|| You are what you believe yourself to be || Speeltopic || - Speeltopics

Verhaal


Invullijstje


Regels


Rollen
Mental ill patiënten
– Julie Octavia Wilkinson ~ Hecuba
– Noah Anderson ~ SleepyAsh
– Jax Kellin Scofield ~ TylerJoseph
– Brishen 'Brix' Ravens ~ Hippogrief
– Avery Lily Penotty (Kayla, Thomas) ~ Khronos

Vrijwilligers
– Jenna Amber Morisson ~ Nakito
– Dylan Wilkinson ~ Hecuba
– Valetina Oceana Hannigan ~ Allete
– Spencer Justin Robertson ~ Balloo

HASO onderzoekers
– Connor Eugene Webster ~ Dandocal
– Sunshine 'Sunny' Morrison ~ Dandelions

Rollentopic
Praattopic
Speeltopic

[ bericht aangepast op 16 juni 2015 - 18:38 ]

---

When you believe your dreams come true

---

Nu ik weer met beide benen op de grond stond, kon ik mezelf iets tot rust baren. Ik kon weer bewegen en kreeg frisse lucht. Al verknalde ik dat laatste al snel zelf door een sigaret op te steken. Ach, je moest ergens aan dood gaan en aangezien mijn polsen doorsnijden niet leek te helpen en ik er alleen maar twee dikke littekens aan over had gehouden, probeerde ik het maar op deze manier. Nee, maar het zorgde er wel voor dat mijn hoofd weer wat leger werd en ik rustig werd. Tot zover ik echt rustig kon worden dan, want vijf minuten in rust een sigaretje roken zat er bij mij niet in. De reden dat ik meteen naast de enige persoon ging staan die ik zag en op een nogal willekeurige manier liet blijken dat ik er was. Ik keek het meisje pas aan toen ze enigszins mijn sarcastische mening leek te delen en kreeg een lichte grijns op mijn gezicht. 'Jax.' Met mijn vrije hand pakte ik haar uitgestoken hand aan, toen ze zichzelf voorstelde. Ik liet haar hand weer los en nam nog een hijs van mijn sigaret waarna ik terug naar het gigantische gebouw keek. 'Dit zou echt de perfecte plek zijn voor een griezelfilm.' concludeerde ik uiteindelijk, waarna er een andere jongen aan kwam zetten die ons lichterlijk terughoudend begroeten. 'Gelukkig, nog meer vreugde.' grijnsde ik, waarna ik mijn tas van de grond aftrok en hem om mijn schouder gooide. 'Kom, blijven jullie hier staan of gaan we de boel bekennen?' Ik kon gewoon slecht tegen stil staan en moest gewoon weten waar ik terecht was gekomen.

[ bericht aangepast op 9 juni 2015 - 21:37 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

---

Spinning around, I'm weightless.

---

Ik kon er niks aan doen, maar een kleine glimlach viel op mijn lippen toen Julie me er indirect op wees dat dit niet de eerste inrichting was die ze zag. 'Van buiten of van binnen?' grijnsde ik licht. Ik kon me best voorstellen dat een film over opgesloten worden met een stel gekken en stuk enger kon zijn dan een film over een losstaand landhuis. Maar of het er hier echt spookte moesten we dan maar zelf snel uit gaan zoeken. de reden dat ik al snel mijn tas pakte toen er een nieuwe jongen verscheen en vroeg of ze meegingen. Ik schoot in de lach bij Julie haar weerwoord en liep twee stappen achterstevoren voor hun uit. 'Kijk maar uit. Je weet nog niet hoe gestoord ik ben en waarom ik hier zit.' Grijnsde ik mysterieus, waarna ik me lachend weer omdraaide toen Julie uiteindelijk meeliep. Ik keek nog even over mijn schouder heen naar de andere jongen. 'Kom. niet bang zijn. Zodra ik Julie heb opgegeten heb ik echt geen trek meer in jou.' Nee, ik was niet zo goed in mensen op hun gemak stellen.

