|| You are what you believe yourself to be || Speeltopic || - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

9 juni 2015 - 10:11

nakito 1314

You are what you believe yourself to be

Anno 2015 is de duistere wereld van de mental ill hospitals niet meer denkbaar en langzaamaan naar de achtergrond verdwenen.
Mentale problemen, gedragsstoornissen worden uitgebreid verklaart bij een psycholoog.
Toch is niet iedereen deze tijd vergeten en blijft er een soort brandende verlangen naar de oorzaak van deze stoornissen.
Zij noemen zich de 'HASO' (human analyzing scientists organisation) en hebben een experiment opgezet,
met goedkeuring van de politieke leiders wereldwijd.
Elk continent heeft zijn eigen team die zich bezig houdt met de oorsprong van deze zogenaamde mentale stoornissen.
Om hier achter te komen is deze selectieve groepering bezig met doen van onderzoeken. Opzoek naar antwoorden…

Verhaal

Cleverwood's bay is een klein plaatsje in het noorden van Schotland. Een zelfvoorzienend dorpje, waar de inwoners haast op een hand te tellen zijn. In dit gebied staat een oud landhuis, dat vroeger diende als woonplaats voor de gouverneur van dit gebied. Sinds kort wordt het gebruikt als basis voor het Europese continent.

Het experiment luidt als volgt. Er worden uit heel Europa vijf jong volwassenen met mentale problemen naar het landhuis in Cleverwood's bay gebracht. Onder het nom van een nieuw behandelingstraject. Daarnaast komen er ook vier 'gewone' mensen te wonen. De negen jongeren krijgen toezicht van twee onderzoekers. Deze houden hen dag en nacht in de gaten. Ook voeren ze behandelingen uit, welke sommige verdacht veel in de buurt komen bij de behandelingen uit het verleden. Waarbij je je gaat afvragen of zij zelf geen behandeling nodig zijn.

De vijf mental ill patiënten hebben er geen idee van, dat de ander vier geen problemen hebben. De vier vrijwilligers worden behandeld als de andere vier. De vier 'gewone' mensen, doen vrijwillig mee aan het experiment. Ze krijgen er bovendien een aardig zakcentje voor. Zij denken dat ze worden gevraagd aan het experiment mee te doen, om te kijken of de toestand van de andere vijf verbeterd wordt. Door invloed van de aanwezigheid van mensen zonder een stoornis. Maar is dit wel de reden waarom zij hier zijn? De vraag is gaan zij uiteindelijk geloven dat zij toch niet zo normaal zijn als ze eigenlijk dachten te zijn?
You are what you believe yourself to be...

The HASO experiment: district Europe
Onderzoeksvraag: Hoe makkelijk is een mens te manipuleren.
Het doel: Concluderen of een mentale stoornis aan te leren is of niet.
Duur experiment: 1 jaar.
Deelnemers: 5 mental ill patiënten, 4 vrijwilligers, 2 HASO onderzoekers.
Waar: Cleverwood's bay, North Schotland.

Invullijstje

Rol:
Naam:
Leeftijd: (17+/25-)
Innerlijk:
Uiterlijk:
Geschiedenis:
Seksuele voorkeur:
Relaties:
Mentale stoornis (eventueel):
Extra:

Regels

- Geen perfecte personages
- Zorg gerust voor drama, maar houdt het wel realistisch
- Geen pesten buiten de rpg (personages mag wel)
- 16+ toegestaan
- Woordenaantal 100+
- Max 2 personags

Rollen
Mental ill patiënten
– Julie Octavia Wilkinson ~ Hecuba
– Noah Anderson ~ SleepyAsh
– Jax Kellin Scofield ~ TylerJoseph
– Brishen 'Brix' Ravens ~ Hippogrief
– Avery Lily Penotty (Kayla, Thomas) ~ Khronos

Vrijwilligers
– Jenna Amber Morisson ~ Nakito
– Dylan Wilkinson ~ Hecuba
– Valetina Oceana Hannigan ~ Allete
– Spencer Justin Robertson ~ Balloo

HASO onderzoekers
– Connor Eugene Webster ~ Dandocal
– Sunshine 'Sunny' Morrison ~ Dandelions

Rollentopic
Praattopic
Speeltopic

[ bericht aangepast op 16 juni 2015 - 18:38 ]
When you believe your dreams come true

