Prison for the gifted. » Speeltopic. - Speeltopics

      Ergens in de rimboe, ver verborgen in het hart van Afrika ligt een verlaten gevangenis – niemand weet hier echter van. De omgeving is omringt door prachtige bloemen, exotische dieren en vooral veel bossen waardoor er niet naar om wordt gekeken.
      Al jaren raken er mensen vermist rondom deze gevangenis, maar nog nooit is hij gezien door iemand die ervan weg heeft kunnen lopen. Er zijn maar twee manieren om deze gevangenis te kunnen zien. Bij optie één kom je er niet levend weg, en bij optie twee kom je er vast te zitten.
      Een groep enorm verschillende mensen uit verschillende landen, die totaal geen connectie hebben met elkaar zitten er vast. Ze zitten er vast in een celblok, waar ze echter niet vast zitten in een individuele cel. Er zijn douches en dergelijke, en ze krijgen gewoon eten. Ze weten echter niet van wie, of wat.
      Totdat de “gevangenisbewakers” spontaan in het licht treden en met een onzin verhaal komen, tenminste dat is wat het willekeurige groepje personen denkt. Het blijkt dat ze een doel hebben om kwaad de bestrijden. Ze bezitten krachten, maar die moeten alleen nog opgewekt worden.

Rollen.

Vrouwen.
× Olivia Kassidy Jenkins. || Sheamus || Beeld overdracht. || 1.4
× Breanna 'Anna' Isadore Bellisario. || Rosea || Bovenmenselijke kracht. || 1.5
× Bezet. || Miyano || Energieballen.
× Phallon `Phee` Callee Grant. || Gently || Genezingskrachten. || 1.3
× Kiesa Rae Ellestad. || MAYBENOT || Super flexibiliteit. || 1.4
× Colette Francis Scotts. || Frary || Genezingskrachten. || 1.5

Mannen.
× Tanner Cade Knight. || Kayfabe || Bovenmenselijke kracht. || 1.1
× Nikau Williams. || Crixus || Genezingskrachten. || 1.4
× Timothy "Tommy" Martch. || Eloquentiae || Beeld overdracht. || 1.6
× Randell Walton. || Bostick || Genezingskrachten. || 1.4
× Bezet. || Luke_Pinguin || Energieballen.
× Howard Felix Smith. || Kayfabe || Super flexibiliteit. ||1.7

Invullen.

× Naam.
× Leeftijd.
× Afkomst.
× Kracht.
× Hoe lang daar.
× Hoe kwam hij/zij daar.
× Innerlijk.
× Uiterlijk.
× Relaties.
× Extra.

Krachten.

Primaire krachten, inclusief de secondaire krachten staan erbij.
» Energieballen. Energieballen vanuit je handen kunt maken, en natuurlijk afvuren.
      × Energieschild. Een schild waardoor je jezelf en eventueel een ander kunt beschermen.
      × Energiestralen. De vooruitgang die je boekt na de energieballen.
      × Deflectie kracht. Dit is de ultieme kracht hierin, hiermee kun je de aanvallen weerkaatsen.

» Genezingskrachten. De mogelijkheid hebben om anderen te genezen.
      × Energie vampirisme. Krachten opzuigen van anderen.
      × Opwekkingskracht. Het vermogen om dieren of mensen weer tot leven te wekken.
      × Lichaamswisseling. De mogelijkheid om in een ander lichaam te treden, dood of levend.

» Bovenmenselijke kracht. Sterker zijn dan de gemiddelde mens.
      × Super snelheid. Sneller kunnen bewegen dan het menselijk oog kan zien.
      × Onzichtbaarheid. De mogelijkheid om voor een bepaalde tijd niet gezien te worden.
      × Duplicatie. Meerdere personen van jezelf creëren die dezelfde krachten bezitten.

» Super flexibiliteit. Een enorm soepel lichaam bezitten, dit is echter vermoeiend.
      × Zijwaartse zwaartekracht. Tegen muren op kunnen lopen of kruipen.
      × Levitatie. De mogelijkheid om lichtelijk te zweven en daardoor geluidloos te bewegen.
      × Vliegen. Voor een bepaalde tijd kunnen vliegen, dit is echter niet al te lang.

