[300] RPG || The Murderer || Speeltopic - Speeltopics

Op een nacht wordt een meisje, Rose, bruut vermoord. Het komt als een schok aan voor al haar nabestaanden en ook voor de mensen die in dezelfde stad wonen. Velen kennen het meisje en het feit dat ze was vermoord is als een dreun voor hun. Op het plaats delict wordt er een briefje gevonden, met tien namen erop. Eronder staat ik bloed geschreven; Zij zijn de volgenden.
De politie grijpt gelijk in en stuurt alle mensen die op het briefje staan naar het buitenland toe. Daar schuilen ze in een groot afgelegen huis. Sommigen protesteren, maar anderen gaan gewoon mee. Mensen kennen elkaar al en anderen niet, maar of ze elkaar nou kennen of niet, mogen of niet, ze moeten met elkaar zien op te schieten totdat de moordenaar wordt opgepakt. De politie is ondertussen alles aan het uitzoeken in het thuisland van het meisje. Ze denken dat de kinderen veilig zijn in het huis en de bewaking die ze daar naartoe brengt, gaat dan ook gelijk weer weg.
Ze denken dat ze veilig zijn tot er vreemde dingen beginnen te gebeuren. Verwondingen komen en dingen verdwijnen. Spanning loopt op in het huis en het lijkt erop dat de moordenaar onder hun is. Maar wie is het? En kunnen ze de moordenaar pakken voordat hij toeslaat?

Meisjes

†† Rose Felicia Romano || 1,4

† Lily Katherine Harding || Verityy || 1,10
† Violet Luna Romano || Forman || 1,7
† Phoebe Daye Chapman || Frary || 1,2
† Gereserveerd door Mashtonx
† Evangeline Isilde Curtis || Cogitatio || 1,3
† Christal Monique Alice Smith || StoryWriterx ||1,10
† Lavender `Lavy` Chanelle Moore || Gently || 1,7

Jongens

† Luca Eathan Reynold || KiIi || 1,7
† Gavin Felix Stump || Kayfabe || 1,4
† Francis Haselton || OneColdDay || 1,2
† Demian Wright || FairyGothMother || 1,2
† Jason Daniel Harding || Rosea || 1,6
† Gereserveerd door Luke_Pinguin
† Tyler ‘Ty’ Nicholas Joseph || Anobrain || 1,5

Regels

† Minimaal 300 woorden schrijven.
† Graag melden als je een nieuwe usernaam hebt, of als je een tijdje niet kan reageren.
† Probeer minimaal één keer in de week te reageren.
† Geen ruzie, maar dit mag natuurlijk wel in de RPG.
† Geen perfecte personages.
† ABN
† Bestuur alleen je eigen personage.

† Invullen

Naam:
Leeftijd:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Wat voor contact met Rose:
Geschiedenis:
Extra:

[ bericht aangepast op 10 dec 2014 - 20:11 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

[ bericht aangepast op 14 dec 2014 - 17:43 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Ik zat in een taxi, onderweg naar een onbekend huis. Ik had gehoord dat het een groot landhuis was. Naast me in de taxi zat Amy, mijn hond. Ze was flink aan het blaffen. Amy was nooit echt een fan van auto's. Mijn eigen auto vond ze nog niet zo erg, maar een taxi van een wildvreemde was een ander verhaal. 'Kan je die hond niet stil krijgen?' Vroeg de taxi chauffeur chagrijnig. Ik aaide Amy. 'Rustig meisje.' Maar ze wilde niet rustig worden. 'Nee, sorry.' De chauffeur zuchtte. 'We zijn er toch bijna.' Zei hij. Ik keek naar buiten. Het landschap was prachtig. Alles was mooi groen. Dat was iets wat ik zo jammer vond aan de stad, er was zo weinig groen. De taxi stopte. Ik stapte uit en Amy volgde me. Ik maakte het riempje bij haar vast en pakte mijn koffer in mijn andere hand. Ik keek naar het oude landhuis. Het was groot. Ik dacht even aan wat ik allemaal heb achtergelaten thuis. Rose was dood en ik zat hier. Ik moest hier zitten en wachten. Ik kon hier niets doen. Ik wilde hier niet vrijwillig naartoe. Ik bescherm mezelf wel, maar de politie was daar niet mee eens. In eerste instantie mocht ik Amy niet meenemen, maar gelukkig veranderden ze van gedachten.
Ik liep naar binnen. Amy wilde niet mee. 'Kom meisje.' Zei ik tegen haar. Amy hield niet van vreemde plekken. Ik stond in de deuropening en Amy zat ervoor. Ze keek rond en rook aan de deur. Ze liep me een paar seconden later toch nog achterna. Ik vraag me af wie hier nog meer is.

