Hooi! (:
Ten eerste: Mijn laptop is bij de reperateur voor een nog onbepaalde tijd, dus ik typ dit op mijn mobiel. Wat betekend dat ik geen leuke codes ga gebruiken, want lange teksten typen op mijn mobiel is gewoon vreselijk hatelijk. Maar ik wil even chagrijnig doen. En aangezien ik nergens mee mag smijten, open ik maar een topic.
Bij deze dan ook alvast mijn excuses voor eventuele spelfouten.
Maar goed. Waarom is mijn humeur zo slecht? Eigenlijk is dat het al sinds 31 december.
Toen kwam namelijk oma. En wie mag haar oma totaal niet? Ik!
Ze kwam de 31e en zou pas maandag de 5e van januari weg gaan. Gelukkig werd dit vervroegd naar zaterdag 3 januari. Ik heb de dagen overleefd, hoewel het me wel veel moeite kostte.
Gelukkig ging ik 3 januari naar een Q meeting in Groningen, wat echt onwijs gezellig was!!
Vandaag was het overigens een drukke dag. Niet druk als in dat er mega veel te doen was, maar in mijn hoofd vond ik het wel druk.
Ik had namelijk vroeg in de ochtend rijles, en in de middag mochten we voor de 2e keer voor de rechter verschijnen in verband met het 2e procesverbaal die we gekregen hebben en precies dezelfde aanklacht was maar met een andere datum.
Van de spanning heb ik vannacht geen oog dicht gedaan. Ik voelde me ziek. Zoals ik me altijd voel wanneer er iets gaat gebeuren dat ik spannend vind. Ik had namelijk geen flauw idee wat de uitspraak zou worden. Of het een geldboete zou worden, die me pa zou weigeren om te betalen wat zou kùnnen betekenen dat ie de cel in zou moeten voor een paar dagen. Of een weetikveelwat straf.
Anyways, ik was deze ochtend dus al moe. Rijles ging gelukkig goed. Moet ook, want vrijdag ga ik voor de 2e keer afrijden! Een faalangst examen dit keer, dus ik hoop zo erg dat ik slagen zal! Ik ben toch wel bang dat ik van de spanning weer in paniek zal raken en zal zakken. Terwijl ik wéét dat ik goed kan rijden!
In de middag gingen we dus naar de rechter toe. Het was uitgelopen, dus we moesten bijna een uur wachten voordat we aan de beurt waren. Dat wachten was niet leuk.
Eenmaal binnen daar, waren we de enigsten! Ja, de rechter en officier van Justitie waren er natuurlijk ook. Maar de tegenpartij (de leerplichtambtenaar) scheen niet zo'n zin hebben om erbij te zijn.
Gelukkig waren dit andere mensen dan de rechter die we de 1e keer hadden toen we voor de rechter moesten verschijnen. Die luisterde namelijk niet naar mijn vader, en de vrouw die we vandaag hadden wel. Zij, en de officier van Justitie snapten niet waar de heisa over ging. Want er zijn meerdere wegen naar Rome!
Precies. Dit hele gedoe dat nu al 2 jaar bezig is, is puur doordat de leerplichtambtenaar weigert om te communiceren.
Maar ja, de leerplichtambtenaar was er niet bij en kon zichzelf niet verdedigen. Dus we mogen nog een keertje terug komen. Hebben we voor niets een uur gereden (en dan ook nog een uur terug) en bijna een uur gewacht.
Nuttig joh, zo' rechtszaak..
Dusja. Ik ben gewoon in een best chagrijnige bui. Ook ben ik bijna door mijn geld heen doordat ik de benzinegeld voor mijn rit naar Apeldoorn (voor accordeonles) iedere maandag zelf moet betalen (is 45 euro) en nog de rijlessen en rij examen dat ook niet misselijk is.
Maar de dagen dat ik op plekken speel om centen te verdienen, worden tegenwoordig volgeboekt met belangrijke dingen waar ik naartoe moet. Dus daar baal ik best van, want vaak kan het niet verplaatst worden.
Oh als bijzaak, het liefdesleven gaat ook niet best en dat vind ik ook niet super. En de """"vriendengroep"""" waar ik op het middelbaar mee om ging wil weer contact met me. En dat is zwaar irritant, maar ze willen niet begrijpen dat ik daar geen zin in heb. Hoe lief of juist bot ik ook doe. Dus ik ben in de negeermodus gegaan. Even zien hoe dat zal gaan.
Soo.... Dat is waarom ik chagrijnig ben. :') Jaja ik stel me vast aan. Maarja. Toch ben ik chaggie op het moment, lol.
Tot zo ver Yolanda's zeiktopic. Ik heb geen koekjes of iets anders, want op de mobiel gaat dat nogal moeilijk. Maar bedankt voor het lezen. Het lucht wel een beetje op eigenlijk. :p
• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •