Harry Potter and the order of the phoenix • Speeltopic 1 - Speeltopics

Welkom heksen en tovenaars, bij deze prachtige school, Hogwarts school of witchcraft and wizardry! Vul deze aanmeldingsformulier in en word een deel van deze dodelijke en afschuwelijke jaar waar je waarschijnlijk van zult gaan genieten!


Invullijstje student, Je mag bestaande rollen nemen (Harry Potter, Severus Snape, Ron Weasley ect.)
( * = hoeft je niet in te vullen) :



Invullijstje professor, afdelingshoofd, schoolhoofd ( * = hoeft je niet in te vullen) :








Slytherin meisje - klassenoudste - TheseWords
Luna Lovegood - Gellert
Alyssa - Slytherin - _SuRvIvOr_


Rollen:


totaal RPG'ers : een ondersteboven negen

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••SPECIALE FUNTIES••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

klassenoudste :

Gryffindor : hermione Jean granger - 5 - 1.2 Klassenoudste - 1.2 Starlord
meisje :
jongen :

Hufflepuff :
Meisje :
jongen :

Ravenclaw :
Meisje :
Jongen :

Slytherin :
Meisje :
Jongen :

Zwerkbalteam :

Zwadderig
Chaser 1 : Elise Katherina Jones - 7 - 1.5 - Verityy
Chaser 2 :
Chaser 3 :
Keeper : Kealan Dereck Moore - 7 - 1.3 - Leora
Beater 1 :
Beater 2 :
Seeker :
aanvoerder : Kealan Dereck Moore - 7 - 1.3 - Leora

Hufflepuff
Chaser 1 :
Chaser 2 :
Chaser 3 :
Keeper : June Mercendes - Huflepuff - 1.2 - Vivir
Beater 1 :
Beater 2 :
Seeker :
aanvoerder :

Ravenclaw
Chaser 1 : Hide Thurston - 6 - 1.1 - Seto
Chaser 2 :
Chaser 3 :
Keeper :
Beater 1 :
Beater 2 :
Seeker :
aanvoerder : Hide Thurston - 6 - 1.1 - Seto

Griffoendor
Chaser 1 : Amelie Rosanne Hale - 7 - Gryffindor - 1.2 Verityy
Chaser 2 :
Chaser 3 :
Keeper :
Beater 1 : George Weasley - 7 - 1.3 - SphinxX
Beater 2 :
Seeker : Harry Potter - 5 - 1.5 - Gellert
aanvoerder :

afdelingshoofd (liever dezelfde afdelingshoofden als die van de boeken) :

Gryffindor :
Ravenclaw :
Hufflepuff :
Slytherin :

Headmaster : Dolores Jane Umbridge - Vivir

hoofdmonitor meisje: Amelie Rosanne Hale - 7 - Gryffindor - 1.2 Verityy
hoofdmonitor jongen: Kealan Dereck Moore - 7 - 1.3 - Leora

REGELS :

*je mag zoveel karakters als je wilt aanmaken, maar verwaarloos ze niet a.u.b, helemaal bij bestaande rollen.
*als je iets wilt zeggen of vragen, tussen haakjes
*hou het netjes a.u.b.
*volgt de verhalenlijn van J.K Rowling. oke, dus niet 100% alles van de boeken overnemen. gewoon de belangrijkste punten; dus over de orde en al.
*min. 100 woorden per post.
*geen ruzies a.u.b.
*als je niet meer mee doet, ga je netjes afmelden.
*Geen andere personages besturen tenzij je daar toestemming voor hebt van de persoon zelf
*en heb vooral veel plezier
*en geef me een reepje chocolade
*en er is altijd wel plaats voor een nieuwe karakter, ook al zijn we in het midden van de jaar. Maar weet dat het insprigen wel moeilijk kan gaan worden dan.

