Ik wist niet goed waar ik dit neer moest zetten. :x
Hooi! (:
Uuh ja. Een zeikbericht van mij. Alweer. Sorry, ik snap het als het vervelend wordt. Ik vind het in ieder geval wel vervelend worden, maar aan de andere kant wil ik het toch ook wel weer van mij af schrijven. Dus waag ik de gok op dat jullie het hopelijk niet al te erg vinden, en ga ik eens helemaal van mij afschrijven wat mij dwarszit.
Dus bij deze ben je gewaarschuwd, en kun je nu nog wegklikken als je wilt.
Maaaar goed. Er zit zoveel in mijn hoofd dat ik eigenlijk niet weet waar ik beginnen moet. Dus vergeef me als ik van de hak op de tak spring.
Het is namelijk zo dat het bomvol zit in mijn hoofd. Vol met vanalles en nog wat. Dusdanig vol dat ik mij afvraag of ik niet tóch naar een psycholoog moet. Maar ik heb ook het idee dat een psycholoog mijn problemen niet kan oplossen, en dat ik dan net zo goed eens in de zoveel tijd mijn emoties van me af kan schrijven. Kost in ieder geval minder geld.
Maar wat zit mij nou precies dwars dan?
Vanalles en nog wat. Alles en niets. Het is een complete chaos in mijn hoofd. Onder andere heb ik een probleem met schema's. Niet met het opstellen ervan, maar het eraan houden. Iedere dag weer hou ik mij niet aan de planning om 's morgens al aan mijn muziek te beginnen. Ik kom überhaupt pas tegen 10 uur in de morgen een keertje mijn bed uitrollen. Veelste laat, obviously. Maar ik ben gewoon vet moe. Wanneer ik naar bed ga slaap ik zeer snel in, en wanneer ik wakker wordt ben ik nog steeds moe. Ook is het zo dat tegenwoordig ik iedere avond 2 keer wakker gemaakt wordt door muizen. Want boven mijn kamer zit nog een gedeelte van de zolder (plus mijn kamer is niet geisoleerd, misschien speelt dat ook mee?) en daarop lopen muizen. En de katten kunnen er helaas niet komen, want er is niets via waar ze erop kunnen komen. Maar goed, die muizen zijn volgens mij een gat aan het graven naar mijn kamer. Zo klinkt het althans. En het houdt mij echt uit mijn slaap! Maar ook áls ik een keertje wél de nacht doorgeslapen heb, wordt ik nog steeds moe wakker.
Papa zegt dat het komt doordat ik te weinig doe en te veel slaap. En dit geloof ik eigenlijk ook wel. Dus, ik moet bewegen! Überhaupt kan dat geen kwaad, want ik ben te dik. Maar goed, nu komt het probleem van bewegen: Ik háát sporten!. De dichtsbijzijnde (en betaalbare!) sportschool is 15km verderop. En als ik dat ga fietsen hoef ik niet meer naar de sportcschool. En qua sportclubs is er hier heel veel handbal/vollybal/voetbal. Laat ik die dingen nu net niet leuk vinden. In mijn eentje sporten vind ik ook niet leuk, ik schaam me dan dood. Maar de mensne hier in de buurt lachen me alleen maar uit wanneer ik sport, dus ik weet wel dat ik alleen zal moeten gaan sporten. Maar om nu met deze kou buiten te gaan rennen..... NO THANKS!
dusja.... Dat is al best een ramp, sporten. Tips zijn dan ook welkom. :')
Other than that, Ik heb al verteld dat het in mijn hoofd een chaos is. Maar niet alleen mijn hoofd, ook mijn kamer! Ik moet het opruimen, maar ik kan me er niet toe zetten om dat ook daadwerkelijk te doen. Waarom niet? Het is niet zo zeer de troep, om eerlijk te zijn. Dat is snel in een vuilniszak gepropt en weggegooid. Maar dat laatste is een probleem.
Ik mag namelijk niets weggooien van mijn moeder. Wat ervoor zorgt dat er vet veel boeken (kinderboeken), kinder speelgoed en weetikveelwat op mijn kamer staat. En papa vind wel weer dat ik alles weg mag gooien, maar doordat mama ''nee'' zegt, zegt hij dat ook. Papa wil ook niets stiekem achter mama's rug doen (wat natuurlijk begrijpelijk is!) dus stiekem dingen weggooien wordt 'm ook niet.
Ik heb in mijn hoofd al hele plannen met wat ik met mijn kamer wil, maar dat lukt niet als ik niets weg mag doen!
Dusja. Ook is het zo dat ik het moeilijk vind om aan dingen te beginnen, waardoor ik het vaak niet doe. Bijvoorbeeld om me aan het schema te houden dat er oorspronkelijk was.
Ik heb hier áltijd al problemen mee gehad. Zolang als dat ik mij kan heugen. En ik weet totaal niet hoe ik het moet aanpakken! Ik vind dat echt énorm moeilijk!
