geweest die alles heeft verpest, ik verdien je gewoon niet," fluister ik, wetend dat dit de waarheid is, niemand kan dit ontkennen."Ik hoop echt dat jij en Kyros gelukkig worden," zeg ik dan met een neppe glimlach om me vervolgens om te draaien en van hem weg te lopen. Ik haat mezelf echt heel erg. Waarom kan ik die jongen gewoon niet vergeten en doorgaan met mijn leven, hij doet me toch alleen maar pijn – maar tegelijkertijd maakt hij me zó gelukkig.

[ bericht aangepast op 29 juli 2015 - 19:43 ]

I just caught the wave in your eyes

29 juli 2015 - 1:18 Arcturus is offline

Arcturus 23120

Kyros Raith
Ky • Muziekkant • 17 • Music is the cure to everything, or so I thought.

Met grote ogen staar ik naar mijn scherm en dit om twee redenen. Ten eerste Nathan fucking Parker zegt sorry. Yep, dat lees je goed. Nathan Parker zegt sorry tegen Kyros Raith en het raarste is bof dat hij het meent. Wow, dat ik die dag ooit nog mee zou maken.
Dat echter is niet de grootste plottwist van de dag - be prepared want ik viel van mijn bed toen ik het las - ; Benjamin wil mij terug. Mij. Loser Kyros Raith terug met de knapste jongen van school? Nadat ik gestopt ben met huilen - don't judge me, ik heb een heel slecht weekend achter de rug - knijp ik mezelf twee keer hard in mijn arm voordat ik zeker weet dat het echt is, nu ik het echt realiseer kruipt er een gigantische glimlach over mijn gezicht. Ik spring van mijn bed af en ga opzoek naar kleren. Benjamin gaat school skippen zodat we samen films kunnen kijken en snacks kunnen eten... wow.
Ik zie er vreselijk uit - dank je alcohol en Nate - maar ik besluit dat dat voor nu even niks uit maakt. Ik trek een hoodie aan met mij leren jack erover en haal mijn motor uit de schuur om vervolgens de straat uit te rijden. Het is slecht hoe goed ik de weg naar Benjamin nog weet, ook al is het bijna vier jaar geleden dat ik hier voor het laatst was. Ik zet mijn motor neer en aangezien ik zie dat hij nog niet thuis is, ga ik op de stoeprand zitten om op hem te wachten. Voor het eerst in een hele week is er weer een oprechte glimlach op mijn gezicht te zien.

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

29 juli 2015 - 9:31 Fagerman is offline

Fagerman 4603

ISAAC HUGUES ALLARD

"Nou.." zei ze zacht. Ik wilde haar in haar ogen kunnen kijken, maar dat ging lastig, omdat ze mijn hand vastgepakt had en haar ogen daarop gericht hield.
Nu zou het komen. Nu zou ze me zeggen wat we allemaal waarschijnlijk al wisten.
Ik liet mijn ogen niet van haar afdwalen ook al keek ze me dan niet aan.
"Ik ben zwanger, denk ik." gaf ze toe.
Bam, het was er uit en ook al had ik het al geweten toen ze me iets belangrijks wilde vertellen, toch kwam het zwaar binnen.
Een aantal seconden bleef ik besluiteloos naar haar staren. Ik zag dat ze me schuldig aankeek, maar doordat ze haar ogen niet op me gericht had, zag het eruit alsof ze niet naar me durfde te kijken.
Het liefst pakte ik haar nu vast in een omhelzing en vertelde ik haar dat het niet uitmaakte, dat het niet erg was, maar ik kon het niet.
Niet zo voorzichtig haalde ik mijn hand uit de haren om vervolgens een aantal keer door de gang te ijsberen.
Dat ze me vertelde dat het van mij was en dat ze niet wist wat ze moet doen, hoorde ik nog wel, maar echt reageren deed ik niet.
Na zo ongeveer vier keer heen en weer gelopen te zijn, bleef ik staan om met een vuist op een kluisje te slaan. Waarom moest dit nu weer bij ons gebeuren?
Ik draaide me weer om naar Riley en keek haar opnieuw weer even besluiteloos aan.
Ik merkte de blikken op ons van mensen die langs ons door de gang liepen.
"Laten we naar mijn auto gaan." besloot ik. Mijn stem klonk heel vreemd alsof ik geen emoties had.
"Dan zijn we tenminste alleen." Net als wat we vrijdag wilde. Vandaag was het echter omdat we iets heel anders wilden.