[ bericht aangepast op 11 dec 2014 - 18:59 ]

---

Seasons will change, but I shall remain

Violet Luna Romano

Zwijgend kijk ik uit het raam. Zwijgen was iets wat ik de laatste dagen veel gedaan had. Nadat ik het nieuws had gehoord over dat Rose was vermoord had ik nog geen woord gezegd. Ik wist niet of het nou was dat ik het niet kon verwerken of dat mijn lichaam gewoon het energie om iets over mijn lippen te krijgen, niet had. Rose betekende zoveel voor mij. Ze was zo ongeveer mijn tweede helft ook al waren onze karakter nogal verschillend. Ik had totaal geen zin in deze 'vakantie'. Ik wilde gewoon dat Rose nog leefde of dat ik dit allemaal op zijn minst kon vergeten voor een tijdje. Ik wist nu al dat ik hier erg moeilijk overheen zou komen, maar ik vond het niet erg; Rose was het waard. Ik wist dat ze niet terug zou komen, maar toch vond ik het waard. Allerlei gevoelens zwommen de hele tijd door mijn hoofd. Van verdriet naar woede naar onbegrip. Verdrietig, wat natuurlijk wel logisch was. Woede, omdat ik degene die dit had gedaan wel iets aan kon doen. Rose verdiende dit niet. Degene die dit gedaan had zou ik wreken als ik wist wie het was. Onbegrip, omdat ik niemand voor de geest kon halen die Rose niet had gemogen. Rose was een lief meisje tegen iedereen, wie kon haar nu haten?
Wat best raar was, was dat ik niet veel angst had. Ik wist dat er een lijst was gevonden waar mijn naam opstond en ik wist dat ik morgen misschien niet meer wakker zou kunnen worden. Het maakte me niet zoveel uit. Laat de dood maar komen, dacht ik. Als ik dood ben, ben ik dood en dan niets. Geen verdriet en geen gemis van mijn lieve zusje.
De bomen buiten zoefden voorbij en al gauw minderde de auto vaart. Ik zag bekenden. Bekenden die me zo aan Rose lieten denken. Ik wist niet of ik de 'vakantie' met hen hier zou overleven. Ik wist niet of ik überhaupt een leven zonder Rose zou overleven.
De chauffeur opende mijn deur en pakte mijn koffers. Ik pakte ze aan en liep langzaam vooruit. Ik liep ongeveer richting het groepje mensen, maar echt naar iemand in het bijzonder liep ik niet. Ik wachtte wel totdat iemand naar mij toekwam gelopen of niet. Niet dat ik dat zo erg zou vinden.

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

De koffer tikt op het pad als ik het ding achter me aansleep, Fleetwood Mac via mijn iPod in mijn oren, een waterige glimlach op mijn gezicht.
Het klinkt misschien vreemd, zweer vreemd zelfs, maar ik vind het fijn om weg te zijn uit mijn huis, zelfs met deze omstandigheden.
De plek leek me op te slokken, het benauwde me. Na een jaar ben ik nog steeds niet gewend aan alleen zijn, aan de stilte die er constant in het grote huis heerst.
Mijn handen trillen als ik op de groep afloop die er al is gevormd en ik trek mijn oortjes midden in Don't Stop uit mijn oren. zingt nog ,,All I want is to see you smile, if it takes just a little while..." en daarna is alles dat ik hoor het zachte gepraat van de mensen die op een meter of twee afstand staan.
Ik herken Gavin, natuurlijk, en een man die me vaag aan iemand herinnert. Aan wie precies weet ik niet. De jonge jongen die zich bij het groepje aansluit herken ik echter meteen - Rose's vriendje. Een brok vormt zich in mijn keel. Bij het zicht van Rose's zus, Violet, springen de tranen me bijna in de ogen. Wat droevig, dat dit allemaal zo moet lopen.
Met firme passen stap ik op het gezelschap af en probeer ik de sfeer te peilen. Hij lijkt grimmig.
"Hallo..." Besluit ik te mompelen, een beetje onzeker. "Ik ben Phoebe.."
Zelfs mijn stem trilt, mijn oogleden zijn zwaar en mijn handen beven. Het zal de medicatie zijn.
Alles dat ik nu nog wil is een sigaret, een glas drank en dan naar bed.