[ bericht aangepast op 7 dec 2014 - 14:16 ]

---

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

MT (:

---

-

---

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

[ Accio topics ]

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

(Mijn topics)

---

Happy Birthday my Potter!

Campbell Saunders

Schichtig keek ik nog achterom maar in plaats van de bekende gezichten te zien die me al de hele zomer achtervolgd hadden zag ik alleen maar vrolijke dreuzels en tovenaars die zeer ongepast gekleed gingen voor een tripje naar een dreuzel perron. Ik zelf stond daar. Precies voor de ingang van perron 9 3/4 met mijn capuchon op mijn hoofd waar ik mijn gezicht diep in verborg. Al sinds ik in de stationshal was gearriveerd kreeg ik al argwanende blikken toegeworpen van allerlei personeelsleden, waarschijnlijk bang dat ik de eerste beste winkel zou overvallen terwijl de waarheid zo anders was. In de werkelijkheid had ik allerlei dooddoeners achter mijn broek hangen zodra ik maar verdwijnselden. Alsof er dan een signaal af ging waardoor ze me op konden sporen. Vandaar dat ik hier gekomen was op het meest niet-magische manier mogelijk; en dat was met een trein. Ik had nog wel een flits van Lucian gezien voor ik met een vaart de trein in renden zodat hij me niet alleen achter met Lucian liet; en nu. Nu sta ik hier voor de ingang van perron 9 3/4 terwijl de twijfels me weer met razende tempo leek te overstromen dat abrupt verstoord leek te worden door tovenaars die blijkbaar te lang vonden duren en me aan de kant duwden om zelf met hutkoffers de muur door te lopen. ‘Dreuzels’ hoorde ik nog een mannenstem geïrriteerd zeggen voordat die ook verdween achter de muur.
Ietwat gespannen beet ik op mijn lip waar mijn blik weer over de mensenmassa gleed die mij passeerde zodat even niemand op mij kon letten. In een ruk gleed mijn hand naar het hengsel van mijn hutkoffer en trok ik hem de muur door waar meteen allerlei stoomwolkjes mij tegemoet kwamen wat gepaard ging met allerlei enthousiaste stemmen die vol leken te zijn met de mooiste verhalen. Over hun vakantie; waar ze geweest zijn- waar ze benieuwd naar zijn en vooral hun nieuwe kostbare cadeautjes. Het viel ze dan totaal niet op dat er een gedaante snel langs ze heen beende om zo snel mogelijk de trein in te lopen waar ik langs allerlei coupes beenden. Het was gelukkig nog erg leeg maar waarschijnlijk zou het wel propvol worden. Net zoals toen ik met George en Fred mee naar het Nest ging in de kerstvakantie. Ik kon het niet laten bij die gedachten de laatste coupe van de trein wat harder dicht te gooien dan de bedoeling was terwijl ik met nog steeds een bonzend hart plaats nam in het hoekje van de coupe; terwijl ik mijn gezicht dichter in mijn capuchon drukte en mijn benen op het bankje optrok en stevig tegen me aandrukte. Mijn vingers daarin tegen groeven zich diep in mijn benen terwijl ik het niet kon laten om iedere eigenaar van elk enthousiaste stem dood te wensen.

[ bericht aangepast op 4 dec 2014 - 23:28 ]