[ bericht aangepast op 9 juni 2015 - 22:05 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

De jongen die zich als Jax voorgesteld had, keek me aan. "Gezellig, nog meer vreugde," zei hij. Het klonk niet onvriendelijk, maar toch vond Brishen het moeilijk om te bepalen of het sarcastisch bedoeld was of niet. Jax griste zijn tas van de grond. "Kom, blijven jullie hier staan of gaan we de boel verkennen?"
Onzeker keek ik van Jax naar Julie. Julie glimlachte vriendelijk naar Brishen. Althans, hij dacht dat het naar hem was.
'Ik weet het niet. Als je zegt dat dit een horrorfilm zou kunnen zijn, en ik met twee jongens die ik niet ken dat ding in moet... dat zou toch ontzettend onverstandig zijn." Julie moest lachen om haar eigen woorden. Brishen lachte ongemakkelijk mee, niet goed wetend hoe te reageren. Toen ging Julie verder: "Maar het feit dat ik hier zit, bewijst maar weer hoe zielig dit leventje eigenlijk is en veel erger kan het niet worden, right? Dan maar onverstandig."
"Klopt," stemde Brishen in, maar het was zo zacht dat waarschijnlijk niemand het verstond.
Het meisje begon richting het huis te lopen en Brishen volgde haar zwijgend. Ook Jax ging mee en Brishen hoorde de twee praten, maar hij besteedde er weinig aandacht aan.
Plots begon Jax tegen hem te praten. "Kom, niet bang zijn. Wanneer ik Julie heb opgegeten, heb ik echt geen trek meer in jou." Hoewel het een grapje was, stelden die woorden Brishen niet erg gerust.

[ bericht aangepast op 9 juni 2015 - 22:14 ]

---

---

Het is zoals altijd veel te vroeg, wanneer ik met een handdoek om mijn middel de badkamer verlaat. Het gebeurt wel vaker dat ik 's ochtends mijn kleding vergeet en zo de badkamer moet verlaten. Ochtenden zijn niets voor mij. Ik sluit de deur achter me en gaap even luid. Traag slenter ik terug naar mijn kamer. Vandaag zou ik voor een heel jaar deelnemen aan een experiment, dat leek mij ten eerste enorm interessant en ten tweede had ik nu eindelijk een goede reden gevonden om mijn moeder een heel jaar niet te hoeven zien. Ik loop mijn kamer in en kleedt me daar om. Voor de zekerheid controleer ik of alles in mijn tas zit en sla het hengsel van mijn tas over mijn schouder. Even kijk ik in de spiegel, terwijl ik een hand door mijn warrige haar haal. De trend van het lange hipster haar heb ik nooit begrepen, dus ik houd het simpel. Ik haal diep adem en loop naar de keuken voor wat eten. Daar tref ik mijn moeder aan, zittend aan de eettafel met een of ander pornotijdschrift en hoofdschuddend vis ik een appel en een mueslireep van het aanrecht. Die at ik onderweg wel op. "Doei mam" mompel ik voordat ik de keuken verlaat om de autosleutels van 't haakje bij de voordeur te pakken voordat ik de grote villa verlaat. Nu was er bijna geen weg meer terug en kon het avontuur beginnen.

[ bericht aangepast op 9 juni 2015 - 22:22 ]

---

Spencer Reid - 'I know what it's like to be afraid of your own mind.'

---

Spinning around, I'm weightless.

Noah anderson

Edit :Sorry voor klein stukje type op mobiel.

Noah keek uit het raam hoe de auto voor zijn nieuwe thuis stopte. Het zag er eng uit, wat hem deed denken aan het huis van zijn ouders.
Onzeker bleef hij zitten tot de deur werd geopend. De hele weg naar deze instelling, had hij gehuild. Om zijn vriend en zijn kamer. Noah stapte rustig uit en zette wat stapjes van de auto vandaan.
Zijn begeleiding liet hem gewoon staan en reed er vandoor.
Tranen sprongen opnieuw in zijn ogen. Ze laten hem gewoon staan.
Noah liep verder het terrein op.
Ergens verderop liepen een aantal mensen maar zelf nam hij geen moeite.

[ bericht aangepast op 9 juni 2015 - 22:35 ]

---

Vampire + Servant = Servamp

~ “I'm just trying to find some color in this black and white world”~

• Vrijwilliger • Outfit •

---

Ik haalde mijn koffers van de band af en liep door naar buiten. De vliegreis zat er al zo een tien minuten geleden op wat een opluchting was, ik had nooit een fijne gevoel erbij om in een vliegtuig te zitten, het gaf me gewoon een argwanend en onrustig gevoel op één of andere manier. Met mijn hand ging ik door mijn haar heen terwijl ik om me heen begon te kijken, zoekend naar een persoon die een bordje zou vasthouden met 'Haso' erop. Na een kleine minuutje rond gekeken te hebben vond ik al snel de juiste persoon. Ik greep mijn koffers weer vast en liep de juiste kant op, de chauffeur had ik kort gegroet terwijl hij direct mijn koffers overnam en het in de kofferbak zette. Ik bedankte hem nog eventjes snel voordat ik de auto in stapte en afwachtte totdat we weg zouden rijden van de parkeerplaats.