10 juni 2015 - 22:20

Eilandpiraat 4618

Julie Octavia Wilkinson • trigger warning • ~ outfit
"Spinning around, I'm weigthtless."
Jax leek weer te ontspannen, waardoor ik begon te glimlachen. Toen hij me vertelde dat hij ogen in zijn achterhoofd had lachte ik zachtjes.Jax wiebelde met zijn wenkbrauw en maakte een opmerking over ghostbusters, en ik grinnikte. "Alsof die hier durven te komen." Hij stopte bij een deur en zei, voordat hij hem opende: "ls je maar niet denkt dat ik je bescherm. Ik ren en gil waarschijnlijk net zo hard weg." Een glimlach ontsnapte aan mijn lippen. "Wat heb ik nou aan jou, ik dacht dat je mijn grote stoere beschermer was." De kamer was donker, en toen Jax de lichtknop had gevonden kwam ik naast hem in de deuropening staan. Het zag er uit zoals elke andere slaapkamer in elk ander gesticht. Kast, check. Bureau, check. Bed, check. "Gelukkig, ik begon al even bang te worden dat het er hier gezellig uit zou zien." Zei hij, waarna ik op mijn lip beet, en langs hem de kamer in liep. Ik lied me achterover vallen op het bed. Zelfs de matrassen waren hetzelfde. "Zo, nu is het al een stuk gezelliger." Zei ik, terwijl ik hem lachend aankeek.

Spinning around, I'm weightless.

10 juni 2015 - 23:18

Villanelle 14555

Jax Kellin Scofield
"I can't drown my demons. They know how to swim.."

De glimlach op Julie haar lippen deed me goed. Het zorgde ervoor dat ik extra energie kreeg. Het doel om haar te laten blijven lachen. Het ging vanzelf omdat ik dacht dat ze dat wel nodig had. Iedereen in een gekkenhuis had het af en toe nodig om te lachen. Zich even geen zorgen te maken.
Het enige waar we ons nu zorgen om moesten maken was de spoken die hier zogenaamd rondvlogen. Ik ging dat namelijk vasthouden zolang ik hier zou zitten. Wat waarschijnlijk voor altijd was, behalve als ze net zoals de rest genoeg van me zouden krijgen. En ik gokte dat dit, ook net zoals bij de rest, snel genoeg zou zijn. Ik grinnikte zachtjes. 'Verkeerd gedacht. Ik ben de grootste pussy die er in.' Grijnsde ik. Niet dat het echt waar was. Maar hoe minder ze van me zou verwachten, hoe erger ik mee zou vallen. Zuchtend keek ik de kamer rond. Ze moesten echt eens met wat origineels gaan komen in die inrichtingen want het begon nu wel saai te worden altijd maar die lege, kille kamers. Julie liep langs me heen en liet zichzelf op het matras vallen. Ik lachte zachtjes en schudden mijn hoofd. Zonder pardon schoof ik haar wat aan de kant en ging ik op mijn rug naast haar liggen in het veelte kleine bedje wandaad absoluut niet voor gemakt was. 'Nee. Nu is het pas gezellig.' Grijnsend kantelde ik mijn hoofd, zodat ik haar aan kon kijken. Ik keek altijd graag naar mensen. Gewoon zodat ik ze in de gaten kon houden. Ze nooit iets onverwachts konden doen. Maar Julie was gewoon fijn om naar te kijken. 'Ik mag jou wel Wilkinson.' Concludeerde ik uiteindelijk grijnzend. En dat mocht ze best weten. 'En ja, ik blijf je voortaan Wilkinson noemen. Of je dat nu leuk vind of niet.' Zei ik er onschuldig achteraan, voordat ze er iets over kon zeggen.

[ bericht aangepast op 10 juni 2015 - 23:20 ]
''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

11 juni 2015 - 14:04

Itsuki 3513

Noah Anderson
Noah bleef naar de grond kijken niet eens naar de jongen die zich voorgesteld had als Brishen. 'Ik.. uh.. Ik ben hier ook niet zo goed in.' Hij meende het, dat was duidelijk aan zijn stem te horen, maar dan was er iets in zijn ogen te zien, iets van dat hij niet wist ermee om te gaan. Het kwam te onverwachts.
Er is niks aan de hand het zijn momenten,' sprak hij en liet een flauwe glimlach zien. Noah liet zich op de grond zakken en ademde diep in en uit om te kalmeren. Er was niks aan de hand, helemaal niks.
De duimnagel zat al in zijn mond en hij kauwde er zacht op, niet te hard zodat het zou breken. Noah wachtte af tot de ergste vlagen weg waren, voordat hij opstond en voor de tweede keer diep in en uit ademde, voordat hij de jongen weer aankeek. 'Het spijt me, ik verloor mezelf, Arnold,' sprak Noah.
'En waarom zit jij hier, Fris? vroeg Noah ineens nieuwsgierig. Hij wist niet eens zijn naam meer, maar dat zou hij vast nog wel vertellen.

