[300] RPG || The Murderer || Speeltopic - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

10 dec 2014 - 20:10

Magnus 4132

The Murderer

Op een nacht wordt een meisje, Rose, bruut vermoord. Het komt als een schok aan voor al haar nabestaanden en ook voor de mensen die in dezelfde stad wonen. Velen kennen het meisje en het feit dat ze was vermoord is als een dreun voor hun. Op het plaats delict wordt er een briefje gevonden, met tien namen erop. Eronder staat ik bloed geschreven; Zij zijn de volgenden.
De politie grijpt gelijk in en stuurt alle mensen die op het briefje staan naar het buitenland toe. Daar schuilen ze in een groot afgelegen huis. Sommigen protesteren, maar anderen gaan gewoon mee. Mensen kennen elkaar al en anderen niet, maar of ze elkaar nou kennen of niet, mogen of niet, ze moeten met elkaar zien op te schieten totdat de moordenaar wordt opgepakt. De politie is ondertussen alles aan het uitzoeken in het thuisland van het meisje. Ze denken dat de kinderen veilig zijn in het huis en de bewaking die ze daar naartoe brengt, gaat dan ook gelijk weer weg.
Ze denken dat ze veilig zijn tot er vreemde dingen beginnen te gebeuren. Verwondingen komen en dingen verdwijnen. Spanning loopt op in het huis en het lijkt erop dat de moordenaar onder hun is. Maar wie is het? En kunnen ze de moordenaar pakken voordat hij toeslaat?

Meisjes

†† Rose Felicia Romano || 1,4

† Lily Katherine Harding || Verityy || 1,10
† Violet Luna Romano || Forman || 1,7
† Phoebe Daye Chapman || Frary || 1,2
† Gereserveerd door Mashtonx
† Evangeline Isilde Curtis || Cogitatio || 1,3
† Christal Monique Alice Smith || StoryWriterx ||1,10
† Lavender `Lavy` Chanelle Moore || Gently || 1,7

Jongens

† Luca Eathan Reynold || KiIi || 1,7
† Gavin Felix Stump || Kayfabe || 1,4
† Francis Haselton || OneColdDay || 1,2
† Demian Wright || FairyGothMother || 1,2
† Jason Daniel Harding || Rosea || 1,6
† Gereserveerd door Luke_Pinguin
† Tyler ‘Ty’ Nicholas Joseph || Anobrain || 1,5

Regels

† Minimaal 300 woorden schrijven.
† Graag melden als je een nieuwe usernaam hebt, of als je een tijdje niet kan reageren.
† Probeer minimaal één keer in de week te reageren.
† Geen ruzie, maar dit mag natuurlijk wel in de RPG.
† Geen perfecte personages.
† ABN
† Bestuur alleen je eigen personage.

† Invullen

Naam:
Leeftijd:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Wat voor contact met Rose:
Geschiedenis:
Extra:

Praattopic

Begin:

Allen komen we bij het huis aan en gaan ze hun kamer uitkiezen. Daarna is het avondeten.

[ bericht aangepast op 10 dec 2014 - 20:11 ]
It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