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

George Weasley

Ik opende mijn ogen. Ja, dat was alles wat ik deed. Mijn ogen openen en ik stond op het perron, vlak voor de Hogwarts expres. Dat de tijd zo snel ging had ik niet verwacht. De ene moment was ik nog thuis in mijn bed, ik kreeg weer mijn standaard nachtmerries hoewel ze wat verminderd zijn. Fred sleurde me in de ochtend uit mijn bed en voerde me bijna mijn ontbijt omdat ik me haast niet kon verroeren; te veel slaap. Wallen rustte onder mijn ogen die rood waren door mijn gebrek aan slaap. Maar ach. Toen ik omkeek en mijn hurkoffer zag staan die nu haast volgepropt was met allemaal fop artikelen, meer dan al mijn boeken en kleren samen, ontstond er een glimlach op mijn gezicht. Ik en Fred hebben het moeilijk dicht gekregen en waren genoodzaakt om het met een spreuk dicht te houden, alhoewel het op dit moment als een tijdbom aan het tikken en kraken was. Met een goedkeurende knikje draaide ik me weer om en de eerste persoon die ik zag staan was Leo Jordaan die naast Angelique stond. Ze zwaaiden wild met hun armen en met een kleine lach sjouwde ik mijn hutkoffer naar hun toe.
'Heei, George!' Riepen ze maar.
'Fijn vakantie gehad? Man; jij ziet er ongezond uit. Wat is dat?' En toen wees hij naar mijn koffer.
'Oh- dat-'
'Waar is Fred?' Vroeg Angelique dan. Ik glimlach zachtjes en wierp nog een blik naar mijn koffer toe voordat ik het richting de trein toe sleepte.
'Oh, zijn koffer barste buiten deze perron open en onze fopartikelen vielen er uit. Mam geeft hem nu een preek en ik ben ook toch zo aardig om er tussen door te glippen.' Natuurlijk was dit voor om onze overige fop artikelen te beschermen aangezien de helft nu verdwenen was. Zonder nog wat te zeggen liep ik het trein in en sleurde mezelf, en mijn koffer door de iets te dunne gangpad. Alle coupé's leken nu al haast vol te zitten. Ik zucht zachtjed toen ik geen bekende gezicht voorbij zach flitsen, dus besloot ik maar tot de einde te gaan lopen, de laatste coupé dus, zodat Fred me ook makkelijker kon gaan vinden. Dus toen ik daar eenmaal kwam, zag ik tot mijn ellende dat die ook bezet wat. Door een jongen die haast depressief op het bankje in een gedoken zat. Ik opende de coupé maar en kuchte even en begon spontaan te praten.
'Heei, jongen- waarom zo depressief op deze prachtige eerste schooldag? Ik weet zeker dat ik-' absurd stop ik en al mijn positieve gedachtes die ik de afgelopen dagen had gekregen leken zich te verdubbelen en alsof ik niet blij genoeg was werd ik nog blijer. Hoewel ik nig steeds niet weet wat er aan de hand is. Ik maat mijn hutkoffer voorover vallen en sprong voor het jongen neer om dan wat voorover te bukken zodat ik zijj gezicht beter kon zien.
'Campbell?!' Riep ik dan verbaasd. Mijn mond hing even open en als een vis sloot ik hem, en herhaald ik dezelfde liedje tot er eindelijk wat uit kwam; 'Campbell?!' Herhaalde ik, met dezelfde toon als daarvoor en meteen verscheen er een breed glimlach op mijn gezicht.
'Oh Merlin; hoe is dit mogelijk?'
Ik hield mezeld ik maar kon het niet meer aan en trok Campbell in een ongemakkelijke omhelzing.

