Ik heb een bevestiging nodig, geloof ik... - Liefde, Vriendschap & Familie

Dat denk ik tenminste. Normaal zou ik zoiets van mijn ouders vragen, maar ik krijg het gevoel dat zij de verkeerde personen zijn om dit aan te vragen en zou zelfs bijna kunnen zeggen dat ze me misschien niet serieus nemen en mijn vraag gewoon wegwuiven, alsof er niets aan de hand is. Klinkt heel stom, maar dat is wel de reden waarom ik dit topic open.
Ik zit hier al best wel een tijdje mee en ik ga nu het hele verhaal uitleggen, zodat je hopelijk alles kan begrijpen en het beste oordeel hierover kan vellen. Oké, ik vind dit heel eerlijk nog best moeilijk, maar daar gaan we dan:

Toen ik net op Quizlet zat, was ik meer iemand die verhalen las dan iemand die echt veel op het forum zat. Ik was op het begin nog redelijk ruim met verhalen, maar ik had zo mijn uitschieters naar favoriete genres. Ik was veertien, beginnend puber, met alle hormoonswisselingen en verwarrende gevoelens van dien. Mijn oog kwam op de zestien en ouder verhalen, BDSM en allerlei andere sexgerelateerde verhalen. Heel eerlijk; ik vond ze fascinerend. Met name bij de beschrijvingen van de vrouwen (denk ik?) dat ik behoorlijk op het puntje van mijn stoel zat. Deze interesse voor dit soort verhalen is toen weer afgenomen, ik geloof toen ik iets socialer werd en meer interesse toonde voor mijn omgeving. Rond dezelfde tijd had ik ook veel verhalen in mijn hoofd. Als ik bed lag, ging ik ze vaak uitwerken in mijn hoofd (de volledige verhaallijn aan mezelf bedenken). Ook de intieme scènes kwamen daarbij en weer het moment: ik beschreef aan mezelf vaak tot in detail de gevoelens van de vrouw.
Het was allemaal toen nog onschuldig en ik heb er toen nooit over nagedacht wat dat voor mij zou kunnen betekenen als persoon zelf. Toen ik echter zestien was, in de zomer en ik veel meer verhalen hier op Quizlet had gelezen over mensen die biseksueel/homoseksueel, begon er bij mij wat belletjes te rinkelen. Ik heb dit echter bijna meteen opzij gezet, omdat ik dacht: "Ik ben zestien, toppunt van mijn puberteit, dat zal vast de hormonen zijn. Daar hebben wel meer meiden van mijn leeftijd 'last' van." (Ik zet dit expres tussen haakjes, omdat je natuurlijk nooit van zoiets last hebt.)

Het is bij vlagen teruggekomen, maar ik kreeg in september 2012 een relatie met mijn huidige vriend en ik hen er toen voor een tijdje niet meer aan gedacht, omdat ik toch een relatie met een jongen had en ik was zielsgelukkig. Echter, na een half jaar is het weer teruggekomen. Ik weet niet precies was de trigger is geweest, maar ik ben er plotseling over begonnen bij mijn vriend. Dat ik daar mijn twijfels over heb gehad. Hij schrok best wel, omdat ja, je hebt een relatie en je zou zeggen dat je daar niet over nadenkt. Hij vond het op het eerste gezicht onzin dat ik erover nadacht, maar toen heb ik hem duidelijk gemaakt dat het niet perse gaat om hem, maar om mezelf. Hij begreep het toen nog niet helemaal, maar heeft het uiteindelijk laten rusten. (Hij heeft er inmiddels alle begrip voor mijn twijfels en wil me heel graag helpen. Er was iets anders voor zijn schrik, maar dat heeft er nu niet mee te maken.)
Ik heb het weer weggeparkeerd, ten eerste omdat ik nog steeds zeventien was en ik vond dat ik nog steeds in de puberteit zat en daar nog steeds geen oordeel over kon zeggen. Maar nu kwam er ook een andere frustratie naar boven: ik kon het, naar mijn idee, niet bevestigen. Ik had al een relatie (ik ben ontzettend gelukkig met mijn vriend, laat dat duidelijk zijn) en ik had geen flauw idee hoe ik voor mezelf kon uitvogelen dat ik wel of niet biseksueel was. Want ik had mijn homoseksualiteit al weggestreept, omdat ik er al overtuigd van was dat ik van mijn vriend houd.