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

29 juli 2015 - 10:13 Phylaca is offline

Phylaca 2673

HADLEY 'HALE' AYDEN GALLOWAY

Social Butterfly • 17

Lichtelijk nerveus staarde ik naar het scherm van mijn mobiel, terwijl ik tussendoor telkens om me heen keek. Het gesprek van Luke en mij ging langzaam over naar het thema zoenen, door een opmerking van mij - wat me lichtelijk nerveus maakte. Deels omdat ik de zoenen en al dat nog precies herinnerde, net zo goed de lippen van die verdomde Hughes - wat eigenlijk helemaal niet hoorde. En dat face to face gesprek maakte me om de seconde nerveuzer.
Het hielp ook geen meter toen Nathan beweerde dat ik deed alsof Chris en Luke beide mijn BF's zijn -wat dus nooit waar zou zijn- en toen zei hij iets vam dat ik met iedereen ging wat me inplaats van boos alleen nerveuzer maakte. Ik mocht Nath wel, maar soms had hij echt storingen in die hersenpan van hem daarboven.
Syden gaf me ook niet veel meer hulp door te zeggen dat Lucas een crush op me heeft. Natuurlijk was dat niet waar, en daarnaast had ze ons waarschijnlijk die zaterdag gezien en dacht nu dat hij een crush op me had - alleen omdat hij niet zoveel als ik gedronken had.
Uiteindelijk keek ik op van mijn mobiel en zag verschillende meiden uit mijn team één richting opkijken en de aandachtstrekker was inderdaad Luke. Hij zwaaide toen naar me, waardoor ik twijfelend mijn hand opstak en lichtelijk terug zwaaide. "Ey Galloway, face to face?" Ondanks mijn (onnodige) nerveusiteit wist ik lichtelijk te grijnzen. "Niet mouth to mouth, Hughes," zei ik uiteindelijk terug.
Ik stapte dan toch op hem af en zag vrijwel meteen twee love bites op zijn nek. Alsof die ook niet zouden opvallen. Ik wist uiteindelijk mijn blik ervan los te halen en keek Lucas aan. "Dus, ik neem aan dat dit gesprek is om dingen recht te zetten van zaterdag? Of nou ja, wat eraan recht te zetten valt. Ik bedoel, dit kan toch niet vergeten worden en zeker niet als iedereen van de school ervan weet en misschien is het ook handig om erover in echt te praten, als in wapp," ratelde ik aan één stuk door. Ten eerste, dit hield me nogal bezig en ten tweede, sprak ik waarschijnlijk als een waterval.

"Satan's friendship reaches to the prison door."

29 juli 2015 - 13:52 Naird is offline

Naird 10646

LUCAS 'LUKE' ISAAC HUGHES

Badboy and secret musician • 12th grade
Outfit

Hadley weet een beetje ongemakkelijk terug te zwaaien en een geamuseerde grijns siert mijn lippen. Bij haar speelt er ook een lichte grijns om haar lippen na mijn woorden en ik moet kort grinniken.
"Niet mouth to mouth, Hughes," zegt ze dan waardoor ik een korte lach uitstoot en ik lach even met een scheve grijns.
"Dat is nou jammer." vanuit mijn ooghoeken zie ik dat alle speelsters zijn gestopt met trainen en alle ogen zijn op mij gericht, zucht. Ik kijk hun allemaal even aan waardoor sommigen spontaan beginnen te giechelen en ik glimlach even naar hun – waardoor ze no harder beginnen te giechelen.
"Dus, ik neem aan dat dit gesprek is om dingen recht te zetten van zaterdag? Of nou ja, wat eraan recht te zetten valt. Ik bedoel, dit kan toch niet vergeten worden en zeker niet als iedereen van de school ervan weet en misschien is het ook handig om erover in echt te praten, als in wapp," hoor ik Hale dan ratelen waardoor ik verdwaasd opkijk en even naar haar glimlach gezien ze nu recht voor me staat. Kort laat ik mijn ogen over haar heenleidden en ik moet zeggen, ze ziet er behoorlijk ~~lekker~~ aantrekkelijk uit in deze outfit.
"Dit kan zeker niet vergeten worden," zeg ik zachtjes en ga dichter op haar staan terwijl ik haar in de ogen aankijk en kort op mijn lip bijt.
"Hey Hughes," hoor ik dan opeens een meisjesstem klinken – niet die van Hale – en verbaasd kijk ik op om dan mijn ogen in die van een blondine te haken, waarschijnlijk is dit dus die Kayleigh waar Hale het de hele tijd over had.
"Uhm hallo, Kayleigh toch?" zeg ik en kijk haar vragend aan terwijl ik mijn aandacht naar haar verplaats. Dit meisje is op elke mogelijke manier nep, van haar billen, tot haar borsten, zelfs haar neus lijkt wel gevormd door plastische chirurgie, echt niet mijn type. Echter lijkt ze wel geïnteresseerd te zijn in mij want ze komt naar mij en Hale toe lopen terwijl ze me duidelijk wat uitzicht biedt op haar decolleté, dat kan ook.
"Je weet mijn naam al? Dat is... heel mooi," zegt ze terwijl ze me een knipoog schenkt en ik trek even een wenkbrauw op, oké.
Kort kijk ik even naar Hale en wrijf dan ongemakkelijk met mijn hand over mijn achterhoofd, nou dit is raar,

[ bericht aangepast op 29 juli 2015 - 14:20 ]

