Wanhoopsdaad of eerder goede bedoelingen? - Liefde, Vriendschap & Familie

Hoi

Ik ben vandaag in een situatie gegooid die ik alles behalve prettig vind en omdat iedereen rondom me niet neutraal is om hier op te reageren, wend ik me even tot jullie. Al ruim 18 jaar zie ik mijn vader niet meer. Het enige contact die we hadden was het alimentatiegeld die hij iedere maand stortte en ik ontving. Sinds enkele jaren begon hij behoorlijk moeilijk te doen over mijn studies en wou hij niet meer betalen. Na veel boe en ba hebben we dat probleem opgelost, maar hij betaald nog steeds slordig, onregelmatig en vaak gewoon niet.
Vandaag deed ik mijn mailbox open en had ik een mail ontvangen van hem. Waarin hij vroeg om af te spreken en hij eindigde met 'je papa'. Ik was compleet in de war, want hij had al eens duidelijk gemaakt dat ik zijn dochter niet langer meer was en nu kwam hij klef af met 'je papa'. Ik snap er even helemaal niks meer van.

Maar nu weet ik dus echt niet wat te doen. Aan de ene kant heb ik hem niks meer te vertellen, want hij heeft littekens op mijn ziel gezorgd die nooit zullen verdwijnen, maar aan de andere kant is het misschien de enige kans die ik krijg om eindelijk antwoorden te krijgen op mijn vragen. Het is dus geen beslissing die ik overhaast mag maken. Iedereen rondom me heeft gemengde gevoelens hierover. Is het een wanhoopspoging? Probeert hij sympathie bij me op te wekken? Is hij weg van zijn vrouw en probeert hij het verleden terug te draaien? Was hij dronken toen hij het stuurde, want het was tenslotte met zijn gsm op 23u.

Wat zouden jullie doen in mijn geval. Hem links laten liggen of toch met hem afspreken?
Ik ben sowieso van plan om een mail te sturen met de vraag waarom hij mij na al die jaren opeens wilt zien.
Ik weet echt niet wat ik hier mee moet aanvangen. Dus help?

---

What do you do with a sick scientist? If you can't curium and helium, you might as well barium.

Sodium schreef:
Ik neem sowieso wel iemand mee als ik zou gaan. Mijn mama had gisteren gebeld om te vragen waarom en hij zegt dat hij dat enkel tegen ons wilt zeggen. Hij klonk wel vriendelijk, maar ik blijf het lastig vinden. Ik weet echt niet wat ik er van moet verwachten. Ergens wil ik het wel, maar aan de andere kant krabbel ik weg. Ik ben echt ten einde raad en weet echt niet wat ik moet doen. Ik heb ergens tijd nodig om er over na te denken, maar je kan het natuurlijk niet blijven aan de kant schuiven. Dat vind ik niet echt beleefd, al heeft hij ook lang genoeg op zichzelf laten wachten.

En het is allemaal behoorlijk dramatisch. Ik ben hier behoorlijk to the point gebleven om alle drama achterwege te laten. Je zou het bijna niet geloven moest je het allemaal lezen.

Hier denk je heel erg fout. Hij heeft je 18 jaar niet willen zien, mag het dan dat jij een paar weken extra twijfeld? Dan voeld hij misschien ook eens wat jij al die tijd hebt gevoeld. Als hij er naar vraagd mag je dit zelf ook gewoon zeggen.

Ik zou vooral kijken naar hoe jij je voeld. Ben je bang, zenuwachtig en voel je je rot door wat hij nu van je vraagt? Dan zou ik niet zomaar gaan. Daar in tegen, ben je nieuwschierig en verlang je er heimelijk naar hem te zien en antwoord te krijgen, dan denk ik dat je het risico moet nemen. Op zich kun je ook gewoon heel afstandelijk en koel doen, je geeft zelf aan dat hij je veel pijn en verdriet heeft gedaan dus ik zou sowieso voorzichtig zijn. Je hoeft je niet aan hem te gaan hechten, het is maar een simpel gesprek.