---

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Campbell Saunders

Voor ik er erg in had hoorde ik zachtjes de coupedeur open gaan wat gepaard ging met hoop enthousiaste stemgeluiden van leerlingen. Oh merlin; ging ik werkelijk nu al vergezeld worden. Misschien had ik mijzelf beter op de wc op kunnen sluiten, deze hele rit.
‘Heei, jongen- waarom zo depressief op deze prachtige eerste schooldag? Ik weet zeker dat ik-‘ met alleen al die zin voelde ik mijn nekharen overeind staan. Niet om het feit dat iemand met mij wilde praten, maar omdat ik die stem uit duizenden kon herkennen. ‘Alsjeblieft ga weg, alsjeblieft ga weg.’ Murmelde ik zo zacht dat ik betwijfelde of ik het werkelijk wel zei.
‘Campbell?!’ met dat hoorde ik een harde bonk; wat ik vernam dat de persoon zijn hutkoffer had laten vallen terwijl ik een paar ogen recht op mij voelden branden waardoor ik met heel mijn hart wensten dat mijn capuchon dieper was zodat ik me nog dieper weg kon drukken. Mijn handen gingen dan ook steviger rond mijn lichaam terwijl mijn rug strak tegen de muur zat; alsof het behang was.
‘Campbell? Oh Merlin; hoe is dit mogelijk?’ Bruut werd ik met de muur gescheiden en voelde ik twee armen om mij heen terwijl mijn hoofd in de persoons nek viel wat gepaard ging met een pijnlijke scheut in mijn zij. Zo hard mogelijk beet ik op mijn lip om het gekerm binnen te houden hoewel mijn hand impulsief er naar toe vloog. Een week- of twee weken; ik wist niet eens meer hoeveel tijd er tussen verstreken was. Ik weet nog goed hoe ik met moeite mijzelf tussen de bomen gebaand had. Ze waren met zijn tweeën- of nee met zijn drieën. Het maakt feitelijk niet eens uit. Het was een feit dat ik geraakt werd voordat ik weg wist te komen. Het was niet zo erg- of althans dat is iets wat ik mijzelf voor hield, gezien ik toch niemand had waar ik bij terecht kon. Zelfs Perkamentus niet ondanks dat hij me een plek op Zweinstein heeft aangeboden. Terug naar Klammfels gaan kon ik toch niet meer; en eerlijk gezegd durfde ik het te betwijfelde of iemand op me zat te wachten op Zweinstein; zelfs de armen van George voelde raar- alsof dit alles niet gemeend was. Misschien was dat de reden dat ik onbewust uit zijn armen was gegaan terwijl mijn ogen onopgemerkt op de deur branden. ‘Ik moet naar de wc.’ ik had de zin nog niet uitgesproken of ik keek snel ietwat geschokt naar George gezien mijn stem alles behalve vriendelijk of aardig klonk. Eerder kil en afstandelijk. Misschien kwam dat omdat ik in een enorm isolement heb geleefd de hele zomervakantie lang van vluchten, eenzaamheid en weinig slaap- iets wat natuurlijk mijn wallen en mijn onverzorgde haar kon verklaren hoewel George dat gelukkig niet kon zien door de capuchon die haast mijn hele hoofd bedekte. Snel haalde ik mijn voeten van de bank af die ik opgetrokken had terwijl ik de bijkomende steek negeerde om naar de deur zo normaal mogelijk te lopen wat beperkt werd door een immense hutkoffer die op de grond lag. Ik keek niet eens meer om toen ik de coupe deur dicht deed en kon alleen maar naar het bordje kijken waar een pijltje op stond van de wc waar ik mijn komende uren zou gaan spenderen tussen de waarschijnlijk ongure luchtjes. Lusteloos opende ik als een zombie de wc deur en sloot hem achter me dicht waar ik naar het kraantje liep om voor het eerst weer mijn capuchon te laten zakken. Ik kon niet zeggen dat ik schrok. Misschien had ik erger verwacht of misschien weer niet. De bloedvlekken die ik waarschijnlijk zelf in mijn nek gewreven had kon je haast niet zien in mijn modderige nek, evenals de lelijke paarse litteken die ik vorig jaar bij ’t nest had opgelopen. Nutteloos pakte ik een doekje en opende ik de kraan om die vervolgens nat te maken en uit te knijpen. Ik veegde levenloos langzaam mijn nek schoon terwijl met iedere veeg een steek van agressie door mijn lichaam schoot tot ik het doekje zijn hard in de prullenbak smeet en met een trap tegen een willekeurige deur van de wc trapte wat een deuk achter liet. Niet dat het mij eigenlijk wat kon schelen. Het was niet alsof iets me werkelijk nog leek te schelen. Zelfs deze hele opluchting niet meer dat ik niet meer hoef schuil te houden voor mensen die me willen straffen; want in werkelijkheid hield ik me schuil. Achter de rug van Perkamentus, op Zweinstein.

