• Eventjes voorstellen...
    Hallo allemaal!
    Ik schrijf al een aantal jaar en heb hier op Q ook een aantal verhalen staan in het genre OP, drama en romantiek. Een tijdje geleden ben ik een verhaal gestart met een co-writer en ik merk hierin dat het schrijven me wat gemakkelijker en soepeler af gaat. Ik denk dat ik het gewoon prettiger vind als ik iemand heb om mee te overleggen en ideeën uit te wisselen. Daarom ben ik op zoek naar een co-writer voor een nieuw verhaal!

    Waar ben ik naar op zoek?
    Ik ben op zoek naar iemand die gezellig is, gemotiveerd is en bereid is regelmatig te overleggen en te schrijven (ik dacht aan wekelijks). Daarbij gaat mijn voorkeur uit naar iemand rond mijn eigen leeftijd (20). Ietsjes jonger of ouder maakt me niets uit, maar het liefst niet jonger dan 16 (no offense).

    Wat gaan we schrijven?
    Ik heb nog geen goed uitgewerkt idee waarvan ik zeg: 'dat gaan we doen!' Ik heb wel wat losse ideetjes die ik graag zou willen uitwisselen in de samenwerking. Uiteraard sta ik ook open voor jouw ideeën en hoop ik dat we samen tot een mooi verhaal komen. Hierbij wil ik wel een OP-verhaal schrijven. Het genre kunnen we bespreken. Zoals eerder gezegd schrijf ik het liefst romantisch en drama, maar ik sta zeker ook open voor andere genres.

    Invullijstje:
    Ben je geïnteresseerd? Dan wil ik je vragen onderstaand lijstje in te vullen:
    Naam:
    Leeftijd:
    Voorkeur schrijfstijl (denk hierbij aan: genre, ik/hij/zij-vorm, VT - TT, man/vrouw etc.)
    Voorbeeld schrijfstijl (graag in spoiler):

    Hopelijk tot snel! (:

    [ bericht aangepast op 27 mei 2015 - 15:24 ]


    “Libraries were full of ideas—perhaps the most dangerous and powerful of all weapons.” - Throne of Glass

    Als ik tijd had zou ik zeggen: JA!. Helaas heb ik maar amper tijd voor mijn eigen verhalen!
    Heel veel succes met zoeken en ga alsjeblieft weer eens aan liefde maakt blind schrijven!!


    'Nobody said it was easy

    Ik wil heel graag gaan schrijven! Zal proberen om het lijstje in te vullen (lig ziek op bed en moet t op mn telefoon typen..)

    Naam: Stephanie
    Leeftijd: 20
    Voorkeur schrijfstijl (denk hierbij aan: ik/hij/zij-vorm, VT - TT, man/vrouw etc.) Het liefst schrijf ik in de ik vorm, en tegenwoordige tijd. Voor mij is het het fijnste als ik vanuit de vrouw kan schrijven en voor een idee van mijn schrijfstijl verwijs ik je graag Door naar de spoiler
    Voorbeeld schrijfstijl (graag in spoiler):