» Beeld overdracht. Dankzij aanraking de mogelijkheid hebben beelden te ontvangen/sturen.
      × Illusie. Iemand iets in zijn/haar hoofd planten dat er niet is, door middel van aanraking.
      × Emotie-projectie. De mogelijkheid iemand iets te laten voelen, geen aanraking nodig.
      × Gedachtecontrole. Eigenlijk is dit gewoon iemand laten doen wat jij wilt, geen aanraking.

We beginnen ermee dat enkel één jongen en één meisje de kracht kunnen bezitten.

Regels.

» Minimum van 200 woorden.
» Eén personage per persoon.
» Bestuur alleen je eigen personages, tenzij je toestemming hebt.
» Geen perfecte personages.
» Niemand kan elkaar kennen van voor de gevangenis.
» 16+ is toegestaan.
» Naamsveranderingen graag doorgeven.
» Ik ben de enige die nieuwe topics maakt, tenzij ik een ander aanwijs.
» Geen ruzies rondom dit RPG.
» Relaties worden pas besloten in het praattopic.

× Rollentopic. × Praattopic. × Speeltopic. ×

[ bericht aangepast op 30 nov 2014 - 14:17 ]

---

I'm your little ray of pitch black.

Hij haalde op mijn vraag zijn schouders op, waardoor ik hem wat normaal aan durfde te kijken. » Misschien dat ik terugga naar Canada, kijken of mijn ouders daar nog zijn. Maar daarna weer terug naar een beetje verborgen blijven. « Er schoten me al veel te veel vragen door mijn hoofd, bij zijn laatste zin - maar ik hield braaf mijn mond, doordat ik niet wou dat hij me op enkele manier zou gaan haten/niet mogen.
Toen het alarm afging, had ik door dat het de kantine was - maar Timothy leek verschrikt op te kijken. » Gaat het ? « Ik knipperde eerst verward met mijn ogen, maar had dan door waar hij op doelde. Ik knikte wat dom en probeerde hem zo normaal mogelijk aan te kijken.
» Eten dan maar ? « Mijn blik gleed langs Tommy heen over de bekraste muren, enkel door mijn nare dromen. Het meeste gedeelte waren namen, namen van familie en vrienden. Mijn tanden zetten zich alweer vast in mijn onderlip bij de gedachtes. Soms waren er ook tekeningen, van planten of exotische bomen. Het gebied rondom de gevangenis.
Langzaam stond ik op en liep langs Timothy heen, naar de muren. Onder een grote, gekraste bloem vond ik een naam die niks te maken had met mijn leven voor het gevangenisleven. Tommy. Met langzaamheid als een slak draaide ik me om naar Timothy, om daarna van kleur te verschieten. » Kom, we.. ik heb honger. « Haast rennend liep ik het cel blok uit en wachtte wat sukkelig op Tommy.

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Ik sloot met een vermoeide zucht mijn ogen en liet mijn hoofd en schouders zakken. De warme waterdruppels deden niet veel om mijn gedachten te sussen of de beelden uit mijn dromen te verjagen. In tegendeel: de warmte deed alles alleen maar beklemmender aanvoelen. Ik overwoog even om de kraan op koud te zetten, maar warm water was de enige luxe die we hadden in deze godvergeten gevangenis. Wie weet wanneer ook dat weg zou vallen. Het zou waarschijnlijk beter zijn om ervan te genieten zolang het er nog was , de nachtmerries zouden toch wel blijven.
Ik waste snel mijn haar, bewust van het feit dat ik redelijk laat was voor het douchen, en binnen enkele minuten had ik de douche verlaten en was ik afgedroogd en aangekleed. Mijn gedachten focusten zich nu op het ontbijt, maar ik had er niet veel trek in. De weet van het feit dat we hier niet zouden wegkomen had het grootste gedeelte van mijn eetlust weggenomen. Met langzame passen wandelde ik door het celblok en ik zag dat een aantal andere gevangenen met elkaar aan het praten waren. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht toen ik Tanner's stem uit zijn cel hoorde komen en ik liep door tot ik in zijn deuropening tot stilstand kwam.
'Morgen, Tanner,' begroette ik met een klein handgebaar. Toen ik zag dat Olivia bij hem was, knikte ik en voegde ik glimlach toe: 'Hé, groentje.'


[Ik neem aan dat het wel goed is als Nikau zijn goede vriendje Tanner even komt opzoeken? c;
Oh en de gevangenen hebben wel warm water, toch?]

---

Caution first, always.