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Oh nee, niet weer.. niet zo snel.. zo snel ;-;

---

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

George Weasley

Al voordat ik hem aan kon kijken, trok hij zich los uit mijn greep.
'Ik moet naar de wc.' Zei hij maar. Wederom viel mijn kaak ietwat open en ik keek hem maar aan. Wc, natuurlijk. Hoe kon ik zo een idioot zijn? Merlin.. hoe kon ik dit vergeten? Er zit een depressiefe Campbell voor mijn neus. De blik in zijn ogen waren ook anders; niet zo zacht als vorig jaar. Ze waren strakker. Ook killer wat me beangstigde. Ik voelde mepplotseling bleek worden toen diverse herinneringen voor mijn ogen opdoken, verschillende beelden en stemmen. Merlin, hoe kon ik dit vergeten? Dat is zo stompzinnig. Of...

Binnensmonds begon ik te schelden en vloeken toen ik er achter kwam waarom ik al de afschuwelijke momenten die ik mrt Cam had doorgebracht, was vergeten. Maar voordat ik zijn naam kon roepen, sprong hij op en beende het coupé uit en liet een afschuwelijke kilte achter. Ik sprong op en de blijdschap die ik net gevoeld had leek weer verdwenen te zijn en de gevoel die ik vorig jaar non stop had gevoeld kwam weer terug, samen met een soort woest erbij. Alsof dit alles bog niet genoeg was gooien ze er nog een grote brok woest en moordneigingen mijn ziel in. Ik bedoel; het is het begin van het jaar. Ik had Fred beloofd dat ik uit mijn depressiefe trance zou komen en weer mezelf zou wezen. En dit jaar begint, we zijn niet eens bij Hogwarts aangekomen en Camp lijkt wel woest te zijn en extra depressief. Ik liep ook het coupé uit en beende rechtstreeks richting de wc's waar ik nog net een harde bonk hoorde. Langzaam trok ik de deur open en zag Camobell tegen een muur aan staan.
'Te enthousiast.' Murmelde ik op dezelfde toon als hem van net.
'Ik zweer het je Camp, ooit ga ik de vergetelheids spreuk op je af vuren zodat je alles vergeet en opnieuw je nieuwe blije leven kunt leven.'
Nu liep ik de wc helemaal in en sloot de deur achter mij dicht. Even bleef ik zo maar stil staan tot ik wegkeek en met mijn mouwen begon te spelen.
'Oké, het spijt me Campbell. Alles wat er tot nu toe was gebeurd is zo erg idiotig. En helemaal wat er in de vakantie gebeurde. Ik- ik weet serieus gewoon niet meer wat ik moet zeggen.'
Zonder te twijfelen hees ik mijn hand op en kwam bij het punt aan waar ik afschuwelijk begin te twijfelen en mijn hand naar zijn schouder sjoefde waar ik een kneepje in gaf. Ik weet niet waarom, maar bijtziet er prikkelbaar uit op dit moment, alsof hij een bom is die bij de kleinste aanraking uit elkaar kon knallen. Maar cam is niet zo. Of wel?
'Wil- wil je dat ik weg ga of mag ik blijven?' Vrieg ik beleefd maar al gauw voegde ik er wat aan toe, namelijk; 'oh- sorry maar ik ga natuurlijk niet weg.. als je zegt dat ik weg moet gaan. Sorry.' Jah, ik ben nog steeds net zo koppig als vroeger. Dat is niet veranderd.


Want een gentleman man die george toch..