(Sorry voor de namen, Noah weet na een aanval de meeste namen niet meer.)

Vampire + Servant = Servamp

11 juni 2015 - 15:26

Hippogrief 85

Brishen 'Brix' Ravens
______________________________________

Noah staarde strak naar de grond. "Er is niks aan de hand. Het zijn momenten," mompelde hij. Toen liet hij zich plots op de grond zakken, zodat Brishen op hem neer keek. Brishen wist nog steeds niet zo goed wat hij met de jongen aanmoest, maar het stelde hem in ieder geval gerust dat de jongen zelf van zijn buien wist.
Enkele minuten bleef Noah op de grond zitten voordat hij opstond, zachtjes op zijn duimnagel sabbelend. "Het spijt me. Ik verloor mezelf, Arnold."
Brishen keek hem vreemd aan. Arnold? Moest hij zeggen dat hij geen Arnold heette of het laten gaan?
"En waarom zit jij hier, Fris?" vroeg Noah plots nieuwsgierig.
Weer een andere naam. Brishen fronste. "Ik heet Brishen, maar je mag me Brix noemen als dat makkelijker is," zei hij uiteindelijk. "En ik zit hier omdat mijn broer er van overtuigd is dat ik gek ben. Hij zegt zelf dat het is omdat ik mezelf gek maak door mijn sociale fobie en dyspraxie en nog wat kleine dingetjes, maar ik geloof hem niet. Ik ben niet gek en ik hoor niet bij al deze gestoorden opgesloten te worden." Hij zuchtte gefrustreerd, besefte toen dat hij het tegen een 'gestoorde' praatte. Hij wendde zijn blik beschaamd af. "Uh.. Zullen we gaan rondkijken? Ik denk dat het nog wel even duurt voordat de begeleiders komen."

[ bericht aangepast op 11 juni 2015 - 16:45 ]

13 juni 2015 - 20:29

Itsuki 3513

Noah Anderson
"Ik heet Brishen, maar je mag me Brix noemen als dat makkelijker is," stelde hij nog eens voor. Noah keek hem met grote ogen aan. Hij begreep het wel. "En ik zit hier omdat mijn broer er van overtuigd is dat ik gek ben. Hij zegt zelf dat het is omdat ik mezelf gek maak door mijn sociale fobie en dyspraxie en nog wat kleine dingetjes, maar ik geloof hem niet. Ik ben niet gek en ik hoor niet bij al deze gestoorden opgesloten te worden."
Brishen vroeg of Noah zin had om rond te kijken. De begeleiders waren er nog niet of waren niet te vinden.
'Oké, maar ik wil niet voorop. Misschien verdwaal ik wel in deze doolhof,' sprak Noah met een zachte stem en wachtte geduldig af tot Brix zou lopen. 'Ehm..Bris, wat is Dyspraxie eigenlijk?"
Noah was al verbaast dat hij zoveel vroeg, dit was nieuw voor hem. Hij miste Survile, zijn vriend die achtergebleven is. Noah moest maar een nieuwe vriend maken, want hij zou gillend gek worden, als hij er geen heeft.
Of...
Noah keek achterom, waar hij glazig bleef staren, voordat hij zelf aanspoorde om te gaan lopen.

Vampire + Servant = Servamp

13 juni 2015 - 20:59

Hippogrief 85

Brishen 'Brix' Ravens
______________________________________

Brishen knikte en begon te lopen. Hij wist niet waar hij precies heen ging, maar hij had besloten de richting op te gaan waar Julie en Jax ook heen waren gelopen. "Dyspraxie is klote. Je hebt te kampen met aandachtsproblemen, concentratieproblemen, gedragsproblemen, leerproblemen et cetera. Het klinkt niet zo erg, en het is misschien ook niet vreselijk, maar het is en blijft rot. En jij? Waarom ben jij hier gedumpt? Je lijkt me niet gek." Brishen loog, dat wist hij - Noah leek ontzettend gek namelijk. Maar Brishen wilde de jongen op zijn gemak stellen en een leugentje voor een goed doel kon geen kwaad.
Hij duwde een deur open en hield hem open, zodat Noah eerst kon gaan.