Na het zien van haar blik weet ik dat ze vragen heeft over wat er precies gebeurd is voor de gevangenis, maar gelukkig stelt ze de vragen niet. Ze heeft het volledige recht om dat te doen.
"Eten dan maar?" vraagt ze, na mijn lichtelijk geschrokken reactie op het alarm. Ik zie haar naar de bekraste muren kijken. Er staan bloemen, bomen, maar vooral veel namen. Phallon heeft me er wel wat over verteld, maar nooit precies. "Kom we.. ik heb honger." zegt ze, waarna ze meteen de cel uitloopt. Even frons ik en draai ik me om, in de hoop om te zien wat haar zo nerveus merkte. Ik laat mijn ogen heel even over de muur glijden. Dan valt mijn oog op een bloem met daaronder mijn naam. Of nouja, de afkorting. Bedoelt ze mij hiermee?
Om het verder niet verdacht te maken, loop ik naar Phallon toe. Maar het idee van de naam blijft even in mijn gedachte.
Is het een slecht of goed teken? Wat ongemakkelijk loop ik met haar mee, terwijl ik om me heen kijk. Waar zijn de anderen, zoals Randell?

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

mijn reactie komt zo... even hw maken :c

---

I'll be your best kept secret, and your biggest mistake

Het viel me gelijk op dat Tommy weer achter me liep, maar dat moment zonet was erg schamend en besloot ik standvastig niet hem iets te gaan vragen of iets tegen hem zeggen. Had hij door dat hij bedoeld was ? Of denkt hij dat het een oude vriend van me was ?
Ik keek snel over mijn schouder naar hem en liep vervolgens weer kalm door, zo kalm mogelijk.
Mijn hoofd bonkte als een gek, waardoor ik mijn hand tegen de muur legde en er tegen aan steunde. Mijn andere hand drukte ik op mijn voorhoofd, die zo pijn deed. Alleen de schuld aan dit gevangenis.
Ik wist precies dat ik de schuld zo vaak kon geven als ik wou, maar het hielp me niet om uit dit stomme ding eruit te komen. Het was toch ergens wel depressief denkend, om alleen aan deze kooi te denken.
Kreunend haalde ik de hand weg van mijn hoofd en liep door, het leek echt alsof ik de zwakste hier was - terwijl ik er al best lang was. Bovendien hield ik iedereen wakker die in de buurt van mij in een cel blok lag.

[ bericht aangepast op 2 dec 2014 - 11:45 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Ik zie Phallon tegen de muur leunen. Soms irriteer ik mezelf met hoeveel zorgen ik me maak over anderen. Zoals nu welt er meteen een gevoel van bezorgdheid op over wat er is. Desalniettemin ga ik voor haar staan. "Laten we maar wat gaan eten." De anderen stromen binnen en nerveus verleg ik mijn gewicht van het ene been op het andere, op een subtiele manier. Mensenmassas zijn nooit zo mijn ding. Altijd heb ik het gevoel dat mensen weten wat ik heb gedaan en me niet vertrouwen; precies wat ik denk dat ze gaan doen op het moment dat ze het wel weten.
Ik kijk naar Phallon en vraag me weer af: waarom voelt het alsof ik voor haar moet zorgen?

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

Ik kijk weer wat neutraaltjes op, al kon je de moeite en de angst nog telkens in mijn gezicht of ogen aflezen. » Laten we maar wat gaan eten. « Timothy kwam op mij over als een kalmeerder, hij wist me niet zo bang te maken - of tenminste op de één of andere manier te helpen.
Ik wist niet veel van hem af; hij is net zo oud als ik, hij heeft een naam en hij is zorgzaam. Verder niets, alhoewel ik al is iets van zijn verleden heb opgepikt - is me nooit duidelijk geweest wat zijn verleden is. Het enige wat ik eruit kan maken, dat hij zich ervoor schaamt of zichzelf daarom haat.
Voor mij was hij in de tijd hier dierbaar geworden, op een onuitlegbare manier - een soort beschermer. Het voelde echt aan alsof ik hem volledig kan vertrouwen, omdat hij zoveel geduld met me heeft. Ooit komt de tijd dat ik hem vertel hoe ik hier gekomen ben, maar nu nog niet - gezien ik er nog telkens in deze twee of drie jaren nog niet overheen gekomen ben.
Ik knikte woordloos en liep weer met langzame pasjes door, voordat ik weer normaal ging lopen - pakte ik Tommy`s hand en trok hem mee, hopende nog een niet zo drukke plek te vinden in de kantine.

