[MSV] All I Want For Christmas... || O1 - Speeltopics

~ Girls
Cadence "Cadie" Alejandra Aveiro-Garcia ~ Orton
Lily Dawson ~ WhereITold
Isabelle "Belle" de Blasio ~ Sempre
Isilde Mira Haddock ~ Keynes
Chasey Phoebe Wedge ~ Gently
Emily June Hale ~ TheHangingTree
Diony Milgryn ~ DecemberRain
Joy Fields ~ GusWaters
Paris Reese Munoz ~ suprisebitch
Jacelyn Amelia Deveraux ~ Sangster

~ Boys
Tyler Keith Santiago ~ Orton
Evrest ~ Orochi
Nathan Matthew Jones ~ NoStranger
Christopher `Chris` Taylor Campbell ~ Gently
Jake Julian Harrington ~ Catesbeianus
Antoine D'Ablaing ~ GusWaters

~ Regels
- Gebruik goede ABN
- Bestuur niet andermans rollen
- Hou al je rollen actief!
- Geen Mary Sue's en Gary Stu's. Iedereen heeft imperfecties!
- Blijf actief! Ik wil niet dat dit binnen drie dagen dood is!
- Alleen ik (Orton) maak de topics aan. Als ik op het moment offline ben wil ik een linkje in mijn GB!

~ Begin
Het is 's avonds rond half acht. Alles is sinds het begin van december nog steeds prachtig verlicht en overal zijn mensen op straat.
Wat jouw personage aan het doen is, mag je natuurlijk zelf weten. Anderen ontmoeten is nog altijd niet verboden ;]

[ bericht aangepast op 22 dec 2014 - 19:11 ]

---

El Diablo.

(Happy sinterkerst en nieuw)

---

Vampire + Servant = Servamp

[Topics mijn]

---

Spoiler alert: you will save yourself

Het was half acht toen Cadie de drukke Starbucks verliet. Haar vijf uur zaten erop en ze kon niet wachten tot ze weer in haar eigen appartement was. Het was niet luxe, het was niet groot. Maar voor een 19-jarig meisje die pas een jaar in New York woonde, vond ze het niet slecht. Cadie haalde haar slanke vingers door haar bruine haar en trok haar bruine, leren jasje nog wat dichter. Het matchte goed met haar outfit, waar ze wel blij mee was. Zoals de meeste jonge dames was Cadie bezig met haar uiterlijk en vond ze het erg belangrijk dat alles klopte. Ze keek om zich heen en glimlachte toen ze de vele lichten zag die ze in haar eerste maand ook had gezien. Ze vond het prachtig, het was heel anders dan Argentinië. Het was beter..

[ bericht aangepast op 18 dec 2014 - 22:01 ]

---

El Diablo.

Joy wandelde tussen de grote mensenmassa. Iedereen leek gefascineerd te zijn door de vele lampjes aan de appartementen en in de bomen. Dat kwam goed van pas. Zo onopvallend mogelijk sluipte ze tussen de mensen heen op zoek naar de juiste persoon op het juiste moment.
En dan liep ze snel weg met het geld vanuit de handtas in haar zak gestoken.
Ze rende zo hard ze kon en keek pas achterom wanneer ze ver genoeg was want dat had ze geleerd.
Ze zuchtte opgelucht toen er geen politie te zien was en was blij dat ze toch voor vandaag weer voor wat voedsel zou kunnen zorgen.

[ bericht aangepast op 18 dec 2014 - 22:23 ]

---

Ik wil vrij zijn zoals de wind

Het was vandaag een drukke dag geweest voor Lily. In de kerstperiode is het altijd druk in de stad, daar is ze na al die jaren hier wel achter gekomen. Er was in deze tijd zoveel te doen. Dat betekende dus heel veel drukte en ondanks de weinige slaap en de vermoeidheid die door begon te dringen, was Lily er blij mee. Meer werk betekende hopelijk ook meer geld. Dat idee stond haar wel aan. Heel erg zelfs. Het begon ook al kud te worden en de adem die ze uitblies was zichtbaar in de lucht en verscheen in dampjes. Ze hoopte snel weer thuis te zijn, in de warmte.

---

She was always looking for more..

MT.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Californication schreef:
MT.