    Halverwege de film heb ik het kussen alweer tevoorschijn gehaald, en hou ik het angstvallig voor mijn gezicht. Naast me kijkt Leo me met een brede lach aan, en slaat zijn arm om mijn schouders heen, waarna hij me naar zich toe trekt. ‘Eigenlijk ben je een held op sokken, weet je dat? Kom, we zetten die film af anders kan je vannacht niet van slapen.’ Ik kijk hem even beledigd aan, en steek dan mijn tong naar hem uit. ‘Wat je wilt, zullen we anders nog buiten gaan zitten? Het is nog helemaal niet koud buiten, en dan kan je die verrassing mee naar buiten nemen, goed? Die mini pizza’s waren trouwens heerlijk.’ Zeg ik met een glimlach, en pak de wijnglazen van de tafel af. ‘Neem jij de fles mee? Als je nog buiten wilt zitten hoor, anders gaan we een andere film kijken?’ Hij schud glimlachend zijn hoofd, en pakt de fles op. ‘Ik ga graag buiten zitten, die verrassing komt toch bijna.’ Ik kijk hem vragend aan, en kijk hem verbaasd na als hij langs me naar buiten loopt. Mopperend loop ik achter hem aan, en zet de glazen op de tafel buiten neer. ‘Woon je eigenlijk in het centrum van Buenos Aires?’ Ik schud glimlachend mijn hoofd en ga op één van de stoelen zitten. ‘Nee.. Net erbuiten. Papa in het midden, ik links en Giannina rechts. We zijn graag bij elkaar als familie, maar nog steeds hebben we onze privacy. Met name ik ben een echt familiemens, dat heb ik van papa. Giannina heeft dat minder. Vooral toen ze net terug was uit Manchester, en weg was gegaan bij Sergio. We hebben haar dagen niet gezien, en Benjamin was bij papa, en anders bij mij. Terwijl die twee toch ook gewoon van elkaar houden.’ Mompel ik zachtjes, en kijk even om me heen. ‘Ja.. Klopt. Maar ondanks dat, heb jij het toch wel voor elkaar gekregen dat Sergio de kans krijgt om afscheid te nemen van Benjamin, en dus ziet hij Giannina dan ook. Dan moeten ze wel met elkaar praten, en hopelijk komen ze dan weer nader tot elkaar. Dat hoopt iedereen, Jen. Maar jij moet je daar niet al te druk over maken, oke? Focus je op de dingen van nu, op de leuke dingen die je meemaakt.’ Ik knik met een halve glimlach, en kijk op als er weer op de deur wordt geklopt. ‘Ik ga, jij blijft zitten.’ Ik kijk hem even met opgetrokken wenkbrauwen aan, maar die verbaasde blik maakt al gauw plaats voor een lach, en voorzichtig laat ik mijn blik afglijden naar beneden. Nu ik hem toch eens goed bekijk.. Ziet hij er nog veel beter uit dan ik ooit heb gezien. Hoe noemde je zoiets? Pure perfectie? Ja, dat was hij, pure perfectie. Voor mij dan. Maar misschien.. Als het dan daadwerkelijk iets zou worden, val ik in zijn ogen wel ontzettend tegen? Ik kijk op als de deur weer in het slot valt, en ik schiet in de lach als ik Leo het balkon weer op zie komen met een schaal met bittergarnituur. ‘Nog meer eten.. Vanaf vandaag ben je echt mijn held Leo, beloofd.’ Zeg ik lachend, en volg elke beweging die hij maakt als hij de schaal op het tafeltje zet, en weer op de stoel naast me gaat zitten. ‘Zeg.. Leo?’ – ‘Ja?’ Ik haal even diep adem, en drink mijn wijnglas achter elkaar leeg, om me een soort van moed in te drinken. ‘Nou.. Stel he.. Ik bedoel, we hebben toch gezegd dat we iets voor elkaar voelen? Ik dan wel niet met die woorden, maar je begreep wel wat ik bedoelde. En als.. Het dan iets word he, hoe moet dat dan als jij tijdens het seizoen in Spanje bent, en ik hier? Dat is toch een onmogelijke situatie? Dan zien we elkaar alleen in de zomer. Praktisch gezien hoe het nu ook gaat. En dan is het probleem niet eens om over te vliegen, want ik ga ook vaak genoeg naar Sergio in Manchester. Maar dat is anders. Sergio is mijn beste maatje, en als ik met jou zou zijn, dan.. Denk ik toch, dat ik daar niet tegen zou kunnen.’ Ik ben steeds zachter gaan praten, en aan het einde is mijn stem nog slechts een fluistering, en speel ik wat met de veters van de hoodie die ik aanheb, niet goed wetend wat ik nu moet zeggen of doen. Ik schrik op als ik zijn hand op mijn schouder voel, en niet veel later zijn lippen tegen mijn voorhoofd. ‘Zullen we het daar binnen over hebben? Kijk maar eens naar het balkon hiernaast.’ Ik kijk langs hem heen, en schiet in de lach als het raam open staat, en ik hoor ze gewoon roezemoezen. ‘Guys.. We weten heus wel dat jullie bij het raam staan, en wij gaan nu weer naar binnen, dan hoeven jullie ons ook niet af te luisteren. Puh.’ Roep ik lachend, en pak de schaal met hapjes. Ik loop hoofdschuddend weer naar binnen, en Leo volgt op de voet met de fles wijn, inclusief glazen. ‘We hebben ook geen moment rust, he?’ Ik schud mijn hoofd, en ga op de rand van het bed zitten wanneer ik de schaal met hapjes op de tafel heb gezet. ‘Wil je.. Dat ik eh.. Hier blijf, vannacht? In verband met Saw, en je nachtmerries?’ Je ziet een grijns over zijn gezicht trekken, en ik kijk hem verbaasd aan. ‘Zou je dat doen?’ Hij knikt, en gaat op een stoel zitten zodat hij recht tegenover me zit. ‘Natuurlijk zou ik dat doen. Om je te beschermen. Maar alleen als jij dat wilt, anders ga ik straks naar mijn eigen bed.’ Mijn ogen worden groot, en ik schuif vlug een kipnugget naar binnen zodat ik niet direct hoef te antwoorden, maar ook wetend dat ik het niet uit kan blijven stellen. Wil ik dat hij bij me blijft, zodat hij me kan beschermen? Natuurlijk wil ik dat. Ik knik voorzichtig, en eet mijn mond leeg. ‘Als je dat voor mij zou willen doen.. Graag. Ik slaap altijd onrustig als ik zo’n film heb gezien.’ Hij knikt met een glimlach, en houdt nog een kipnugget voor mijn mond die ik dankbaar aanpak. ‘Natuurlijk wil ik dat voor je doen, al helemaal voor jou. En ik zal je beschermen. Tegen alles, iedereen. Beloofd.’