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Auto ritjes vind ik vaak heel fijn, maar dan vooral als ik zelf rij. Jezus wat een slechte chauffeur. We worden één voor één gebracht omdat het een geheime locatie is, wat ik belachelijk vind, maar goed. Hiermee herinner ik me weer waarom ik in deze auto zit en waar ik naartoe ga. Ik stond op de lijst, the bloody freaking list. Waarom? Ik heb mijn hoofd erover gekraakt maar niks kwam eruit. En needless to say, een kleine panic attack was er ook. Mijn handen trillen nu ook. Hou jezelf overeind als je over die oprit loop, Ty. Laat niet te veel angst zien.
Als ik uistap staat mijn weekendtas al bij de autodeur. Ik ben net één seconde de auto uit en hij rijdt met gierende banden weg. Ik kijk eerst even voordat ik wegloop. De plek is gigantisch, iets wat ik niet gewend ben met mijn studentenkamer van zo'n 5 vierkante meter. Ik moet dit tekenen zo gauw dat kan.
Ik gooi mijn tas over mijn schouder en loop richting het kleine groepje mensen dat voor mij is aangekomen. Ik herken Phoebe, ze woont in de straat van mijn ouders. Ze ziet er ontzettend gestrest uit. Ook herken ik Lavender, en Gavin. We hebben het kort over Rose' dood gehad bij de laatste afspraak die ik met hem had. Hij leek aangeslagen toen, en ziet er nog steeds uit alsof hij slapeloze nachten heeft gehad. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn voor de familie en goede vrienden. Ik zou het me niet kunnen voorstellen dat mijn broertje ineens van de aardbol verdwijnt. Ik heb beloofd hem minstens één keer per week te bellen om te peilen hoe het gaat. Dat zal waarschijnlijk in het begin één keer per dag zijn. Ook hoop ik dat er een piano of iets in die richting aanwezig is. Kleine kans natuurlijk. Ik heb mijn ukulele wel in mijn tas zitten, ik moet wat te doen hebben zo lang ik hier zit.
Ik steek een kleine hand op als ik bij de groep aankom. "Tyler", zeg ik.
Een aantal mensen geven een blijk van herkenning, sommigen kijken onwetend naar me. Dit wordt een leuke paar weken (maanden?), hoop ik. We moeten er toch iets van gaan maken.

[ bericht aangepast op 11 dec 2014 - 20:26 ]

---

would you kick me in the face please? it'll make whatever I say sound like poetry ~

Christal Monique Alice Smith
Verdrietig staar ik uit het raam van de taxi.Rose, veel te jong om te sterven. Degene die dit heeft gedaan moet boeten! Denk ik kwaad. Er loopt een traan over me wang. Ik haal me mobiel uiit me zak en kijk hoe laat het is. Waarom moet jij Rose dood? Waarom zijn wij de volgende? Wat is het doel van de moordenaar? Ik dwaal af. Det taxi stopt. 'We zijn er' Bromt de chauffeur. Nou is vrolijker mag wel denk ik. Ik betaal hem en stap uit. Ik zie een groep Mensen. Ik zie Jason, Demian, Violet en nog een paar waar van ik de naam niet weet. Wat zullen Demian en Violet het moeilijk hebben. Weer loopt er een traan over mijn wang ik veeg hem weg. Ik sleur mijn weekendtas achterme aan. Wauw! Nu zie ik pas hoe het huis eruit ziet. Dit kun je geen huis noemen, eerder een villa. Ik denk aan me vader toen hij afscheid van me nam. Ik had zijn prettig leven. Behalve de momenten dat ik mijn moeder nooit gekend heb en mijn zus er niet meer is. Verdrietig loop ik op de groep af. 'Hey' Zeg ik zacht. Mijn gedachten verdwijnen naar mijn fantasierijke wereld. Ik vlieg. Ik vlieg naar me moeder en me zus. Ik ben gelukkig. Dan vallen we met ze allen het water in en worden we zeemeerminnen. Ik lach. Soms slaat mijn eigen wereldje negens op. Ik begin zachtjes te zingen. Hopelijk hoort niemand me. Ik zing heel zachtje I see fire, Ed Sheeran Ik vind het zo mooi liedje. En dan begin ik Try te zingen. En veel meer liedjes. Een soort van remix. Ik kijk ze allemaal aan. Al die mensen. Hoeveel zouden er nog moeten komen? Ik denk. Ik moet niet zoveel denken denk ik. Ik lach weer. Altijd weer die binnenpretjes. 'Tyler' hoor ik iemand zeggen. Ik kijk op. 'Hey' Zeg ik tegen hem. Ik heb me vader beloofd hem een paar keer te bellen.