16 dec 2014 - 17:04

Hephaestus 5882

†Jason Daniel Harding†

† Vriendje van Rose † 18 jaar †
______________________________________________

Violet negeert me. Nou ja, ze negeerd me niet, ze geeft me wel een knikje, maar ze zegt niets. Maar dat had ik ook niet verwacht. Haar moeder heeft me al gewaarschuwd voordat we naar het huis vervoerd zouden worden.
'Jason,' zei ze, nadat ze haarzelf had losgemaakt van Violet. Ze zei niets, ze gaf me slechts een knuffel. Rose heeft ooit gezegd dat ik als een zoon voor haar ben. 'Mijn eerste vriendje die ze niet alleen goedkeurd maar ook nog eens graag mag,' waren haar letterlijke woorden.
'Jason, ik wil je iets vragen. Ik weet dat je het net zo moeilijk hebt als wij,' begon ze. De tranen sprongen alweer in haar ogen. Even haalde ze diep adem. 'Maar toch wil ik je om een gunst vragen. Je weet dat Violet de laatste tijd nogal... stil is geweest. Sinds...-' ze nam eventjes een pauze om de tranen tegen te houden. 'Sinds Rose's dood, heeft ze geen woord gezegt. En ik ben bang... let gewoon een beetje op haar.'
Ik knikte slechts en gaf haar nog een knuffel. 'En Jason...' zei ze daarna nog. 'Wees voorzichtig.'
Op dat moment gaan de deuren open en ik zie Demian als eerste het gebouw betreden. Evangeline en Lavender volgen al snel.
'Zullen we ook gaan?' vraag ik aan Violet. Ze zegt niets, alweer niet. Toch loop ik richting het gebouw en Violet volgt me. Mijn blik verschuift nog even naar de open plaats, met het gevoel dat ik iemand mis. Uiteindelijk draai ik me om en vervolg mijn weg.
Het huis is groot en heel mooi. Violet en ik lopen één van de trappen op en komen in een gang terecht. Eén van de deuren staan open, en de tas die volgens mij aan Demian toebehoort ligt erop.
'Zullen we deze kamers nemen?' vraag ik Violet, wijzend naar de twee aangrenzende deuren tegenover Demian's kamer.

“A queen will always turn pain into power.”

16 dec 2014 - 19:26

Keynes 5267

– Cogitatio > Keynes. Ik zal mijn stukje zo nog posten! –

16 dec 2014 - 19:39

Keynes 5267

Evangeline Isilde Curtis

“Eve,” zegt Lavender opgelucht. Ik glimlach bij het horen van mijn bijnaam. Ik ben blij dat ik Lavender ken – en ook dat we naar Rose en mijn ruzie niet uit elkaar zijn gegroeit. Desondanks vind ik het wel jammer dat het zo heeft moeten lopen; Rose is – nee, was – een geweldig meisje. Maar helaas werkte het niet meer echt tussen ons, plus het feit dat ik erg veranderd was na de heropvoedingsschool, gelukkig heeft Lavender, voor zover ik het weet, er geen moeite mee gehad.
Ik grijns lichtelijk als ik zie dat Lavy zich ook irriteert aan het meisje dat aan het zingen is. Als ik zie dat ze haar tas heeft gepakt pak ik de mijne ook op. Het is een bordeaux rode sporttas die ik ooit van mijn vader heb gekregen. Ik ben er erg zuinig op en ook een beetje trots, omdat de tas na al die jaren nog steeds in een goede staat is. Ik loop richting de deuren en mijn mond valt open als ik het binnenshuis zie! Wat groot en wat mooi. Na een tijdje blijft mijn blik hangen op Demian maar ik besluit hem niet te storen. Zo zulken meerderen zich wel gedragen de komende weken. We moeten allemaal om Rose rouwen en iedereen doet dat op zijn of haar eigen manier.
Ik loop met mijn tas omklemd in mijn hand de trap op en zie daar Jason en Violet De eerste deur aan de rechter kant is bezet en het lijkt erop dat Jason en Violet de slaapkamers er tegenover nemen. Uiteindelijk stap ik maar de tweede kamer van rechts in en opnieuw valt mijn mond open. Alles is zo mooi. Het moet vast een fortuin hebben gekost om ons hier te laten slapen. Of misschien is dit wel een vast geheim onderkomen van mensen die door de politie moeten worden beschermt. Naja, wat het ook is, het is prachtig en ik weet zeker dat ik de komende weken wel door kom.
Na een vijftal minuten loop ik naar beneden waar ik Demian aantref. Ik schenk voor mijzelf wat drinken in – cola – en loop dan naar Demian toe. “Wauw, een zwembad,” weet ik uit te brengen. Ik had het zwembad nog niet opgemerkt. “Ik krijg spontaan zin om te zwemmen,” lach ik zachtjes. Ergens weet ik niet zeker of ik hem wel had moeten aanspreken, misschien is hij nu geïrriteerd omdat hij niet even alleen kan zijn, of misschien vindt hij het wel fijn om even zijn gedachten ergens anders op te vestigen.

