• Petticoats, leren jasjes, en Rock 'n Roll. De jaren 50. Direct komen er bij iedereen tegenwoordig de beelden van Grease en West Side Story in ons op, maar was het leven wel zo zorgeloos voor de jeugd? De Koude Oorlog was in volle gang, door de rest van de wereld scheurden oorlogen families uit elkaar, er waren nog veel oude normen en waarden waar je als jongere naar moest leven, en er waren nog veel meer onrechtvaardigheden en verschillen tussen groepen dan nu. Toch was het ook weer niet zo slecht, de economie trok aan, de televisie werd een normaal deel van ieder huishouden, en langzaam maakte de jeugdcultuur een opkomst.

    Het is het jaar 1953, op Pembrooke State University, Charlotte, North Carolina. De haren van de jongens staan omhoog in strakke vetkuiven, en de nette shirtjes van de meisjes zijn net een knoopje te ver opengeknoopt om helemaal netjes te zijn. De hormonen razen door de lichamen van de jonge volwassenen die hier een breed scala aan studies volgen, maar alles moet in het geheim door de strikte regels van de universiteit en van hun ouders. Niemand wil namelijk van school getrapt worden. Een 'bad boy'-imago is namelijk wel leuk, maar voor een imago op de campus, moest je daar wel wonen. Deze RPG geeft een kijkje in de levens van de doodnormale studenten die zich proberen staande te houden in deze snel veranderende wereld.

    • Personages •
    Studenten •
    • Julia Amelia Earhart • Engels • Bain
    • Joyce Caitrin Finney • Rechten • GusWaters
    • Carley Jennifer Miller • Rechten • CaptainKush
    • Robin Mary Winters • Geneeskunde • Reincarnate
    • Elaine Ann Lewis • Psychologie • Philia
    • • •

    • Michael Clint Barton • Diergeneeskunde • Bain
    • Jesse Lee Colton • Luchtvaarttechniek • Michonne
    • Ace Trevor Radke • Kunst • TrevorWentworth
    • Vince Jeff Murdock • Theater • CrowIey
    • Clifford Danny Hickerson • Dans en Bedrijfsmanagement • Beereo
    • • •

    Werknemers •
    •
    •
    •

    • Campus •
    Pembrooke State University is een moderne universiteit met alle voorzieningen die een student maar nodig heeft. In het hoofdgebouw met de prachtige klokkentoren bevinden zich de meeste collegezalen, waar per zaal zo'n 100 tot 200 studenten in passen. Dit gebouw loopt in een U-vorm, met in het midden een mooi park om in te ontspannen en te werken. In de linkervleugel van het hoofdgebouw bevind zich de bibliotheek, waar studenten hun kennis nog verder kunnen verbreden. Als je met je rug naar de klokkentoren staat, zal je nog een rond gebouw opvallen. Dit is het theater van de school, waar ook college wordt gegeven als de groepen niet in de normale collegezalen passen. Ook worden hier jaarlijks uitvoeringen en optredens gegeven.
    Achter het theater staat een gebouw wat enorm op het hoofd gebouw lijkt, ook U-vormig met een park in het midden, maar zonder klokkentoren. Hier bevinden zich alle studentenkamers van de studenten die op de campus wonen, met de parkeerplaats voor hun auto's erachter. In het middelste gedeelte bevinden zich een gezamenlijke keuken, eetzaal en woonkamer. Deze zalen zijn net gerenoveerd en gemoderniseerd. In de linker vleugel vinden de meisjes hun kamers, in de rechter vleugel vinden de jongens eenzelfde soort kamers. De kamers zijn standaard voorzien van een bed, een kast, een bureau, wat boekenplanken, een plafondlamp en een schemerlampje op het bureau. Voor de rest heeft een student de vrijheid om zijn of haar kamer in te richten zoals hij of zij wil. Er mag alleen niet worden geverfd, nog mogen er spijkers de muur in worden geslagen, punaises mogen wel. Per vier kamers is er een gedeelde badkamer. Op zowel de deuren van de slaapkamers als die van de badkamers zitten naamplaatjes van de studenten die er thuis horen. Ook hebben alleen zij, en de congierges, een sleutel om erin te kunnen.