Sindsdien zijn bij vlagen de twijfels teruggekomen en weer voelde ik de machteloosheid. Ik heb het vorig jaar met mijn vriend er nog diepgaand over deze twist gehad en wat me vooral dwarszat, was het punt dat ik gewoon het niet kon bevestigen.
Ik wilde er met iemand over praten, maar de enige waar ik (naar mijn gevoel) serieus mee kon praten was mijn vriend en een vriendin. Die vriendin had er helaas geen ervaringen mee en kon me er ook niet mee helpen.
En nu zit ik hier achter mijn laptop en heb ik echt tranen in mijn ogen en trillen mijn handen. Ik ben onlangs verdomme negentien geworden en ik heb nog steeds het gevoel alsof mijn identiteit niet helemaal compleet is. Ik weet inmiddels dat ik het niet hoef te bevestigen dat ik biseksueel ben door met een meisje te flirten of een relatie met een vrouw te nemen, maar het is gewoon dat ik van iemand anders wil horen hoe hij of zij erover denkt. Of gewoon een verhaal wil horen van iemand die biseksueel is en hoe hij of zij daar achter is gekomen. Gewoon om erover te praten. Zie het maar als een post die te lang was om in het lucht je hart topic te plaatsen. Idk.

Okay, dag later, ik heb al een heleboel reacties gehad en ik ben nu al een heel stuk wijzer geworden. Ontzettend bedankt voor alle reacties, want ze hebben heel erg geholpen!
Ik ben nu (ongeveer) achter wat mijn doel achter dit topic was: ik had niet echt bevestiging nodig, maar ik wilde het gewoon kwijt en praten met mensen die iets verder van mij af staan. Ik kreeg namelijk een benauwd gevoel bij het idee om de twijfels aan mijn ouders te vertellen, omdat zij mij té goed kennen en zouden zeggen dat het niks is en dat ik daar niet over hoef na te denken, omdat ik al een vriend heb. In mijn verste (en donkerste) gedachten had ik zelfs enkele reacties gefantaseerd waarin ze zouden zeggen dat ik helemaal niet biseksueel kon zijn.
Doordat ik nu van jullie heb gehoord dat het helemaal niet erg is om niet te weten wat geaardheid is, ben ik tot de conclusie gekomen dat ik het ga accepteren dat ik het niet weet. En ik weet gewoon van mezelf dat ik een zwakke plek heb voor vrouwen. Ontzettend bedankt!

[ bericht aangepast op 26 feb 2015 - 11:48 ]

