-Waarschuwing, dit is weer zo'n zeiktopic waar waarschijnlijk toch haast niemand op reageert, but oh well-
Ik ben het zat dat ik mijzelf constant maar bijeen probeer te rapen, terwijl ik ook nog eens de rotzooi van anderen op probeer te ruimen. Je zou toch zeggen dat mensen helpen voor een goed gevoel zou moeten zorgen en dat sommigen dan zelfs ook iets over zouden hebben voor jou, maar mensen, dit blijkt een leugen. Of een misperceptie of whatever je het ook kan noemen. Mijn schrijf skills zijn lichtelijk dood. Alvast mijn excuses daarvoor.
Anyways, om mijn verhaal überhaupt te begrijpen is er eerst even een korte samenvatting nodig van mijn 2014:
Dus ja, dat is zeg maar wat er allemaal gebeurd is de afgelopen tijd. Nu de keuzemogelijkheden die ik heb wanneer ik het aan 1 van de mensen om mij heen kwijt zou willen:
A. De persoon zeg "oh" en gaat over op een ander onderwerp, meestal een heel verhaal over iets leuks wat hij/zij zelf heeft meegemaakt.
B. De persoon wordt boos op mij. Blijkbaar mag ik niet breken en/of verdrietig zijn
C. Ik krijg de opmerking "wil je mijn oma hebben? Ik mag haar toch niet" en daarmee is het onderwerp afgesloten
D. Ik krijg een heel verhaal over hoe close iemand is mijn zijn/haar oma en hoe vreselijk het wel niet zou zijn als die zou overlijden (niet dat dat gebeurt is of binnenkort staat te gebeuren, but oh well). Echt tien keer erger dan hoe dit nu voor mij is, want ik kan never nooit zo close zijn geweest met één van mijn oma's
E. Ik maak de persoon waar ik het tegen vertel verdrietig "want ze maken altijd iemand aan het huilen" en vervolgens ben ik degene die moet troosten en sussen.
F. Mensen raken er alleen maar meer gestrest en bezorgt door, dat is dan zo in mijn gezin.
Oftewel, ik ga standaard voor keuzemogelijkheid G. Ik zet een leuk masker op en tada, geen vervelende reacties. Als er iets ter sprake komt maak ik er een ironisch grapje over (wat niemand opvalt) en iedereen is blij en gelukkig. Ik doe dan ook ontzettend mijn best op positief te blijven, maar telkens als het goed lijkt te gaan, heeft het leven zoiets van "Haha, je dacht dat het goed ging hè? Nou mooi niet. Ik zorg er wel weer voor dat je je *** voelt en er niks positiefs is om je op te concentreren. Ik maak je lekker blij met een dode mus". Dus tja... dit is nu weer zo'n moment en ik word er echt schijt ziek van. Ik ben half overspannen, sta stijf van de stress, ben hartstikke verkouden, waardoor ik niet kan zingen (leuk zo met een rolauditie morgen, zingen is overigens een van de weinige dingen die ik altijd kan gebruiken om mijn humeur weer te doen omslaan) en wil eigenlijk gewoon weer terug in bed kruipen. Eigenlijk is het enige wat ik nodig heb iemand die mij gewoon vast houdt en zegt dat het allemaal wel goed komt, maar zelfs dat is teveel gevraagd lijkt wel. Misschien stel ik mij ook inderdaad wel aan. Ik weet het niet. Eigenlijk weet ik het allemaal gewoon even helemaal niet meer en ik weet zelfs niet waarom ik dit topic überhaupt aanmaak. Maar ja, misschien heeft iemand wel tips?
Oh en ik weet dat ik laatst een topic heb aangemaakt waarin het goed met mij ging, dat was dus één van die stiltes voor de storm, haha. Het is overigens niet zo dat ik mijzelf snijdt of zelfmoord neigingen heb... Af en toe als de pijn te erg wordt, zet ik wel eens mijn nagels in mijn huid, zodat ik mij kan concentreren op de fysieke pijn. Ik probeer er af te komen, maar dat lukt nog niet echt. En elke keer als ik aan zelfmoord denk, dan bedenk ik mij dat dat voor mijn gezin nou niet heel erg aardig zou zijn, gezien zij met dezelfde shitzooi zitten en dan zou dat er ook nog eens bijkomen, dus ik ben niet zó ver heen, gelukkig.
Nou, als je dit allemaal gelezen hebt ben ik ontzettend trots op je. Persoonlijk zou ik dit soort dingen atm ook wegklikken, maar dan vooral omdat ik alleen maar pissig wordt als ik zie dat andere mensen wel lieve reacties krijgen en ik kan alles gewoon zelf oplossen. Ja, jaloezie is niet één van mijn beste eigenschappen op het moment :') Eigenlijk haat ik mijzelf er ook om, haha.
Happy Birthday my Potter!
Phlegethon
Als je klein bent lijken ze simpel en vervolgens besluiten bepaalde mensen elkaar niet uit te kunnen staan en geheimen te houden. Bij mij zijn sommige dingen ietwat opgelost na de dood van 3 van mijn grootouders. Het is natuurlijk niet dat ik blij ben dat ze dood zijn, maar er valt wat spanning weg. Nu brengen diezelfde geheimen mijn familie weer bij elkaar. Hopelijk gebeurt het bij jou op een andere manier (wat goed mogelijk is gezien de situatie anders is). Maar het is heel goed mogelijk dat het weer goed komt, familie is toch iets wat je niet kunt kiezen en die banden zullen er op de een of andere manier wel blijven. Misschien herstellen ze zelfs beter dan verwacht en komen jullie er closer uit. Waarschijnlijk heeft het wel tijd nodig en ik kan je niet zeggen hoe lang.
