Dit is een behoorlijk zeik- slash hulp- topic.
Begin september begon ik aan mijn examenjaar in een leuke klas met een paar goeie vrienden en geen onvoldoendes. Ik was ervan overtuigd dat het echt een goed jaar zou worden, maar nu kijk ik er heel anders tegenaan.
Ik had een vriendin, W., waarmee ik het heel goed kon vinden. De klassen werden bekend en ik zou bij haar in de klas komen, net als P. en L., twee andere vrienden van me. P. en W. zijn beste vriendinnen, dat vond ik helemaal prima. Totdat W. me regelmatig vroeg om advies over P., en ik daar absoluut niets over mocht zeggen tegen P. In die gesprekken kwamen hele pijnlijke onderwerpen aan bod. Dat vond ik prima, want W. was mijn vriendin, ook al moest ik er wat persoonlijke dingetjes voor ophoesten. Maar we kregen plots ruzie. Nu heb ik al veel eerder ruzie gehad met W., over een behoorlijk persoonlijk onderwerp. Ze heeft meerdere malen tegen me gezegd dat ze op dat moment zelfmoord zou gaan plegen en ik heb dat toen heel paniekerig afgehandeld, door haar te bellen, mijn moeder met haar te laten praten etc. Later zei ze dat ze zich schaamde tegenover mijn moeder, omdat die dat toen ook wist. Ik vond dat heel ondankbaar, zeker omdat ik de keren daarna haar ook nog heb geholpen. Zelfmoord heeft ze trouwens nooit gepleegd.
Eind september gingen P., W. en A. (een gezamenlijke vriendin van W. en mij) naar een evenement. P. twijfelde of ze mee moest gaan, want ze kende A. niet en wilde niet dat er groepjesvorming ontstond. Zodoende dat ik weer voor "regelaar" moest spelen, het idee had dat ik van W. P. maar moest zien te vermaken als zij met A. aan het praten was, enzovoort. Vond ik niet erg; ik wilde W. en P. allebei tevreden stellen. P. stelde het weekend voor het evenement de vraag aan mij hoe A. was, en zei dat ze bang was dat er groepjesvorming zou ontstaan. Op dat moment was N., een andere goeie vriendin van me, er ook bij. N., die A. al eerder ontmoet had op mijn verjaardag, gaf de eerlijke mening dat A. soms heel druk kon zijn. Ik zei hetzelfde, maar zei er ook bij dat ze zich daardoor niet moest laten tegenhouden om mee te gaan. We gingen naar het evenement en het was wel oké. Ik merkte wel heel erg dat ik geacht was om "het vangnet" te spelen, voor het geval er iemand buiten de boot zou vallen, zoals P. bang voor was. Ik vond dat niet erg.
De maandag na het evenement kregen W. en ik een discussie over A. Ze zei over whats app in ons groepsgesprek tegen N. dat het haar schuld was dat P. zo twijfelde om mee te gaan, omdat zij had gezegd dat A. druk was en W. vond dat dat bullshit was. Toen bemoeide ik me ermee en zei dat ze N. de schuld niet moest geven, want ze was uiteindelijk mee gegaan en druk zijn is iets geheel subjectiefs. Dit ging allemaal het eerste uur van mijn lesdag over whats app, wat ik al niets vond, maar goed. W. begon toen met verwijten te gooien. Dat ik altijd gelijk wil hebben, waarop ik zei dat dat waar was, als mijn tegenstander geen goeie argumenten geeft om mij van haar gelijk te overtuigen. En dat ik een geheim van haar had doorgeluld, dat ze nota bene zelf in het groepsgesprek had gegooid en waarvan ze ontkende dat ik dat had gedaan.
Het uur erna hadden we samen les. Ik zat naast haar en ben tegen haar uitgevallen, ik heb zelfs opgezocht wanneer ze dat "geheim" gezegd had in het groepsgesprek en haar ermee geconfronteerd. Ik kreeg geen reactie van haar kant. Toen werd ik helemaal kwaad, zei dat ze alleen maar alles over whats app durfde en dat ze niet zo kinderachtig moest doen. P. was immers gewoon meegegaan naar dat evenement en ze scheen het goed te kunnen vinden met A.
Later beschuldigde W. me nog over whats app dat ik constant aan het roddelen was en dat ik hypocriet was. Ik zei dat ik inderdaad roddelde, zoals iedereen, en dat zij juist de hypocriet was omdat ik had gehoord van L. dat W. geprobeerd had om met hem over mij te praten. Toen werd W. boos op L., zei dat hij niet te vertrouwen was. Ik zei tegen W. dat ze nu precies hetzelfde deed als dat ze zelf "hypocriet" vond: roddelen. Daar kon ze vrij slecht tegen.
Het werd een beetje eb tussen W. en mij, maar ik was nog steeds kwaad. Ik realiseerde me namelijk dat W. constant kwetsende dingen over me had gezegd, maar dat ik ze altijd verdoezeld heb. Ik vertelde haar namelijk een keer dat ik medicatie slik en dat ik het daar heel moeilijk mee heb. Toen antwoordde zei of "ze die pillen gewoon bij de kruidvat kon kopen, want ze voelde zich ook wel wat depressief". Ze zei ook dat ze wenste dat ze een broer had zoals ik, "want haar broers maakten haar depressief". Nogal idioot, als je je bedenkt dat W. alles wist over mijn thuissituatie en dat het met mijn broer ook niet helemaal oké gaat.