[ bericht aangepast op 3 dec 2014 - 13:37 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Ik schrijf me uit, sorry.

---

Ich liebe dich 27.12.23

Ik glimlach naar haar en laat me naast Breanna op de grond vallen, mijn rug tegen de muur. Ik schaaf me lichtelijk maar na alle ongelukjes die ik regelmatig heb voel ik het eigenlijk amper nog. Ik ben nou eenmaal niet erg handig.
Mijn handen trillen, een effect van het slechte slapen en de stress die sinds het moment dat ik me binnen deze muren bevond ondervind, en ik ga op ze zitten.
Ik ben moe, veel te moe, en heb het benauwd. Mijn hoofd bonst en ik voel een spanning in mijn onderrug.
"Honger," mompel ik, terwijl ik een gaap weet te onderdrukken. Natuurlijk heb ik honger, iedereen hier heeft honger.
Haar kennende heeft zij het meest honger van ons allemaal en ik heb medelijden met haar, ze is van iedereen hier volgens mij de jongste. Ze is nog niet eens volwassen.
Ik leun mijn hoofd tegen haar aan en laat mijn ogen heel eventjes dichtvallen. "Soms denk ik aan thuis," ik kuch om een brok in mijn keel weg te jagen "aan de sneeuw, de gekleurde huizen in de straat, de kou... Het is allemaal zo anders dan hier, weet je. We hadden winters van -15, bevroren waterleidingen.. Hier ga ik eerder dood van de warmte dan van de kou."

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Colette glimlacht, en gaat naast me zitten. Met trillende handen zit ze daar.
'Honger,' mompelt ze. Je bent niet de enige, Colette.
Ze doet haar ogen dicht en leunt tegen me aan. Volgens mij is ze echt heel moe.
'Soms denk ik aan thuis,' zegt ze, waarna ze kucht. 'Aan de sneeuw, de gekleurde huizen in de straat, de kou... het is allemaal zo anders dan hier, weet je. We hadden winters van -15, bevroren waterleidingen... hier ga ik eerder dood van de warmte dan van de kou.'
Ik grinnik; het is hier inderdaad heel warm. Maar de zomers in LA waren dat ook, alhoewel dat niet zo martelend was als hier. Daar was ik meestal toch alleen maar op de set, wat vaak binnen was, met een ventilator die altijd aanstaat. Acteren was mijn lust en leven, en nu...
Net als ik tegen Colette wil zeggen dat het inderdaad erg warm is hier, gaan de alarmbellen af. Met wijde ogen ga ik recht overeind zitten; de derde Newbie in twee weken?
De nieuwst persoon in de gevangenis noem ik een Newbie. De op-een-na laatste persoon is de Greenie. Sommige anderen hebben mijn termen overgenomen, andere niet.
Dan gaan de bellen af die ons vertellen dat de deuren naar de kantine open gaan. En ja hoor, de deuren schuiven langzaam open.
'Kom, zeg ik tegen Colette, waarna ik haar overeind trek. Samen lopen we naar binnen, naar het eten.

[ bericht aangepast op 2 dec 2014 - 16:35 ]

---

“A queen will always turn pain into power.”

Knikkend kijk ik naar Tanner om te laten weten dat ik het begrijp. Ik wil best begrijpen dat er heel wat aardige mensen hier zitten, maar ik kan ook wel begrijpen dat niet iedereen kan accepteren dat ze hier opgesloten zitten. De eerste week had ik het er heel moeilijk mee om hier te zitten. Want zeg nu zelf, wie wil er nu in een gevangenis opgesloten zitten? Hier is geen kat te zien, enkel de gevangenen. Ik weet zelf nog altijd niet wat ik van alles hier moet verwachten. Het liefst ga ik zo snel mogelijk naar huis, ik zou nog gaan overwegen om met een lepel te gaan graven, maar dat duurt veel te lang.
      "Ik begrijp het," bevestig ik even. "Ik moet echt eens kennis gaan maken met iedereen, want ik ken iedereen nog niet echt." Ik geef eerlijk toe dat ik me altijd graag wat afzonder, sowieso bij onbekende mensen. Ook al zit ik hier al twee weken, dat wil niet zeggen dat ik al gewend ben aan alles en iedereen. Het is voor mij altijd moeilijk.
      Er gaat een alarm af en vervolgens een zoemer. Die zoemer herken ik ondertussen doordat ik hier nu toch al even zit. De kantine is vast open, net goed want ik eigenlijk wel honger. Het is nu misschien zelfs wel een goed idee om eens kennis te maken met een paar andere?
      "Wat betekent dat alarm?" vraag ik aan Tanner. Hij zal het vast weten. "En ga je zo mee eten?"
      Ik hoorde voetstappen dichterbij komen, maar daar lette ik niet zo op, tot iemand sprak. Het was Nikau. Hij begroette Tanner dan mij als groentje. Ik glimlach gewoon naar hem en steek mijn hand slapjes omhoog.