I just caught the wave in your eyes

29 juli 2015 - 14:13 Naird is offline

Naird 10646

CHARLOTTE 'CHARLIE' KATE GREEN

Alternative and health guru • 12th grade
Outfit

Zuchtend loop ik doelgericht richting de lockers, richting RIley. Dat domme kind heeft seks gehad – de eerste keer nog wel, hoe stom kan je zijn – zonder condoom, met Isaac. De knappe franse jongen die ieder meisjes' hart sneller doet kloppen, zo ook die van haar – ook al kent ze hem pas een freaking week!
Als een hoopje ellende staat ze tegen haar kluisje aangeleund en een zucht verlaat mijn lippen terwijl ik op haar afstap. Onmiddellijk slaat ze haar armen om me heen en gauw knuffel ik haar terug, arme Riley, ik zou beslist niet graag in haar schoenen willen staan.
"Rustig maar Riles, het komt goed," fluister ik in haar oor terwijl ik rustig over haar rug wrijf. Na een tijdje laten we elkaar los en glimlachen we even naar elkaar – totdat Isaac eraan komt. Het uur van de waarheid is aangebroken. Gauw pak ik Riley's hand vast en geef er even een bemoedigend kneepje in.
"Hey Riles," zegt hij terwijl hij een kusje op haar wang drukt. "-en Charles." ik steek even ongemakkelijk mijn hand naar hem op, daar hebben we onze toekomstige papa
"Dus, wat wilde je me vertellen?"
"Nou..." begint ze zachtjes en neemt zijn handvat waardoor ik haar loslaat. Nauwlettend houd ik Isaac in de gaten, zijn reactie zal vertellen hoeveel hij geeft om Riley.
"Ik ben zwanger, denk ik." een stilte valt. "Van jou" voegt ze er dan aan toe en ik kijk even haar kant op. Daar viel niet over te twijfelen, hij was haar eerste geweest, dus tenzij ze in die vierentwintig uur nog met tien andere mannen het bed heeft gedeeld – zonder condoom, is hij de vader. "En ik weet niet wat ik moet doen." een ijzige stilte valt er over ons drieën heen en voorzichtig laat hij haar hand los voordat hij paniekerig begint te ijsberen.
"Goed gedaan," fluister ik voorzichtig in haar oor voordat ik mijn arm beschermend om haar heen sla en Isaac blijf volgen met mijn ogen. Mijn ogen sperren zich pas open wanneer hij stopt met lopen en een kluisje hard ramt.
"Isaac, rustig, alsjeblieft," zeg ik en kijk hem waarschuwend aan, de woorden breng ik echter smekend over. Een kluisje rammen zal de baby niet opeens laten verdwijnen, bovendien zal het de sfeer nog meer verpesten en Riley zal het ook niet veel goeds doen.
"Laten we naar mijn auto gaan." zegt hij dan eindelijk, is dat serieus zijn enige reactie? "Dan zijn we tenminste alleen." ik kijk even van hem naar Riley en knik dan.
"Ik snap de hint," zucht ik en buig me dan naar Riley toe terwijl ik een kus op haar slaap druk. "Je kunt het meis," fluister ik en kijk dan nog even naar Isaac.

[ bericht aangepast op 29 juli 2015 - 14:31 ]

I just caught the wave in your eyes

29 juli 2015 - 15:18 Ziegler is offline

Ziegler 20534

Finn Lesley Montgomery

“Do not hate the player, nor the game...rule it!”

Ik schuif aan bij de bende van ellende, ook wel bekend als Jacelyn en Syden. Het is vervelend dat ik moet doen alsof ik Syd haat, terwijl ik haar eigenlijk echt mag. Ik let even niet op en voor ik het weet, barst de hel los. Jace grijpt naar Syden's telefoon, laat haar ogen over het scherm glijden en binnen no-time stompt ze Syden tegen haar gezicht. Alles gebeurt in eerste instantie vanuit mijn ooghoeken maar zodra Jace doordraait, spring ik op.
'Jace, gek. Wat doe je?' roep ik dan geschrokken. De meiden roepen van allerlei dingen naar elkaar en uiteindelijk komt er aan het licht dat Syden en ik vrienden zijn. Ik snap het probleem niet helemaal, aangezien Jace dit al jaren wil. Ik probeer de twee meisjes te sussen, maar het lijkt duidelijk te zijn dat ze uiteindelijk kalmeren. Nog voordat ik er tussen kan komen, stormen ze allebei weg.
'Ik zei het toch dat de wereld niet klaar is voor een Fyden-vriendschap,' zucht ik dan tegen mezelf. Ik vis mijn telefoon uit mijn jaszak en bekijk een aantal berichten. Niet veel interessants. Uiteindelijk open ik een gesprek met Abby en vraag dan of ze me bij de kluisjes wil ontmoeten. Ze stemt toe en gauw baan ik me een weg naar de kluisjes.
Ik leun tegen de kluisjes aan, wachtend op Abby en grijns als ik haar aan zie komen. Onhandig vecht ze met de deuren, haar tas en misschien ook met haarzelf. Volgens mij heeft ze me nog niet gezien, of ze kan behoorlijk goed acteren dat ze me niet ziet staan.
'Hey,' zeg ik dan als ze dichtbij komt. Nonchalant hang ik tegen de kluisjes aan en ik voel dat er een brede grijns op mijn gezicht rust.

