RPG: The soulmate experiments - Speeltopics

Het moment dat je je zielsverwant ontmoet kan je kleuren zien, tot op dat moment zie je alles in zwart, wit en grijs. Het moment dat je zielsverwant sterft, verdwijnen ook de kleuren. Sommige mensen ontmoeten nooit hun zielsverwant. Sommige mensen ontmoeten wel hun zielsverwant, maar zijn niet de zielsverwant van hun zielsverwant. Sommigen vinden hun zielsverwant en leven de rest van hun leven gelukkig samen.

Een groep jongeren, die elkaar nog nooit ontmoet hebben en die allemaal uit de Benelux komen worden uitgenodigd om mee te doen aan een sociaal experiment. Dit experiment is een samenwerking van de landen van de Benelux en een groep wetenschappers. De wetenschappers willen er achter komen hoe zielsverwanten werken en of jongeren relaties durven te beginnen zonder zielsverwanten.
De jongeren, als ze accepteren natuurlijk, worden in een groot huis neer gezet zonder begeleiders en zullen voor enkele maanden bekeken worden door de wetenschappers via camera’s (die natuurlijk niet in bad- en bedkamers hangen).

Locatie:


Rollen:
Meisjes:
- Alissa Levena Navarro Keynes
- Emily June Hale TheHangingTree
- Gereserveerd Burnley
- Serena Grier MAYBENOT
- Cassandra Isa Martinez Orton
LILY JUNE ADAMS. TheHangingTree
Jongens:
- Jona van Vliet Geleninja
- Buchanan McEachern Burnley
- Dante William Darbyshire Drifted
- Cal Williams NoStranger
- Luke Connor Parker ComingToTheTree
- Flynn Jones Newt_Runner

Het begint met dat iedereen naar het huis toe gaat. (een keer in de week, kun je contact maken met je familie of vrienden buiten het huis).

[ bericht aangepast op 19 dec 2014 - 17:08 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

'Cass, ik ben Jona, Leuk je te ontmoeten.' zegt een van de jongens, die dus Jona heet. Daarna komen er nog een paar anderen. 'H-heeft iemand al zijn of haar soulmate gezien?' vraagt een van hen en ik schud stilletjes mijn hoofd. Niet lang daarna komt nog een meisje binnen. "Hallo allemaal. Ik ben Lily Adams" zegt ze. 'Cass' glimlach ik en ik keek om me heen. Ik vroeg me wel af hoe het was, kleur. Dat eeuwige zwart en wit gaat je ook vervelen.
Ik hoor nog iemand binnen komen en ik haal een hand door mijn haren voor ik opkijk. Mijn ogen worden even groot als ik een prachtig meisje zie die een bron van kleuren geeft. Wow, dus zij is mijn... Zielsverwant? Ik schud mijn hoofd licht en nonchalant alsof het is om mijn haar goed te krijgen en kijk met een glimlach naar het meisje. “Alissa Levena Navarro,” stelt ze zichzelf voor. 'Cassandra Martinez, hou het maar op Cass.' glimlach ik en ik steek mijn hand naar haar uit. Ik wist dat mijn ouders er geen probleem van zouden maken dat het een meisje is, maar voor mezelf is het een hele verassing. Zeker omdat ik er niet eens over uit ben op wat ik nou eigenlijk val. Well.. Suprise suprise Cassandra...

---

El Diablo.