    • Campus Regels •
    • Na 11 uur 's avonds is iedereen binnen en is het campusterrein rustig.
    • Na 12 uur 's avonds is iedereen op zijn of haar eigen kamer, is het stil en zijn de lichten uit.
    • Aanwezigheid bij de college's is verplicht. Je mag alleen afwezig zijn met een geldig bewijs van de doctor dat je echt ziek was.
    • Je houd je eigen kamer en de algemene ruimtes netjes en schoon. Je hebt een klusje per dag om dit zo te houden, waaronder koken, schoonmaken of afwassen.
    • Je hebt respect voor elkaar en elkaar's bezittingen.
    • Geen onsmakelijkheden in kleding nog gedrag.
    • Geen alcohol of drugs.
    • Rust, Reinheid, en Regelmaat staan hoog in het vaandel op Pembrooke. Je doet wat je gezegd wordt, spreekt niet tegen, en gedraagt je naar behoren.

    • De universiteit en haar werknemers bepalen of je jezelf aan de richtlijnen houd. Discussie hierover is ongeoorloofd.

    • RPG Regels •
    • Minimaal 250 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Verwerk hierin de omgeving, gevoelens, het verleden, etc.
    • Graag met leestekens en hoofdletters typen.
    • OOC graag met haakjes; [] {} () - -
    • Houd het graag REALISTISCH! Relaties groeien over tijd, je haalt echt niet alleen maar 10en, niet iedereen mag je, en het leven gaat verre van altijd over rozen als je een student bent.
    • Het zijn de jaren 50, niet 2015. Hou daar rekening mee met je rol en bij het spelen, want hier wordt op gecontroleerd.
    • Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
    • Reserveringen blijven 48 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
    • Geen Mary Sue's (perfecte personages)
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag
    • Alleen Bain maken nieuwe topics aan.

    Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

    Veel plezier!

    •Het Begin •
    Het is 1 September 1953. Alle studenten komen terug naar de campus en hun kamers. Vanavond is er een groot feest om het begin van het nieuwe schooljaar te vieren, met dansen, drank, en veel gezelligheid. Morgen om 9 uur beginnen de eerste colleges, de roosters komen binnenkort. Voor nu is iedereen waarschijnlijk bezig met weer terug verhuizen naar de campus, afscheid nemen van hun ouders, en hun vrienden weer begroeten.


    Bowties were never Cooler



    Ace Trevor Radke
    Mijn handen waren strak om het stuur van mijn auto gesloten en ik moest mezelf wijs maken dat het niet slim zou zijn nu om te keren en weer naar huis te gaan. Dat al die mensen het niet waart waren om mijn opleiding en dus toekomst te verpesten. Maar ik had zo'n hekel aan het campus. Het was elk jaar weer een hel en ik was er van overtuigd dat dit jaar niet anders zou zijn. Ik had mijn moeder het eerste jaar gesmeekt of ze niet wat konden regelen, zodat ik elke dag gewoon na de lessen weer naar huis kon. Zo ver was het toch niet en waarschijnlijk zou iedereen daar beter van worden. Maar ze was er van overtuigd geweest dat het goed voor me zou zijn en weigerde te kijken of het ook maar mogelijk was. En keek me nu eens. Ik had een hekel aan mensen die ik niet eens kende en had een pest humeur waar je u tegen zei. Maar toch ging ik weer. Min of meer omdat het gewoon verplicht was, maar ook omdat ik later iets wilde doen wat ik echt leuk vond. maar hoe dichter ik weer bij het campus kwam, hoe minder zeker ik van deze zaak werd. Maar het was ook elk jaar hetzelfde liedje en ik wist toch wel dat ik uiteindelijk ging. Dus ik wist niet zo goed waarom ik deze tweestrijd elk jaar weer met mezelf begon. Want zoals te voorspellen was, parkeerde ik uiteindelijk gewoon mijn oude roestbak. Ik trok de sleutel uit het contact en meteen hield de motor op met ronken. Een harde zucht verliet mijn mond, waarna ik even mijn ogen sloot om mezelf moed in te spreken. Maar daarna greep ik snel mijn kledingtas van van de bijrijdersstoel en stapte ik uit. Ik gooide het portier dicht en keek even over het volle plein. Iedereen die elkaar begroeten omdat ze elkaar zo gemist hadden. Ik gooide mijn tas over mijn schouder en om mezelf niet te laten
    kennen liep ik rustig door de menigte heen. Ontdekkend dat ik het liefst wilde rennen en mezelf zo snel mogelijk op te sluiten in mijn kamer.