[ bericht aangepast op 16 dec 2014 - 20:05 ]

16 dec 2014 - 21:01

Gibigianna 15113

Demian Wright | Oom

"Hmm?" ik kijk verwonderd op als ik plots uit mijn gedachten gehaald word. Zodra ik zie dat het Evangeline is die me heeft aangesproken, glimlach ik breed. Even moet ik denken wat ze ook alweer gezegd had, aangezien ik met mijn gedachten even weg was, maar dan komt het gelukkig toch weer boven.
"Oh, ja, ik eigenlijk ook." lach ik dan. "Maar ik denk dat ik daar morgen pas mee begin. Vandaag is vooral wennen. Het lijkt erop dat we nog tijd genoeg hebben om te zwemmen." zeg ik dan. Mijn gezicht wordt iets minder vrolijk na dat laatste. Natuurlijk vermindert dat mijn humeur. Elk van ons hier is bedreigd met moord. Ergens twijfel ik of eht wel zo slim is om ons allen samen in één huis te zetten. De moordenaar hoeft er nu enkel nog een bom op te gooien en hij is van ons af. Maar anderzijds is het natuurlijk makkelijker iedereen op één plaats te beschermen dan elk ergens anders. Dat vergt veel meer mannen en veel meer geld. Alhoewel, als ik zo naar het huis kijk, lijkt het niet dat ze geld tekort hebben.
"Het is echt een te gek huis." zeg ik dan, terwijl ik weer naar Evangeline glimlach. "Als het niet onder deze omstandigheden was, zou ik maar al te graag hier langer verblijven." Ik drink een slokje van mijn cola, terwijl ik weer naar buiten begin te kijken. De warme stralen van de zon, die door het raam op mijn lichaam vallen warmen me ook vanbinnen op, waardoor ik me toch iets beter begin te voelen binnen de situatie. Binnen de omstandigheden hadden we het zeker erger kunnen treffen. Bovendien wacht er nog een te gek bed op me om vannacht in uit te rusten en man, wat heb ik dat nodig!

“To live will be an awfully big adventure.”

16 dec 2014 - 21:41

Fagerman 4603

Violet Luna Ramano

De deuren van het gebouw gingen open en een aantal mensen traden het grote gebouw binnen. Ook Jason wilde naar binnen gaan. 'Zullen we ook gaan?' Vroeg hij. Hij wachtte echter niet op mijn antwoord en liep naar binnen. Niet dat er echt een antwoord uit mijn mond zou komen, dus ik vond het niet erg en volgde hem maar gewoon. We liepen een trap op en kwamen in een gang waar mijn oom Demian al een kamer in beslag genomen had. Jason wees intussen naar de twee kamers waar wij naast stonden. 'Zullen we deze kamers nemen?' Vroeg hij. Ik knikte en hoorde toen voetstappen. Ik keek om en zag dat Evangeline intussen ook boven was aangekomen. Ik draaide me weer om en deed de klink van één van de kamers open en liep naar binnen. Wachten tot Jason iets deed, deed ik niet echt. Ik had veel respect voor hem en vond het fijn dat hij zo om me heen hing. Het gaf me een veilig gevoel, maar ook wel een beetje ongemakkelijk. Hij was Rose's vriendje en niet de mijne. Toch zei ik hem niet dat ik het niet fijn vond. Ten eerste omdat ik dus niets zei, maar ten tweede omdat ik het juist wel fijn vond. Jason was één van de mensen hier, waarbij ik me echt fijn voelde en die ik vertrouwde. Dat ik sommige hier niet honderd procent vertrouwde, zou ik nooit toegeven, maar nadat Rose vermoord was, begon ik steeds meer mensen te wantrouwen.
Het eerste wat me opviel toen ik de kamer binnenliep was de grootte. Dat het zo groot was had ik niet verwacht. Ook de luxe van de kamer was ik niet verwacht had. Het interieur was mooi op elkaar afgesteld en alle kleuren pasten bij elkaar. Waarschijnlijk werd dit huis normaal door rijke mensen gehuurd, want van zulke kamers op één van onze eenvoudige vakanties zou ik nooit durven dromen.
Ik zette mijn koffer neer naast de inloopkast en besloot nu nog niet uit te pakken. Voor mijn gevoel was dit een soort droom. Dat Rose niet meer leefde was natuurlijk een nachtmerrie, maar voor de rest was alles een soort waas. Ik kon niet meer normaal aan haar denken, zelfs haar naam was moeilijk om aan te denken. Ik plofte neer op het bed en sloot mijn ogen voor een paar seconden.