[ bericht aangepast op 29 juli 2015 - 19:41 ]

Big girls cry when their hearts are breaking

29 juli 2015 - 15:26 Fagerman is offline

Fagerman 4603

MYAH RAITH

"Nog een keer?" hoorde ik hem zachtjes zeggen. Ik kon er niet echt uit opmaken wat hij er van vond. Hij praatte te zacht om emoties in zijn stem te kunnen onderscheiden.
"Luister Myah, ik mis je vreselijk maar..." zei hij nu wat harder. Zijn stem klonk absoluut niet zeker van zijn zaak en ik vreesde voor wat hij zou zeggen.
Ik verwachtte dat hij me nu zou vertellen dat hij niet opnieuw wilde proberen. Dat hij me eigenlijk helemaal niet leuk vond, dat hij iemand anders gevonden had, dat hij op mannen viel, dat hij een besmettelijke ziekte had, waardoor hij niet meer met me om kon gaan, omdat hij zoveel van me hield dat hij me niet wilde besmetten.
Ik keek naar mijn benen. Ik kon nu gewoon niet naar zijn gezicht kijken.
"Oké. Oké Myah, ik ben er met HC goed? Ik haal je op." zei hij toen. Van de onzekerheid in zijn stem was niets meer te horen.
Verbaasd en ongelovig keek ik op. Was hij nu een grap met me aan het uithalen? Net was hij me nog aan het zeggen dat hij niet opnieuw wilde proberen, tenminste dat verwachtte ik.
Nate had een zwak klein grijnsje op zijn gezicht, waar ik hoe dan ook meteen voor smolt. Als hij nu een grap met me uithaalde zou het echt cruel zijn, want hij wist hoe ik soms voor hem kon smelten.
Ik zag hem een blik werpen op de klok, waarna hij naar beneden boog om me een zoen te geven. Een zoen? Binnen in me gingen allemaal bellen ringen en mijn hart ging sneller kloppen.
Een ander deel van me verafschuwde dit van me. Ik gedroeg me als een hopeloos tienermeisje, als een bakvis. Andere meisjes zou ik om deze gevoelens en dit gedrag uitlachen.
"Ik moet nu gaan, ik heb een wedstrijd. Beterschap met je. . . Been." zei hij me toen nogal ratelend. Hij rende weer terug naar zijn team voor zijn wedstrijd en ik keek hem even na. We zouden samen naar HC gaan, zoals eerst.
Ik reed terug naar de school. Wat ik nu zou gaan doen, wist ik nog niet, maar dat maakte niet uit. Het gelukzalige gevoel in me vermaakte me genoeg. Er was nog een klein knagend gevoel in me dat me zei dat hij me niet verdiende en dat wat hij gedaan had niet vergeven kon worden, maar dit negeerde ik.
Het zou allemaal goed komen.

outfit

[ bericht aangepast op 29 juli 2015 - 15:47 ]

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

29 juli 2015 - 15:31 Ken_ is offline

Ken_ 18305

Outfit

Riley Samantha Knox

Ruw trok Isaac na mijn woorden zijn hand uit de van mij en hard beet ik op mijn lip, zo hard dat ik de metaalachtige smaak van bloed kon proeven. Ik durfde hem niet aan te kijken en beschaamd staarde ik naar mijn schoenen terwijl ik mijn tranen probeerde tegen te houden maar het lukte me niet.
"Goed gedaan," hoorde ik Charlie me bemoedigend toefluisteren waarna ik haar arm om me heen voelde, echter keken we beiden verschrikt op toen Isaac zijn vuist tegen een kluisje aanramde en ik moest toegeven dat hij me wat bang begon te maken. "Isaac, rustig, alsjeblieft," probeerde Charlie hem tot rust te brengen en voorzichtig keek ik met mijn betraande ogen naar Isaac. "Laten we naar mijn auto gaan." zei hij plots, een kilte ging om ons drie heen en ongemakkelijke schuifelde ik wat heen en weer. "Dan zijn we tenminste alleen." vervolgde hij dan en even keek ik naar Charlie die even zuchtte "Ik snap de hint," Na haar woorden drukte ze nog een kus op mijn slaap en dankbaar keek ik haar aan "Je kunt het meis," fluisterde ze en keek dan even naar Isaac. Ik slikte even en knikte dan waarna ik naar hem toe ging zodat we naar buiten konden gaan. Als we wat verder waren keek ik hem voorzichtig aan. "Ben je kwaad op me?" vroeg ik hem zachtjes. Stillaan begon ik het gevoel te krijgen dat hij niet van me hield zeker gezien zijn reactie van net.
Ik was gewoon een dom meisje die door die ene actie haar leven heeft verpest omdat ze dacht eindelijk liefde gevonden te hebben.