''We zijn er.'' Ik werd vrijwel direct uit mijn gedachtes gehaald en wendde mijn blik van het autoraampje af. Mijn ogen liet ik naar de chauffeur glijden die me aan zat te kijken. De reis liep behoorlijk soepel al waren we beide niet erg spraakzaam, af en toe kwam er een woordje uit maar niks meer dan dat. Ik mompelde een snelle en korte bedankje voordat ik de auto uitstapte. Automatisch liep ik door richting de kofferbak en haalde mijn koffers eruit, met een simpele klap sloeg ik de kofferbak weer dicht en keek hoe hij wegreed. Vervolgens richtte ik me op het maar al te grote instelling voor me, dit zou nog wel eens wat worden.

---

''Don't compare yourself to others, that's when you start to lose confidence in yourself'' - Will Smith.

---

Een nieuwe start. Het maakte dat ik misschien stiekem hoop kreeg. Maar stiekem was ik allang blij dat ik weg was uit Asylum, het vorige gekkenhuis. Daarbij leek ik al een persoon te hebben gevonden die ook maar een beetje met mijn humor op een lijn leek te zitten hier, dus was ik eigenlijk al meer dan tevreden, waardoor ik mezelf rustig kon houden. Ik schoot in de lach. Ik kon het altijd wel waarderen als mensen luchtig over hun ''ziekte'' konden zijn. 'Jammer dat het geen wedstrijd is.' Grijnsde ik uiteindelijk. Nee, ik dacht niet dat iedereen zijn problemen hier te vergelijken waren. en zo wel, dan verloor ik liever, als dat betekende dat ik normaal zou zijn. Maar mijn opmerking naar de andere jongen, verpesten dat beeld waarschijnlijk. Hij was duidelijk nieuwe en iemand met een beetje verstand zou hem proberen op zijn gemak te stellen. Maar dat beetje verstand leek bij mij te ontbreken. Julie probeerde hem wel enigszins op zijn gemak te stellen, maar het was voor mij niet heel overtuigend waardoor ik weer moest grinniken. En zodra ze tegen mij over de mensen begon waar hij zich pas echt druk om moest maken, schoot ik in de lach. 'nou, praat voor jezelf. Ik ben de onschuld zelve.' Wist ik uiteindelijk poeslief over mijn lippen te krijgen terwijl ik een paar keer overdreven onschuldig met mijn ogen knipperde. 'Daarom sluiten ze me al heel mijn leven lang op. Je weet wel, omdat ik zo'n schatje ben.' Ik glimlachte mijn tanden even bloot, waarna ik Julie achterna stapte het huis binnen. 'We're Back Bitches!' Een ding was zeker. Iedereen kon zich maar beter gaan voorbereiden op de boel die hier straks op stelten werd gezet.

[ bericht aangepast op 10 juni 2015 - 7:22 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Jenna Amber Morisson

Na een vlucht van een paar uurtjes en daarna nog een lange auto reis kwam ik aan op de plaats van bestemming. Ik werd nog haast niet de auto uitgegooid. De hele reis had mijn begeleider van de HASO geen woord gesproken. 'Was gezellig' mompelt ik sarcastisch kijkend naar de auto die al bijna aan de horizon verdwenen is. Zuchtend pakt ik mijn koffers op en draait me om naar het grote gebouw dat voor mij ligt. Het gebouw lijkt eerder op in storten te staan dan dat het leefbaar is.

Verder op staat een jongen met een betraand gezicht en ook zie ik een meisje staan. Ik ben nooit goed in het troosten van mensen, dus besluit maar naar het meisje te lopen. 'Heey, ik ben Jenna' stel ik mijzelf met een glimlachje voor. Nu gaat het echt beginnen, gaat er door mijn gedachtes heen. Ik hoop dat het mee gaat vallen en probeer er direct het beste van te maken. Voorzichtig probeer ik het meisje te peilen. Zou zij een patiënt of juist een vrijwilliger zijn? Het idee brengt me direct al aan het twijfelen, maar probeer me zelf zeker op te stellen zodat het meisje het niet door heeft.