15 juni 2015 - 18:13

Eilandpiraat 4618

Julie Octavia Wilkinson ~ outfit
"Spinning around, I'm weigthtless."
Spoken, monsters. De monsters die misschien niet echt in deze kamer zouden zitten, maar wel in mijn hoofd. En hij kon nog zo vaak zeggen dat hij een watje was, maar hij jaagde ze weg. Op de een of andere manier klikte het tussen ons, en voelde ik me op mijn gemak bij een jongen die ik nog maar net kende. Ik voelde me veilig. Voor het eerst sinds ik afscheid heb genomen van mijn oude leven en mijn eerste inrichting ben ingegaan had ik het gevoel dat ik ergens veilig was. Dat ik dat meisje was waar ik vroeger zelf tegenop keek, omdat ze met anderen kon praten en erom kon lachen. "Verkeerd gedacht. Ik ben de grootste pussy die er is." Grijnsde hij terwijl hij zachtjes grinnikte. Jax zuchtte en keek de kamer rond, waarna hij me aan de kant schoof en naast me kwam liggen. "Nee. Nu is het past gezellig." Zei hij, en ik grinnikte terwijl ik mijn ogen sloot. "Ik mag jou wel. Wilkinson." Zei hij toen, en ik glimlachte, mijn ogen nog steeds gesloten. "En ja, ik blijf je voortaan Wilkinson noemen. Of je dat nu leuk vindt of niet." Zei hij toen, en ik glimlachte. "Ik mag jou ook wel, Scofield." Zei ik zachtjes terug, "En daar kan ik wel mee leven, als dat betekent dat je tegen me blijft praten." Zei ik, en opende met een grijns mijn ogen. Ik voelde me op mijn gemak, ik voelde me fijn. Deze jongen deed iets met me waardoor ik even niet hoefde te focussen op alles om me heen. "Dus, wat doen we nu?" Vroeg ik zachtjes, terwijl ik hem aankeek.

[ bericht aangepast op 15 juni 2015 - 18:14 ]
Spinning around, I'm weightless.

15 juni 2015 - 19:18

Villanelle 14555

Jax Kellin Scofield
"Some walks you have to take alone."

Ik was zo gewent geraakt aan het verwisselen van inrichtingen dat ik er gewent aan was geraakt. Ik had er geen verwachtingen meer van. En als je geen verwachtingen had kon het alleen maar meevallen. En dat deed het zeker. Ik voelde me ontzettend op mijn gemak en hoe stom het ook klonk, dat kwam waarschijnlijk alleen maar door Julie. Ik staarde naar het plafon, terwijl ik mijn benen optrok. Mijn vingers gleden door het laken op het bed, terwijl ik nongalant toegaf dat ik Julie wel mocht. Ik grinnikte zachtjes en kantelde mijn hoofd naar haar toe. Het was raar om te horen dat iemand me mocht. Ik glimlachte klein. Ik zou waarschijnlijk niet eens meer niet tegen haar kunnen praten. 'Weet wat je zegt.' Grijnsde ik. Ze wist niet met wie ze zich in zee ging. Langzaam haalde ik mijn schouders op toen Julie over ons volgende activiteit begon. 'Verder rondkijken.' Ik sprong nog net het bed niet uit en stak grijnsend mijn handen naar haar uit, zodat ze makkelijker op kon staan. Ik kon er niks aan doen. Ik kon gewoon nog altijd niet lang stilzitten. Iets wat me eraan herinnerde dat ik mijn medicijnen in moest nemen, voordat het straks echt erg werd. Maar dat deed ik straks wel. Tot nu toe ging het prima en er was hier nu niemand die me het verplichten.