[ bericht aangepast op 11 dec 2014 - 20:53 ]

---

We all just wanna be somebody

[StoryWriterx not to be rude maar zou je alsjeblieft willen letten op je 'me'/'mijn' gebruik? Het irriteert me een beetje.]

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Frary schreef:
[StoryWriterx not to be rude maar zou je alsjeblieft willen letten op je 'me'/'mijn' gebruik? Het irriteert me een beetje.]

[Ik zal er aan denken]

---

We all just wanna be somebody

Een paar mensen geven me een knikje, maar niemand zegt iets. Ik staar alleen maar naar de oprit, in gedachten verzonken. Er arriveren meer mensen, maar ik let er niet op. Pas op het moment dat Violet uit een taxi stapt, kom ik in beweging. Ze loopt richting het groepje, maar blijft staan. Ik loop naar haar toe, en ga naast haar staan. Violet is zo een beetje de enige hier die me echt begrijpt.
'Hee,' zeg ik tegen haar. Een wind steekt op, en hij blaast door onze haren. Het is niet zo heel koud, maar toch wil ik graag naar binnen. Ik hoef niet bij vreemde mensen te zijn. Hopelijk worden we zo binnengelaten.
Mijn moeder noemde het een 'rouwreis'. Hier kan ik rustig rouwen over Rose, denkt ze. Not.
Mijn blik wordt getrokken naar een jonge vrouw die nu een taxi uit stapt. Ze is nog te ver weg en dus herken ik haar niet. Hopelijk is zij de laatste, maar mijn instinct zegt van niet. Het lijstje was langer.
De lijst. De lijst met namen die bij Rose is gevonden. 'Zij zijn de volgende.'
Waarom? Waarom zou iemand dit Rose aandoen? Waarom zijn wij de volgende?
Er knaagt iets aan me. Er is iets raars hieraan. Waarom zou de moordenaar vertellen dat wij de volgende zijn? Hij had toch kunnen weten dat ze ons nu zouden beschermen?
Het is allemaal zo raar, maar niet mijn taak om het uit te zoeken. Good luck, politie.
Er komt weer een nieuwe taxi aanrijden. Ik kijk naar de hekken, hopend dat ze zullen sluiten. Nope.
Het irriteert me dat we buiten moeten wachten. Mijn maag begint te knorren, en ik besef me nu pas dat ik honger heb.
Maar de deuren van het huis openen nog niet. En we blijven wachten.

---

“A queen will always turn pain into power.”

Evangeline Isilde Curtis

      “Ik ben Gavin.” Zegt de man – waarvan ik zijn relatie met Rose niet weet. En ik hoef het eigenlijk ook helemaal niet te weten. “Kijk uit Gavin, dit is eentje die van aanpakken weet.” Merkt Demian op, waardoor ik lichtelijk begin te grijnzen. Ik steek ook mijn hand uit naar hem – dat is wel zo netjes. “Demian, toch? En jij kan er zelf ook wat van.” Glimlach ik.
      Rose had me wel is over hem vertelt. Fel maar toch erg aardig.
      Nadat ik zijn hand heb los gelaten komen er steeds meer gasten bij staan. Toch maakt niemand nog enige indruk om naar binnen te gaan, behalve een man die ik herkan als Rose haar buurman. Ik besluit achter heen aan te lopen, aangezien het redelijk koud is, maar ik stop als ik Lavender zie. “Lavy,” zeg ik opgelucht. Ik knuffel haar en pak dan haar hand. “Zullen we alvast naar binnen gaan?” Lavender is al een lange tijd een goede vriendin van me en daar ben ik erg blij mee. Met haar kan ik over van alles en nog wat praten en ik hoef me er niet voor te schamen. Daarom lucht het me erg op dat zij er nu is.
      Terwijl ik wacht op Lavender’s antwoord kijk ik om me heen naar de verschillende gasten. Er zullen er vast nog wel meer komen. Een klein beetje geïrriteerd hoor ik een meisje aan dat Ed Sheeran aan het zingen is. Ik kan het niet helpen om te denken dat ze alleen maar complimentjes wilt. Ik draai mezelf van haar weg en tel rustig tot tien in mijn hoofd. Vroeger zou ik al lang een brutale opmerking hebben maar die heropvoedingsschool heeft wel degelijk wat gewerkt. Ik knijp even zachtjes in Lavender’s hand als ik nog meer gasten zie aan komen.