---

When you believe your dreams come true

~ “I'm just trying to find some color in this black and white world”~

• Vrijwilliger • Outfit •

---

Ik liet mijn blik over het gebouw heen glijden terwijl ik het aandachtig begon te bestuderen. Het gebouw zelf gaf me een argwanend gevoel, puur om hoe het eruit zag. Zouden er al mensen binnen zijn? Ik werd uit mijn gedachtes gehaald eenmaal als ik een jongen uit mijn ooghoek zag staan, wat me lichtjes verbaasd deed laten opkijken. Voordat ik ook maar enige aanstalten kon maken richting hem werd ik tegengehouden door een blonde meisje, die ietsjes ouder dan mij was, althans dat dacht ik.
''Heey, ik ben Jenna'' het meisje genaamd Jenna, stelde haar zelf vriendelijk voor. Een kleine glimlachje begon zich rondom mijn lippen te spelen. ''Valetina, of je kan me gewoon Vale noemen.'' grinnikte ik ''Aangenaam kennis te maken.'' glimlachte ik nog snel om vervolgens mijn hoofd van haar weg te draaien en naar het gebouw voor ons weer te kijken. ''Het gebouw zelf bevalt me niet, maar om terug te trekken nu zal ik zeker niet doen.'' mompelde ik kort en wendde mijn blik van het gebouw af om Jenna eventjes aan te kijken.

---

''Don't compare yourself to others, that's when you start to lose confidence in yourself'' - Will Smith.

Brishen liep nog steeds achter Jax en Julie aan, maar niet omdat hij het nou zo graag wilde. Hij deed het enkel omdat hij niemand anders had.
Echt, ze waren best aardig - althans, ze leken aardig, maar hij vond de gesprekken die ze voerden verontrustend. "De mensen, die zijn pas eng," zei Julie. Als geruststelling, maar dat was juist hetgeen waar Brishen zo tegen op zag. Jax begon hardop te lachen, maar stopte al snel. "Nou, praat voor jezelf. Ik ben de onschuld zelve." Hij knipperde met zijn ogen. "Daarom sluiten ze me al heel mijn leven lang op. Je weet wel, omdat ik zo'n schatje ben."
Brishen rilde automatisch. Wat had de jongen in godsnaam misdaan?
"We're back bitches!" Weer begon Jax te lachen, maar daar lette Brishen niet meer op. Zijn blik was inmiddels op de armen van de jongen gericht - onbeleefd, maar hij kon er niks aan doen.
Verschillende kleuren inkt sierden zijn huid, kronkelden over zijn arm en vormden figuren.
Brishen zat het vol verbazing te bekijken.

---

---

Na een autorit en een eeuwig duurde vlucht, zat hij eindelijk in de auto die hem naar plaats van bestemming zou brengen, waar dat ook mocht wezen. Als de auto langzaam stopt, schiet mijn blik naar de buitenwereld achter het autoraampje en kik kort naar de chauffeur. Vervolgens open ik de deur en stap uit de auto. Ik sla het hengsel van mijn tas weer over mijn schouder en hoor de auto achter mij wegrijden. Een diepe zucht rolt over mijn lippen en langzaam zet ik wat stappen het terrein op terwijl mijn ogen de omgeving verkennen. Ik zag wat mensen staan en er leken al een soort van groepjes te zijn ontstaan, gelukkig was her voor mijzelf niet zo moeilijk om mezelf ergens bij te voegen. Rustig loop ik op een groepje van drie af, twee jongens en een meisje. Ik neem plaats naast een jongen met wat langer, bruin haar en bekijk hun één voor één uitgebreid. "Hey, ik ben Spencer, Spencer Robertson "stel ik mezelf voor en bied mijn hand eerst aan het meisje aan, want ja, meisjes eerst. Een frisse wind omslaat mijn ontblote ledematen, wat mij even doet rillen voordat ik met mijn andere, vrije hand mijn tas op de grond laat glijden.

---

Spencer Reid - 'I know what it's like to be afraid of your own mind.'