'Nathan, let je wel op?' Nathan draait zich om naar de vrouw die naast hem zit en knikt. Ze zijn een script door aan het lezen voor een rol die Nathan eigenlijk helemaal niet wilde spelen. Zijn manager had al voordat hij iets kon doen de rol aangenomen, hoewel Nathan helemaal niet houdt van actiefilms waarbij er geen goede verhaallijn is.
      'Goed. Dan springt de stuntman van het gebouw af. We filmen daarna hoe jij terecht komt in het water en naar Madeleine toe zwemt. Je pakt haar vast en trekt haar mee naar de kant. Na dat alles begin jij eindelijk eens een keer met opletten. Nathan! Ik ben serieus. Dit is geen makkelijke rol. Let ten minste op.' Ze zucht en leunt een beetje achterover. 'Wat moet ik toch doen om jou op te laten letten?'
      'Het spijt me, Rose, maar ik wil dit niet. Sorry,' zegt hij, waarna hij wegloopt. De studio zit vol met mensen die naar hem kijken en hij heeft daar helemaal geen zin. Eerst was het allemaal leuk en aardig, maar na een tijdje begonnen mensen steeds meer van mij te vragen. Soms ben ik er gewoon helemaal klaar mee en wil ik weg uit deze filmwereld.
      Zonder iets te zeggen loop ik de studio uit, zonder enige vorm van vermomming. Waarschijnlijk wordt Jack, mijn manager, helemaal gek als hij het hoort, maar het kan me allemaal niks meer schelen. Ik wil even normaal zijn. Met iemand praten die mij niet ziet als een wereldberoemde filmster.
      Opeens ziet hij hoe een meisje wegrent met geld wat ze van iemand gestolen heeft. Zo snel als hij kan rent Nathan achter het meisje aan. Alle dagen die hij in de sportschool moest besteden hebben nu eindelijk nut. Hij moet het eigenlijk alleen doen zodat hij er goed uitziet, maar zelf vindt hij het vrij nutteloos aangezien hij van hotel naar hotel wordt gereden door zijn chauffeur.
      Na een tijdje rennen kan hij haar vastpakken bij haar arm. 'Dat is niet jou geld.'

---

Spoiler alert: you will save yourself

Joy schrok zich een ongeluk toen haar arm werd vastgegrepen. Dit was niet goed, dat wist ze wel zeker. Voorzichtig draaide ze zich om en het was een hele opluchting dat het geen politieman was die haar vast had. Jammer genoeg toen ze wat beter keek zag ze dat dit een gespierde jongeman was, wat dus ook niet echt in haar voordeel was. Haar ogen drukte ze even kort op elkaar. Joy wist dat ze iets moest verzinnen en wel snel. Ze probeerde zo onverwacht mogelijk een ruk te geven met haar arm waardoor ze zich zou kunnen losmaken uit de greep, maar dat werkte jammer genoeg niet.
Op dit moment had ze spijt dat ze nooit samen met anderen iets ging stelen, dan hadden ze haar nu kunnen bevrijden. Ze overwoog nog even om te zeggen dat het wel haar geld was en dat hij haar met rust moest laten, maar had meteen door dat dat belachelijk zou klinken uit de mond van iemand waarvan je zag dat ze niets had.
'Het is ook niet jouw geld dus laat me gaan', zei ze. Joy probeerde niet te hard te roepen ondanks dat ze in paniek was, ze wou zeker niet dat er nog anderen hierheen zouden komen.

---

Ik wil vrij zijn zoals de wind

Bij de reactie van het meisje kijkt Nathan even verbaasd. Het slaat helemaal nergens op. Ze ziet er niet uit als iemand die een crimineel is. Eigenlijk ziet ze er ontzettend onschuldig uit.
      'Waar heb je het voor nodig?' vraagt hij. 'Als je in de problemen zit, dan zijn er genoeg oplossingen voor. Maar misschien had die ander het geld ook nodig. Iemand anders heeft daar hard voor gewerkt en dit is niet eerlijk.' Hij probeert zo rustig en betrouwbaar mogelijk te klinken. Hij heeft het gevoel dat hij dit meisje moet helpen. Zelf heeft hij het heel goed, hoewel hij weet dat hij er nooit echt iets voor gedaan heeft. Misschien is het wel zo eerlijk om het eens met anderen te delen.
      'Nathan Jones, maar noem me maar Nath,' stelt hij zichzelf voor. Hij kijkt even om zich heen of er niemand stiekem aan het kijken is. 'Luister, ik wil best helpen. Alleen moet je dan stoppen met stelen.'

[ bericht aangepast op 19 dec 2014 - 16:04 ]

---

Spoiler alert: you will save yourself

Joy keek verward. Genoeg oplossingen, er waren helemaal geen oplossingen, dit was de enige oplossing. Ze zette een stap naar achteren en probeerde haar kansen in te schatten. Als ze rustig achteruit zou blijven stappen met kleine pasjes kon ze vluchten. Nathan Jones dat moest ze onthouden en verder moest ze hier gewoon weg geraken. 'Dus je wilt me helpen', herhaalde Joy zijn woorden terwijl ze weer een klein pasje achteruit deed. Haar naam ging ze niet zeggen, ze vertrouwde hem niet. Als je iemand vertrouwt loopt het alleen maar mis, dat wist ze. Hij ging haar aangeven bij de politie of misschien iets anders, maar dat ging ze niet laten gebeuren. Bovendien stal ze niet eens zo vaak, enkel wanneer ze het echt nodig had en dan kon ze weer een tijdje verder.
'Ik ehm', ze zette nog een stapje naar achteren. 'Je moet me niet helpen', zei ze en ze keek vluchtig achterom. Dit was het moment.
Ze draaide zich om en rende er vandoor. Hier kende ze de weg en ze wist zeker dat Nathan haar hier nooit zou kunnen volgen.
Ze sloeg af in een klein steegje, klom over de muur heen en draaide weer meteen rechtsaf. Daarna rende ze verder en kroop door een gat heen waarna ze de vuilnisbak terug voor schoof. Na nog enkele smalle paadjes door te zijn gerend en over een ander muurtje heen te zijn geklommen, was ze terug in wat je kon noemen haar huis. Joy zuchtte opgelucht toen ze in het gebouw op de 4e verdieping tegen een muur kon gaan zitten.
Ze was veilig.