Demian Wright | Oom

---

Zodra Evangeline opmerkt dat ik er ook wel wat van kan, moet ik een beetje lachen. Ik bevestig dat ze mijn naam juist heeft door te knikken en neem haar hand aan. De andere mensen die aankomen, begroet ik ook kort door eens in hun richting te kijken en te knikken of door hun begroeting te beantwoorden op gelijkaardige wijze. Veel valt er verder niet te doen normaal gezien. Ik zie veel bekende gezichten aankomen, zoals Jason en Violet. In het besef dat zij twee het vast het moeilijkste hebben, voor zover in dit gevallen een graad van pijn te bepalen is, zou ik hen graag willen helpen. Ik weet echter niet hoe of wat ik voor hen zou kunnen doen en besluit uiteindelijk maar gewoon naar binnen te gaan. Buiten valt er niet veel te doen, bovendien jaagt het mij angst aan om met al deze mensen hier te staan. We delen zoveel verlies, we staan op hetzelfde lijstje... Het voelt buitengewoon onaangenaam om zonder het zelf te willen zo met deze mensen betrokken te zijn. Het klinkt ook zo apart. Ik ben op vakantie omdat mijn nichtje vermoord is. Liever zit ik gewoon thuis, waar ik mijn verdriet de vrije loop kan laten gaan. Hier ben ik verplicht om de herinneringen aan Rose en Adrian weg te duwen. Mezelf laten gaan is nu geen optie, maar wel iets wat ik af en toe nodig heb. Daarom wil ik nu maar al te graag een kamer opzoeken. De gedachte een veilig toevluchtsoord voor mezelf te hebben, kalmeert me.
Terwijl ik het huis binnen stap, nadat ik mijn tas had opgepakt, kijk ik verder niet meer achterom. Het is misschien niet heel beleefd om niet op de rest te wachten of om zonder echt iets te zeggen naar binnen te gaan, maar de sfeer daar buiten benauwd me. Mentaal kan ik zulke momenten nog steeds moeilijk aan. Zachtjes fluit ik, zodra ik het huis eens goed kan bekijken. Dat is absoluut niet niets. Ik wil zelfs niet weten wat het moet kosten om dit af te huren, waarschijnlijk zou ik zelf zoiets nooit voor mijn familie kunnen, niet zonder een jaar lang te stoppen met eten en leven en enkel nog te werken.
Veel tijd beneden verspil ik niet, aangezien ik besluit dat ik het daar later verder kan verkennen. Het belangrijkste nu is om een kamer te gaan zoeken. Een plaats waar ik alleen kan zijn en mezelf kan zijn. Mijn hand streelt zacht over de leuning, terwijl ik de trap oploop. Zodra ik boven ben kies ik de eerste deur aan mijn rechter kant. Zodra ik naar binnen stap zie ik dat het inderdaad een slaapkamer is, waarna ik meteen besluit dat dat de mijne zal worden. Er staat een gigantisch tweepersoonsbed dat me meteen verleid om erop te springen, maar voorlopig zet ik enkel mijn tas vlak bij de kast.
Ik besluit een beetje in de deuropening te blijven staan, nieuwsgierig naar de reacties van de anderen en eigenlijk toch een beetje hunkerend naar menselijk contact. Ik mag dan wel graag een plaats voor mezelf hebben, toch zou het me bang maken helemaal alleen in dit huis te zijn.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Violet Luna Romano