[ bericht aangepast op 15 juni 2015 - 19:48 ]
''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

15 juni 2015 - 20:57

Itsuki 3513

Noah Anderson
"Dyspraxie is klote. Je hebt te kampen met aandachtsproblemen, concentratieproblemen, gedragsproblemen, leerproblemen et cetera. Het klinkt niet zo erg, en het is misschien ook niet vreselijk, maar het is en blijft rot. En jij? Waarom ben jij hier gedumpt? Je lijkt me niet gek." Hij noemde het allemaal op, zag Noah. Hij zei zelfs dat hij niet gek was. Noah voelde hoe hij het zwaar had, zo ie zo hoe erg het kon zijn om het buitenbeentje te zijn.
Noah bleef staan, toen Brishen de deur opende. Noah zocht zijn pad weer op en liep in een rechte lijn de deur door de gang in. 'Ik weet niet ik schijn behoorlijk gek te zijn. Sommige zeggen dat ik dingen zie die er niet zijn. Het komt in vlagen en ze zijn niet te houden. Ze zeggen dat het dubbelgangerswaan is,' sprak Noah en stopte midden in de gang.
Grote ogen bleven naar het donker staren. Wat hij zag waren twee grote gele ogen en een rij vol tanden. Noah schreeuwde het uit en verstopte zich achter Brishen.
'Ze komen me halen, nu weet ik het zeker,' riep hij angstig. Noah rende naar buiten en verstopte zich tussen de bosjes.

Vampire + Servant = Servamp

15 juni 2015 - 21:20

Eilandpiraat 4618

Dylan Wilkinson
"Bless me father, for I have sinned."
Mijn vlucht had een uur vertraging, waardoor ik veel later aankwam bij het huis dan de anderen. Ik was zenuwachtig, vandaag zou ik eindelijk mijn tweelingzusje weer zien, en zou ik beginnen met het project. Hoe zou het met haar zijn? Zou ze erg veranderd zijn? Zou ze me nog herkennen? Natuurlijk hadden we contact gehad, maar dat was over de telefoon. Dat was anders. Ik miste haar nog steeds en ik miste hoe het tussen ons was, ookal was ze nog zo in de war en had ze zichzelf en iedereen om haar heen nog zo veel verdriet bezorgd. Ik miste haar, heel erg. Ik beet op mijn lip, pakte mijn koffers op waarin ik zoveel mogelijk kleding en dingen voor Julie had meegenomen, en opende de deur van het gebouw. Ik zag verschillende mensen staan en liep naar iemand toe. "Hi," zei ik toen tegen die persoon, "Ik ben Dylan, wie ben jij?"

Julie Octavia Wilkinson ~ outfit
"Spinning around, I'm weigthtless."
Toen Jax zei dat we verder rond gingen kijken en enthousiast opstond, glimlachte ik voorzichtig. Meer kamers betekende meer kans op Dylan, maar ook meer tijd met Jax samen, dus ik moest het maar riskeren. Ik pakte zijn hand en trok mezelf overeind, waarna ik zijn hand weer los liet, een plukje roze haar uit mijn gezicht streek en een paar keer met mijn ogen knipperde; ik was te snel opgestaan, en nu was ik duizelig. Toen ik mezelf weer bij elkaar had geraapt, liep ik voor Jax uit de kamer uit en liep de overloop op, vanwaar ik de stemmen van beneden kon horen. Ik zuchtte even: Dylan zou er vast nog niet zijn, tot ik de bekende warme stem door de hal naar boven hoorde komen: "Hi. Ik ben Dylan, wie ben jij?" Hoorde ik mijn tweelingbroer zeggen, waarop ik begon te trillen. "Kom." Zei ik, opeens veel gehaaster, waarop ik een deur naar een soort bezemkast opentrok en snel erin schoot, om met mijn rug naar de3 deur en mijn handen voor mijn gezicht te blijven staan. Dylan was er, en ik kon er niet meer aan ontkomen.

Spinning around, I'm weightless.

15 juni 2015 - 21:50

Villanelle 14555

Jax Kellin Scofield
"I can't drown my demons. They know how to swim.."

