Volledige naam: Francisco 'Paco' Manuel Xanti
Leeftijd: 21, 24 December
Nationaliteit: Cubaans. Paco heeft een green card maar is nog altijd bang teruggestuurd te worden.
Uiterlijk: Paco is voor een Cubaan niet heel kort, maar voor een Amerikaan wel. Hij is maar zo'n 1.67m lang, en niet heel erg breed. Hij is gewoon een heel mager scharminkeltje, dat was hij al in Cuba, waar het niet meer dan normaal was, maar ook hier in America. Hij heeft door zijn banen wel wat spieren gekregen, maar je ziet nogsteeds duidelijk het kleine jongetje die bijverdient in de sigarenfabriek eronder. Paco's huid is van nature gebronsd, wat alleen maar erger wordt door de zon. Zijn ongetemde haren zijn ravenzwart en zijn ogen bijna net zo donkerbruin. Zijn ogen stralen in de zon en glinsteren door de zee. Meestal houd hij zichzelf goed verzorgd, maar het is duidelijk te zien dat hij niet van stand is. Zijn kleren zijn oud en vaak te groot. Meestal draagt hij een t-shirt met een flanellen overhemd erover en slobberende spijkershorts met versleten gympen. Alleen op zijn werk draagt hij een passend uniform en weet hij zijn haren onder een pet te temmen.
Innerlijk: Paco is een stille zeer onderdanige onleesbare jongen. Een jeugd als die van hem zou ook niets anders opleveren. Het is alleen net wat extremer dan je zou denken. Behalve tegen zijn zoontje zegt hij eigenlijk nooit iets, behalve als je het specifiek aan hem vraagt, en dan nog niet eens altijd. Het is niet dat hij nergens gedachten of meningen over heeft, want dat heeft deze pientere jongen zeker wel. Hij is alleen vroeger zo hard aangepakt voor elk woordje wat hij zei, dat hij het gewoon niet doet. Zo komt het ook dat hij elke order opvolgt, zelfs al hij het er niet mee eens is. Nu is dit iets afgenomen in zijn tijd in America, omdat ze hier soms wel zijn meningen en gedachten wilde horen, maar nogsteeds doet hij het. Het is niet dat hij het zonder te denken doet, wat sommige dingen achtervolgen hem nogsteeds, maar toch is stil gehoorzamen nog altijd een deel van zijn overlevingsinstinct. Hij is een grijs stil muisje, valt nooit echt op, en wordt altijd over het hoofd gezien. Dit zorgt wel eens voor onhandige situaties, omdat mensen hem over het hoofd zien, letterlijk en figuurlijk, en simpelweg vergeten. Dat hij geen enkele emoties laat zien van dag tot dag, maakt hem nog onzichtbaarder. Toch is hij een hele harde werker, die zelfs al hij buiten de instructies wordt gelaten, zelf maar verzint wat hij moet doen. Alles om beter te worden en voor zijn familie en bovenal zijn zoontje te kunnen zorgen. Hij zal nooit nee tegen een opdracht zeggen, en nooit afhaken, zelfs als zijn lichaam of ziel protesteert. Hij gaat altijd tot het uiterste, wat hij ook doet. Wel weet hij. juist door zijn onzichtbaarheid, vaak overzicht te houden, wat hij enorm prettig en rustgevend vind, omdat hij niet mee wordt gesleept in groepsgedrag. Natuurlijk doet het wel eens pijn dat hij nooit tot een groep behoord, maar hij probeert het positieve ervan in te zien. Hierdoor is hij ook langzaam in de rol van een strateeg aan het groeien, zonder dat hij het nu echt merkt, maar zijn supervisors natuurlijk wel.
Ondanks deze buitenste laag is Paco een enorm lieve jongen, met een hart van goud en zo trouw dat een hond nog wat van hem kan leren. Hij doet alles voor zijn vrienden, familie, en collega's. Hij gaat voor ze door het vuur, en zal voor ze sterven als het nodig is. Ook is hij een liefdevolle vader en probeert zijn zoontje alle mogelijke aandacht en liefde te geven die hij maar kan. Hij doet er alles aan om hem een betere toekomst te geven dan hij ooit heeft gehad, zelfs nu ze in America wonen. Hij raakt niet snel gehecht aan mensen, en stelt zich zeker niet snel open naar mensen toe, maar als hij dit wel doet, heb je een kameraad voor het leven. Zijn gevoelens zal hij nogsteeds niet snel loslaten, in zijn handelingen zal hij het laten merken: deuren open houden, kleine aanrakingen, drinken en eten voor je verzorgen, vaker verbaal op je reageren, dat soort dingen. Zijn emoties drukt hij zoizo heel erg vaak weg, gewoon omdat ze dingen moeilijker maken, zoals zijn liefde voor de moeder van zijn zoontje, die hij nogsteeds erg mist. Hij drukt dit alles weg tot hij alleen is en alles laat gaan door maar gewoon wat door de straten te zwerven en de eenzaamheid en stilte alles weg te laten nemen. Soms zoekt hij ook ergens een stil plekje, vaak in een natuurlijk gebied, wat hem aan thuis doet denken, om rustig wat te tekenen of te zingen, gewoon om even iets met zijn brein te kunnen doen, en zo rust te vinden, in plaats van fysiek bezig te zijn. Zo heeft hij het altijd opgelost, en doet dit nogsteeds. Paco heeft een groot schuldgevoel en is zeker geen jongen voor wraakgevoelens of überhaupt iets kwaads in de zin. Hij lijkt dan ook de belichaming van de onschuld als je hem ziet, totdat je hem ziet vechten en blijkt dat hij toch niet zo onschuldig is als hij lijkt. Toch heeft hij ondanks alles nog altijd de gloed van een onschuldig arm kind om zich heen, misschien ook wel omdat hij dat eigenlijk nogsteeds is.