---

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Ralf Auron

'Weet je zeker dat jij je pillen bij je hebt?'
'Ja.'
'Vergeet niet me te uilen als er weer wat aan de hand is he.'
'Ja..'
'Doe je.. uh, je weet wel de groeten van mij.. met wie was je allemaal bevriend?'
'Tot de vakantie.' Met een rood gezicht draaide ik me om en sleurde mijn lichte hutkoffer mee naar het trein toe, maar de sterke greep van mijn oom liet me stoppen en zuchtend draaide ik me weer om.
'Oké, sorry. Dat heb ik nooit gezegd. Maar deze keer meen ik het, Ralf. Uil me bij ieder omstandigheid. Dus als we over vorig jaar spreken, gooi niet je naam in het vuurbeker, ga niet een verkering aan met iemand die je pas een dag hebt gesproken, doe geen poging tot zelfmoord met deze pillen.. en alsjeblieft. Wees voorzichtig dit jaar.' De laatste sprak me best wel aann. Ik heb zo een voorgevoel dat dit een afschuwelijke jaar gaat worden. Ik weet het niet, ondanks dat dit eindelijk mijn vijfde leerjaar is. Ik heb zo een gevoel dat, weet ik veel, Perkamentus Zweinstein gaan verlaten, ik zeg maar wat, en een kreng zijn plaats in gaat nemen en al, dat er een hele oorlog of opstand en al uit gaat breken met studenten die stiekem een groep gaan richten om te vechten tegen het kwaad van dit jaar. Zo een gevoel heb ik. Maar achz mijn voorgevoelens kloppen nooit dus neem ik aan dat dit slechts komt door mijn misselijkheid. Oh Merlin, mijn vijfde jaar alweer. Ik zucht zachtjes en glimlach.
'Tot de vakantie, dan maar.' Zei hij dan. Ik herhaalde zijn woorden en met een glimlach draaide ik me om. Ik sleurde mijn koffer mee het trein in en zocht een lege coupé. Eenmaal die gevonden te hebben, liep ik er in en met een diepe zucht nam ik op het bankje plaats. Mijj hutkoffer hees ik ook op en zette die rechtop naast mij neer zodat niemand me echr kon zien aangezien ik nu verdwenen leek te zijn achter mijn grote hutkoffer en begon naar buiten te staren, terug denkend aan vorig jaar. Wat een afschuwelijke haar was dat. Alles wat ik hoop op dit moment is dat dit jaar wat beter zal zijn.

---

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Zoals elk jaar kijken mijn ouders hun ogen uit als we op het perron aankomen. Ik denk dat ze nooit zullen wennen aan de tovenaarswereld, hoe vaak ze er ook zijn. Zij horen hier gewoonweg niet thuis, maar ze doen hun best, voor mij. Dat is dan ook één van de redenen waarom ik zoveel om ze geef, omdat ze me steunen in al mijn keuzes, ook al begrijpen ze de meeste dingen niet die in mij omgaan. Het is nou eenmaal niet altijd even makkelijk om Muggleborn te zijn, maar op momenten als dit is het wel grappig om mijn ouders te zijn kijken naar iedereen. De trein staat klaar en door al de stoom die hij uitblaast lijkt het een beetje mistig, wat het alleen maar magischer maakt voor mijn ouders. Ze lijken zich hier nooit echt goed op hun gemak te voelen. Ergens vindt ik dat echt best wel jammer, omdat dit een erg belangrijk onderdeel is uit mijn leven waarvan ik weet dat ze het never nooit zullen begrijpen. Maar het doet me ook erg goed dat ze het altijd maar weer proberen, wat me eraan herinnert dat ik ze gewoon moet laten zijn als hoe ze zijn. Ze zullen altijd van me blijven houden. Terwijl dat ik rondkijk zoek ik even of ik één van mijn vriendinnen al zie staan, vooral Amelie. Helaas is er nog geen spoor van haar te bekennen. Ik besluit dan nog maar even te wachten op haar, voordat ik de trein in stap. Dan kan ik ook nog even wat tijd doorbrengen met mijn ouders, die ik een tijd lang niet ga zien. Mijn moeder neemt me in een omhelsing. Ik glilmlach naar haar.
"Ik ga je missen." Zeggen we beiden op hetzelfde moment, waar we om moeten lachen. Ook mijn vader geeft me een knuffel en ik zeg dat ik nog even op mijn vriendinnen wacht. Dat lijken ze goed te vinden, zodat ze nog even tijd hebben om met mij te praten. Mijn ouders en ik zijn nooit erg van het afscheidnemen geweest. Niet onze sterkste kant. Al snel valt het geprek dan ook stil en ik gebruik de mist als excuus door te zeggen dat ik daardoor niets kan zien en even rond ga lopen om mijn vriendinnen te zoeken. Terwijl ik aan het lopen ben zie ik wel bekenden, maar geen vrienden. Dat wordt dus maar een beetje rondlopen en vooral wachten.

