Hoi! Ik doe dit soort dingen eigenlijk nooit, maar ik ben even tijdelijk redelijk in de war en ik weet niet zo goed wat ik met mezelf en met deze guy aanmoet, dus ik hoop heel erg dat iemand deze situatie een beetje herkent of een beetje waardevolle inzichten kan providen van een afstandje :')
Vorig jaar november heb ik op het afstudeerfeestje van mijn neef een jongen van 27 ontmoet (ben zelf 19). Het klikte meteen en aan het eind van de avond heb ik dan ook voor het eerst in mijn leven iemand mee naar huis genomen (was ik tot dan toe altijd doodsbang voor, nu voelde het gewoon goed). Vanaf dat moment is er met horten en stoten iets tussen ons op gang gekomen en vanaf het begin van dit jaar hebben we tot vorige week bijna elke dag contact met elkaar gehad. Af en toe zagen we elkaar, maar niet al te vaak en daardoor was het voor mij altijd onduidelijk wat we nou precies waren. Er groeide niet echt iets, of tenminste, dingen werden wel steeds een beetje intiemer en heftiger maar tegelijkertijd zat er ook weer niet echt ontwikkeling in en het werd steeds duidelijker dat hij dat ook een beetje afhield. Op een gegeven moment ging het veel slechter tussen ons, hij las heel vaak dingen op whatsapp en reageerde dan gewoon nooit meer en de communicatie stokte van zijn kant echt totaal. Dat escaleerde en toen we gingen praten dacht ik eigenlijk dat we daarna klaar zouden zijn, dat hij zijn interesse in mij een beetje verloren had ofzo. Maar die avond kwam de aap uit de mouw: hij wilde eigenlijk geen relatie, omdat hij heel erg bezig was met zijn carriere en met andere dingen en daar op dit moment geen behoefte aan had. Maar wat er tussen ons speelde was al die tijd leuk gebleven en daarom had hij zich daar wel een beetje overheen gezet. Niet echt het antwoord waar ik op hoopte natuurlijk, maar gek genoeg deed ik het ervoor en we spraken af dat we elkaar gewoon nog af en toe zouden zien en dat we het tegen elkaar zouden zeggen als we ermee wilden stoppen. Die avond was de leukste ooit, want alle onuitgesproken verschillen tussen ons waren weg en we lieten ons allebei helemaal gaan. Daarna was de duidelijkheid natuurlijk weer weg, omdat het allemaal weer een stukje heftiger was geworden, zeker van mijn kant, maar ook wel merkbaar van de zijne. Daardoor werd het allemaal steeds ingewikkelder en dus zijn we er afgelopen woensdag mee gestopt. Dat was overigens heel raar, want we hadden het eerst over hoe het klaar zou zijn tussen ons en daarna hebben we gewoon nog een uur over andere dingen gepraat. Toen ik bij de deur afscheid van hem nam, had ik echt zoiets van, dit is het dan, nu ga ik hem dus nooit meer zien of iets van hem horen.
Dat bleek niet zo te zijn, want die avond stuurde hij me: "Em, fijn dat je even langs kwam om het uit te spreken. Ik kan ook nog genoeg van jou leren 
" en dat vond ik ergens heel lief en ook wel een goede afsluiting. Maar gisterochtend stuurde hij me opnieuw iets, over een weddenschap die we vorig weekend hadden gesloten (ging ook echt om een kilo appels, sloeg echt nergens op), waarvan ik dacht dat we die gewoon zouden laten zitten aangezien we gestopt waren. En vanochtend heeft hij me dus wéér gewhatsappt.
Ik merkte gisteren dat ik er best wel van in de war raakte om toch weer met hem te praten. Ik vind het best wel moeilijk om te accepteren dat we klaar zijn, aangezien we gewoon nog op dezelfde manier met elkaar kunnen omgaan en het niet "stuk" is tussen ons. Hij heeft best wel veel voor me betekend in het afgelopen halfjaar en het is voor mij de eerste keer dat ik gewoon redelijk in het diepe durfde te springen en het gewoon goed voelde. Daardoor voel ik me nu veel zelfverzekerder, omdat ik weet dat ik dit aankon en omdat alles wat ik deed dat met hem te maken had gewoon altijd goedkwam. Ik wil hem eigenlijk niet missen, dat maakt het allemaal heel lastig. En ik vind het ook wel een beetje stom van mezelf dat iemand waarmee ik niet eens een relatie heb gehad, toch zo'n groot effect op me kan hebben. Ik vind het dus heel moeilijk om hem los te laten en ik weet niet zo goed wat ik met deze situatie aanmoet. Ik bedoel, hij mag nu toch wel de volwassene gaan uithangen en gewoon acknowledgen dat het klaar is in plaats van iets in stand gaan proberen te houden, terwijl hij hier zelf mee in heeft gestemd, hij is nota bene degene die het hele gebeuren tussen ons tegenhoudt en tegelijkertijd wil hij het zó graag in stand houden. Heeft iemand wel eens iets soortgelijks gehad? Hoe dealde jij daarmee?
Hoop dat het allemaal een beetje duidelijk is, want ik zit er zelf zo diep in dat ik niet meer zo goed weet wat belangrijk is om te vertellen en wat niet. Maar ik hoop heel erg dat iemand hier een verfrissend perspectief heeft op deze situatie ofzo want ik merk dat ik er gewoon best wel veel moeite mee heb om orde te scheppen in de chaos in mijn hoofd. Ik wil hem niet missen maar ik weet dat het moet, omdat er geen andere weg is, en terwijl die twee kanten van het verhaal een beetje met elkaar aan het stoeien zijn komt hij ook nog eens om de hoek kijken. Ik ga sowieso niet reageren op zijn laatste bericht trouwens, er staat ook geen vraagteken in dus wat dat betreft is dat ook nog eens gewoon sociaal geaccepteerd, maar ik weet gewoon niet zo goed wat ik ervan moet vinden en wat ik met hem aanmoet. Dus alle ervaringen en meningen zijn welkom!
we zijn allemaal prachtig; maak er gebruik van!