    [iemand die het aandurft met ace te komen praten ofzo? ]

    [ bericht aangepast op 24 feb 2015 - 9:17 ]


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    R o b i n      M a r y      W i n t e r s      •      Geneeskunde


    Na die flinke botsing met de jongen, liep ze beschaamd weg en vond in de menigte eindelijk haar weg naar haar kamer. Ze opende de deur en legde haar koffer en tas neer. Ze keek even rond in de kamer en glimlachte kort. Robin was eigenlijo hardstikke blij dat ze weer haar gang kon gaan. Uiteindelijk pakte ze zuchtend haar koffer op en zette die op haar be neer om hem uit te pakken. Stapeltje voor stapeltje haalde ze haar kleding uit haar tas en koffer. Na een kwartier waren al haar spullen weer op z'n plek en legde ze haar koffer en tas onder haar bed. Ze keek nog even om haar heen en voelde zich meteen weer thuis. Robin liep uiteindelijk haar kamer uit en ging naar buiten. De mensen van theater en muziek waren buiten bezig om een feestje te bouwen. Stiekem wenste Robin dat zij er ook bij hoorde, naar eigenlijk hoorde ze nooit ergens bij. Dus besloot ze maar aan de zijkant te gaan zitten op een pikniktafel. Heleboel mensen leken lol te hebben, terwijl ze daar op het bankje zat te treuren om de kille afscheid van haar vader. Robin was een echte papa's meisje, dus dit deed haar heel erg zeer. Ze voelde tranen opwellen, maar slikte deze weg. Ze haalde diep adem en keek naar de mensen die lol hadden..


    "I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

    [Ik reageer later vandaag want ik ga nu shoppen met mijn moeder]


    Lindsay, forever in my heart † • Skaikru went Bughead

    [Misschien Ace en Robin?]


    "I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

    [ik vind het prima. Maar dan moeten ze denk ik wel al vrienden zijn. Want ace gaat never nooit zomaar naar een vreemde toe voor een praatje ;x ]


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    [hehe sounds good to me ;3 ]


    "I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †



    Ace Trevor Radke
    Mijn kaaklijn stond strak en mijn blik vernietigend. Elke persoon die me ook maar perongelijk aanraakte kreeg een hoek en ik had de neiging heel de doel bij elkaar te schreeuwen en als een klein kind met mijn voeten op de vloer te gaan stampen. Maar ik moest deze gevoelens onderdrukken. Rustig blijven ademhalen en niet proberen door te draaien. Ik kon hier zo slecht tegen en ik kreeg nog net geen moordneigingen van al die overenthousiaste mensen. 'Het is school jongens, word volwassen.' Gromde ik naar een paar dat lachend voorbij rende. Ik snapte gewoon niet wat mensen hier leuk aan vonden. Mij irriteerde het in ieder geval alleen maar er zorgde ervoor dat ik ontzettende behoefde kreeg aan een sigaret. De enige reden waarom ik dan ook nog niet naar binnen ging. Ik begaf mezelf naar de picknickbankjes voor wat rust, zodat ik eerst nog rustig een sigaret kon roken, voordat dit avontuur echt weer ging beginnen. Toen ik Robin zag zitten, wist ik niet hoe snel ik me naar dit bekende gezicht moest zien te krijgen. Ondanks alles was ik toch blij iemand te zien waar ik wil goed mee overweg kon. 'Robin!' Ik proefte naast haar neer en gooide mijn tas van mijn schouder af om daarna meteen een sigaret op te steken. Ontspannen liet ik zichtend de rook gaan, waardoor ik weer wat rust vond. 'Hoe was je vakantie?' Broeg ik oprecht geïnteresseerd, waarna ik mijn benen in kleermakerszit legde en haar glimlachend aankeek. Iets wat een hele opgave voor me was, maar toch vanzelf ging.