Deep inside, I've never felt alive

Oh wauw, dit is inderdaad een zeer bekende struggle. Bij mij is het ook rond die leeftijd begonnen, en ik had ook het idee dat het maar een "vlaag" was en dat iedereen er wel "last" van had, dat het maar iets gewoons was. Persoonlijk was ik echt doodsbang dat ik volledig lesbisch was, omdat ik totaal geen oog voor mannen had in die tijd, en ik was er niet zeker van of ik vrouwen als vriendinnen zag of als potentieel relatiemateriaal.
Maar inderdaad, ik was jong - net als jou - dus liet het maar zitten, en het kwam inderdaad met vlagen terug. Het klinkt allemaal akelig bekend. Heel je verhaal eigenlijk wel. Ik was er echter al helemaal zeker van dat ik biseksueel was, en ik heb nu een relatie met een man, en ik ben hartstikke gelukkig - omdat ik zekerheid heb over hoe en waar ik sta met mijn gevoelens. Maar misschien is dat omdat ik ondertussen al eens een relatie met een vrouw ben begonnen. Ze was eerst een vriendin, en een van de eerste personen met wie ik er open over sprak, en ze leek me te begrijpen, zij had hetzelfde meegemaakt. Het enige verschil was dat zij volledig lesbisch was. Maar dat maakte het wel makkelijker om erover te praten. Ik heb gelukkig veel steun gevonden bij haar, anders had ik mezelf waarschijnlijk ook nog niet ontdekt.
Ik snap je punt wel dat je zegt dat je jezelf nog niet kent, en dat dat er niet mee te maken heeft dat je nog geen vrouw hebt gehad of iets dergelijks. Dat klinkt wel logisch... maar dat kan wel een punt zijn. Er is een kleine rand tussen "Bicurious" en "Biseksueel", en het is onbewust denk ik de onzekerheid om wat het nou precies is. Tenminste, dat was bij mij het geval. Nadat mijn relatie met haar dan ook op de klippen was gelopen wist ik het ook allemaal niet meer. Zowel mannen als vrouwen trokken beide mijn oog, trokken beide mijn aandacht. Misschien was het bewust, of misschien wel niet maar een tijdje later vond ik mijn huidige vriend en omdat ik eigenlijk er zeker van ben hoe of wat heb ik die angst niet meer.
Begrijp me niet verkeerd, ik zeg nu niet dat je relatie met je vriend op de klippen moet lopen en dat je een vrouw moet nemen, dat zou onzin zijn. Wat ik bedoel te zeggen is dat je situatie echt vreselijk is, aangezien je gewoon een identiteitscrisis hebt op dit moment, en ik weet als geen ander dat dat erg storend kan zijn en dat het je echt in een put kan laten vallen op sommige momenten - vooral wanneer je ziet dat het je vriend ook wat onzeker maakt (tenminste, dat lijkt me een logische reactie).

I'm your little ray of pitch black.

Rollins schreef:
Oh wauw, dit is inderdaad een zeer bekende struggle. Bij mij is het ook rond die leeftijd begonnen, en ik had ook het idee dat het maar een "vlaag" was en dat iedereen er wel "last" van had, dat het maar iets gewoons was. Persoonlijk was ik echt doodsbang dat ik volledig lesbisch was, omdat ik totaal geen oog voor mannen had in die tijd, en ik was er niet zeker van of ik vrouwen als vriendinnen zag of als potentieel relatiemateriaal.
Maar inderdaad, ik was jong - net als jou - dus liet het maar zitten, en het kwam inderdaad met vlagen terug. Het klinkt allemaal akelig bekend. Heel je verhaal eigenlijk wel. Ik was er echter al helemaal zeker van dat ik biseksueel was, en ik heb nu een relatie met een man, en ik ben hartstikke gelukkig - omdat ik zekerheid heb over hoe en waar ik sta met mijn gevoelens. Maar misschien is dat omdat ik ondertussen al eens een relatie met een vrouw ben begonnen. Ze was eerst een vriendin, en een van de eerste personen met wie ik er open over sprak, en ze leek me te begrijpen, zij had hetzelfde meegemaakt. Het enige verschil was dat zij volledig lesbisch was. Maar dat maakte het wel makkelijker om erover te praten. Ik heb gelukkig veel steun gevonden bij haar, anders had ik mezelf waarschijnlijk ook nog niet ontdekt.
Ik snap je punt wel dat je zegt dat je jezelf nog niet kent, en dat dat er niet mee te maken heeft dat je nog geen vrouw hebt gehad of iets dergelijks. Dat klinkt wel logisch... maar dat kan wel een punt zijn. Er is een kleine rand tussen "Bicurious" en "Biseksueel", en het is onbewust denk ik de onzekerheid om wat het nou precies is. Tenminste, dat was bij mij het geval. Nadat mijn relatie met haar dan ook op de klippen was gelopen wist ik het ook allemaal niet meer. Zowel mannen als vrouwen trokken beide mijn oog, trokken beide mijn aandacht. Misschien was het bewust, of misschien wel niet maar een tijdje later vond ik mijn huidige vriend en omdat ik eigenlijk er zeker van ben hoe of wat heb ik die angst niet meer.
Begrijp me niet verkeerd, ik zeg nu niet dat je relatie met je vriend op de klippen moet lopen en dat je een vrouw moet nemen, dat zou onzin zijn. Wat ik bedoel te zeggen is dat je situatie echt vreselijk is, aangezien je gewoon een identiteitscrisis hebt op dit moment, en ik weet als geen ander dat dat erg storend kan zijn en dat het je echt in een put kan laten vallen op sommige momenten - vooral wanneer je ziet dat het je vriend ook wat onzeker maakt (tenminste, dat lijkt me een logische reactie).