    Hoop dat het duidelijk is :)

    [ bericht aangepast op 10 jan 2015 - 15:59 ]


    Faith is everything.

    Thanks voor jullie reacties!
    Ik wacht eerst nog even af of er meer zullen reageren (:


    “Libraries were full of ideas—perhaps the most dangerous and powerful of all weapons.” - Throne of Glass

    Naam: Dominique
    Leeftijd: 24
    Voorkeur schrijfstijl (denk hierbij aan: genre, ik/hij/zij-vorm, VT - TT, man/vrouw etc.): Zelf schrijf ik eigenlijk altijd fantasy, post apocalyptisch of BD/SM verhalen, heb toevallig ook een fanfic en ga nu voor SOTY aan de gang met een avonturen verhaal, dus het genre op zich maakt me niet zo heel veel uit. Ook de vormen, tijden of geslachten heb ik geen moeite mee. Heb alles al uitgeprobeerd en het hangt ook net van het verhaal af dat je wil gaan schrijven.
    Voorbeeld schrijfstijl

    Een stukje uit een opdracht van een schrijfwedstrijd
    Haar handen rustten nog steeds op de tafel en haar vingers waren zo wijd gespreid dat de huid wit wegtrok. Hij stond met zoveel kracht op dat de keukenstoel tegen de muur achter hem vloog en een gevaarlijk krakend geluid maakte. Mijn zusje kroop dicht tegen me aan en huilde zachtjes terwijl we naar het duistere tafereel keken. Hij pakte het mes dat op tafel lag en stootte het met één beweging in het tafelblad tussen haar wijs- en middelvinger, maar ze knipperde nog niet eens met haar ogen. Ze bleef strak voor zich uit staren. Iets wat zijn woede alleen maar leek te voeden. Hij sloeg haar verscheidene keren in haar gezicht, uiteindelijk zo hard dat ze van haar stoel viel en met haar hoofd tegen een keukenkastje terecht kwam. Ik drukte het gezicht van mijn zusje tegen mijn schouder, zodat ze niet kon zien wat er gebeurde. Met iedere doffe klap die volgde, werd het gesnik van mijn zusje harder. Tranen verlieten mijn ogen terwijl ik toekeek naar de man die ik 'vader' moest noemen. Het leek uren te duren voor hij klaar was. Zweetdruppels parelden op zijn voorhoofd, en zijn borst bewoog duidelijk op en neer terwijl hij over het lichaam van mijn moeder stond. Zonder zich verder druk te maken, liep hij de keuken en het huis uit. Zodra de deur gesloten was, stormde ik naar mijn moeder. Ze had haar ogen half gesloten en ademde zwak.
    "Je bent onbevreesd Valerie. Laat je nooit door angst beïnvloeden. Zorg voor je naasten en kom op voor de zwakken. Je hebt het in je om te leiden." Haar stem was niet meer dan een fluistering geweest terwijl ze sprak. Met veel moeite wist ze een hand op die van mijn zusje te leggen.
    "Vicky, kleine Victoria. Let op je zus voor zolang je kan, en volg je hart." Tranen stroomden over onze wangen en we zaten hopeloos toe te kijken hoe ze stierf.