    [ bericht aangepast op 24 feb 2015 - 14:58 ]


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    R o b i n      M a r y      W i n t e r s      •      Geneeskunde


    Robin was zo diep in gedachten verzonken, dat ze de meeste mensen niet eens hoorde. Plots werd ze wakkergeschud door een maar al te bekende stem. "Robin!", Hoorde ze van de bejende stem van Ace. "Hey Ace!", Zei ze enthousiast en er verscheen een grote glimlach op haar gezicht. Ze wist niet echt waarom, maar hij verscheen plots en ze was meteen alles vergeten over het gedoe van haar vader. Ze zag hoe hij een sigaret op stak en kreeg nu eigenlijk zelf ook wel zin in een sigaret, dus pakte ze er eentje uit haar schoudertas en stak er ook eentje op. Ze merkte hoe Ace echt ontspande zodra hij zijn sigaret had opgestoken. "Hoe was je vakantie?, Vroeg hij vervolgens en bleek oprecht geïnteresseerd. "Mijn vakantie was ruk zoals altijd. Mijn moeder bemoeide zich weer overal mee en mijn vader was weer dezelfde droge vent als altijd.", Antwoordde ze en trok een wenkbrauw op toen ze een kleine flashback naar haar vakantie kreeg. "Maar hoe was die van jou? Zal vast wel beter zijn dan die van mij.", Zei ze en toverde weer een glimlach op haar lippen. Robin zette haar sigaret aan haar lippen en nam een trek ervan. Haar blauwe ogen speurden even naar de outfit die Ace vandaag aan had. Vervolgens keek ze naar haar eigen outfit die compleet werd gemaakt met een bontjasje dat tot haar middel liep. Hoe kon een stoere jongen zoals hij nou vrienden zijn met een meisje zoals zij? Tot aan de dag van vandaag vraagt ze het zichzelf nog steeds af. "Ugh, ik wou dat ik me net zo kon kleden als jij. Ik hou eigenlijk helemaal niet van jurkjes en rokjes.", Zei ze met een diepe zucht en keek Ace eventjes aan..

    [ bericht aangepast op 24 feb 2015 - 15:53 ]


    "I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †



    Ace Trevor Radke
    Ik wilde me nu gewoon even niet meer druk maken. Ik was hier nu toch en ik wilde niet weer de eerste maand depressief in mijn kamer zitten. Al was de kans enorm aanwezig dat dit straks alsnog ging gebeuren. Maar tot nu toe ging het best goed en zat ik hier met Robin. Iets wat toch al een hele stap voor me was. helemaal omdat ik degene was die naar haar gekomen was. Al moest ze nu niet denken dat dit een gewoonte ging worden, want ik zou nooit socialer worden dan dit. Ze volgde mijn voorbeeld door ook een sigaret op te steken en ik plukte wat aan de zool van mijn schoen toen ik mijn voeten had opgetrokken. Ik kon nu eenmaal nooit normaal zitten en moest altijd wat hebben om aan te pulken. Ik had van tevoren kunnen weten hoe haar vakantie was geweest, dus ergens was de vraag onnodig geweest. Langzaam haalde ik mijn schouders op toen ik de vraag terug kreeg. 'Wel goed. Tenminste beter dan hier.' Het was niet helemaal gelogen. Alles was namelijk beter dan hier. Maar ik kon haar moeilijk vertellen dat mijn echte moeder heel de vakantie lang had geprobeerd contact met me te leggen. Contact waar ik totaal niet op had zitten wachten. En hoe graag ik dit Robin ook wilde vertellen, ik kon het niet. Zuchtend staarde ik voor me uit en hees ik aan mijn sigaret. Ik was al geen prater, en het onderwerp thuis, was nu niet iets waar ik me gemakkelijker door ging voelen. Gelukkig sneed Robin zelf al snel een ander onderwerp aan en met opgetrokken wenkbrauwen keek ik haar aan. 'Waarom trek je het dan aan?' Ik wist dat het mode was wat ze aan had, maar ik snapte niet waarom iemand zich daar iets van aantrok en het ze weerhield van zich te kleden hoe ze wilde. Dat achterlijke ideaalbeeld dat iedereen ook had hier. Het was hetzelfde ideaalbeeld dat er voor had gezorgd dat ik bij mijn tante was gedumpt. Niemand was toch perfect. 'Maar je mag anders wel iets uitzoeken.' Grijnsde ik er al snel achteraan, waarna ik mijn tas met kleding op haar schoot dumpten. Niet dat ze ubberhaupt in mijn broeken ging komen en mijn shirt zouden haar waarschijnlijk nog als jurkjes staan. Maar het ging om het idee.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    -

    [ bericht aangepast op 24 feb 2015 - 20:00 ]