Verder gaat het niet zo lekker tussen papa en mij. Op muzikaal gebied dan. Papa wil mij constant helpen, terwijl ik alleen maar geholpen wil worden wanneer ik erom vraag. Dit weet papa, maar onlangs wilde hij mij tóch weer helpen. Toen werd ik boos. Daarop werd papa boos en hij gaat mij hélemaal niet meer helpen met mijn muziek. Lucky me dat ik een accordeondocent heb die me wel een halfuur per week langer les wil geven om én accordeonles te geven én muziektheorieles.
Maar papa is echt vet veranderd sinds het hartinfarct, en heeft gewoon nergens zin meer in en is snel chagrijnig. Mama en ik hebben hem dat al vet vaak gezegt, maar het veranderd niet. Papa is gewoon anders geworden, hoewel hij in het openbaar gewoon een happy face opzet.
Ook natuurlijk voel ik me nog steeds onzeker over mezelf. Gewoon lelijk en onlangs heb ik mezelf maar verteld dat de crush die ik heb op de gast van de Specsavers maar opzij moet zetten. Makes me wonder if there even is somebody who can/want to love me. As more than friends..
Oh en dan hebben we natuurlijk mijn verjaardag aanstaande dinsdag. Ik wordt 18 en om eerlijk te zijn vind ik dit toch wel iets speciaals. Niet dat het getal zo speciaal is, maar dat je dan wordt gezien als ''volwassen''. Een term die ik nog lang niet aankan, in mijn gedachten. Ik betaal al mijn rijlessen zelf, en ook mijn accordeonles. Dit is zo'n 100euro iedere week. En dan straks krijg ik dus ook andere kosten erbij, en dat is gewoon vet veel. En het feit dat ik niet goed kan bedenken waar in de buurt ik nog meer kan staan met mijn accordeon om geld te verdienen en dat het alleen maar kouder wordt, helpt niet echt mee.
Maar buiten dat om wordt mijn verjaardag óók niet leuk. Er is maar één persoon die komt, en dat is mijn oma. Zoals je in dit oude topic lezen kunt, zijn mijn oma en ik niet de beste maatjes. Niet dat zij het zo slecht bedoeld, want dat is niet zo. Maar het klikt gewoon niet. En oma is echt de énigste persoon die komt. Natuurlijk is een dinsdag een moeilijke dag om jarig te zijn doordat mensen werken etc. Maar zelfs als het wél op een goede dag had geweest, weet ik eigenlijk wel zeker dat er niet echt verdere mensen zouden komen. Dat is namelijk áltijd zo. Gelukkig hou ik op 20 december mijn feestje waar ik een hoop mensen van Quizlet voor heb uitgenodigd, maar het is toch niet op mijn verjaardag zelf. Dat zal een gewoon, normale dag worden. Waarom verander ik mijn geboortedatum niet net zo goed? Het is flauwekul, I know. Maar aangezien mijn verjaardag op de dag zelf toch niet echt wordt gevierd, klinkt het ergens ook wel weer logisch. :p
Dan nog mijn boosheid. Ik raak -ofcourse- nog wel eens geïrriteerd/geërgerd/boos. En ik weet niet hoe ik daar mee om moet gaan. Wat ik doe is vreselijk snel op mijn accordeon spelen, en ook heeeeeel lelijk en hard. Maar het liefste wil ik dan gewoon met álles dat los en vast zit gooien. Dit mag natuurlijk niet, dus doe ik het niet. Mijn woede uit spreken doe ik ook niet, want dat kan ik niet. Wanneer ik mijn gevoelens uitspreek klap ik dicht en barst ik in huilen uit. Helpt natuurlijk ook niet. Maar goed, ik weet dus vaak ook gewoon niet wat ik met mezelf aan moet.
Is er nog meer mis? Pfft, vast wel. But at this moment I can't think of anything else. Er zal vast wel nog wat zijn, maar momenteel is dit wat er voornamelijk aan de hand is.
Thanks for reading, people. <3
[ topic verplaatst door een moderator ]
Bedankt, mod. ^^
[ bericht aangepast op 26 nov 2014 - 22:59 ]
• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •
Oh en achttien worden blijkt niet zo heel eng. Het chille is dat je alleen mag autorijden, mits je je rijbewijs hebt, je fijn weer mag drinken zonder illegaal bezig te zijn en je een huge party kan geven zonder dat je raar wordt aangekeken. Daarnaast kan je fijn zorgtoeslag aan vragen om je verzekering te betalen, wat niet zo moeilijk is en thats it. Verder verandert er vrij weinig.
Je maakt me nu echt al veel te lang nieuwsgierig, en je hebt er alleen maar lol in. Niet eerlijk! Ik ga even gemeen zijn wanneer jij jarig wordt! 