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

20 dec 2014 - 20:52

Hephaestus 5882

†Jason Daniel Harding†

† Vriendje van Rose † 18 jaar †

Violet knikt en opent de deur van haar kamer. Ik volg haar voorbeeld en open de deur ernaast.
De kamer is prachtig, en o zo groot. Een hemelbed, een balkon. Ingericht door een designer, overduidelijk. Ik had niet verwacht dat ze ons naar zo een lux huis zouden sturen. Ik bedoel, het punt was om ons naar een veilige plaats te brengen. Maar dit, dit is een luxe die ik niet had voorzien. Geen van de mensen in dit huis zouden normaal gesproken ooit in zo een plaats verblijven. Mijn tas gooi ik op mijn bed. Ik pak hem later wel uit. Plotseling voelt de kamer verstikkend, en ik heb dringend frisse lucht nodig. Snel loop ik door de kamer en open de deuren naar het balkon. Eenmaal buiten leun ik over de rand, en kijk ik uit over de eindeloze bossen die zich uitstrekken over het gebied. Een nieuwe flashback dringt zich naar voren.
'Aaah, nee!' riep Rose, die gillend voor me uit renden. Met de slappe lach achtervolgde ik haar door het bos.
'Jase!' riep ze uit, ook lachend. Langzaam kwam ik dichterbij. Rose had het ook door, en besloot een nieuwe taktiek te gebruiken. Onverwacht rende ze van het pad af, sprong over een bosje heen en verdween in het bos. Grinnikend volgde ik haar, maar Rose was nergens te bekennen.
Een giegel. Boven mijn hoofd. En daar zat ze, een paar meter hoger in een boom. Rose was toen ze klein was een tomboy, wist ik. Ze begon hoger de boom in te klimmen.
Zonder aarzelen begon ik ook aan de klim. Omdat ik sterker was dan zij duurde het niet lang voordat ik haar had in gehaald.
'Ik heb je!' riep ik, en ze gilde het uit. Ik greep haar bij haar middel en trok haar op schoot, zittend op een tak.
'Dus, wat ga je met me doen?' vroeg ze, met een twinkeling in haar ogen.
'Mmm...' zei ik, alsof ik nadacht welke straf het ergste was. 'Ik denk dat je het heel vervelend gaat vinden.' Waarna ik haar kuste.
Ik schud mijn hoofd, alsof ik de flashback er op die manier uit kon schudden.
Rose is dood. Ze komt niet meer terug.

“A queen will always turn pain into power.”

21 dec 2014 - 11:55

Kefe 5051

Gavin Felix Stump.