Deep inside, I've never felt alive

Sorry, hier kan ik je niet mee helpen. Succes nog.

16 - 09 - '17

Khan schreef:
(...)
Ten eerste heel erg bedankt dat je je verhaal deelt en dat je reageert. Ik wist niet precies wat ik kon verwachten qua reacties en ik moet zeggen dat jouw reactie ontzettend oplucht.
Ik snap je helemaal hoor, want ik het laatste wat ik wil is dat mijn relatie met mijn vriend eindigt. Hij is mijn rots in de branding, mijn steunpunt, mijn soulmate om het zo te zeggen. Hij is niet alleen mijn vriend, maar mijn allerbeste maatje. Die relatie zie ik nog lang niet stuk gaan (*klopt dit af*).
Ja, het maakte mijn vriend zeker onzeker, maar dat laatste gesprek dat we in de herfst hebben gehad heeft hij me gezegd dat hij er nu geen last meer van heeft, omdat hij nu veel zekerder is in onze relatie. Toen hadden we namelijk pas een halfjaar, ik geloof dat we net bij het punt waren gekomen van seksuele interesse enzo. In de herfst waren we al twee jaar samen en hebben we letterlijk lief en leed al gedeeld.
Nogmaals, bedankt voor je reactie. ^^

I'm your little ray of pitch black.

Ten eerste wil ik je even een hele, hele dikke cyberknuffel geven, want trillende handen en tranen zijn natuurlijk nooit fijn. Zelfs in een maatschappij waarin je nergens bang voor hoeft te zijn in dat gebied kan ik me heel goed voorstellen dat het heel moeilijk kan zijn om zo te worstelen met iets wat gewoon heel dicht bij jezelf ligt.

Ik heb geen idee hoe ik over jouw situatie zou moeten oordelen of je tips zou kunnen geven, want zelf heb ik nooit echt lang met vraagtekens rondgelopen. Wel wil ik zeggen dat het al een geweldige stap is dat je het allemaal voor jezelf (en voor Quizlet, maar jijzelf bent hierin veel belangrijker) hebt opgeschreven. Heeeel veel kudo's daarvoor. c:

Zelf kan ik ook niet met volle honderd procent zekerheid zeggen hoe mijn seksualiteit in elkaar zit en eigenlijk heb ik daar wel vrede mee gevonden. Ik weet dat ik jongens leuk vind, ik weet dat ik meiden leuk vind. Eerlijk gezegd heb ik er nooit over nagedacht of het misschien een vlaag was; in een zomervakantie had ik opeens een enorme (en enigszins stomme, want jaren later kan ik ook wel inzien dat ze echt helemaal niet zo'n aardig mens was) crush op een meisje en was ik ook wel even verward, maar was ik daarna vooral bezorgd om het feit dat ze enorm onbereikbaar was. :') Achteraf ben ik wel heel erg blij geweest dat ik er niet te lang bij stil heb gestaan, anders had het waarschijnlijk ook een hoop onzekerheid opgeleverd kunnen hebben. Niet dat ik nu niet af en toe nog een beetje een vaag gevoel erover heb, maar het heeft me wel geholpen om te accepteren dat seksualiteit vaak gewoon een heel vaag ding kan zijn en dat het helemaal niet erg is om daar af en toe verward over te zijn, want volgens mij verandert het ook gewoon een beetje met vlagen. Soms ben ik veel geïnteresseerder in meiden dan jongens en dan is er weer een tijd dat jongens veel interessanter lijken, zelfs al heb ik nu een vaste relatie met een meisje. Heel verwarrend. :')

Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.