[ bericht aangepast op 2 dec 2014 - 17:25 ]

---

16 - 09 - '17

If being afraid is a crime, we hang side by side

De nacht was voor Kiesa misschien wel het moeilijkste nu ze hier was. Al sinds ze klein was, was ze bang voor donkere en kleine, voornamelijk afgesloten, ruimtes. En deze angst werd hier naarmate de dagen verstreken alleen maar erger. Ze had 's nachts nog nooit meer kunnen slapen dan een uur of drie, vier. Dat zorgde er dan ook voor dat ze er bij liep als een zombie, ze had enorme wallen en haar ogen wilden eigenlijk niet open blijven. Maar ze had al ontdekt dat ze niet de enige was die moeite had met het doorkomen van de nacht. Ze hoorde 's nachts vaak zat gekreun, zachte kreetjes en gewoel. Zo was er een jongen die zo'n beetje iedere ochtend verse schrammen op zijn gezicht of lichaam had zitten. En een ander meisje liep er bij met wilde, ongekamde haren. Daar nam Kiesa dan nog wel de moeite voor, hoewel ze haar haren ook vaak bij elkaar bond. Iets anders wat moeilijk voor Kiesa was, was het contact met andere mensen. Ze was nooit zo goed van vertrouwen geweest en had altijd genoeg gehad aan een goede vriendin en haar kleine familie. Bij de gedachte aan haar familie beet ze even op haar lip, ze voelde zich ontzettend machteloos en boos. Het idee dat ze haar vriendin en familie misschien niet meer zou zien vervulde haar met een enorme haat jegens de mensen die haar hielden, wie dat dan ook mochten zijn.. Terwijl ze zo in gedachten was verzonken druppelde het warme water in straaltjes over haar heen. De laatste restjes vuil spoelden door het putje heen en ze draaide met tegenzin de kraan dicht. Douchen gaf haar een veilig gevoel, daar was niets aan veranderd terwijl de rest van haar leven op haar kop stond. Nu ze zo moe was en bang was ze alleen maar chagrijniger, botter en gemener dan anders. Ze irriteerde zich aan het minste of geringste en ze hield zich nog afzijdiger van mensen dan anders. Er was hier toch niemand die haar kon helpen, uiteindelijk moest ze het toch zelf doen. Ze droogde zich ruw af met haar handdoek en keek met een verstrakt gezicht naar de zwarte overal die voor haar klaar lag. Het was een afgrijselijk ding, en voor Kiesa die zich normaal in de mooiste kleding hulde was het helemaal wennen. De zwarte overal was warm en ze baalde er soms van dat ze geen jongen was, zij konden gewoon ongestoord met een blote bast lopen terwijl dat bij meisjes absoluut niet geoorloofd was. Boos stapte ze in de broekspijpen en hees het ding met tegenzin omhoog. Ze knoopte het ding niet helemaal tot boven dicht waardoor ze toch nog redelijk wat huid showde. Niet dat Kiesa zich daar echt bewust van was en met opzet had ze het ook niet gedaan, maar ze wilde het gewoon minder benauwd hebben. Met nog druipende haren verliet ze de doucheruimte. Hier en daar zag ze nog wat mensen naar de douches sprinten of met elkaar staan praten. Ze kende eigenlijk nog niet echt iemand hierbinnen en ze was ook niet van plan een band met wie dan ook op te bouwen. De enige van wie ze de naam nog wist was van Tanner, maar dat was omdat hij een beetje de leider hier was. Wat ze had opgevangen was dat hij hier als eerste zat en dus als langste. Als er iemand iets wist over wat er hier binnen gebeurde dan was hij het dus wel. De andere gevangen waren voor haar niet meer dan een waas van gezichten en een aantal kenmerken. Zo wist ze de jongen van de schrammen te onderscheiden van de andere jongens en ze wist een meisje met blond krullend haar te onderscheiden van de andere dames omdat ze een van de jongste was. Ze schatte haar misschien een of twee jaar jonger dan zichzelf. Ze werd opgeschrikt uit haar gemijmer door een luid en doordringend alarm, haar wenkbrauwen fronsten zich en ze keek oplettend naar de reactie van de rest van de mensen in het cellenblok. Sommige keken onbegrijpelijk, andere verbaasd en weer andere leken er geen aandacht aan te besteden. Ze vroeg zich af waar dat alarm voor was, maar daar zou ze vanzelf achter komen, vragen zou ze het niet dat lag immers niet in haar aard. Na het alarm ging er een zoemer af, deze herkende ze wel. Dit betekende dat de kantine open was. Langzaam maakte ze zich los van de muur waar ze tegen aan had geleund en begaf zich richting de kantine met een gesloten uitdrukking op haar gezicht. Toen ze de kantine betrad zocht ze naar een plekje, zo ver mogelijk verwijderd van de rest. Haar ogen schoten door de ruimte en registreerden het jonge meisje die samen met een meisje met schouderlang haar was. Kiesa was zo iemand die altijd iedereen stiekem observeerde om zo dingen over die mensen te weten te komen, en het zo soms tegen ze te kunnen gebruiken.