Met een opgeluchte zucht gaf ik mezelf aan dat ik klaar was met mijn spullen uitpakken. Even keek ik de veel te luxe kamer rond, en het was helemaal niet wat ik ervan verwacht had. Sowieso had ik een krot verwacht, maar dit was een aangename verrassing voor me. Het vervelende wat ik had gehad sinds ik hier was waren flashbacks, naar een dode Rose op de tafel. Je kon niet zeggen dat ik close met haar was, maar ik kende haar als een meisje dat haar mond maar niet kon houden over de wereldreis die op haar lijstje stond te maken, of haar vrienden. Het meisje dat amper naar mijn dokterspraktijk kwam, maar toch maandelijks bij mijn therapie te vinden was.
Ik zuchtte even. Het was vreemd. Ik had baby’s op mijn tafel gehad, tot mensen die hun leven lang geleefd hadden, maar Rose was een van de weinigen die me echt bij was gebleven, misschien was het wel gekomen omdat ik haar buiten dat beeld om ook kende, ik wist haast alles van haar. Ze had niet geleefd, en het was vreemd hoe snel iemands leven kon eindigen. Misschien zorgde dit huis er wel gewoon voor dat ik het niet kon vergeten. Dat haar lijk mij bleef achtervolgen. Waarschijnlijk had ik zelf een psycholoog nodig na dit gebeuren.
Met trage passen, om het uit te stellen, liep ik “mijn” kamer uit. Ik had geen idee tussen wie ik in sliep, of wie er tegenover me sliep. Het interesseerde me weinig. Dat kwam allemaal vanzelf wel.
Rustig liep ik bepaalde gedeelten van het huis door. Er was niet veel te doen, totdat ik ergens stemmen vandaan hoorden komen. Ik twijfelde over ik wel behoefte had aan een gesprek of mensen om me heen. Ik verplaatste me maar richting een woonruimte en liep me op de bank vallen. Ik staarde voor me uit.
Ik wild mijn mening bijdraaien. Ik was alles behalve blij hier te zijn, alles behalve gelukkig dat dit een vakantie was. Eén ik had mijn baan voor nu op moeten geven, wat uiteraard erg vervelend voor me was. Ik kon er niet voor mijn patiënten zijn – en gelukkig had ik wel goede vervangers, voor nú.

I'm your little ray of pitch black.

21 dec 2014 - 16:33

Keynes 5267

Evangeline Isilde Curtis

“Oh, ja, ik eigenlijk ook. Maar ik denk dat ik daar morgen pas mee begin. Vandaag is vooral wennen. Het lijkt erop dat we nog tijd genoeg hebben om te zwemmen.” Zegt hij. Mijn glimlach vervaagt iets maar al snel herstel ik me. We hebben inderdaad genoeg tijd. Ik zie aan hem dat hij even in gedachten verzonken raakt, iets wat ook effect op mij heeft. We zijn allemaal bedreigt met moord en voordat ik wegging had de politie nog geen aanknopings punten. Er moet toch wel bewijs zijn? De moordenaar moet iets hebben achtergelaten, toch? Geen een moord is perfect. Vezels, haren, vingerafdrukken of speeksel, wat dan ook. Hij of zij moet iets hebben achtergelaten – dat kan niet anders.
“Het is echt een te gek huis,” zegt hij glimlachend. “Als het niet onder deze omstandigheden was, zou ik maar al te graag hier langer verblijven."
Daar heeft hij een punt. “Ik denk dat je voor iedereen spreekt in dit huis,” reageer ik. Het zonlicht dat door de ramen schijnt valt op mijn lichaam en genietend sluit ik mijn ogen. Als ik wat gewend ben aan de warmte van de zonnestralen verlaat ik mijn plek en ga ik opzoek naar eten. Al snel vind ik wat fruit. “Jij ook?” Vraag ik terwijl ik een appel omhoog houd. Ik spoel alvast eentje af onder de kraan en neem er dan een hap van. “Dus, vertel is wat over jezelf. Baan, vrouw, kinderen, hobby’s? Het lijkt me een goed idee om elkaar te leren kennen, per slot van rekening zitten we hier nog wel eventjes.” Daarbij wilde ik graag mijn gedachtes even laten afdwalen – naar iets anders dan Rose.