Daar in tegen wil ik je wel even waarschuwen. Je geeft in je beginpost al aan dat hij het niet eens is met je studiekeuze en hij moeilijk doet met het betalen, het kan best zijn dat hij je bij dit gesprek nogmaals zal afwijzen, dat hij je studie en alimantatie meer wilt/zal betalen. (om eerlijk te zijn heb ik geen idee hoe deze dingen werken dus als ik het fout heb en het niet zomaar stop gezet kan worden, dan zijn mijn conclusies verkeerd getrokken).

---

The happiest people don't have the best of everything, they just make the best of everything.

Dit klinkt inderdaad wel geen gemakkelijke situatie. Wat ik persoonlijk zou doen is hem een mail sturen en eerst duidelijk vragen waarom. Aangezien je het fijne misschien niet weet. Zijn er complicaties, persoonlijke problemen geweest, waar hij zich nu voor schaamt, andere dingen die in hem speelden die niet met jou te maken hebben, maar hij wel tegen jou heeft geuit? Heeft het meer met de "relatie'' van je ouders te maken dan met jou persoonlijk? Zeg maar, hij heeft jou geen geld gewoon uit vete met haar? Dat zie je vaker. Voelt hij zich nu schuldig en tracht hij dat nu te compenseren? Schaamte en schuld kunnen wel de reden zijn waarom hij nu met je contact probeert te maken, via facebook ondermeer. Er zijn meestal 2 redenen waarom mensen zich zo tegen hun bloedeigen kinderen opstellen. Of ze hebben serieuze persoonlijke problemen, zijn extreem onvolmaakt maar wel nog tot empathie, schaamte, schuld en houden van in staat. Of ze hebben uit gebrek aan emotionele warmte in hun jeugd een egocentrische, narcistische persoonlijkheid ontwikkeld, puur uit zelfbehoud. In dat geval is hij gewoon tot liefde niet in staat, ziet hij mensen als "instrumenten'', dienend tot al wat hij wilt. Als het zo zit. Blijf! Weg! En val niet in de val van het charme - offensief die dat soort mensen hoe dan ook goed zullen weten in te zetten. Want dat soort mensen zijn niet tot schuldgevoelens in staat en voelen waardering om dingen van jou te ontnemen, om jou te kwetsen, om jou als hun speelbal heen en weer te slingeren. (http://narcissists-suck.blogspot.be/2008/03/fear-that-moves-them.html).

Ik weet niet wat voor een soort man je vader is. Ik weet evenmin wat er nu precies in hem speelt. Hoe dan ook, valt de schade die hij jou aangericht heeft niet zomaar goed te praten. Maar als je van jezelf merkt dat je met vragen zit om dit alles, zou het misschien evenmin goed zijn voor jezelf om niet te weten wat er allemaal werkelijk aan de hand is. Het is inderdaad vreemd dat hij plots weer contact zoekt. Er is dus hoe dan ook een reden voor.
Ik zou wel op mijn strepen staan. Tenslotte ben je geen jojo. Ik zou hem een mail terugsturen waarin je aangeeft dat hij je pijn gedaan heeft en ook waarin je naar de reden vraagt waarom hij met je afspreken wilt. Persoonlijk zou ik hem eerst eens uithoren en wat op de rooster leggen. Probeer wat meer hoogte te krijgen wat er nu exact in hem speelt, voor je er wel of niet op afgaat en wat in godsnaam dit is. Beide beslissingen kun je je beklagen. Beslis niet zou ik zeggen, voor je er het fijne wat meer van weet. En kies dan, volgens hoe jij je zelf er goed bij voelt. Voel je je echt niet goed om hem terug te zien? Dan hoeft dat ook niet. Maar als je echt met heel veel vragen zit, dan kan het misschien toch goed zijn om dit even te polsen. Voor jezelf. Dit hoeft niet te zeggen dat je hem daarom in de armen zou moeten vliegen. Maar het kan de wonden die hij in je ziel heeft geslagen helpen helen, of helpen plaatsen. Zelf zou ik wat verder trachten te polsen en dan pas beslissen. Doe wat voor jou het beste is.

[ bericht aangepast op 15 maart 2015 - 10:12 ]

---

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Ik heb niet alles hierboven gelezen maar de reacties die ik wel gelezen heb maken me letterlijk ziek. Hij wilt al 18 jaar niks van je weten en dan zegt hij opeens 'je papa'? Ik heb genoeg ervaringen met vaders en geloof me, dit betekend niks goeds. Gewoon negeren die handel, als het hem echt wat boeide had hij veel eerder wat moeten zeggen.

