Oké, ik weet even niet meer wat ik moet doen, dus ik hoop dat jullie me kunnen helpen. Dit is vooral een zeik-topic, though, en ik heb het helemaal zelf gedaan, dat weet ik al lang dus dat hoef ik verder niet te horen (a.u.b.).
Anyway, dit dus:
Ik praatte al sinds vlak voor de zomervakantie met een hele leuke jongen.
The Problem? He was taken.
We praatte echter steeds meer en hij werd een goede vriend (ik was net van school veranderd en werd niet bepaald goed geaccepteerd in mijn nieuwe klas, dus dat maakte hem ook mijn enige vriend). Ik begon hem steeds leuker te vinden, maar wilde onze vriendschap niet verpesten. Nu is het zo dat ik het niet niet kon zeggen. Ik ben het soort persoon dat zich dan nergens meer op kan concentreren en langzaam maar zeker helemaal gek wordt.
Dus besloot ik hem uit te leggen wat ik voelde en te zeggen dat ik gewoon wilde dat hij blij is (wat ook zo was/is), en dat ik er verder niet van plan was iets me te doen (wat ook zo was). Hij reageerde heel begrijpend en gelukkig veranderde mijn gevoelens onze vriendschap niet. We praatte nog steeds bijna dagelijks en we kwamen nog steeds met onze problemen naar elkaar toe.
Ik begon me letterlijk over hem heen te zetten en gewoon blij te zijn dat we vrienden waren.
En dat lukte.
Maar ondertussen ging het tussen hem en zijn vriendin niet zo goed. Ik zal er niet te veel op in gaan, want dat is tussen hen, maar uiteindelijk gingen ze dus uit elkaar.
Nog op dezelfde avond wappte hij me dat hij 'van me hield' en dat hij 'bij me wilde zijn'. Het kwam eerlijk gezegd nogal over alsof hij dronken was, ook al weet ik vrij zeker van niet (hij is pas vijftien).
Maar goed, ik reageerde dus niet zoals hij vond dat dat moest (want oooh, een jongen vindt een meisje leuk dus is het andersom verplicht), en ik moest de hele avond hem overhalen dat ik hem ook wel leuk vond. Nou ja, dat moest natuurlijk niet, maar dat is waar ik de fout in ben gegaan. Ik wist vrij zeker dat als ik niet terug zei dat ik 'van hem hield' (serieus, houden van komt pas na jaren van een goede relatie, of toch op zijn minst maanden, hij heeft echt een nogal verknipt, geromantiseerd, film beeld van relaties) ik hem ook als vriend zou kwijtraken, en hoewel ik niet echt verliefd meer op hem was, was ik er ook niet klaar voor om mijn enige vriend kwijt te raken.
Maar, gelukkig voor mij, wilde hij geen lange-afstands-relatie meer, aangezien dat met zijn ex op tranen was geëindigd, en dus was dat 'gevaar' ook weer 'ontweken'.
Tot hij zich plotseling bedacht.
Ik heb mezelf nu echt ontzettend in de nesten gewerkt. Hij heeft me op een avond via Skype gevraagd of ik zijn vriendin wilde zijn, en ik, bang dat ik mijn enige vriend zou kwijtraken, zei met mijn stomme kop Ja.
We hebben nu al iets langer dan twee weken iets, maar ik ben meer geïrriteerd dan dat ik onze gesprekken echt leuk vindt. Waar we eerst leuke gesprekken hadden die echt ergens over gingen, stuurt hij nu telkens alleen maar hartjes, en is hij op zijn tenen getrapt als ik niet binnen tien seconden reageer.
Ik denk dat ik hem wel weer leuk zou kunnen gaan vinden, ik ben immers verliefd geworden op de jongen met wie ik leuke gesprekken had. Maar ik ben niet het romantische hartje hartje, 'oh wat hou ik van je' type dat zich snel hecht, en dat is hij dus wel en daar irriteer ik me mateloos aan (Ik ben, persoonlijk, van het soort dat liever NIET 24 uur per dag praat en liever WEL over dingen die er echt toe doen, en dan ook alleen wanneer het mij uit komt. Een relatie moet leuk zijn, niet gedwongen).
Ik wil eigenlijk dat we gewoon weer vrienden kunnen zijn, maar ik zie ook wel in dat als ik nu opeens zou zeggen dat ik hem toch niet zo leuk (meer) vindt, dat onze vriendschap definitief zou breken. Ik weet echt niet wat ik nu moet doen.
Even een beetje een Side note: Ik ben ook vrij kwaad op hem, omdat hij me het gevoel gaf dat ik hem leuk MOEST vinden en dat we anders geen vrienden meer waren... Dat is echt gewoon een kut gevoel en ik ben niet erg goed met druk (wat hij ook weet).
Ook ga ik nu morgen naar hem toe, en het lijkt me toch niet vrij gezond dat ik er meer tegenop zie dan dat ik er echt zin in heb.
The Problem? He was taken.
We praatte echter steeds meer en hij werd een goede vriend (ik was net van school veranderd en werd niet bepaald goed geaccepteerd in mijn nieuwe klas, dus dat maakte hem ook mijn enige vriend). Ik begon hem steeds leuker te vinden, maar wilde onze vriendschap niet verpesten. Nu is het zo dat ik het niet niet kon zeggen. Ik ben het soort persoon dat zich dan nergens meer op kan concentreren en langzaam maar zeker helemaal gek wordt.