---

I'll be your best kept secret, and your biggest mistake

Phallon pakt mijn hand en trekt me mee door de eetzaal. Meteen kijk ik rond, op zoek naar een rustiger plekje. Op zich heb ik niets tegen mensen, dat is het probleem niet. Ze lijken me om onverklaarbare redenen nerveus te maken, alsof ik mezelf nog steeds niet vertrouw na wat ik gedaan heb.
Ergens bij de muur in de zaal vinden we een plekje dat niet omringt is door mensen, maar ook niet volledig afgesloten is. Ik laat mezelf op het bankje zakken en kijk lusteloos naar het voedsel. Daarom neem ik gewoon wat slokken uit mijn glas en kijk ik even naar Phallon.
Voor een fractie van een seconde zie ik haar voor me, zoals ik de mensen in het klaslokaal heb achtergelaten: een of twee kogels in de borst en levenloos voor zich uitstarend. Ik bal mijn hand tot een vuist en zet mijn nagels in mijn vel. Niry aan denken, gewoon negeren.

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

     

’Ik begrijp het,’ zei ze, ‘ik moet echt eens kennis gaan maken met iedereen, want ik ken iedereen nog niet echt.’
      Ik glimlachte even. ‘Dat komt nog wel, daar hoef je je geen zorgen om te maken. Vanzelf wennen ze aan je, en komen ze je wel opzoeken.’ Het was geen geruststelling, zo ging het hier. Aan sommige zouden ze nooit wennen, aan anderen weer wel. Olivia leek me geen moeilijk persoon, dus dat zou bij haar niet het geval zijn. Anders wist ik ook wel dat Nikau zich ook wel van zijn goede kant zou laten zien.
[tab ‘Wat betekent dat alarm?’ had ze gevraagd.
      'Morgen, Tanner,' hij maakte een klein gebaar met zijn hand waarna hij Olivia pas op leek te merken. 'Hé, groentje.'
      In mijn ooghoek zag ik Nikau de cel in lopen, die ik met hetzelfde handgebaar groette ‘Hé’, waarna ik weer naar Oliva keek. ‘Dat betekend dat er weer een nieuwe komt, wat wel erg snel is.’
      ‘En ga je zo mee eten?’ ze keek me nieuwsgierig aan.
      Ik knikte. ‘Ja, waarom niet. Ik krijg vast wel honger als ik het eten op het plateau zie liggen.’ Ik grijnsde kort. Daar had iedereen in het begin moeite mee. Maar we moesten immers eten.
      Daarna keek ik weer naar Nikau. ‘Ga je ook mee eten? Als ik het goed hebben is er vandaag die aardappelprap, of pap, hoe noemde je dat ook alweer?’
      Ik keek weer naar Olivia. ‘Sowieso heb je voor nu Nikau en mij, en er zijn er vast meer. Hé, misschien mag je de nieuwe wel.’ Ik glimlachte kort.

[ bericht aangepast op 2 dec 2014 - 17:38 ]

---

I'm your little ray of pitch black.

[Omg ik heb niet op Nikau gelet, sorry ;s
Even aangepast dat ik 'm begroet]

[ bericht aangepast op 2 dec 2014 - 17:26 ]

---

16 - 09 - '17