    "I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

    R o b i n      M a r y      W i n t e r s      •      Geneeskunde


    Robin grijnste bij het antwoord van Ace. "Wel goed. Tenminste beter dan hier.", Zei hij en Robin wist dat hij daarbij enorm gelijk had. Robin keek naar haar kleding en trok een wenkbrauw op. Ze wist dat Ace bij z'n tante woonde, maar voor de rest vertelde hij er nooit wat over en eigenlijk had hij het er ook liever niet over. Ze wilde hem wel erover vragen, maar ze liet het er maar bij aangezien hij eruit zag alsof zijn vakantie zwaar was. "Waarom trek je het dan aan?", Zei hij terwijl hij allebei z'n wenkbrauwen omhoog had getrokken. Ze merkte hoe hij aan z'n schoenen friemelde. Ze was het ondertussen wel gewent. Het was een van zijn gewoontes om te doen. Robin glimlachte en keek nogmaals naar haar outfit. "Het is het ideaal beeld van mijn ouders en ik wil mijn vader niet teleurstellen. Je weet hoeveel mijn vader voor mij betekent.", Antwoordde ze en keek Ace aan. "Maar je mag anders wel iets uitzoeken.", Vervolgde hij en Robin lachte zodra zijn tas op haar schoot belandde. "Alles zal vast en zeker te groot vallen, maar je weet maar nooit.", Zei ze vervolgens en giegelde zodra ze plagerig met zijn tas wegrende naar haar kamer. Ze plantte Ace zijn tas op haar bed en keek naar de inhoud. Ze probeerde een zo klein mogelijke broek en shirt eruit te halen. Ze vond een zwarte skinny jeans en een baseball jersey. Vervolgens deed ze weer haar bontjas erover aan en liep zo naar buiten..

    [ bericht aangepast op 24 feb 2015 - 20:04 ]


    "I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

    [iemand voor Joyce? Maybe]


    Ik wil vrij zijn zoals de wind



    Jesse Lee Colton

    Ik zit achterin de auto, op de achterbank gepropt met mijn familie. Mijn vader en mijn oom zitten voorin, de rest op de achterbank. Het is krap en eigenlijk mag het niet, maar iedereen zit er toch echt in. Niet dat ik het erg vind, ik hou echt heel erg veel van mijn familie en ik ben blij dat ze allemaal mee zijn. Ze steunen me voor de volle 100% in alles wat ik doe en wat ik wil doen, want ze willen me gelukkig zijn. Een betere familie kan niemand zich wensen. Toch ben ik blij met de ademruimte die ik krijg als we op de universiteit komen en de auto leeg stroomt.
          Mijn benen zijn stijf geworden en ik ben blij dat ik ze kan strekken. Mijn vader en oom halen mijn twee tassen uit de kofferbak en ik word omhelst door de rest. Mensen kijken mijn familie raar aan, vrouwen met strakke taillebroeken en een wild kapsel, kinderen die er niet 'verzorgd' genoeg uitzien. Maar ik vind het allemaal prima en vertel ze hoe erg ik ze ga missen als ik weer een schooljaar op de campus moet doorbrengen en zij vertellen mij dat ze me evenveel gaan missen.
          We nemen afscheid van elkaar en vervolgens loop ik naar mijn kamer, die niks veranderd is in de tijd dat ik weggeweest ben. Er hangen enkele posters aan de muren en er staan persoonlijke spullen, maar voor de rest is de kamer identiek aan alle andere kamers. Ik zet mijn tassen weg en begeef me dan naar de parkeerplaats, waar ik mijn schatje aantref. Het betreft mijn rood met zwarte Harley die al eerder afgeleverd is, gisteren om precies te zijn, en ik moet natuurlijk gelijk nakijken of alles wel in orde is met haar.
          Met een liefdevolle aanraking streel ik haar lak en controleer ik haar op krasjes en als dit niet het geval blijkt te zijn, sla ik mijn been eroverheen en neem ik plaats op het zadel. De vering veert automatisch mee onder mijn gewicht en ik buig iets voorover zodat ik de handvatten beet kan pakken. Er verschijnt een euforische glimlach op mijn gezicht, zoals elke keer als ik plaats neem op de Harley. Ik raak nooit aan dat gevoel gewend en dat wil ik ook helemaal niet. Ik zucht zachtjes en sta daarna weer op twee benen naast de motor.