Dus besloot ik hem uit te leggen wat ik voelde en te zeggen dat ik gewoon wilde dat hij blij is (wat ook zo was/is), en dat ik er verder niet van plan was iets me te doen (wat ook zo was). Hij reageerde heel begrijpend en gelukkig veranderde mijn gevoelens onze vriendschap niet. We praatte nog steeds bijna dagelijks en we kwamen nog steeds met onze problemen naar elkaar toe.
Ik begon me letterlijk over hem heen te zetten en gewoon blij te zijn dat we vrienden waren.
En dat lukte.
Maar ondertussen ging het tussen hem en zijn vriendin niet zo goed. Ik zal er niet te veel op in gaan, want dat is tussen hen, maar uiteindelijk gingen ze dus uit elkaar.
Nog op dezelfde avond wappte hij me dat hij 'van me hield' en dat hij 'bij me wilde zijn'. Het kwam eerlijk gezegd nogal over alsof hij dronken was, ook al weet ik vrij zeker van niet (hij is pas vijftien).
Maar goed, ik reageerde dus niet zoals hij vond dat dat moest (want oooh, een jongen vindt een meisje leuk dus is het andersom verplicht), en ik moest de hele avond hem overhalen dat ik hem ook wel leuk vond. Nou ja, dat moest natuurlijk niet, maar dat is waar ik de fout in ben gegaan. Ik wist vrij zeker dat als ik niet terug zei dat ik 'van hem hield' (serieus, houden van komt pas na jaren van een goede relatie, of toch op zijn minst maanden, hij heeft echt een nogal verknipt, geromantiseerd, film beeld van relaties) ik hem ook als vriend zou kwijtraken, en hoewel ik niet echt verliefd meer op hem was, was ik er ook niet klaar voor om mijn enige vriend kwijt te raken.
Maar, gelukkig voor mij, wilde hij geen lange-afstands-relatie meer, aangezien dat met zijn ex op tranen was geëindigd, en dus was dat 'gevaar' ook weer 'ontweken'.
Tot hij zich plotseling bedacht.
Ik heb mezelf nu echt ontzettend in de nesten gewerkt. Hij heeft me op een avond via Skype gevraagd of ik zijn vriendin wilde zijn, en ik, bang dat ik mijn enige vriend zou kwijtraken, zei met mijn stomme kop Ja.
We hebben nu al iets langer dan twee weken iets, maar ik ben meer geïrriteerd dan dat ik onze gesprekken echt leuk vindt. Waar we eerst leuke gesprekken hadden die echt ergens over gingen, stuurt hij nu telkens alleen maar hartjes, en is hij op zijn tenen getrapt als ik niet binnen tien seconden reageer.
Ik denk dat ik hem wel weer leuk zou kunnen gaan vinden, ik ben immers verliefd geworden op de jongen met wie ik leuke gesprekken had. Maar ik ben niet het romantische hartje hartje, 'oh wat hou ik van je' type dat zich snel hecht, en dat is hij dus wel en daar irriteer ik me mateloos aan (Ik ben, persoonlijk, van het soort dat liever NIET 24 uur per dag praat en liever WEL over dingen die er echt toe doen, en dan ook alleen wanneer het mij uit komt. Een relatie moet leuk zijn, niet gedwongen).
Ik wil eigenlijk dat we gewoon weer vrienden kunnen zijn, maar ik zie ook wel in dat als ik nu opeens zou zeggen dat ik hem toch niet zo leuk (meer) vindt, dat onze vriendschap definitief zou breken. Ik weet echt niet wat ik nu moet doen.
Even een beetje een Side note: Ik ben ook vrij kwaad op hem, omdat hij me het gevoel gaf dat ik hem leuk MOEST vinden en dat we anders geen vrienden meer waren... Dat is echt gewoon een kut gevoel en ik ben niet erg goed met druk (wat hij ook weet).
Ook ga ik nu morgen naar hem toe, en het lijkt me toch niet vrij gezond dat ik er meer tegenop zie dan dat ik er echt zin in heb.
Anyways, dit is voor iedereen die door dat zeikverhaal heen heeft gezeten:
Eigen schuld, dikke bult doesn't get me out of this situation, and I already know. Thanks.
Korte update II:
Ik heb hem zojuist gezegd hoe ik me voel, maar echt beter voel ik me nu niet.
Hij was alleen maar van 'oh ja ik snap het' en 'dit is mijn schuld ik wou ook veel te snel' en hij heeft dus echt totaal geen eigen mening over wat ik hem voorleg. Ik weet niet of ik nu moet denken dat hij hetzelfde voelt maar het niet durft te zeggen, of dat hij me wel leuk vindt, me niet kwijt wil en dus maar gewoon ja en amen zegt op alles dat ik hem vertel.
Boys.
Nu al een tijdje later. We hebben een lang gesprek gehad. Voor nu is het wel zo'n beetje opgelost denk ik.
Hij was alleen maar van 'oh ja ik snap het' en 'dit is mijn schuld ik wou ook veel te snel' en hij heeft dus echt totaal geen eigen mening over wat ik hem voorleg. Ik weet niet of ik nu moet denken dat hij hetzelfde voelt maar het niet durft te zeggen, of dat hij me wel leuk vindt, me niet kwijt wil en dus maar gewoon ja en amen zegt op alles dat ik hem vertel.
Boys.
Nu al een tijdje later. We hebben een lang gesprek gehad. Voor nu is het wel zo'n beetje opgelost denk ik.
[ bericht aangepast op 6 dec 2014 - 0:04 ]
I'm so scared of being alone, yet I constantly push people away and never let anyone in.