---

I'm so scared of being alone, yet I constantly push people away and never let anyone in.

Het zou inderdaad kunnen dat hij sympathie probeert op te wekken en dat hij iets nodig heeft van jou. (geld misschien, I don't know, ik ken hem niet) Maar ik zou toch antwoorden op zijn mail, misschien al enkele vragen stellen.
Als je toch met hem zou willen afspreken, raad ik je aan om niet alleen te gaan. Neem iemand mee die je vertrouwt, spreek af op een publieke plaats... Hij mag dan wel jouw vader zijn, maar het is niet dat je hem echt kent of al kan vertrouwen. Dat gesprek zou wel eens moeilijk kunnen worden, dus bereid je goed voor. Maak een lijstje met dingen die je wil vragen en hoe je dat gaat doen (niet alles kan je gewoon zeggen zoals je dat denkt).
Wat je ook doet, vertrouw op je intuïtie.
Veel succes!

---

Tijd staat stil, leven gaat verder, alles is anders, iemand houdt van anders, ik ben iemand.

Ik heb hier zelf geen ervaring mee, maar zoals hiervoor al is aangehaald, zou ik sowieso iemand meenemen. Gewoon uit zelfbescherming, niet perse dat hij je iets aan zou doen, maar iemand meenemen bij wie je je goed voelt kan er voor zorgen dat je zelf beter voelt bij dat gesprek en waarschijnlijk ook minder verward zult achterblijven, want de kans dat je in het begin even verward zal zijn, lijkt me groot.
Verder denk ik dat het misschien ook handig kan zijn eerst een paar keer te mailen, kijken hoe hij daarbij reageert, wat hij schrijft. Het kan al een idee geven over hoe het gesprek zal gaan. Ik zou je ook de raad geven, als je gaat, om sowieso op neutraal terrein af te spreken. Niet bij jou of hem thuis, of op een andere plaats waar je vaak komt, maar ergens anders.

Echt zeggen of je moet gaan of niet, kan ik niet doen, daarvoor ken ik de situatie onvoldoende. Wat ik wel kan zeggen, is dit: het blijft je vader. Wat zijn bedoelingen ook zijn, het is een persoon die je nooit echt kan vergeten. Bedenk voor jezelf wat de gevolgen zijn van gaan of niet gaan. Als je gaat en het valt tegen? Niet fijn, maar misschien kan je dan een hoofdstuk afsluiten. Maar als je niet gaat, blijf je met die vragen zitten en kan het zijn (ik zeg niet dat het noodzakelijk zo is, maar het kan zijn) dat je jezelf nog lang zal afvragen wat er gebeurd was als je wel was gegaan. Als je gaat krijgt je op die vraag zeker antwoord en veel gevallen is een slecht antwoord beter dan twijfel. Dus persoonlijk zou ik zeggen, met de informatie die ik nu heb, dat als jij en je naaste omgeving niet zeker weet dat het een slecht idee is om te gaan, het beter is om te proberen, of op z'n minst te mailen ofzo.
Al heb ik, zoals ik al zei, te weinig informatie om echt te zeggen wat je moet doen en ken ik je ook helemaal niet, dus het kan best zijn dat ik me vergis. Ik kan alleen proberen raad te geven, maar de uiteindelijke beslissing moet bij jou liggen.

---

Niemand is dom, mensen zijn gewoon goed in andere dingen

Ik vrees dat het niet veel goeds kan zijn...
Vooral omdat je verteld heb over het onregelmatige betaling van jouw alimentatie. Het ziet ernaar uit dat hij je persoonlijk wilt vragen of in een situatie wilt zetten waarbij je geen ander keuze heb dan hem toestemming geven om geen alimentatie te hoeven te betalen. En dan opeens 'je papa' terwijl ie duidellijk heeft gezegd dat je niet zijn kind ben.
Nee, ik zou niet gaan. Of tenminste samen met iemand gaan.

Ik wil je trouwens zeggen dat jouw situatie me spijt. Ik heb ook een soortgelijke vader. Lang verhaal. Als je je hart wilt luchten, kan je dat bij me doen. Je hoeft niet eens eerst heel awkward te komen vragen of het mag. Val maar gewoon binnen. (:

---

-