Ik merkte dat ook de vrienden van W. afstandelijk tegen me gingen doen. Zodra W. bij me in de buurt was, werd er niet tegen of nauwelijks tegen me gepraat. Als W. weg was, of bijvoorbeeld op Facebook (W. heeft geen Facebook), deed iedereen doodnormaal tegen me. Omdat veel vrienden van W. bij mij in de klas zitten en ik op zich goed met ze kon opschieten, merkte ik dat de sfeer heel doods werd. Ik kon niet eens normaal vragen om een pen of ik werd al aangestaard alsof ik een Dooddoener was of zo. Ik zag ook een keer dat, in het groepsgesprek van een paar klasgenoten waar L. en ik niet in zitten, ze een foto van L. hadden bewerkt. Omdat L. en ik nog steeds goeie vrienden zijn, werd het eigenlijk L. en ik tegen W. en haar vriendinnen. P. praat ook bijna niet meer tegen me.
Ik vond het nogal zwak van W., maar ik had geen zin om nog een opschudding te veroorzaken, dus probeerde ik zo normaal mogelijk tegen iedereen te doen. Dat ging wel, tot W. haar presentatie gaf voor Engels en klakkeloos een gedicht oplas over seksueel misbruik, waar ze in mijn gesprekken met haar ook altijd zo laconiek over deed. Toen was de maat echt vol; ze weet dat ik eenzelfde iets heb meegemaakt en ik voel me nog altijd persoonlijk aangevallen omdat ze dat deel in me ophaalt, terwijl het al stroef liep tussen ons. Ik vond het zwak en ging na dat uur huilend naar huis. De week erna was het kerstvakantie en ik voelde me heel rot. Ik had weer dromen over mijn ervaring met misbruik en ik was constant kwaad omdat ze me zoiets meerdere malen flikte. Ik had ook geen zin meer om normaal tegen haar te doen. De dag na de kerstvakantie hadden we een gastles over harddrugs. W. vertelde heel stoer dat ze een keer een half pilletje harddrugs had genomen, maar dat ze er niets van voelde. Ik voelde op dat moment zoveel wrok dat ik hardop tegen haar zei: 'Dan was het waarschijnlijk een halve paracetamol.' De klas lachte en ik had/heb er niet eens spijt van. Zijzelf zei natuurlijk niets. Ik kreeg later ook geen hatelijke berichtjes op whats app.
Nu is het een paar weken na de kerstvakantie en ik ben nog altijd kwaad op haar. Ik hoef haar vriendschap niet, maar ik wil wel dat ze nader verklaart waarom ze zich gedraagt alsof haar leven een catastrofe is en het mijne hemels, omdat ik toevallig 100 milligram rotzooi per dag slik. Ik wil dat die sfeer in de klas ophoudt. Ik hoorde haar ook zeggen dat ik, zogenaamd, mijn vrienden tegen haar heb opgezet, terwijl ze zelf begon met negeren en ook ruzie had met N. en L. Dat hoorde ik natuurlijk niet van haar zelf. Ik heb dus met mijn mentor gepraat en hij gaat volgende week haar kant van het verhaal aanhoren. Ik heb daar heel lang over getwijfeld, omdat ik het nogal vreemd vind voor een examenleerling om de mentor erbij te betrekken, maar ik raakte er zó down van dat ik niet anders kon. Zelf met haar praten wil ik al niet meer. Als ze gezegd had dat ik lelijk was, had het me geen zak geïnteresseerd. Maar ik voel me persoonlijk aangevallen door haar op mijn zwakste punten.
Op dit moment merk ik dat, in zo'n "schok" van wat ooit een goeie vriendschap was, dat ik weer helemaal in een foute sleur raak, terwijl het net zo goed ging. Ik zie elke dag heel erg op tegen school en ik maak mijn huiswerk niet meer. Ik weet niet meer zo goed wat ik aan moet met dit alles, behalve dat ik er heel snel weer uit wil komen. Heeft iemand tips wat ik kan doen, zowel tegenover W. als mijn dalende humeur?
- Woei opluchting -
Trouwens, nog over dat roddelen: natuurlijk vertel ik zoiets aan mijn vrienden. Is dat roddelen? Ik heb het niet de hele school rond gestrooid en ik heb het ook niet ontkend.
Trouwens II, A. praat ook al niet meer tegen me. W. had gezegd dat ik kwade dingen over A. heb gezegd in het groepsgesprek. Het enige wat ik heb gezegd is dat ik een ander meisje uit zou nodigen op mijn verjaardag en dat die niemand van mijn vrienden kende. dus ik zou haar voorstellen aan mijn andere vrienden door haar in het groepsgesprek te plaatsen. Ik vermeldde erbij dat F. (die vriendin die niemand kende) ruzie had met A. en dat ze het daarom wat moeilijk vond om op mijn verjaardag te komen, omdat A. ook zou komen en F. niemand van mijn vrienden kent. Ik heb in feite geen fout woord gezegd over A. en ik heb nadrukkelijk gezegd dat ik geen kant kies en zij, als mijn vrienden, dat ook niet hoeven te doen.
[ bericht aangepast op 23 jan 2015 - 22:09 ]