    Een stukje uit mijn fanfic
    Hoelang we zo stonden kon ik me niet eens voor de geest halen, maar we werden opgeschrikt door geritsel van gras en takjes. Uit het bos kwam madame Mallemour met Hagrid gelopen. Beide waren ze luid aan het lachen en praten, duidelijk een slok wiskey teveel op. Gauw trok ik Viktor mee, en slopen we om de koets heen om uit het zich te blijven. Madame Mallemour zou me wat aandoen, niet alleen omdat ik veel te laat binnen kwam naar haar idee, maar vooral omdat ik met de kampioen van Klammfels was.
    "shhh. Geen geluid. Ik hoor niet eens om te gaan met iemand van Klammfels. Ze begreep amper dat ik goed overweg kon met mijn broer. Het toernooi speelt teveel." Viktor knikte alleen kort. De twee reusachtige mensen liepen om de koets heen.
    "Zou ik deze dans misschien mogen?"
    "Maar 'Agrid, we 'ebben keen musiek!" Madame Mallemour schaterde het uit van het lachen en ook Hagrid begon te grinniken. Met opgetrokken wenkbrauwen keken ik en Viktor elkaar aan, waarna ik mijn hoofd schudde en begon te lachen. Ergens was het aandoenlijk dat de twee zo verliefd waren, ook al vormden ze nu een gevaar voor ons en de leerlingen in de koets als er ook maar iets misging en één van hen uit balans zou raken.
    "Maar Olympe, we hebben geen muziek nodig." Toen ik om de koets heen keek, kon ik nog net zien hoe madame Mallemour de hand van Hagrid pakte en hij haar meetrok in een wals. Opeens werd ik met een duw uit balans gebracht en belandde onder de koets met Viktor boven op me.
    "Wa-" Hij hield alleen een wijsvinger voor zijn lippen om me tot stilte te manen en wees naar boven. Toen ik mijn hart niet meer hoorde bonzen, kon ik gekraak in de koets onderscheiden. Verschillende leerlingen stonden bij het raampje van de deur te kijken naar het dansende tweetal. Ze zwierden om de koets, en ik kreeg het benauwd omdat ik verwachtte dat ze ons ieder moment konden ontdekken. De positie waar ik me nu in bevond leek ook te vragen om problemen. Ik trok mijn knieën op en probeerde onhandig wat verder naar het midden van de koets te komen, bang dat mijn voeten nog onder de koets uit staken en het dansende koppel erover zou struikelen. Ik had echter geen rekening gehouden met Viktor, die zich met moeite op een degelijke afstand kon houden, en stootte met mijn hoofd vol op zijn neus. Hij moest moeite doen om niet luid te vloeken en ik sloeg en hand voor mijn mond om niet in lachen uit te barstten. Aan de ene kant had ik verwacht dat hij boos zou worden, maar hij kon met veel pijn en moeite nog lachen. Onschuldig keek ik hem aan terwijl ik probeerde om de grijns van mijn gezicht te halen, wat jammerlijk mislukte. Als wraak plantte hij zijn vingers op mijn ribben en begon genadeloos met kietelen, waardoor ik naar adem moest happen om maar geen geluid te maken. Ik klauwde naar zijn armen en beet hard toen ik zijn schouder te pakken kreeg. Meteen hield hij op met kietelen en plaatste zijn handen volledig op mijn middel. Ik probeerde hijgend te kalmeren. Mijn hart ging tekeer als een razende, en de jonge man maakte het er niet beter op. Mijn handen leken een eigen leven te leiden en gleden vanaf zijn armen omhoog naar zijn nek waar ik ze liet rusten. Hij liet zich verder over me heen zakken.
    "Zeker?" fluisterde hij zacht. Ik gaf hem geen antwoord, maar drukte mijn lippen tegen die van hem. Al gauw voelde ik zijn tong over mijn onderlip glijden en betrapte mezelf erop dat ik gretig antwoord gaf op zijn verzoek. Loom streek zijn tong over die van mij en ik vergat alles om mij heen. Eén van mijn handen gleed door zijn korte haar, terwijl de ander zich een weg naar zijn onderrug begaf en hem nog dichter naar me toe trok. De tijd verstreek te snel. Toen we ons langzaam losmaakten was het stil en geen spoor meer te herkennen van madame Mallemour of Hagrid. Versuft en buiten adem keek ik om me heen om te zien of ze echt weg waren. Viktors hart bokte luid en zijn lippen waren licht opgezwollen van het zoenen.
    "Volgens mij is het veilig om hieronder weg te komen." Een golf van teleurstelling spoelde over me heen en het was te merken, want Viktor begon te grinniken.
    "Ik zei hieronder weg, niet helemaal weg," zei hij met een knipoog. Voorzichtig klom hij van me af en kwam onder de koets vandaan. Even moest ik de tijd nemen om mezelf bij elkaar te rapen. Ik gleed met mijn handen door mijn haar en zuchtte diep. Opeens werd ik bij mijn enkels beetgepakt en onder de koets weggetrokken. Met een hand voor mijn mond, en ogen van schrik kwam ik onder de koets tevoorschijn, waar Viktor met glimmende ogen naar beneden keek.
    "Straks krijg je tijd voor jezelf," mompelde hij zacht, waarna hij zijn handen uitreikte en me omhoog trok. Even was ik uit balans en liet me gewoon tegen hem aan vallen, waarbij hij met het grootste gemak zijn armen om me heen sloeg, alsof het zo hoorde te zijn.