21 dec 2014 - 20:39

Magnus 4132

Luca Eathan Reynold || Baas in het huis

Ik stapte mijn grote huis in. Ik wist dat hier nu andere mensen in gingen leven en of ze het wouden of niet, de politie had mij aangesteld om een oogje in het zeil te houden. Met grote stappen liep ik de trap op een kamer in. Van hieruit kon ik door een microfoon praten en kon iedereen het horen. Net voordat ze hier kwamen was dat ingesteld overal, in alle gangen en kamers. Met een zucht ging ik in de stoel zitten en drukte het knopje van de microfoon in.
"Dames en heren. Jullie zitten vanaf nu onder mijn toezicht, jullie kunnen mij zien als een opzichter, je ouders of je baas. Nu zijn er eerst een paar regels; Regel nummer één: Minderjarigen slapen niet bij anderen op de kamer en al helemaal niet meer meerderjarigen. Regel twee; Geweld is hier niet toegestaan. Regel drie; Probeer geen dingen te slopen. Regel vier; Als je interactie wil hebben met iemand, dat graag dan op een kamer. Als één van deze regels wordt verbroken volgt er een straf. En voor de rest, veel plezier! En ik wil dat jullie over een half uur in de eetzaal verzamelen om te dineren."
Ik drukte het knopje weer in en de microfoon stond uit.

[ bericht aangepast op 21 dec 2014 - 20:40 ]
It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

21 dec 2014 - 20:39

Magnus 4132

Iedereen graag de posts met de rode kopjes lezen!

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

22 dec 2014 - 16:37

Gibigianna 15113

Demian Wright | Oom

Evangeline loopt wat door de keuken tot ze bij wat fruit komt. Zelf draai ik me met mijn rug naar het grote raam, zodat ik haar ondertussen kan aankijken. De zonnestralen vallen behaagelijk op mijn rug en een glimlach speelt om mijn lippen. Glimlachen doe ik niet omdat ik tevreden ben met waar ik ben en waarom, maar de laatste tijd ben ik gewoon tevreden met het moment zelf. Ik probeer niet te denken aan het verleden dat eraan vooraf gegaan is of de toekomst die kan volgen. Zodra Evangeline wat fruit vindt, lijkt ze haar zoektocht door de keuken te staken.
“Jij ook?” vraagt ze, terwijl ze een appel omhoog houdt. Met een glimlach en een vriendelijk gebaar wijs ik haar aanbod af. Echt veel honger heb ik niet. Zorgvuldig spoelt ze de appel af, waarna ze er een hap van neemt. “Dus, vertel is wat over jezelf. Baan, vrouw, kinderen, hobby’s? Het lijkt me een goed idee om elkaar te leren kennen, per slot van rekening zitten we hier nog wel eventjes.” gaat ze vervolgens weer verder. Ik glimlach en knik. Het is zeker een goed idee. Ze heeft er gelijk in dat we maar beter een goed contact kunnen houden, zolang we hier vast zitten. Voor ik kan antwoorden echter schalt er een stem door het huis.
"Dames en heren. Jullie zitten vanaf nu onder mijn toezicht, jullie kunnen mij zien als een opzichter, je ouders of je baas. Nu zijn er eerst een paar regels; Regel nummer één: Minderjarigen slapen niet bij anderen op de kamer en al helemaal niet meer meerderjarigen. Regel twee; Geweld is hier niet toegestaan. Regel drie; Probeer geen dingen te slopen. Regel vier; Als je interactie wil hebben met iemand, dat graag dan op een kamer. Als één van deze regels wordt verbroken volgt er een straf. En voor de rest, veel plezier! En ik wil dat jullie over een half uur in de eetzaal verzamelen om te dineren."
Ik frons gefrustreerd mijn voorhoofd. Persoonlijk hou ik er niet van als er iemand mij gaat verplichten om hem of haar als een soort baas te zien. Respect moet verdiend worden, zo denk ik erover. Natuurlijk heb ik die persoon nog nooit gezien, dus misschien valt het wel mee, maar ik hou alvast een kritisch oog. Uiteindelijk besluit ik die stem gewoon te negeren en in te gaan op de vragen van Evangeline.
"Die zijn makkelijk te beantwoorden." glimlach ik dus. "Ik heb geen vrouw of kinderen, ook geen andere vaste relatie. Verder heb ik van mijn hobby mijn beroep kunnen maken. Ik ben fotograaf in hart en nieren." Kort wijs ik naar het fototoestel rond mijn nek. "En jij? Wat moet ik over jou weten?"

“To live will be an awfully big adventure.”