---

She was always looking for more..

Campbell Saunders

Voordat ik mijzelf überhaupt kon kalmeren van deze onbegrijpelijke woedde ging de deur al open waar George achter tevoorschijn kwam. ‘Te enthousiast’ het klonk kil en hoewel ik normaal mijzelf in een hoekje gedrukt had als George zo klonk; of alleen maar dreigde zo te klinken, maar in plaats daarvan bleef ik gewoon als een standbeeld; stijf stil staan.
‘Ik zweer het je Camp, ooit ga ik de vergetelheidsspreuk op je af vuren zodat je alles vergeet en opnieuw je nieuwe blije leven kunt leven.’ Met dat sloot hij de deur en onwillig deed ik toch een stap naar achter waar mijn rug weer de muur ontmoetten terwijl George zelf genadeloos naar me te liep wat me toch lichtelijk nerveus maakte.
‘Oké, het spijt me Campbell. Alles wat er tot nu toe was gebeurd is zo erg idiotig, En helemaal wat er in de vakantie gebeurde. Ik- ik weet serieus gewoon niet meer wat ik moet zeggen.’ Ik voelde onwillig mijn kaak verstrakken en ik moest met moeite een uitbarsting inhouden die ik nog nooit gevoeld had.
‘Wil- wil je dat ik weg ga of mag ik blijven?’ met dat voelde ik zijn hand op mijn schouder wat meteen mijn blik trok. Alsof het, het eerste keer was dat iemand me aanraakte- terwijl dat een leugen was.
‘Oh- sorry. Maar ik ga natuurlijk niet weg.. als je zegt dat ik weg moet gaan. Sorry.’ Ik schudde nutteloos mijn hoofd terwijl al mijn emoties een warboel leken. Vooral toen ik voor slechts een kleine seconden in zijn ogen keek. Ik wilde mezelf tegen hem aandrukken; net zoals ik vroeger deed als ik bang of verdrietig was- gezien dat de enige twee emoties leken te zijn die ik vorig jaar had- terwijl ik hem aan de andere kant weg wilden duwen. Zo ver weg van mijzelf. Ik wilde roepen- schreeuwen en boos zijn. Hem laten beloven dat hij dit jaar; mijn hele leven mij alleen liet maar in plaats daarvan verplaatste ik mijzelf zodat zijn hand van mijn schouder afviel.
‘Mijn leven is níet erg. Zie je niet dat ik gelukkig ben, George. Daar heb ik jou niet voor nodig; dus je kan je beter bezig met dingen houden waar god mag weten wat dat is. Net zoals je zou doen als ik niet op Zweinstein zat.’