    Your make-up is terrible



    Ace Trevor Radke
    Ik zuchten diep en staarde voor me uit. Al die mensen leken zo gelukkig en zorgde ervoor dat ik mezelf wilde opsluiten in mijn kamer. Maar in plaats daarvan, stak ik nog een sigaret op en keek ik opzei naar Robin, die het duidelijk niet eens was met haar eigen kleding en het ideaalbeeld dat haar ouders van haar hadden. 'Dus, ga je jezelf voordoen als iemand die je niet bent. Super goed idee.' Grijnsde ik sarcastisch. Ik kon er niets aan doen, ik had er gewoon een hekel aan als mensen nep waren. De voornaamste reden waarom ik zo'n hekel aan ze had. Niemand durfde tegenwoordig echt te zijn wie ze waren. Om het onderwerp een beetje te laten luchten gooide ik voor de grap mijn kleding tas op haar schoot, maar dit was duidelijk een verkeerde keuze geweest. 'Jij komt echt niet in mijn broeken sweetheart.' Wees ik haar op de feiten. Ze was een meisje met een goed lichaam en een kont. Ik was niet meer dan bot en had niet eens iets wat bij een achterwerk in de buurt kwam. 'Nee, Robin, dit ga je niet doen!' Maar het was al te laat. Ze was er vandoor gerend met mijn tas en het was nu niet iets waar ik bepaald blij van werd. De irritatie was deste groter. Dit kon ze echt niet menen. Vloekend gooide ik mijn overgebleven peuk weg en beende ik achter het meisje met mijn tas aan. 'Robin, geef mijn spullen terug!' Kwaad bonste ik met mijn vuist op haar deur, tot ze weer naar buiten kwam. In mijn verbazing met mijn kleding aan. Het zag er echt belachelijk uit en het was de enige reden waarom ik in de lag schoot. 'Hou het toch maar bij jurkjes.' grijnsde ik, waarna ik zonder pardon haar kamer in liep en mijn tas greep. 'Owjah. En als je die broek uitrekt, maak ik je dood.' Glimlachte ik poeslief. 'Of je koopt een nieuwe natuurlijk.' Maakte ik het toch ietsje luchtiger.


    [niemand weet trouwens dat het zijn tante is waarbij hij woont, maar denkt dat het zijn moeder is. Verdere uitleg staat in zijn geschiedenis. :3 ]

    [ bericht aangepast op 24 feb 2015 - 23:06 ]


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''



    Vince Jeff Murdock • Theater


          Al snel beland ik toch weer bij mijn mensen. De studenten die overal aan het dansen zijn. Om de haverklap word ik op mijn schouder geklapt door verschillende personen. Ik hoor mijn naam van allerlei kanten af komen en volgens mij straal ik één en al gelukkigheid uit. Over de dansende menigte heen werp ik een blik op andere niet–dansende personen. Sommige studenten kijken alleen maar onze kant op, de een met wat meer jaloezie in hun ogen en anderen kijkt vermaakt naar ons. Daar verderop zie ik de outcasts. Mensen die er niet bij horen. Ergens heb ik medelijden met ze — maar ik zal nooit bij ze gaan zitten, ik heb immers een imago hoog te houden.
          Een ander groepje, volgens mij studenten die rechten studeren, loopt zonder ook maar even te stoppen door de dansende menigte heen. Geïrriteerd steek ik mijn middelvinger op, stelletje malloten. Ik ben niet iemand die snel geïrriteerd is maar alsjeblieft, heb wat respect voor elkaar. En als mensen geen respect hebben voor mij, heb ik dat ook niet voor hen.
          “Oh, hey Vince,” zegt het meisje – Elaine – dat net tegen mij aan werd geduwd, verlegen. Ik merk, zoals altijd wanneer ik met Elaine praat, op dat ze naar alles kijkt behalve mij. Ik pak haar voorzichtig beet. “Gaat het?” Vraag ik, ietwat bezorgt. Ze werd nogal hard tegen mij aangeduwt. Omdat ik langer ben dan haar – dan de meeste mensen, eigenlijk – zet ik een stap naar achter aangezien ze net maar tot borsthoogte kwam.
          "Het is altijd zo druk hier, vooral de eerste dag. Hoe was je vakantie?" Vraagt Elaine. Een zachte lach verlaat mijn mond voordat ik begin te praten. “Mijn vakantie was geweldig maar ik ben erg blij dat ik hier weer ben, met mijn vrienden,” ondertussen beweeg ik bijna onbewust mijn heupen op het ritme van de muziek. “Hoe was jouw vakantie? Nog wat leuks gedaan?”