Dear Timothy,
Ik ben ziek. Maar niet het soort ziek dat jij elke maand bent. Niet het soort ziek dat het ziekenhuis op kan lossen, waar een medicijn voor Is. Mijn ziekte zit in mijn hoofd. Je weet al wie ik ben, wat ik ben. Of dat denk je te weten. Ik dacht altijd dat je de waarheid niet wilde weten. Maar nu ik hier zo lig, zo dichtbij de dood, iets wat ik nooit echt gewild heb, dacht ik, misschien moet ik hem de waarheid vertellen. Het begon toen ik een jaar of acht was, of was het negen? Ik weet het niet. Het was zo onmogelijk, me ouders die geen aandacht voor me hadden, geen vrienden om naartoe te vluchten, geen mensen die door mijn verdriet heen holpen. Maar depressief? Nee, dat maakte het me niet, absoluut niet. Ik had aandacht nodig, zoveel aandacht. Ik verzon keer op keer verhalen over pesterijen en bedreigingen, zo erg dat ze me wel aandacht moesten geven. Het voelde zo fijn, al die aandacht speciaal voor mij. Dus ging ik ermee door. Op de middelbare school, zo'n, wat zou het zijn geweest? Zo'n vier jaar misschien? Ja. Zo'n vier jaar later kreeg ik mijn eerste vrienden, maar ik wilde meer van hun aandacht. Steeds meer. En nooit, nooit was het genoeg. Dus ik verzon verhalen. Verhalen over hoe ik mezelf in slaap huilde. Hoe me vader me geslagen had toen ik klein was. Verhalen over hoe me moeder me op sloot. Maar waargebeurde dingen? Die vertelde ik nooit. Soms waren de dingen die echt gebeurt waren erger, vele malen erger, maar ik kreeg de woorden niet over mijn lippen. Leugens, alleen leugens kon ik vertellen. Dus dat deed ik. En alsof het de waarheid was sloot alles op elkaar aan. Maar alleen van uren na denken en plannen en gesprekken met mezelf in mijn hoofd paste alle puzzelstukjes. Puzzelstukjes van een puzzel die ik zelf gecreëerd had, zo groot dat ik soms uit het oog verloor welke stukjes al op hun plaats zaten. Toen ontmoette ik jou en oh God, jij zette mijn wereld op zijn kop. Met je mooie blauwe ogen en je donkere haar, brede schouder en prachtige lach. Maar was ik interessant genoeg? Zou ik je aandacht trekken? Niet zonder iets extra's, zonder iets speciaals. Toen bedacht ik mijn grootste leugens ooit, begon ik mijn grootste plannen te maken. Want oh ik zou bij jou zijn en jij zou mij gaan beschermen. Jij zou me alle aandacht gaan geven die ik nodig had en van me gaan houden puur uit medelijden. Ja, dat was mijn plan. Want nee, ik heb nooit anorexia gehad. Nooit depressief geweest, nooit dood gewild of mezelf pijn willen doen. Ik wilde nooit zo graag thuis weg, of me eten uitkotsen. Me vrienden lieten me niet in de steek en het enige wat ik gezegd heb dat waar was, is dat ik van je houd. Maar ik had het nodig. Nodig om je aandacht te trekken. Want was je ooit zo vaak langsgekomen als ik okay was? Was he zoveel nachten bij me gebleven als ik niet gezegd had dat ik dood wilde? En dan kan je zeggen dat ik niet had moeten doen alsof. Maar ik had je nodig, je aandacht, je warmte. Het was allemaal voor jou. Speciaal voor jou. Misschien ben ik nog wel zieker dan je dacht. Misschien ben ik nog wel zieker dan ik dacht. Want ondanks dat ik al deze mentale ziektes niet heb, was ik bereid te doen alsof. Maar je houdt toch nog wel van me? Nu ik je de waarheid heb verteld? Oh alsjeblieft zeg dat je nog van me houdt, want alleen jij, alleen jij bent belangrijk voor me. En voor jou doe ik alles. En ik weet diep in me hart dat jij alles voor mij doet.
With lots of love,
Pom.