[ bericht aangepast op 19 dec 2014 - 16:28 ]

---

Ik wil vrij zijn zoals de wind

''Ik wil naar een kroeg,'' zei Thomas voordat hij zelfs nog maar op de straat stond. Hij had een dikke winterjas aan en zijn haren onder een pet verstopt, met vijf minuutjes lopen was hij in de stad en aangezien het al donker werd waren de lichtjes op straat nog duidelijker te zien. Zijn vriend Dylan volgde hem trouw naar buiten, zijn donkere haren waren strak naar achter gekamd. Ze waren van plan om naar een feestje te gaan, wat te drinken of wat meer dan wat drinken. ''Is prima,'' had Dylan geantwoord. Hij liep wat voor mij uit en ik trok hem aan zijn jas terug terwijl we ons in de menigte drukte, het was altijd druk om deze tijd.
      ''Thomas, je moet echt wat gaan doen met je leven,'' hoorde ik Dylan zeggen maar de grijns op zijn gezicht leek niet te verdwijnen. ''Dat zegt mijn vader ook altijd,'' zeg ik voordat ik voor een kroeg stop. ''Ga anders maar alvast naar binnen, ik rook nog even een sigaretje.'' Dylan knikte en verdween de verlichte kroeg in, alles leek zo mooi tijdens kerst. Ik lichtte de aansteker die ik in mijn handen had en stak mijn sigaret aan, de lichtjes aan de winkel van de overkant waren overdreven maar toch kon ik niet stoppen met staren.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Antoine wandelde vrolijk door de straten heen. Alsof hij een klein kind was dat nog echt geloofde in de kerstman keek hij vol verwondering rondom zich heen naar alle lichtjes. Het was prachtig. Een glimlach verscheen op zijn gezicht bij het zien van al deze blije mensen. De kerstsfeer zat er al helemaal in.
Antoine was blij dat hij zijn dikke winterjas had aangedaan want het werd al behoorlijk koud. Een warme chocolademelk met slagroom en een heerlijk koekje zou hem wel smaken nu. Hij wandelde verder en ging op zoek naar een koffiebar waar hij een heerlijke warme chocolademelk kon drinken.

---

Ik wil vrij zijn zoals de wind

Tyler baande zich een weg door de drukke menigte. Hij had al heel zijn leven in New York gewoond, dus de vele lichtjes en blije mensen deden hem vrij weinig. Hij was gewend geraakt aan New York tijdens kerst. Zijn gloednieuwe Iphone had hij dicht bij zijn oor, hij probeerde het gesprek zo goed mogelijk te volgen. Wat niet altijd even makkelijk ging. Hij rolde geïrriteerd zijn ogen toen de beginnend crimineel aan de andere kant van de lijn weer begon te praten. Hoe konden sommige mensen zo dom zijn? Tyler had het goed voor elkaar, al zegt hij het zelf. Hij was slim, hij had gestudeerd en was een succesvol zakenman. Hij was een leider, een persoon waar velen uit de onderwereld tegenop keken. Mensen zouden het niet snel van hem verwachten. Nee, voor de meeste mensen was Tyler niks meer dan een slimme, dominante zakenman. Een klein groepje wist wel beter... 'Luister... Je regelt het maar, ik ga niet weer jouw zaakjes oplossen omdat jíj degene bent die het verpest. Fix het maar, anders fix ik dat jij deze kerstmis niet meemaakt.' zei hij fel en duidelijk in de telefoon. Met een diepe zucht drukte hij het gesprek weg en zijn telefoon gleed in de zak van zijn broek. Eens zien wie hij deze keer zou tegenkomen. Tyler kende veel mensen in New York en veel mensen in New York en daarbuiten kenden hem....

---

El Diablo.

Evrest zat tegen de muur van een huis op de grond en probeerde doormiddel van zijn te kleine jas bij elkaar te vouwen. Zacht blies hij de kou uit zijn handen om nog wat zinnigs te pakken.
Evrest keek naar de langslopende mensen, en hoopte dat er iemand was met eten. Hij had enkel water uit kraantjes van openbare toiletten kunnen drinken, maar hij verlangde naar iets warms. Bij alle winkels werd hij weggestuurd of waren de politie er snel bij.
Frisdrank kende hij niet eens meer.
Als iemand hem wat kon geven, was hij al tevreden. 'Iemand een kleine bijdrage?' vroeg hij naar de langslopende mensen. De straat waar hij was, was rijk verlicht met lichtjes en versieringen, maar voor hem was deze dagen zwaar. Het was kouder en hij hoopte dat hij de dagen door zou komen met alleen maar water.
'Iets eten?' vroeg hij weer aan de menigte.

---

Vampire + Servant = Servamp