    En een stukje uit een verhaal dat niet online staat
    Adrenaline pompte als een razende door haar hart. Haar benen leken in brand te staan, maar ze mocht niet stoppen, ze moest doorgaan. De ene straat na de andere verdween achter haar en mensen moesten haastig aan de kant springen. Haar doel? De hatelijke engel die tien meter boven haar vloog en met een razend tempo tussen de gebouwen door schoot. Een luide grom verliet haar keel en ze verhoogde de snelheid telkens een stukje verder. Uiteindelijk verlieten ze de stad en kwamen meteen in de woestenij. Bomen, planten en gras groeiden allang niet meer en het aardoppervlak was inmiddels zo droog dat het kleine scheuren kreeg. Aan de riem die ze droeg hing haar opgerolde zweep die langzaam meedeinde met haar bewegingen. Ze haalde het wapen los van het gespje en ketste het zand dat nog enigszins los op de aarde lag omhoog. Een grote golf vloog achter de engel aan en sloeg hem tegen zijn vleugels. Doordat hij zijn vleugels moest blijven bewegen maakte hij het alleen maar erger en zwiepte het zand in zijn gezicht. Hij hoestte luid en kon zich niet meer concentreren op zijn vlucht. Hellä, die al zoveel jonge engelen uit de lucht had geplukt begon langzaam verveeld te raken.

    “Leren ze jullie dan helemaal niets?” vroeg ze spottend terwijl ze de zweep met een luide klap op de rechtervleugel van de engel neer liet komen. De zweep wond zich enkele keren om de vleugel heen en met een harde ruk trok ze de engel naar beneden. Doordat hij in paniek raakte maakte hij het alleen maar erger, nog voor hij op de grond was aangekomen zat ook zijn andere vleugel vast. Rustig liep ze op hem af terwijl ze met haar linkerhand de grote dolk losgespte. In tegenstelling tot de meeste clanleden had Hellä de voorkeur voor wapens die gesmeed waren uit diamant en niet van titanium. Ze hield van de glinstering die de edelsteen gaf, en als het op gevechten aankwam won haar dolk het altijd van de standaard versie. De jongen probeerde uit alle macht los te komen en zat binnen de kortste keren hijgend in het zand. Zweetdruppels zaten als kleine pareltjes op zijn voorhoofd en hij hijgde zo zwaar dat het slijm onwillekeurig zijn mond verliet.
    “Wat heb ik jou ooit aangedaan?” vroeg de jongen woest.
    “Jij bent een klein gedeelte van een immense plaag en ik leef simpelweg om jullie uit te roeien,” antwoordde ze, alsof het niets betekende. Ze schatte de jongen niet ouder dan een jaar of zestien.

    Wow, jullie hebben het me echt moeilijk gemaakt, maar ik heb uiteindelijk besloten voor Grimlock te kiezen. Dominique, ik zal je nog even pb'en (;
    Verder bedankt voor jullie reacties en pb's! (:


    “Libraries were full of ideas—perhaps the most dangerous and powerful of all weapons.” - Throne of Glass