"Ehm. Ik weet het niet" zegt Luke. Zie je wel, hij is mijn zielsverwant niet. Ik verbeeld me die kleuren gewoon, denk ik, hoop ik. Niet veel later gaat de deur weer open, een meisje met donker haar en licht blauwe ogen komt te voorschijn.
"Hallo allemaal. Ik ben Lily Adams" zegt ze direct.
"Cass" stelt Cassandra zichzelf voor.
"Ik ben Emily Hale" stel ik mezelf ook voor. De deur gaat opnieuw open. Het meisje stelt zichzelf voor als Alissa Levena Navarro.
"Cassandra Martinez, hou het maar op Cass" stelt Cass zich voor. Ik kijk even naar de groep mensen, de eerste indruk is goed. Het is goed als een eerste indruk goed is. Dan is de tweede indruk ook goed, en derde en de vierde. Ik werp voorzichtig een blik op Luke. Zou het echt zo zijn? Ik had eigenlijk altijd verwacht dat ik geen zielsverwant zou hebben, dat ik gewoon enorme uitzondering was en er geen zielsverwant voor mij bestond. Maar ik heb er wel een, en het levende bewijs staat voor me.

---

-

      Al die tijd blijft mijn blik gericht op het meisje. “Cassandra Martinez, hou het maar op Cass,” gimlacht ze waarna ze haar hand naar mij uitsteekt. Beleefd neem ik die aan. Nog steeds een beetje beduust van het feit dat mijn zielsverwant een meisje is. “Alissa, dus,” zeg ik, lichtelijk grijnzend.
Als andere mensen wat zeggen over of ze al hun zielsverwant hebben gevonden of niet – luister ik mee.
“Ik wel,” zeg ik dan, waarbij ik voel dat mijn linkermondhoek optrekt. Een meisje. Ik ben nog nooit echt verlieft geweest op een meisje; eigenlijk best spannend. Ik denk niet dat mijn familie er een heel groot probleem van zal maken. Mijn neef is immers homo – daar hebben ze ook nooit een probleem van gemaakt.
      Aan de andere kant.. Ik ken een paar mensen die getrouwd zijn met iemand anders dan hun zielsverwant. Ik heb geen idee waarom. Als je je zielsverwant tegen komt hoor je toch alleen van hen te houden, of alleen met hen te zijn? Ik weet dat ik dat waarschijnlijk niet zou kunnen – ik zou niet met anderen kunnen trouwen nu ik weet dat Cassandra mijn zielsverwant is.

[ bericht aangepast op 19 dec 2014 - 20:16 ]

Luke Connor Parker

---

Meerdere mensen komen binnen en stellen zich voor, maar ik let niet op hen. Emily is de enige die mijn aandacht vasthoud.
'Luke Parker,' herhaal ik, gericht op de mensen die binnen zijn gekomen. Dan ga ik naast Emily staan. Even kijk ik om me heen, maar niemand let op ons. Dus leun ik wat dichter naar haar toe en fluister in haar oor: 'klopt het dat je haar rood is?'

---

“A queen will always turn pain into power.”

"Klopt het dat je haar rood is?" Hoor ik opeens in mijn oor, ik herken de stem van Luke.
"Alleen als ik op het oordeel van anderen kan vertrouwen. Ik heb mijn eigen haar kleur nooit gezien" zeg ik tegen hem en voor het eerst kijk ik echt goed naar hem. Hij is best wel knap, dat zouden de meeste mensen van mijn leeftijd in ieder geval zeggen.

[ bericht aangepast op 19 dec 2014 - 21:01 ]

---

-

Ze schud mijn hand, “Alissa, dus,” zegt ze met een lichte grijns. Automatisch verschijnt er ook een kleine grijns op mijn lippen. “Ik wel,” zegt ze. Waarschijnlijk ging het nog steeds over het gesprek of iemand zijn zielsverwant al had gevonden of niet. Haar linkermondhoek krult omhoog en ik knik lichtjes. Ik maak een instemmend geluidje. 'Inderdaad..' zeg ik zacht terwijl mijn grijns iets breder wordt.
Je zielsverwant ontmoeten in de eerste tien minuten dat je er bent... Dat is niet niks. Erachter komen dat je zielsverwant een meisje is. Dat is ook een hele verassing. Zeker als je er zelf nog niet helemaal uit bent. Ik dacht altijd dat het bij mij een fase was, of dat het erbij hoorde als tiener. Maar dit moest toch wel wat zekerheid bieden. Niet?
Ik laat haar hand langzaam los terwijl mijn glimlach op mijn lippen blijft. Opeens vroeg ik me af wat er nog allemaal kon gebeuren in deze maanden. Ik bedoel maar, als je al aardig wordt verrast terwijl je er nog niet eens een uur bent dan kan het alleen maar interessanter worden...