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

George Weasley

Hij verplaatste zichzelf wst waardoor mijn hand van zijn schouder afgleed en ik zijn blik maar probeerde op te gaan vangen. Hij zag er afschuwelijk anders uit. Hij klonk zo kil net, en zijn houding bevalt me niet. Is anders dan vorig jaar, en zelfs anders dan het moment wanneer Cam tegen me schreeuwde vorig jaar wat uiteindelijk een leugen bleek te zijn. Het sfeer was kil en grijs wat me helemaal niet beviel.
‘Mijn leven is níet erg. Zie je niet dat ik gelukkig ben, George. Daar heb ik jou niet voor nodig; dus je kan je beter bezig met dingen houden waar god mag weten wat dat is. Net zoals je zou doen als ik niet op Zweinstein zat.’
'Ik zei niets over dat jouw leven erg is.' Voegde ik er snel aan toe.
'En ik zie niet dat je gelukkig. Ligt het aan mij of is het waar wat ik zie? Kom op, Cam. Ik zie het in je ogen. Als je echt gelukkig was, zouden die lachen maar dat doen ze niet. Dat deden ze haast nooit.'
Ik weet niet van waar de plotselinge woedde tevoorschijn kwam, misschien wel door het feit dat Campbell zich erg anders gedraagd, en ok nog op een negatieve manier. Ik balde mijn handen in een vuist en kruiste vervolgens mijn armen. Ik zweer, ik moet aan de belofte van Fred houden anders pleeg ik echt zelfmoord. Natuurlijk sarcastisch bedoeld, maar mijn stress punt zou wel op die hoogte komen te staan.
'Hopelijk bedoel je ook niet dat ik maar een tijdelijke geliefde was voor een jaartje, om je te entertainen of zo iets. Campbell Saunders, ik ken je erg goed, te goed om te weten wanneer jij blij bent en niet. Wanneer je liegt of de waarheid spreekt. Want vorig jaar hebben we er veels te vaak er mee te maken gehad.'
Ik liet mijn armen los en deed een halve stap achteruit. O Merlin, het feit dat ik vele maler gelukkiger was voordat Campbell in mijn leven verscheen waar ik perse verliefd op moest worden steekt pijnlijk in mijn hart.
'Ik ga wel weg als je wat privacy wilt.' Murmelde ik snel toen ik een aantal voetstappen begon te horen die richting onze kant op liep.

---

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Campbell Saunders

‘Ik zei niets over dat jouw leven erg is. En ik zie niet dat je gelukkig bent. Ligt het aan mij is het waar wat ik zie? Kom op, Cam. Ik zie het in je ogen. Als je echt gelukkig was, zouden die lachen maar dat doen ze niet. Dat deden ze haast nooit.’ Met al mijn moeite schraapte ik mijn moed bijeen om omhoog te kijken naar zijn gezicht voordat ik ze voor de zoveelste keer snel afwendden om nerveus met mijn vingers te gaan spelen; iets wat ik altijd deed. Ik was altijd nerveus als iemand boos op mij was- en nu was George het. Ik had hem teleurgesteld- ik had het verpest. Zoals altijd. Als ik dat niet had gedaan dan was ik thuis nog welkom; dan had ik nog wel mensen rond mij heen waar ik heen kon gaan; maar de pure harde feit was dat ik niemand had en niemand ooit zal krijgen.
‘Hopelijk bedoel je ook niet dat ik maar een tijdelijke geliefde was voor een jaartje, om je te entertainen of zo iets. Campbell Saunders, ik ken je erg goed, te goed om te weten wanneer jij blij bent en niet. Wanneer je liegt of de waarheid spreekt, want vorig jaar hebben we er veels te vaak mee te maken gehad. Ik ga wel weg als je wat privacy wilt.’ Ik schudde mijn hoofd toen ik zag hoe zijn voeten in beweging kwamen terwijl alle woedde verdwenen leek te zijn in een rare vorm van wanhoop en verdriet waardoor ik in een reflex George terug trok om mijn armen met alle kracht die ik nog had tegen mij aan te drukken en mijn hoofd in zijn borstkas begroef. Voor heel even. Voor heel even wilde ik niet eenzaam zijn zoals mijn vakantie bruut begon. Voor heel even wilde ik bij de gene zijn waar ik als enige van hield, en dat was George. ‘Je bent alles behalve entertainment voor míj.’

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Het werkt mijn o zo simpele plan werkte (:

---

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••