Geschiedenis: Paco is geboren in Varadero, Cuba, in een arm gezin met 3 kinderen. Ze konden wel naar school, maar moesten daarna allemaal werken, vanaf hun 6e, zodat het gezin het hoofd boven water kon houden. Paco werkte in een van de velen sigarenfabrieken, en zijn zusjes allebei in een weverij, terwijl hun ouders hun geld verdienden met een barretje aan het strand. Zo was het leven voor de kleine Paco. Toch had hij, ondanks het werk, een gelukkige jeugd, met zelfs wat vrienden. Zo ging het leven door tot hij 17 was. Hij werkte nogsteeds en was bijna klaar met zijn middelbare school. Zijn Engels was nogsteeds zeer matig op een goede dag, maar dat kon hem niet deren. Toch begon er wat te broeien in zijn vrienden groep. Ze wilden meer kunnen bereiken in het leven dan ooit op het kleine eilandje mogelijk was. Ze wilden proberen naar Amerika te gaan. Paco vond het een moeilijke keuze, vooral omdat hij zijn familie niet wilde achterlaten, maar omdat het hem een kans gaf een beter leven te krijgen, en laten zijn familie ook de zee over te halen, heeft hij het toch gedaan. Zo zijn een groepje van 8 jongens in een gammel bootje overgestoken naar Florida. Het ging verrassend goed, en eenmaal de volgende ochtend zijn de jongens naar het bureau gegaan om het land binnen gelaten te worden en een werkvisum aan te vragen voor het jaar dat ze nog geen green card hadden. Het liep redelijk op rolletjes. Ze vonden allemaal al vrij snel een baan, al was het een part-time baantje met minimum loon, voor Paco als vakkenvuller in een 24 uurs winkel, en ze woonden samen in een een kamer flatje, voor zolang het duurde. Uiteindelijk kregen ze hun green cards, en wisten ze ook een beurs te krijgen en naar de uni te gaan. Daar leerde Paco
Maria kennen. Zij was een Mexicaanse aan wie hij direct zijn hart verloor. De twee werden verliefd en zijn wereld leek compleet en perfect. Dit was tot bleek dat Maria, na een wilde nacht, zwanger was. Dit betekende dat ze zouden trouwen en hij in elk geval met zijn studie zou moeten stoppen om moeder en kind te onderhouden. Het enige was dat ze het niet rond kregen voor het einde van het schooljaar. Maria had nog anderhalve maand te gaan, en ze wilden beiden dit jaar in elk geval afmaken, toen ze op een nacht doodziek werd. Hij heeft haar direct naar het ziekenhuis gebracht, met de bus want hij heeft geen rijbewijs. Daar bleek ze zwangerschapsvergiftiging te hebben. Direct werd ze doorgestuurd naar de OK, om het kindje geboren te laten worden. Dit had alleen niet de goede afloop waar hij zo op hoopte. De laatste keer dat Paco haar lippen beroerde was voor ze de OK op ging, want ze kwam er niet meer levend uit. Toch overleefde het kindje het wel. Eerst vond hij het heel moeilijk te accepteren, maar toen hij het kleine tere mannetje in zijn armen hield, was hij verkocht. Met de hulp van de universiteit en de SPCA, kreeg hij toch weer een beetje een toekomst, voor hem en voor kleine Joaquim. Hij mocht deeltijd gaan studeren, op een beurs, en mocht de rest van de tijd bij de SPCA werken. Inmiddels heeft hij nog 2 jaar te gaan, maar werkt knoerthard voor zowel zijn studie als zijn baan, omdat hij mogelijk wordt aangenomen als rehabilitatie en gedragsspecialist, of als inspecteur, als hij is afgestudeerd. tegelijkertijd probeert hij ook nog tijd te maken om met Joaquim veel tijd door te brengen, waardoor het mannetje ook vaak in de SPCA is te vinden en alle werknemers en vrijwilligers hem kennen. Hij wil gewoon niet dat het mannetje op de straten en in de achterbuurten beland en doet er alles aan om dat mogelijk te maken.
Relaties:
Extra: Paco is op zijn 19e vader geworden. Het was verre van gepland, en de omstandigheden waren niet helemaal geweldig, maar hij is nogsteeds een dolblije en vooral trotse vader. Inmiddels is zijn zoontje twee en is het licht in zijn leven. Hij heet
Joaquim Manuel Xanti en is een pienter klein ventje.
Paco woont in een
heel klein huisje in een van de betere buurten van de stad. Hij kon het eigenlijk niet betalen, maar hij wilde niet dat zijn zoontje moet opgroeien in een achterbuurt. Zo leven ze nu echt op het minste van het minste, omdat al zijn spaargeld op is, maar ten minste wel in een veilige buurt, waar het kleine mannetje hopelijk betere kansen heeft dan in een buurten waarin Paco na het kopen van een huis wel wat geld over zou hebben.
[ bericht aangepast op 21 juli 2015 - 11:48 ]
Bowties were never Cooler
