De zware ziekte duurde bij mij ongeveer 1 maand , (misselijkheid zijn, hoge koorts, te ziek om zelf het nog maar aan te kunnen tv te kijken), dan heb ik nog een maand nodig gehad om dat te laten uitbollen, en dan heeft van mij 1,5 jaar geduurd voor ik echt helemaal genezen was. Ik kon amper een klein beetje stress verdragen zonder erdoor kapot te worden geklopt, waardoor ik niets meer kon doen. Examens waren lastig en een pure hel om vol te houden. Zoals iemand al zei, je moet, je wilt, maar je kunt niet, waardoor je je opwindt en je dubbel hard de klop terugkrijgt. Op normale dagen ging het meestal wel meer en meer normaal en had ik er steeds minder en minder last van. Maar ik had het wel in één van de hoogste gradaties, dus hopelijk blijf jij niet zo lang ziek ervan!
Ik denk het belangrijkste: aanvaard het. Aanvaard dat het zo is en dat je dingen zult verliezen (op dingen niet zult slagen bijvoorbeeld). Leer verliezen, leer loslaten en respecteer je limieten. Luister naar je lichaam. Heb je een belangrijke les waar je van jezelf naar toe moét, maar kan je lichaam dat niet aan. Doe wat je lichaam zegt. Als het signaleert dat het moet rusten, dan moet jij leren doen wat dat het zegt. En dat is niet gemakkelijk. De deadlines komen zo ook, de wereld stopt niet ineens met draaien. Het is allemaal héél frustrerend, maar dat zul je moeten aanvaarden. Anders sloopt de stress en druk je kapot en wordt het alleen maar erger. Aanvaard het en train jezelf om minder druk te leggen. In plaats daarvan, luister naar wat je lichaam wilt.
Vat dit niet licht op. Er zullen altijd mensen zijn in je omgeving die het licht opvatten en zelf denken dat je je aanstelt, omdat je ''nu wel al genezen moet zijn'' of omdat je er geen show om zit te verkopen of dat ze denken dat het niet al te erg moet zijn, omdat je zelf op je tanden bijt. Ik wilde er zelf niet aan toegeven, maar mijn opa is gestorven aan dezelfde ziekte omdat hij zich er ook niet wilde neerleggen. Dat komt wel omdat er een probleem leek te zijn met zijn imuunmsysteem ook, door zijn chemo - behandeling een paar jaar voordien waarschijnlijk. Op zich is het niet gevaarlijk of zo. Dus ik wil niet zeggen dat het even ernstig was bij mij, of dat je bang moet worden, maar toch. Toen ben ik echt wel gestopt met zo dom te doen. Onderschat dit niet, zeker als je hoog in gradatie aangeschreven staat, al denk je dat het wel oké is. Besef dit en aanvaard het dus maar beter meteen, dat je wel degelijk geen lichte ziekte hebt, en hou eventueel perfectionisme maar voor een paar maanden in de kast. Vat dit maar niet té licht op. Luister vooral naar je lichaam.
[ bericht aangepast op 30 maart 2015 - 17:12 ]
Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.
Karube