---

"Row, row, row your boat, gently down the stream. Merrily, merrily, merrily, merrily, life is but a dream," zong ik zachtjes terwijl ik achter in de auto zat. Auto's maakte mij nerveus, of waren het nieuwe bestemmingen die mij nerveus maakte? Ik wist het niet goed als ik eerlijk moest zijn. Zachtjes bewoog in naar voor en naar achter op het deuntje van de muziek. Misschien een nieuw liedje? Zelfde ritme. Drip Drip, drip goes the blood, gently down your arm, dripping dripping dripping dripping, you better call alarm. Mijn ogen schoten naar de twee mannen voor in de auto. Ik zat toch al in een gekkenhuis, dan mocht ik ook wel zingen. De mannen voor in de auto moesten er alleen op letten dat ik niet weg zou rennen. Wegrennen, ha, alsof ik daar nog de kracht voor had. Zachtjes begon ik te zingen, maar ik kreeg niets meer dan een bezorgde blik. Bezorgd was het verkeerde woord. Ik was alleen maar een extraatje, nog eentje waar ze geld voor kregen omdat ik deel ben van het systeem. Ha, ha, ha. geven om bestond geeneens, bestond niet, niet, niet. Een rilling liep over mijn rug, ik had het waarschijnlijk gewoon koud. De man die de auto bestuurde draaide zich even naar mij toe.
"Avery, ik wil jou en Kayla erop wijzen dat je hier niet zit omdat je straf heb. Gewoon een nieuw thuis, dat is alles. En je kan er nieuwe vrienden maken, je hoeft niet alleen te zitten," zei hij met een kleine glimlach. Ik knikte braaf. Hoefde niet, mocht wel, begrepen. Volgens de dokter en psychologen en psychiaters en weet ik veel wie kende ik Kayla, al kende ik geen Kayla. Maar het punt was dat ik soms en briefje moest achterlaten en ze schreef soms in mijn dagboek. Volgens de dokters was Kayla mij en ik Kayla, maar zo werkte het denk ik niet. Anders zou ik gewoon één persoon zijn en niet in een gekkenhuis zitten. De auto stopte en één van de mannen stapte ik en maakte de deur open.
"Ik wil niet, ik wil terug, Cloves was leuk, Cloves was goed," jammerde ik. Maar de man haalde me zonder enige moeite uit de auto. Hij gaf me een veel te zware tas aan, gevuld met boeken en mijn schriften. De rest van mijn koffers werden gebracht, ik zelf was niet in staat om meer dan vijf kilo te tillen. Twee kilo was vaak al een probleem. Zwakke botten zei ik, te weinig energie zeiden de dokters. Ik liep rustig richting de deur van het gebouw, kijkend naar wie ik precies zou kunnen of willen aanspreken. Niemand. Goed idee. Ik wilde echter niet alleen zijn, nooit alleen zijn. Ik liep rustig om een groepje mensen af, al trilde mijn knieën als een gek. "Heey," zei ik zachtjes. Ik rechtte de bloemenkroon in mijn haar even en zette een half stapje achteruit.


(Ik zie wel waar ze nu bij staat^^.)

[ bericht aangepast op 10 juni 2015 - 17:41 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

Verstoord keek Brishen op toen hij een jongensstem door zijn gehoorgangen hoorde galmen. "Hey, ik ben Spencer," zei de jongen zelfverzekerd. Hij gaf Julie een hand. "Spencer Robertson."
"Brishen Ravens," mompelde Brishen zacht. Het liefst had hij de jongen een boze blik toegeworpen, gewoon omdat hij Brishen's concentratie op de tatoeages verstoorde, maar hij deed het niet. Hoe moeilijk het ook was - de gestoorden hier moesten hem niet gaan zien als één van hun. Vriendelijk blijven en niet te veel opvallen was een goed begin. Dat laatste was gelukkig niet zo moeilijk. "Als je wil, mag je me Brix noemen," vervolgde Brishen vlug, beseffend dat hij net best kortaf klonk. "Maar het hoeft niet."
Net toen hij zijn blik weer op de tatoeages wilde werpen, kwam er nog iemand aanlopen. Een meisje dit keer. "Brishen," herhaalde Brishen, nu duidelijk geërgerd. Hij kneep in zijn eigen vuist om zich tot kalmte te manen. Hij wilde niet boos worden.

[ bericht aangepast op 10 juni 2015 - 17:48 ]