[ bericht aangepast op 19 dec 2014 - 21:01 ]

---

El Diablo.

Luke Connor Parker

---

'Alleen als ik op het oordeel van anderen kan vertrouwen. Ik heb mijn eigen haar kleur nog nooit gezien,' zegt ze. Erg geschrokken over het feit dat ik hieruit laat blijken dat ik haar soulmate ben, is ze niet.
Ik leun wat naar achteren, zodat ik haar haar wat beter kan bekijken. 'Het is vuurrood, maar wel op een mooie manier. Niet al te fel.'
Ik pak één van haar lokken haar en draai het om mijn vingers. 'Je hebt erg mooi haar. Jammer dat zo weinig mensen het maar kunnen zien.'

---

“A queen will always turn pain into power.”

Twee stellen hadden elkaar al gevonden. Luke keek Emily aan alsof ze elke ster aan de hemel was en Emily keek naar Luke alsof hij de zon was, maar dat leken ze geen van beide van elkaar door te hebben. Cass en een meisje genaamd Anissa, (?) iedereen was zo snel binnen gekomen dat ik de namen niet meer wist, waren ook voor elkaar bestemd. Mijn blik viel op Cal en een steek van pijn schoot door mijn borst. Zo, oké ik was zijn soulmate niet, dat betekende niet dat we geen vrienden konden worden. 'Waar kom jij vandaan?' vroeg ik daarom maar. 'Ik kon uit Den Haag.'

[ bericht aangepast op 19 dec 2014 - 23:19 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Caleb "Cal" Williams

---

Er zijn nu al twee koppels bij elkaar, maar Jona lijkt zijn soulmate nog niet gevonden te hebben. Moet ik echt mijn hele leven alleen doorbrengen? Ik ben lichtelijk in paniek als hij naar me toe komt gelopen.
      'Waar kom jij vandaan? Ik kom uit Den Haag,' zegt hij. Even word ik helemaal rood omdat ik zit te twijfelen wat ik ga vertellen. Als ik een heel verhaal ga vertellen over hoe ik uit Londen ben verhuisd, is er een grote kans dat ik middenin dichtklap.
      'Eh, Londen. M-maar ik woon nu in Groningen.' Mijn stem is al helemaal aan het trillen en ik weet dat ik mezelf helemaal voor gek zet. 'Ik ben nog nooit in Den Haag geweest, is het leuk daar?' Is het leuk daar? Is dat echt het beste wat ik kan verzinnen?
      'Heb jij je zielsverwant al gezien?'

[ bericht aangepast op 20 dec 2014 - 14:35 ]

---

Spoiler alert: you will save yourself

Flynn Jones

Dit is géén goed idee. Hoe dichter we bij het huis komen, hoe gespannener ik wordt. We zijn te laat, zoals altijd, dus de kans is groot dat iedereen er al is. Misschien heeft iedereen zijn zielsverwant al gevonden en zal ik voor altijd alleen achterblijven. Ach. Een voordeel is dat niets dan zal veranderen. Ik zal gewoon zwart wit blijven zien, zoals ik gewend ben. Ik ben bang voor de zielsverwanten, eigenlijk. Bang voor wie het zal zijn. Een jongen of een meisje? "Flynn! We zijn er!" Ik schrik op van mijn moeders stem en stap de auto uit. Met grote ogen kijk ik naar het huis. Mogen we hier blijven 'wonen'? Wauw! Ik slik de brok in mijn keel weg en pak mijn koffer uit de achterbak. Mijn vader geeft me een harde duw in mijn rug, waardoor ik bijna val. Ik hoor hem iets zeggen wat op 'oprotten' lijkt, maar het komt niet bij me binnen. Mijn ouders scheuren met piepende banden weg. Ik pak het hengsel van mijn koffer vast en begin met een zucht te lopen richting het huis. Ik duw de voordeur open en zet mijn koffer neer in de gang. Wat aarzelend loop ik de gangen door, een trap op en verschuil mezelf dan in een van de kleinere kamers. Ik zet de ramen open en kijk naar buiten. Waarom deed ik hier ookal weer aan mee?