22 dec 2014 - 18:38

Keynes 5267

Evangeline Isilde Curtis

Ik schrik op als er ineens een stem door het huis heen schalt. "Dames en heren. Jullie zitten vanaf nu onder mijn toezicht, jullie kunnen mij zien als een opzichter, je ouders of je baas. Nu zijn er eerst een paar regels; Regel nummer één: Minderjarigen slapen niet bij anderen op de kamer en al helemaal niet meer meerderjarigen. Regel twee; Geweld is hier niet toegestaan. Regel drie; Probeer geen dingen te slopen. Regel vier; Als je interactie wil hebben met iemand, dat graag dan op een kamer. Als één van deze regels wordt verbroken volgt er een straf. En voor de rest, veel plezier! En ik wil dat jullie over een half uur in de eetzaal verzamelen om te dineren."
Ik zie Demian’s gezicht betrekken en ik weet dat er nu een frons op mijn gezicht te zien in. Ik ben toch wel oud genoeg om geen regels meer te hebben? Ik rol mijn ogen en wacht tot er verder nog wordt gesproken — maar als dat niet meer gebeurt vestig ik mijn blik op Demian.
“Die zijn makkelijk te beantwoorden. Ik heb geen vrouw of kinderen, ook geen andere vaste relatie. Verder heb ik van mijn hobby mijn beroep kunnen maken. Ik ben fotograaf in hart en nieren. En jij? Wat moet ik over jou weten?”
Ik werp een blik op zijn fototoestel en glimlach even — mijn moeder maakte vroeger ook altijd plaatjes. Ik neem nog een hap van mijn appel voordat ik zijn vraag beantwoord. Vroeger — of in ieder geval buiten dit huis zou ik iets vaags hebben gezegd of ‘niets’ hebben geantwoord. Toch lijkt het me beter dat ik me nu wel wat meer open stel. “Ik ben eenentwintig,” is het enige wat eruit komt. Ik lach kort en denk dan nog even na. “Om heel eerlijk te zijn ben ik niet zo interessant. Het enige wat ik echt leuk vind is lezen. Ik doe de opleiding medische microbiologie – maar om eerlijk te zijn vind ik het maar niks.” Ik tuit mijn lippen even, eigenlijk heb ik een best saai leventje.

22 dec 2014 - 18:52

Gibigianna 15113

Demian Wright | Oom

“Ik ben eenentwintig, Om heel eerlijk te zijn ben ik niet zo interessant. Het enige wat ik echt leuk vind is lezen. Ik doe de opleiding medische microbiologie – maar om eerlijk te zijn vind ik het maar niks.”
Onmiddellijk kijk ik haar fronsend aan na haar laatste woorden. Ik kan het gewoon niet aanzien dat iemand in dezelfde val zou stappen als ik dat bijna had gedaan. Toch probeer ik de frons te verbergen door te doen alsof ik het erg vind dat ze zegt dat ze niet interessant is.
"Jij ziet me er niet bepaald het meisje uit dat gelabeld wordt onder 'niet interessant'. Volgens mij is er altijd wel wat te doen met jou in de buurt. Al is het gewoon een goed gesprek." Ik knipoog naar haar om haar gerust te stellen en stap wat van het raam vandaan en dichter naar haar toe. Geïnteresseerd leun ik niet zo ver van haar tegen de keukenkast aan en verlies haar ondertussen niet uit het oog.
"Is er geen andere richting die je interesseert dan? Een bepaalde passie, een droom, iets wat je stiekem eigenlijk echt wil worden later?" Misschien vraag ik te ver en is het iets wat ik niet zomaar eruit moet proberen sleuren, maar het is gewoon iets belangrijks voor me. Ik weet dat ik bijna dezelfde fout gemaakt had door verder te doen met iets waar ik me toch niet goed bij voel. Om een of andere reden geef ik nu al een beetje om haar, waardoor ik mezelf verplicht voel haar wat in de juiste richting te proberen helpen. Misschien kan ik haar wel helpen, zoals iemand anders er ooit voor mij was geweest om me daarop te wijzen. Ik kan een verschil maken>

“To live will be an awfully big adventure.”

Index RPG Actieve Topics Zoek