Ik moest blijven bewegen. Mijn hersens die alle kanten op sprongen, zorgde ervoor dat mijn lichaam mee moest doen. Het moest eruit. Ik trok Julie overeind, maar toen ze wat verdwaast bleef staan, wist ik dat ik iets te enthousiast was geweest. met echt een veelte onschuldig gezicht bleef ik staan, tot ze zelf langs me heen liep en grinnikend liep ik achter haar aan. Ik liet mijn tas liggen en wilde de gang door huppelen, toen Julie opeens een deur opentrok en naar binnen schoot in een bezemkast. 'Zo, zo. Wat ben jij van plan?' Ik schoot achter haar aan met een grijns, maar deze verdween als sneeuw voor de zon zodra ik het lichtknopje had gevonden en ik haar gezichtsuitdrukking zag. 'he, wat is er?' Vroeg ik meteen bezorgd, terwijl ik langzaam haar handen vastpakte om deze voor haar gezich te halen. Onwillekeurig bleef ik iets op mijn hoede, maar wilde ik er toch zijn. Ik zat nog altijd in een gekkenhuis. Ik kende Julie eigenlijk helemaal niet. Wist niet waarom ze plots zo reageerde, of hoe ze op mij zou reageren. Je moest altijd oppassen. Toch bleef ik haar handen vasthouden en streelde mijn duimen haar handpalmen. de drang om te helpen won het.

[ bericht aangepast op 15 juni 2015 - 23:06 ]
''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

15 juni 2015 - 22:21

Hippogrief 85

Brishen 'Brix' Ravens
______________________________________

Noah liep door, keek amper op terwijl hij praatte. "Ik weet niet. Ik schijn behoorlijk gek te zijn. Sommige zeggen dat ik dingen zie die er niet zijn. Het komt in vlagen en het is niet te houden. Ze zeggen dat het dubbelgangerswaan is."
Brishen knikte. "Nog nooit van gehoord," mompelde hij. "Kom." Weer duwde hij een deur open, maar Noah volgde niet. "Noah?"
Het bleef stil. "Noah?!" Brishen draaide zich wild om, sloeg daarbij haast een schilderij van de muur. Daar stond Noah: midden in de gang, trillend over zijn hele lichaam. Hij gaf een gil. "Ze komen me halen," begon de jongen klagelijk te jammeren. "Nu weet ik het zeker!" Langzaam strompelde hij achteruit, tot dat hij met zijn rug tegen de muur stond. Zijn gezicht was vertrokken van angst.
"Noah?" zei Brishen zacht. "Het is niet echt. Ik ben bij je." Althans, dat hoopte Brishen. Hij hoopte dat het niet echt was. Noah reageerde niet. Hij fronste bang en begon toen te rennen. Voordat Brishen het goed en wel door had, stond de jongen al buiten.
Bezorgd keek Brishen hem na. Wat moest hij nou doen? Hem gaan zoeken of niet? Of beter nog, misschien kon hij wel een begeleider gaan zoeken. Die moesten onderhand toch wel gearriveerd zijn? En hoewel hij totaal geen zin in bemoeizuchtige volwassenen had, leek het hem beter dat er iemand met verstand van de zaken Noah probeerde te kalmeren. Brishen was niet bepaald een goede psycholoog.

16 juni 2015 - 16:17

Eilandpiraat 4618

Julie Octavia Wilkinson ~ outfit
"Everyone has got to be saved"
"Zo, zo. Wat ben jij van plan?" Vroeg Jax, en ik hoorde hem binnen komen. Het licht ging aan en ik hoorde de toon in zijn stem veranderen toen hij opnieuw tegen me begon te praten. "He, wat is er?" Vroeg hij, en pakte mijn handen vast en haalde ze weg voor mijn gezicht. De tranen stroomden inmiddels over mijn wangen en het feit dat deze jongen, hoewel hij me helemaal niet kende, me gerust probeerde te stellen maakte dit misschien wel alleen maar erger. "H..." Hij is hier. Ik kreeg het niet over mijn lippen. Hoe kon dit nou gebeuren? Ik wist dat ik hem zou zien, en nog kwam het zo onverwachts. Ik was zo bang, zo bang dat hij teleurgesteld zou zijn en ik was zo bang dat ik het nu volledig verpest had bij Jax, ookal bleef hij mijn handpalmen strelen met zijn duimen. Ik probeerde te focussen op zijn handen, op hem. Zijn ademhaling. Ik moest mezelf onder controle krijgen. Langzaam kreeg ik mijn ademhaling weer rustig, terwijl de tranen bleven stromen. "Hij is hier. Mijn tweelingbroer. Hij..." Ik haalde diep adem, en ademde beverig weer uit. "Ik heb hem niet gezien sinds ik thuis weg ben gegaan en ik ben nog lang niet beter. Ik wil hem niet teleurstellen en jij denkt nu vast ook dat ik een idioot ben en het spijt me zo." Zei ik zachtjes, terwijl de tranen weer harder begonnen te stromen en ik meer moeite moest doen om mijn ademhaling te controleren.