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

Haar ouders hadden Serena graag willen brengen, maar met al dat jonge grut en een zus die weer eens niet thuis was en dus niet op kon passen ging dat niet. Serena had haar ouders dan ook duizend maal op het hart moeten drukken dat het echt niet erg was, dat ze wel met de trein en de bus kon gaan. Haar broertjes en zusje had ze ook honderden knuffels moeten geven en zelfs haar oudere zus had uiteindelijk toegegeven dat ze haar toch wel een beetje ging missen. De gedachte aan haar gekke familie toverde een klein glimlachje op haar familie en ze liet haar hoofd tegen het raampje van de bus rusten. Ze was er gelukkig bijna, ze had al uren op haar kont gezeten en ze wilde nu toch echt even haar benen kunnen strekken en de frisse lucht opsnuiven. De bus naderde de halte die ze moest hebben en voorzichtig stond ze op. De bus remde en ze greep zich vast aan haar stoel. Ze hing haar weekendtas om en met moeite kreeg ze haar koffer van het rek gepakt, nooit hielden ze rekening met mensen die maar klein waren. Gelukkig was de buschauffeur begripvol en wachtte hij rustig zonder te gaan snauwen, want dat had Serena echt niet gepikt. Ze tilde haar zware koffer de bus uit en de bus sloot sissend zijn deuren. De bus reed weg en voor haar verscheen een enorm huis. "Wauw.." mompelde ze tegen zichzelf. Het huis waar zij in woonden was ook groot, moest ook wel, maar dit huis was echt gi-gan-tisch en achter het huis zag ze een streepje lichtgrijs, was dat de zee? Misschien was het toch wel een hele goede keus geweest die ze gemaakt had. Haar keuze was wat impulsief geweest maar ze wilde gewoon weg thuis, ze was er even helemaal klaar mee geweest. Ze stak de straat over, er was geen auto te zien, en liep de lange oprit op haar zware koffer achter zich aan zeulend. Haar converse knerpten op het grind en het koste haar wat moeite om haar koffer over de kiezels mee te nemen. Door het raam in de voordeur zag ze al een groep mensen staan. Ze haalde diep adem en opende de deur. Zenuwachtig was ze niet, maar ze was wel erg benieuwd. Ze trok haar koffer achter zich aan over de drempel en sloot eerst de deur voordat ze zich omdraaide naar de mensen. "Hey," zei ze rustig en maakte een korte zwaaibeweging met haar hand, "Ik ben Serena.". Ze haalde het hengsel van haar weekendtas over haar hoofd en liet hem naast de andere spullen op de grond ploffen. Ze bekeek de mensen in de hal, de een had een wat donkerdere haarkleur dan de ander, de een had lichte ogen en de andere donkere maar ze zag nog niks in kleur. Volgens de mensen met een zielsverwant zou je de wereld ineens in kleur gaan zien, mocht je je zielsverwant tegen komen. Nou voor haar was er in die 19 jaar nog geen sprankeltje kleur geweest, en ook nu nog niet.