Benjamin George O'Donnel

"Benjamin wacht," Hoorde ik Jess nog zeggen, maar wilde doorlopen tot haar zachte hand me tegen hield door mijn pols vast te pakken en me ervan te weerhouden om weg te gaan. Haar blik kruiste de mijne en hoe graag ik ook wilde weg kijken, ik kon het niet. Ik had nooit mijn ogen van haar af kunnen houden, waarom zou ik het nu dan überhaupt wel kunnen?
"Jij bent ook continu in mijn gedachten en je weet dat ik van je houd, dat heb je ik je nog zo gezegd. maar het kan gewoon niet Benjamin, het klopt niet meer," mompelde ze en verschillende zoute tranen verlieten haar ooghoeken wat me zeer deed om haar zo te zien. Haar armen sloeg z om mijn nek en ook vrijwel meteen sloeg ik mijn armen beschermend om haar heen, bang om haar kwijt te geraken, wat ik eigenlijk al had , haar gezicht verstopte ze in mijn hals en mijn hand ging troostend door haar zachte bruine lokken die zo vertrouwd aanvoelden. Stilaan voelde ik mijn shirt nat worden, maar dat deerde me absoluut niet, wat me wel zeer deed was het feit dat ik haar alweer gekwetst had, ALWEER . Had god me dan gestraft dat mijn gevoelens enkel mensen konden bezeren? HAd God me gestraft dat ik nooit meer mijn liefde met haar kon delen. Sussende geluidjes verlieten mijn lippen en zacht liet ik mijn hand over haar rug glijden. waarna ik fluisterde dat het wel goed zou komen, dat ik van haar hield en dat ze niet hoefde te huilen om me. Echter wist ik ook wel dat het nooit zo kon zijn. Ze huilde om me omdat ik haar gekwetst heb, ze huilde omdat ze weet dat ik ook van iemand anders hield en mezelf niet in tweeën kon splitsen hoewel ik het god bijna smeekte dat ik het wel kon. Maar hij deed het niet omdat hij al genoeg klootzakken had op deze wereld, waar ik één van de grootste blijk te zijn.
"I.. Ik haat mezelf zo erg," hoorde ik haar zacht zeggen en meteen schudde ik mijn hoofd. "Zeg dat nou niet Jess." mijn stem kraakte lichtjes en hoewel ik haar liever dicht in mijn armen hield, liet zij me los. Ze liet me gaan en ik wist niet wat ik moest doen. Ik voelde me een pup die op straat achtergelaten werd in de gietende regen omdat hij teveel kapot gemaakt heeft. "Het is allemaal mijn fout, ik ben degene geweest die alles heeft verpest, ik verdien je gewoon niet," fluister ze en zacht bleef ik mijn hoofd schudden. "Nee Jess, alsjeblief, het is mijn schuld en..." echter liet ze mijn woorden niet door en sprak ze zelf "Ik hoop echt dat jij en Kyros gelukkig worden, t" haar woorden sloegen in als een atoombom en volgens mij trok mijn gezicht net bleek. Ze liet me gaan, en het glimlachje om haar lippen die ik herkende als haar neppe glimlach en hoewel ik haar wilde tegenspreken deed ik het niet en keek ik zwijgzaam toe hoe ze wegliep. Zodra ze uit mijn zicht verdwenen was zakte ik huilend neer op de grond waarna ik zacht aan mijn blonde haren trok.
Wat nou als ik haar nooit had ontmoet. Ik zou haar en Kyros nooit gekwetst hebben, maar zou ik werkelijk gelukkig geweest zijn. Met een leeg gevoel in mezelf haalde ik mijn mobiel te boven. Misschien moest ik haar gewoon proberen te negeren en haar raad opvolgen. Proberen gelukkig te worden met de andere jongen die mijn hart had geraakt. De gedachten lieten me mijn ogen voor een tel sluiten en daarna haalde ik mijn mobiel boven en zag ik dat Kyros mij een berichtje had gestuurd. Ik wilde hem nu dichtbij hebben, ik had hem nu nodig en wilde dat hij mijn hart weer bij elkaar puzzelde.
Zijn woorden deden me echter even op mijn lip bijten. 'Haatte ik het om bi te zijn?' de vraag schalde kort door mijn hoofd maar meteen overtuigd stuurde ik hem terug van niet. Kyros was de eerste en ook enige jongen waar ik werkelijk verliefd op was geworden en hij had me toen erg gelukkig gemaakt, dus waarom zou ik spijt hebben van die tijd? Terwijl tranen nog steeds over mijn wangen gleden vroeg ik het hem terug en een gelukzalig lachje verliet mijn lippen gepaard met een snik bij zijn woorden. Hij hield van me en was niet kwaad op me.
Twijfelend beet ik op mijn lip en vroeg het dan maar meteen of hij terug met me ons geluk wilde opbouwen en zijn antwoord deed me weer blijer worden en vlug vaagde ik mijn tranen weg en stuurde hem dan dat ik school ging skippen zodat ik meteen bij hem kon zijn. Ik had hem nodig, heel erg nu.
Ik stond op en liep stug door richting de parking waar ik in mijn auto stapte en naar huis reed. Misschien iets sneller dan het mocht maar mijn hart leek nu ook zo snel te kloppen, zo snel dat ik bang was dat het zou ontploffen. Eens ik bij mijn huis toekwam zag ik hem al op de stoep zitten. Ik parkeerde mijn auto en stapte uit waarna ik meteen naar de jongen toe liep en haf in mijn armen sloot en mijn lippen op die van hem plaatste. Ik hield van hem en dat moest ik begrijpen. Ze wilden dat ik koos en ik heb nu gekozen, voor Kyros.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