Ik weet hoe het is om die vlagen te hebben. Die heb ik vaak ook. Vooral als ik een knap(pe) meisje/vrouw tegenkom/zie en me afvraag wat ik mis aan leuke dingen. Maar dat is andersom net zo, je afvragen wat je met een man mist als je een lesbische relatie hebt.
Ik heb nooit echt kunnen uitzoeken of een relatie met een vrouw wat voor me is, omdat ik mijn vriend al leerde kennen voor ik echt wat met vrouwen kon doen. Toen heb ik de "verkeerde" gevoelens maar zo goed mogelijk weggedrukt (al komen ze soms wel weer boven) en praat er af en toe met mijn vriend over. Praten met iemand die je vertrouwd werkt wel heel goed.

Ik ga morgen weer reageren op reacties, want ik moet nodig eens gaan slapen. Alvast bedankt voor überhaupt de tijd te nemen om het te lezen en te reageren. Daar ben ik je al heel dankbaar voor. ^^

Deep inside, I've never felt alive

Eigenlijk klink jouw verhaal heel bekend voor mij, maar ik had het op een andere manier. Ik weet niet of je hier iets mee kan, omdat het niet helemaal hetzelfde is, maar de kern is wel hetzelfde, denk ik.

Caution first, always.

Zelf kwam ik er pas echt achter dat ik biseksueel was, nadat ik verliefd werd op een meisje. Daarvoor kon ik me best seksueel aangetrokken voelen tot vrouwen, maar was ik er nooit verliefd op geworden. Het was wel verwarrend, want een paar jaar ervoor vielen mijn beste vriendinnen ineens op meisjes en was er dat hele 'biseksuele' ding terwijl ik gewoon een vriendje had en er verder niet over nadacht. Nu waren hun die 'fase' voorbij en werd ik ineens verliefd op een meisje! Ik wilde het eerst niet eens aan mezelf toegeven en het heeft lang geduurd voordat ik het toegaf aan anderen. Ik heb er verder weinig mee gedaan, maar daar voel ik de behoefte ook niet aan omdat ik een geweldige vriend heb en dat is genoeg.
Hierdoor heb ik wel geleerd dat het niet uitmaakt of je denkt dat je hetero bent of niet. Soms gebeurd het gewoon. Naar mijn idee heb je die bevestiging al gehad voor jezelf, je hebt de gevoelens die je voor vrouwen kan hebben erkend, meer is er toch niet voor nodig? Accepteer je zelf het gevoel wel, of ben je nog steeds bang dat het gewoon een 'fase' is? Misschien is het wel genoeg om te horen van anderen dat ze denken dat je biseksueel bent en je je daar geen zorgen over hoeft te maken? Ik vind in ieder geval dat het niet uitmaakt. Je bent wie je bent en soms veranderen daar dingen in, maar je bent nog altijd dezelfde persoon. Seksualiteit is maar een klein ding en veranderd verder niet hoe je eruit ziet, of je je gedraagt.
Het gaat er niet om wat je bent, maar met wie je gelukkig bent. En op dit moment ben je gelukkig met je vriend, daar draait het om.

God, ik ben zo slecht in het verwoorden van wat ik denk. :'D I hope it makes some sense.

[ bericht aangepast op 26 feb 2015 - 10:07 ]

Your make-up is terrible

Ik denk dat je, zoals je al zei, het niet alleen aan flirten of een relatie hebben met kunt weten. Al zou je wel kunnen merken of je ook naar meisjes kijkt (in elk geval voor je relatie. Weet zelf weinig van relaties af), vertelt denk ik je gevoel het meeste, maar daar kom je ook soms geen wijs uit. Omdat dat erg complicated kan zijn. Vooral rond de puberteit idd. Dan ben je ook meer bezig met je identiteit dan als je ouder/jonger bent denk ik.
Wij kunnen het echter ook niet eentweedrie het beste beoordelen, al kunnen onze ervaringen wel helpen.