---

I'll be your best kept secret, and your biggest mistake

'Eh, Londen. M-maar ik woon nu in Groningen.' Hij stotterde zo schattig en bloosde een beetje. 'Ik ben nog nooit in Den Haag geweest, is het leuk daar?' Hij keek alsof hij zichzelf voor zijn hoofd wilde slaan.
'Ja, best leuk,' zei ik. 'Maar Groningen is ook leuk om te wonen, een vriend van mij studeert daar nu.' Ik haalde een hand door mijn korte haar en onderdrukte de neiging om uit frustratie heel hard aan mijn haar te trekken. Rustig blijven, rustig blijven.
'Heb jij je zielsverwant al gezien?' Ik verstijf en open mijn mond om iets te zeggen, maar aangezien ik geen flauw idee heb wat ik wil zeggen sta ik daar lucht te happen. Ik moet er uit zien als een of ander vis met hoe ik mijn mond steeds open en dicht doe.
'Je hebt bruin haar,' weet ik uiteindelijk uit mijn mond te krijgen. Serieus Jona, Je hebt bruin haar? Kon ik werkelijk niets beters bedenken?

[ bericht aangepast op 21 dec 2014 - 12:08 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Caleb "Cal'' Williams

'Ja, best leuk,' zegt hij. Waarschijnlijk vindt hij me nu een idioot - ik kan hem niks kwalijk nemen. Ik ben sociaal zo onhandig als maar kan. 'Maar Groningen is ook leuk om te wonen, een vriend van mij studeert daar nu.' Ergens anders in de kamer zijn twee meisjes erachter gekomen dat ze elkaars zielsverwant zijn. Ben ik toch niet de enige hier die op hetzelfde geslacht valt.
      Jona opent zijn mond om iets te zeggen, maar sluit die daarna weer en dat doet hij nog een paar keer. Het ziet er wel grappig uit. 'Je hebt bruin haar,' zegt hij uiteindelijk. Ik lijk helemaal te verstijven en kijk hem verbaasd aan. Is het dan toch... Ben ik ook zijn zielsverwant?
      'J-jij ook.' Even ben ik stil omdat ik te verbaasd ben om iets te zeggen. Ik heb een zielsverwant. Zo snel al. 'Dus wij horen bij elkaar?' vraag ik. Meteen als ik het gezegd heb, heb ik er spijt van. Het klinkt zo ontzettend dom, want natuurlijk horen we bij elkaar. Hij staat daar, in kleur. Donkerbruin haar en donkerbruine ogen. Kleuren. En zo ziet hij mij ook.
      'Dit is ontzettend gênant,' zeg ik en weer heb ik er meteen spijt van. Waarom moet ik altijd zo onhandig zijn? Waarom kan ik nooit mijn mond houden?

---

Spoiler alert: you will save yourself

'J-jij ook.' Zonder verder na te denken grijp ik een pluk van mijn korte haar en probeer het zo te houden dat ik het zien kan. Het is bruin, bijna zwart, maar toch bruin. 'Dus wij horen bij elkaar?' Bijna had ik zijn vraag niet gehoord. Ik wil net knikken als hij zegt. 'Dit is ontzettend gênant.' Direct daarna verstijfd hij alsof hij nu al spijt heeft dat hij dat gezegd had en weer lijkt het alsof hij zichzelf voor zijn hoofd zou willen slaan. Het is ongelofelijk vertederend en ik kan het niet laten om breed naar hem te glimlachen.
'Wat is hier gênant aan dan?' vraag ik zonder mijn grijns van mijn gezicht af te krijgen.

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

"Het is vuurrood, maar wel op een mooie manier. Niet al te fel" zegt Luke.
"Je hebt erg mooi haar. Jammer dat zo weinig mensen het maar kunnen zien"
"Bedankt" zeg ik redelijk kortaf.
"Jouw haar is bruin" het is een simpele zin, bestaand uit vier woorden, maar toch lijkt die ene zin zoveel te betekenen. Zijn haar is bruin, een speciale kleur bruin. Niet de kleur die ik altijd in mijn hoofd had bedacht bij bruin.

---

-