29 juli 2015 - 15:54 Amobi is offline

Amobi 15201

Syden Ara Emerson

Weirdo - 17 - in pain

Nu Jace erachter was gekomen dat Finn en Syden vriendschappelijk met elkaar omgingen en zonodig in de groep moest vertellen dat Syden en Finn met elkaar flirtte, werd alles alleen maar erger.
Syden voelde zich zachtgezegd vreselijk en met de pijn in haar kaak werd alles niet veel beter.
Syden en Jace riepen wat dingen tegen elkaar, terwijl de twee probeerde te kalmeren - iets wat uitiendelijk toch niet zoveel nut had, aangezien Syden en Jace vanzelf waren gestopt.
Daarna waren ze ook van elkaar weggelopen en nu liep Syden met haar kapotte mobiel richting Gabe - ja Gabe.
Niet om zijn gezicht te kussen, maar om aan te horen wat hij nog meer te zeggen had. Ondanks dat Jace haar mobiel op de grond had laten vallen, deed het - het nog, nou ja.. Soort van.
In ieder geval was Gabe niet zo blij met hoe Syden reageerde op alles - en het feit dat hij uit de groep gegooid was - dus hadden ze ruzie gekregen. Syden wilde echter niet dat het werd uitgemaakt via WhatsApp, dus ging ze naar hem toe voor een face-to-face confrontatie.
Syden zuchtte even diep en probeerde haar tranen weg te houden, ze kon en mocht niet gaan huilen. Ze veegde wat bloed weg - dat viel haar nu pas op, ze had nog niet veel aandacht besteed aan haar kaak - dat nog rondom haar gezicht zat.
Het was niet dat ze nog boos was op Jace - integendeel, Jace had haar zelfs aangeboden om bij haar te komen wonen.
Syden liep nu naar de tribunes toe en zag daar Gabe staan. Ze liep naar hem toe.
"Zeg het maar gelijk, dan hoeven we ook niet te doen alsof," zei Syden met een gebroken toon in haar stem. Ze beet op haar lip om niet in huilen uit te barsten.

That is a perfect copy of reality.

29 juli 2015 - 17:43 Oliveira is offline

Oliveira 15237

JACELYN VIONA KENNEDY

''I’m sorry I think I’m having a stroke. Did you just suggest we break a rule?''
• Senior • Cheerleader • Head Bitch • Bored and tired •

Na nog een paar vieze woorden, Finn die was weggelopen en een paar blikken uitgewisseld te hebben was ik weggelopen van het tafereel. Het werd me allemaal teveel. Ik had zo'n gevoel dat maandagen echt iets tegen me hadden.
Hoofdschuddend, met een paar droge tranen van woede liep ik weer de kleedkamers binnen. Ik voelde hoe een paar ogen door me heen keken, maar negeerde dat en pakte weer mijn tas uit mijn kluisje. Waarschijnlijk was mijn mascara helemaal uitgelopen en zag ik eruit als een mislukte panda. Om eerlijk te zijn, kon het me niets minder schelen wat mensen van me vonden op het moment en dat terwijl ik altijd om andermans' meningen vroeg. Dit keer niet.
Ik ontgrendelde mijn telefoon en probeerde mezelf blijer te maken met pick-up lines naar Nathan te sturen. Op een gegeven moment vroeg hij me of ik 'into' hem was. Ik wist zeker dat mijn hart voor een seconde stopte met kloppen. Mijn mond stond open voor een paar tellen, niet wetende wat ik terug zou moeten typen. Wat voelde ik voor hem? We waren friends with benefits, niets meer niets minder. Toch voelde ik iets elke keer als ik hem zoende, maar wat? God. Waarom moest dit nou weer mij weer overkomen. Maandagen haatten me echt.
Ik draaide wat om de vraag heen en kwam uiteindelijk tot de conclusie dat ik wist niet wat ik voor hem voelde. Ik had geen flauw idee. Eerlijk. Zuchtend graaide ik in mijn tas om mijn make-updoekjes te pakken en daarmee mijn oog make-up mee uit te vegen. Daarna realiseerde ik me dat ik ook beter mijn hele gezicht uit kon vegen. Een seconde daarna realiseerde ik me dat ik mijn make-up nodig had voor het cheerleaden. Slim Jace, heel erg slim.
Ik pakte mijn make-up en deed een simpele winged eyeliner, samen met wat donkerrode lippenstift. In foundation had ik nu geen zin meer in, dat zou teveel tijd kosten. Alles wat uit mijn toilettas had gehaald, pakte ik weer in en gooide mijn tas weer in mijn kluisje.
Nogal gevoelloos van wat er allemaal was gebeurd, liep ik de kleedkamers weer uit terwijl ik met Jess appte. Ze stond huilend op het footballveld ––waarschijnlijk om Benjamin, en ik vroeg of het nodig was om naar haar toe te gaan. Ze antwoordde dat ze het fijn zou vinden en gaf haar locatie aan, waarna ik weer sneller begon te lopen. Benjamin was een echte ass voor wat hij haar aan had gedaan en ik zou hem persoonlijk nooit kunnen vergeven. Hetzelfde gold voor dat ik mezelf het nooit kon vergeven dat ik was vreemdgegaan met Ira. Daarbij, had ik nog gevoelens voor Finn? Jazeker. Ik kon moeilijk vier jaar vergeten van mijn leven en hij zei zonet dat hij helemaal klaar met me was. Dat ik de zoen moest vergeten. Had ik al gezegd dat maandagen me haatten? Waarschijnlijk wel.
Iets verderop zag ik Jess staan, helemaal gebroken en huilend. Ik schudde mijn hoofd en begon naar haar te rennen.
''Jess!'' riep ik zo hard mogelijk. Het was niet fijn als je - je beste vriendin alleen, huilend en gebroken zag. Het brak mijn eigen hart in kleine stukjes. ''Jess?'' Ik nam haar in mijn armen, voor zover dat eigenlijk kon met het lengteverschil. Geruststellend wreef ik over haar rug en duwde haar weer van me af, om recht in haar ogen te kijken.
''Care to share?'' vroeg ik met een zwakke glimlach.