Oké. Ik denk niet dat je iets hebt aan deze reactie, zolang je het maar niet negatief opvat (:

[ bericht aangepast op 26 feb 2015 - 11:27 ]

If only humans could have vertical asymptotes ~ Quinn

Ik vind het heel vervelend voor je en ik vind het echt heel lief hoe je vriend je erdoorheen helpt.
Ik kan me echter niet zo goed voorstellen waarom je zo graag een 'etiketje' op jezelf wilt plakken of je hetero- of biseksueel bent. Maar dat is écht mijn eigen gevoel erbij en ik weet dat ik me niet goed kan verplaatsen in iemand die niet heteroseksueel is, ook al heb ik veel vrienden voor wie dat geldt.
Ik krijg soms gewoon het idee dat mensen het ontzettend moeilijk voor zichzelf maken, terwijl het uiteindelijk niets aan jou hoeft te veranderen, zeker niet als je gewoon een vriend hebt met wie je gelukkig bent.

Every villain is a hero in his own mind.

Mij maakt het me echt geen donder uit wat ik ben. Ik heb nog geen flauw idee of ik helemaal hetero ben of toch bi. Maar ik merk vanzelf wel wanneer ik een keer écht verliefd wordt of dat op een chick zal zijn of op een gozer.
Wat ik hiermee probeer te zeggen is dat wat jij ook zijn moge: het maakt niet uit. Zolang je zelf maar gelukkig bent en je jezelf ermee maar kan accepteren.

Ik vind het overigens onwijs moedig van je dat je je verhaal durft te delen met ons. Ik kan je niet veel advies geven maar ik hoop wel voor je dat dit topic en de reacties van de anderen je een beetje op weg helpen en dat je je identiteitcrisis kunt oplossen en erachter komt wie of wat je nu precies bent. In ieder geval ben je geweldig! Dat wilde ik je nog even vertellen. (:

• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •

Zweinstein schreef:
Mij maakt het me echt geen donder uit wat ik ben. Ik heb nog geen flauw idee of ik helemaal hetero ben of toch bi. Maar ik merk vanzelf wel wanneer ik een keer écht verliefd wordt of dat op een chick zal zijn of op een gozer.
Wat ik hiermee probeer te zeggen is dat wat jij ook zijn moge: het maakt niet uit. Zolang je zelf maar gelukkig bent en je jezelf ermee maar kan accepteren.

Ik vind het overigens onwijs moedig van je dat je je verhaal durft te delen met ons. Ik kan je niet veel advies geven maar ik hoop wel voor je dat dit topic en de reacties van de anderen je een beetje op weg helpen en dat je je identiteitcrisis kunt oplossen en erachter komt wie of wat je nu precies bent. In ieder geval ben je geweldig! Dat wilde ik je nog even vertellen. (:

[ bericht aangepast op 26 feb 2015 - 10:01 ]

Wie durft te verdwalen, zal nieuwe wegen vinden!

Ten eerste: wat knap dat je dit met ons en je vriend hebt gedeeld. Er zijn zat mensen, denk ik, die dat niet durven. Er is moed voor nodig om zoiets te delen, petje af! En ja, ik ben het met Yolanda eens: het maakt mij ook niets uit wat ik ben, ik maak me er ook niet echt zorgen om, maar ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die het anders zien. Mensen die inderdaad een bevestiging of iets dergelijks willen. Ik zou willen zeggen: maak je er niet zo druk om. Je hebt echter die gevoelens al vaker 'weggestopt' en ze kwamen ook weer terug. Hoe dan ook, ik kan voor geen meter advies geven op dit gebied - want ik ben zelf heteroseksueel en daar eigenlijk wel 100% zeker van -, maar ik hoop dat je snel het 'probleem' (ontdekken wat je bent) op kan lossen. Mocht je erover willen praten, gewoon omdat je een luisterend oor wil of iets dergelijks, voel je vrij om me op te zoeken op Facebook of een berichtje te sturen hier op Quizlet! (:

26 - 02 - '16

Het is wel moeilijk maar je weet zelf dat je je aangetrokken voelt tot meisjes. Als je dat zelf weet maakt dat naampje niet uit toch? Of je nu bisexueel bent of hetero het maakt niet uit. Je bent nog steeds dezelfde persoon en je bent nog steeds gelukkig met je vriend.Verder kan ik je niet echt helpen met dit probleem omdat ik er geen ervaring mee heb. Ik wens je veel succes en ik vind het heel knap dat je het met je vriend durft te delen.

"Ignite, my love. Ignite."