Nieuwe mensen kwamen aan. Eigenlijk kende ik iedereen daar zo ongeveer wel, wat niet erg raar was. Mensen stelden zich voor en begroetten ons. Echt veel aandacht besteedde ik er niet aan. Natuurlijk negeerde ik ze niet compleet, maar echt teruggroeten deed ik niet. Ook Jason groette me met een "Hee", maar teruggroeten deed ik niet. Ik zei niets, iets wat ik sinds Rose dood al deed. Ik vond dat als zei iets in moest leveren, in dit geval haar leven, ik dan ook iets moest inleveren; mijn stem. Ik wist dat ik dit niet voor altijd vol ging houden en dat het misschien zwak van me was, maar alsnog vond ik dat ik iets moest doen. Als een soort protest tegen haar dood. Ik wist dat het haar niet terug zou brengen, maar het machteloze gevoel is soms zo knagend, dat je vanzelf iets gaat doen, hoe vreemd het ook is.
Een koude wind waait langs ons heen. Ik ril en bedenk me dat ik het liefst binnen zou zijn. Ik zie dat er al een aantal mensen naar binnen zijn gegaan, dus volg ik ze. Terwijl ik naar het huis loop, draai ik me om en kijk ik vragend naar Jason en ook een klein beetje naar de andere mensen die zich om hem heen bevinden. Ik vind het best lastig niets te zeggen, niet te vragen of ze komen, maar het moet. Ik heb besloten dit te doen voor Rose en dus zal ik het volhouden. Ik zal volhouden, totdat ik niet anders kan. Totdat het moeilijk wordt te leven zonder stem. Totdat ik niet meer weet hoe mijn eigen stem klinkt. Het zal niet zijn alsof ik niet meer zal kunnen communiceren. Welnee, op school heb ik heus leren schrijven. Wanneer ik iemand iets wil laten weten zal ik het gewoon schrijven. Ik besloot het alsof het de simpelste zaak van de wereld was.

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Zou de moordenaar een berichtje naar mij willen stoppen dat diegene de moordenaar is? Ik ga het anders doen, ik ga zelf niet mee doen met de RPG zodat ik "achter de schermen" dingen kan regelen.

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Demian Wright | Oom

---

Uiteindelijk begin ik een beetje verveel te geraken in mijn kamer. Ik pak de sleutel, die op het nachtkastje had gelegen en sluit de deur achter me, wanneer ik naar buiten loop.Op die manier kiest niet iemand per ongeluk dezelfde kamer uit. Terwijl ik de sleutel in mijn broekzak laat glijden, loop ik langzaam de trappen weer af. Zoals altijd hangt mijn camera om mijn hals. Ik heb al te vaak meegemaakt dat ik hem net niet bij had, toen het een perfect moment was voor een foto.
Nieuwsgierig begin ik de rest van het huis te onderzoeken en al met al kan ik enkel besluiten dat het gewoon helemaal van dak tot voordeur geweldig is. Uiteindelijk stop ik mijn wandeling door het huis in de keuken. Even twijfel ik, maar uiteindelijk besluit ik dat ik het maar beter comfortabel kan maken als ik hier toch zo lang zit opgescheept. Op de gok trek ik wat kastjes open tot ik een glas vindt, dat ik daarna vul met het eerste prikkelende drankje dat ik tegenkom in de koelkast, gewoon wat cola. Met het glas cola in mijn hand ga ik voor het raam staan, dat uitkijkt op het zwembad. Het ziet er zeker groot genoeg uit voor ons allemaal. Terwijl ik een slok van de cola neem, beginnen mijn hersenen te draaien. Steeds opnieuw blijf ik alles wat er gebeurd is overlopen. Niet dat ik er ook iets wijzer uit kom.
Mijn nichtje is dood, zomaar weg genomen door iemand die blijkbaar vond dat ze het recht niet had op deze wereld te staan. Rose was een van de meest openhartige mensen die ik ooit heb gekend. Waarom net zij? De wereld zou er meer zoals haar moeten hebben. Die arme Violet heeft het ook moeilijk nu. En dat is iets wat ik maar te zeer kan begrijpen. Ook ik ben op een keer mijn broer verloren en de pijn die zoiets laat oplaaien... Het valt in geen woorden te omvatten. Van haar moeder heb ik gehoord dat ze het met zwijgen probeert te verwerken. Eigenlijk hoop ik dat ze snel gaat praten. Zelf heb ik gemerkt dat het stilaan begint te beteren, zodra je anderen toelaat in jouw verdriet. Het blijft natuurlijk iets moeilijks... Maar ik hoop dat ze erdoor komt. Het zou verschrikkelijk zijn om nog een nichtje kwijt te geraken.

---

“To live will be an awfully big adventure.”