I don't want you to die, I want you to suffer.

29 juli 2015 - 18:02 Tad is offline

Tad 3475

Abby Monroe
** Senior, newbie **

Het duurde niet zo gek lang voordat ik me eindelijk door die klapdeuren heen had gewerkt, goddank. Net toen ik hoopte dat ik mijn waardigheid nog enigszins had bewaard, hoorde ik hoe iemand me aansprak. Finn. Inwendig vloekte ik, maar ik wist mijn gezicht wonder boven wonder wat kalm te houden en keek met een neutrale glimlach die rond mijn lippen speelde op. De jongensachtige grijns op zijn gezicht viel echter moeilijk te missen en onwillekeurig vroeg ik me af hoe lang hij hier al stond. Ik hoopte dat hij er in ieder geval niet lang genoeg stond om mij te kunnen hebben zien stuntelen, maar ik vreesde het ergste. Mijn eindeloze gevechten met levenloze dingen waren ronduit gênant en ik had graag gewild dat mijn onhandigheid naarmate ik ouder werd wat af zou zwakken. Nou, niet dus.
"Hoi," antwoordde ik hem echter lief toen ik eenmaal voor hem stond, waarbij ik mijn hoofd wat kantelde en hem onderzoekend aankeek. "Vanwaar die vrolijkheid?" vroeg ik nieuwsgierig, doelend op zijn lach - en echt, als hij zou zeggen dat ik hem behoorlijk had geëntertaind dan zou ik hem wat aandoen. Ergens moest ik toegeven dat het hem stond, dan toch. Het nonchalante leunen tegen de kluisjes, die grijns op zijn gezicht waarbij zijn ogen meelachten, ...
"Je wilde praten."

She's imperfect but she tries

29 juli 2015 - 19:27 Fagerman is offline

Fagerman 4603

ISAAC HUGUES ALLARD

"Ik snap de hint." hoorde ik van naast Riley komen. Het was Charlie. Ik was haar eerlijk gezegd een beetje vergeten. Ik was nogal gefocused op Riley en het feit dat ik vader zou worden.
Ik had het altijd al gewild. Kleine kinderen had ik altijd al leuk gevonden en ik hield echt van Riley ook al kende ik haar pas net, maar dit was zo snel en ik was nog zo jong.
Hoe moest ik het combineren met met school en mijn carriere? En Riley kon toch zeker ook niet zomaar stoppen met school.
Met mijn voorstel om even naar mij auto te gaan, had ik eigenlijk meer de mensen die door de gang liepen bedoeld, maar dat Charlie ons even alleen liet vond ik ook wel fijn.
Het was een aardige meid, maar ze kon soms zo sarcastisch uit de hoek komen en dat zou nu niet zoveel positieve invloed hebben.
Riley knikte en samen liepen we zwijgend naar buiten. Het voelde nogal ongemakkelijk en ik wist dat het voor haar nog veel erger moest zijn, maar ik wist gewoon niet goed wat ik nu moest doen. Wat zou ik iets verkeerds zou zeggen of iets verkeerd zou verwoorden? Ik wilde haar niet kwetsen.
"Ben je kwaad op me?" hoorde ik Riley toen zacht aan me vragen. Ik keek naar op zij, naar Riley en zag dat ze me voorzichtig aan keek.
Ik liet mijn kille blik verzwakken in een zwakke glimlach. Niet omdat ik zo blij was, maar omdat ik haar absoluut niet de indruk wilde geven dat ze bang voor me moest zijn.
We waren inmiddels bij mijn auto aangekomen. Ik opende de deur van de passagiersstoel en ging erop zitten met mijn benen naar buiten. Ik klopte op mijn schoot en keek haar vragend aan, waarmee ik bedoelde te vragen of ze op mijn schoot kwam zitten.
"Hoe durf je" begon ik met een zachte stem. "te denken dat ik boos op jou ben?"
Ik staarde even voor me uit.
"Ik ben boos op mezelf." besloot ik. "Hoe kon ik het laten hebben gebeuren dat er nu een kind in je groeit, dat we geen condoom gebruik hebben? Ik weet wel dat ik niet helemaal meer goed kennis was door de alcohol, maar dat kan ik niet rekenen als excuus. Het is allemaal mijn schuld."
Ik ging met mijn lippen naar de kruin van haar hoofd om daar een kus te geven. Ik liet mijn hoofd daar even besluiteloos hangen.
"Ga je" begon ik daarna voorzichtig. Het zou volledig haar keuze zijn. Het was haar lichaam en haar kind. Ik was dan misschien de vader, maar ik zou niet degene zijn die er negen maanden mee rond zou lopen.
"Ga je het kind houden?"

