George Weasley
Fred knipperde herhaaldelijk met zijn ogen voordat hij zijn schouders ophaalde.
‘moet je aan haarzelf vragen.. ?’
‘Ralf zegt dat hij je zag kussen met een meisje genaamd Romy. Hij is erg van streek, weetje?’
Fred keek me verward aan en schudde haastig met zijn hoofd.
‘ik ken geen Romy, George. Misschien heeft hij het verkeerd gezien.’
Hij liep langs me heen maar met mijn arm hield ik hem tegen en trok hem weer voor me neer.
‘ik kan zien dat je liegt. Kom op Fred; vertel me maar de waarheid. Je vertelde me toch altijd alles?’
'Zeg, Jongen gezien, kleiner dan ik. Mompeld vrij vaak in zichzelf en noemt zich Pipkin?'
Ik keek op bij het horen van een derde stem en herkende de jongen als.. niet bij de naam, maar ik herkende de jongen wel.
'Wauw, jullie kijken alsof sneep heeft lopen zoenen met een van de proffesoren,'
‘dat is nog niets. Zullen we zeggen dat we een naakte Snape op een hippogrief zagen.. met Perkamentus achterop?’
Ik schudde verward met mijn hoofd en keek weg.
‘uh, nee. Ik heb hem niet gezien.’
‘ik zag hem bij Ginny staan daarnet, maar waar, weet ik niet echt meer.’ zei Fred plotseling. Ik schudde weer met mijn hoofd en greep weer naar zijn pols om hem weg te trekken.
‘maar waar weet je niet echt meer?’ siste ik zachtjes en Fred haalde zijn schouders op.
‘was het soms bij het coupe van Romy..’
‘Merlin George; ik ken haar niet! En dat joch had onze hulp nodig; zullen we gewoon dit vergeten en hem helpen..’
Absurd liet ik hem los en staarde onze coupe maar in. Fred kwam naast me staan en met een identieke blik staarden we naar Ralf en Campbell. Campbell zat naast Ralf op het bank, heel erg dichtbij ook. En zijn hand was bij zijn kin. Hij zei wat, iets wat ik niet kon horen waar ik deze glas die tussen ons in stond voor vervloekte. En helemaal toen Campbell hem los liet om zijn handen bij zijn wangen te zetten. Met een ruk opende ik de coupe deur en gaf Fred een grote duw zodat hij het coupe in vloog.
‘niet dat ik een jaloers persoon ben hoor,’ murmelde ik dan en probeerde de kriebels die net in mijn buik voelde te vergeten. Echt hoor, ik ben echt geen jaloers persoontje. En dit heeft met echt niets gedaan.
‘ik ga even een hulpeloze jongetje helpen met het helpen van zijn zoektocht. Ik kom zo’ murmelde ik dan en beende de coupe weer uit. Echt hoor, niet dat ik een jaloers persoon ben maar.. shit, ‘’Heeft Campbell je ooit zo romantisch bij je kin gepakt? Nee he!’’ dacht ik in mezelf en ik vervloekte mezelf voor het krijgen van zulke gedachtes. Heei, ze kussen niet of doen niet dergelijks. Hij troost hem alleen. Ik kwam weer aan bij de jongen waar ik nog net bij stond en met een snelle; ‘kom maar mee,’ greep ik hem ongevraagd bij zijn arm en sleurde hem, ik sleur veel mensen vandaag mee wat onbeleefd, dus ik sleurde hem mee tot de einde van het gangetje waar ik ergens Ginny zag staan met een iets kortere jongen.
‘en nu mag je me bedanken’ zei ik dan en liet hem los.
Ralf Auron
‘Komop, niet zo denken, Ralf. Zelfs als dit slecht uitpakt; hij weet niet wat hij kwijt raakt. Ik ken je niet super goed; maar zelfs ik weet dat je echt top bent. Je zou notabene tweede worden bij het Toernooi. Alsof je daar niet trots op kan zijn.’
Ik kneep mijn ogen even dicht voordat Campbell me meer naar zich toe trok waardoor ik wat geschrokken opkeek.
‘Ginny is enorm depressief geworden na jou, ze begint nu pas terug te keren en Fred is gewoon zo blind als een stekelvarken.’ Ik probeerde te lachen bij zijn commentaar maar het viel al weer weg toen hij mijn kin vastgreep en die wat omhoog trok waardoor ik recht in zijn ogen keek. ‘’Fred heeft je nog nooit zo romantisch bij je kin gepakt’’ misschien word het maar eens tijd om mezelf in een kooi op te gaan sluiten zodat ik voor een lange periode geen liefde meer hoef te komen of er aan betrokken hoef te raken.
‘Niet huilen Ralf; als hij werkelijk zo is; is hij geen enkele traan waard. Er is geen dag voorbij geweest dat je mensen niet wilt helpen. Je bent lief en je hebt een grote doorzettingsvermogen en iedereen mag zich van geluk spreken als ze jou aan zijn zij hebben.’ Ik perste een glimlach tussen mijn tranen tevoorschijn en probeerde weg te kijken aangezien dit me ietwat ongemakkelijk werd maar dat werd onmogelijk toen hij zijn handen bij mijn wangen zette en ik maar naar hem staarde.
‘d-dankje..’ murmelde ik maar aangezien ik niets anders te zeggen had. Tot er een lichaam het coupe in stormde en ik me geschrokken naar het lichaam toe draaide waar ik dus Fred zag staan.
‘niet dat ik een jaloers persoon ben hoor,’ hoorde ik George plotseling murmelen die bij het deuropening stond.
‘ik ga even een hulpeloze jongetje helpen met het helpen van zijn zoektocht. Ik kom zo’ en met dat verdween hij weer. Ik kwam weer normaal zitten en probeerde maar Fred zijn blik te ontwijken.
‘.. ik zweer het je Ralf; ik ken geen Romy,’ zei hij. Ik zei maar niets. Ik wilde niets zeggen en speelde maar met mijn vingers.
Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••