[ bericht aangepast op 16 juni 2015 - 16:24 ]
Spinning around, I'm weightless.

16 juni 2015 - 16:49

Villanelle 14555

Jax Kellin Scofield
"The question is. Whether suïcide is The way out, or The way in"

Ik was hier niet de geschikten persoon voor. Zodra ik Julie zag huilen, wist ik dat ik had weg moeten lopen. Ik was niet persoon die mensen troosten of op hun gemak stelde. Ik was de persoon die ze irriteerde en op hun huid zat. Maar nu kon ik niet meer terug. Daarbij wilde ik haar toch echt niet op deze manier zien. Het drukte me op de feiten. We zaten nog steeds in een gekkenhuis en julie zat hier niks voor niks. 'Het is oke.' Zei ik zacht, toen ze niet uit haar woorden probeerde te komen. Ik had de neiging in haar wangen te prikken en te opperen dat ze weer moest laggen. Maar ik hield me gedeist. Ik bleef maar gewoon rustig haarhandpalmen strelen, aangezien dat redelijk leek te helpen. Mijn wenkbrauw schoot iets omhoog toen Julie over haar tweelingbroer begon en de reden van haar plotse gedrag. Ik snapte het alleen niet. 'Als je broer hier zit, betekend dat dan niet dat hij ook nog niet beter is..' Vroeg ik verward. 'Je zit in een gekkenhuis Julie. Tuurlijk denk ik dat je een idioot bent.' Ik kon er niks aan doen. Het grapje floepte eruit en de grijns brak los op mijn lippen. Nee, ik was hier echt niet goed in. 'Sorry.' Piepten ik onschuldig, terwijl ik mijn hand op haar wang legde om haar tranen wekte vegen.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

16 juni 2015 - 17:46

Eilandpiraat 4618

Hecuba schreef:

Julie Octavia Wilkinson ~ outfit TRIGGER WARNING
"I can't put my finger on my feelings"
Ik merkte dat Jax zich ongemakkelijk begon te voelen, en ik kon mezelf wel slaan dat ik hem zo snel in deze situatie gooide. "Het is oke," zei hij zachtjes, en bleef mijn handpalmen strelen toen ik het uitlegde. "Als je broer hier zit, betekent dat dan niet dat hij ook nog niet beter is...?" vroeg Jax toen. Hij had geen idee. Dylan was helemaal niet ziek, dat kon niet. Er was niets mis met Dylan. Dylan was de normale van ons twee, hij was hier om mensen te helpen, Dylan was een goed persoon. Maar Jax wist dat niet. Jax wist niet dat ik degene was die haar polsen doorsneed en pillen slikte en zich vervolgens volgooide met alcohol om te hopen dat het verkeerd op elkaar zou reageren. Hij wist het niet. Hij mocht het niet weten. Hij mocht me niet haten. Hij kon me niet haten. Dat kon ik niet laten gebeuren. Ik trok mijn mouwen over mijn handen, zodat mijn armen goed bedekt werden, en focuste op mijn ademhaling. "Je zit in een gekkenhuis Julie. Tuurlijk denk ik dat je een idioot bent." Een grijns verscheen op mijn lippen, de grijns waar ik het net allemaal voor deed. En ik kon er niets aan doen; hij was grappig. "Oh. Ja. Natuurlijk." Grinnikte ik. "Was ik even vergeten." Jax legde zijn hand op mijn wang om mijn tranen weg te vegen terwijl hij zich verontschuldigde, waarna ik mijn armen in een opwelling om hem heen sloeg. "Dankje." Zei ik zachtjes, voor ik hem los liet, een stapje achteruit deed en mijn tranen wegveegde. Ik moest me eroverheen zetten. Vanavond was ik alleen. Vanavond kon ik huilen. Vanavond kon ik iets kapot maken en het over mijn armen trekken tot het bloed niet meer zou stoppen met stromen. Nu niet. Nu was ik met Jax, en moest ik volhouden. "Dus, een bezemkast." Zei ik, met een zwak grijnsje op mijn gezicht

Spinning around, I'm weightless.

Index RPG Actieve Topics Zoek