[ bericht aangepast op 29 juli 2015 - 19:29 ]

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

29 juli 2015 - 19:50 Ziegler is offline

Ziegler 20534

Finn Lesley Montgomery

“Do not hate the player, nor the game...rule it!”

Aan alles valt te zien dat Abby zich schaamt dat ik haar zo zie, maar er valt niks om je voor te schamen. Ze is wat onhandig, maar dat vind ik schattig. Ik houd er wel van als iemand zijn eigen lichaam niet helemaal onder controle heeft en daarom wat lomp over kan komen, terwijl Abby er eigenlijk heel verfijnd uitziet. Die onhandigheid geeft haar een bepaalde charme die niet veel meisjes hier hebben. Zal ik dat zomaar tegen haar zeggen? Nee, wat moet ze wel niet denken? Dat ik één of andere vieze stalker ben die geilt op haar clumsymoves. Dat mag ze absoluut niet denken, want ze is te leuk om zomaar af te schrikken. Betekent dat dat ik me vol op haar zal storten? Waarschijnlijk niet, want ik heb besloten om me volledig te focussen op football - iets wat bijna onmogelijk lijkt op Drama High.
'Geen idee eigenlijk' antwoord ik eerlijk als Abby vraagt waarom ik zo goedgehumeurd ben. Ik haal erbij mijn schouders op en lach naar haar. 'Eigenlijk valt er vrij weinig te lachen, maar ik probeer er het beste van te maken'
Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan als ik dat zeg. Ik wil niet overkomen als een jongen die op drama kickt, want dat wil ik helemaal niet zijn. Ik wil me buiten al die problemen houden, maar op de één of andere manier raak ik er altijd in verstrikt. Misschien is het omgaan met Jace toch niet zo goed voor mij als ik altijd had gedacht. Dan kijkt Abby me serieus aan en benadrukt hetgeen waarom we hier afgesproken hadden: ik wilde praten.
'Ja, dat klopt' zeg ik dan en omdat ik ook graag serieus wil zijn, laat ik mijn glimlach verdwijnen. 'Binnenkort is er het welbekende homecoming hier op school en het is traditie dat iedereen met een date komt. Het leek me leuk.....ik bedoel - uhm.....zou je met mij samen willen gaan?'
Ik schrik van mezelf. Normaal gesproken hoef ik geen meisje op date te vragen, omdat ik altijd samen was met Jace. Waarom vind ik het dan zo spannend om Abby te vragen? Misschien wel omdat de kans aanwezig is dat ze 'nee' zal zeggen.

Big girls cry when their hearts are breaking

29 juli 2015 - 19:57 Naird is offline

Naird 10646

JESSICA 'JESS' MIA CRAWFORD

Cheerleader and fashion geek • 12th grade
Outfit

Huilend, gebroken, verlaten en verloren sta ik ergens op het footballveld. Het feit dat mensen me zo zien boeit me niet eens meer, mijn hart is gebroken, ook al ben ik er zelf de schuld van. Toch geef ik ook Benjamin de schuld – en Kyros. Waarom bestaan driehoeksverhoudingen überhaupt, waarom houd ik nog van hem terwijl mijn liefde toch onbeantwoord zal blijven? Allemaal vragen en niemand weet het antwoord.
"Jess!" hoor ik opeens iemand hard roepen en geschrokken draai ik me om en zie Jace aankomen rennen. Opgelucht zucht ik terwijl ik mijn tranen wegveeg en voor ik het weet staat ze voor mijn neus, nou ja, soort van gezien ik net een halve kop ongeveer boven haar uitsteek.
"Jess?" hoor ik haar mijn naam nogmaals zeggen en voor ik het weet neemt ze me in haar armen en gewillig knuffel ik haar terug terwijl ik blijf huilen, goh wat ben ik een zielig hoopje ellende. Haar hand wrijft langzaam over mijn rug – net zoals hij zonet nog had gedaan. Bij die gedachten begin ik alleen nog maar harder te huilen, beseffend dat ik zijn armen niet meer zal voelen, niet zoals vroeger tenminste. ''Care to share?'' zegt ze dan met een zwakke glimlach terwijl ze me van haar afduwt en ik glimlach zwakjes terug.
"Er valt niet veel te zeggen, behalve dat het voor goed over is tussen ons. Hij kon niet kiezen tussen mij en Kyros dus heb ik voor hem de keuze gemaakt door te zeggen dat hij voor Kyros moest gaan. Nu zit hij waarschijnlijk bij hem en is hij me allang vergeten, wat een mooi liefdesverhaal vind je niet?" al die tijd zit er een lach op mijn gezicht geplakt. Pas wanneer ik hoor hoe debiel dit verhaal wel niet klinkt begin ik weer te huilen en sla ik mijn handen voor mijn gezicht terwijl ik op de grond in één zak.
"Wat moet ik nou doen, Jace? Waarom houd ik nou uitgerekend van hem zo zielsveel?" snik ik en kijk wanhopig naar haar op terwijl ik mijn tranen wegveeg. Waarschijnlijk zie ik er nu uit als een verzopen panda, hoe charmant.

[ bericht aangepast op 29 juli 2015 - 22:54 ]

I just caught the wave in your eyes

Index RPG Actieve Topics Zoek