Vandaag is mijn allerliefste poezenvriendinnetje dood gevonden bij mijn buurman in de voortuin. Het lieve beestje lag opgerold onder coniferen. Hoogstwaarschijnlijk gestorven aan ouderdom, hoewel ik eerlijk moet toegeven dat niemand weet hoe oud ze precies was. Dit klinkt misschien vreemd maar Harley was een erfenis.
Mijn oom is negen jaar geleden overleden. We vonden haar een aantal weken na zijn dood in de bosjes samen met drie jonkies. Mijn vader heeft ze toen samen met mijn opa gevangen en meegenomen naar huis. We vermoeden dat Harley mishandeld is door de ex vriendin van mijn oom wanneer mijn oom er niet was. Ze was namelijk als de doods voor vrouwen.
Mijn vader wilde eigenlijk helemaal geen kat, alleen niemand wilde Harley hebben en mijn vader weigerde om haar naar het asiel te brengen dus hebben wij haar gehouden. In het begin wilde ze niks van ons weten. Ze wilde alleen het eten eten wat wij voor haar klaar zette, voor de rest negeerde ze ons en als wij te dicht in te buurt kwamen sloeg ze ons. Maar in de loop van de jaren werd ze closer naar ons. Ze kwam uit zichzelf naar ons toe om met ons te knuffelen. Natuurlijk is het nooit een schoot katje geworden, zeer zeker niet. Harley ging elke ochtend weg van huis om te jagen en kwam dan in de middag even een kijkje namen en s'avonds kwam ze weer naar binnen.
Afgelopen zaterdag is vertrokken en is ze nooit meer terug gekomen. Ik had al een vermoeden dat er iets niet klopt en toen mijn buurman kwam vragen of wij onze kat kwijt waren, wist ik gewoon dat het zover was.
Wij hebben haar zojuist begraven in de tuin en ik voel mezelf zo verdrietig. Het was echt mijn poes geworden. Als ik na het eten op de bank ging zitten en ik riep liefje kwam ze met mij knuffelen. Ze kwam altijd naar mij toe. Ze was echt mijn vriendinnetje geworden en nu is ze weg. Ik ben mijn vriendinnetje kwijt maar ook een herinnering aan mijn oom.
"Ignite, my love. Ignite."
