Ja, ik ben er weer en wederom om te zeuren. Of nou ja, het ligt eraan wat bij jou onder zeuren valt.
Ik voel me de laatste dagen somber, futloos en vooral moe.
Ik heb vier stagedagen gehad de afgelopen twee weken. Het was enorm stressvol op sommige momenten, maar degene met wie ik samenwerk op stage - vond dat ik het goed had gedaan. Ik presteerde zelfs boven verwachtingen. Wat ik echter daarna hoorde is dat hij eigenlijk ook niet veel van mij had verwacht, waardoor mij de moed een beetje in de schoenen is gezakt. Ik heb een wahjonguitkering, en dat wisten die mensen ook, maar volgens mij hadden ze juist daarom lage verwachtingen van mij.
Mijn cv heb ik zelf gemaakt en daar heb ik mezelf absoluut niet neergezet als iemand waar je weinig van verwacht. Ik vind het teleurstellend dat mensen met een wahjong zo enorm zwart/wit ofwel negatief worden afgeschilderd. Van alle mensen die ik ken, met een wahjong uitkering en die een stageplek/baan vonden, heeft ieder wel een keer te horen gekregen dat ze in de eerste instantie maar weinig hadden verwacht. Ik zit nu heel erg te piekeren hoe dat nou later moet, als ik ooit een baan wil.
Nu komt mijn verjaardag ook in zicht en ik heb er totaal geen zin in. Ik wil gewoon niet jarig zijn met het idee dat ik weer een jaar ouder word, weer een jaar langer leef op deze walgelijke planeet en bovenal dat ik gewoon (bijna) niemand heb om uit te nodigen. Alleen mijn vriend en een goede vriendin kan ik uitnodigen en voor de rest komen er dan mensen die mijn ouders kennen en familie. Ik zou gewoon graag wat meer mensen van mijn leeftijd (of ietsje ouder) willen, maar geen mensen die gewoon over de vijftig zijn en eigenlijk alleen maar komen omdat ze mijn ouders dan spreken.
Bovendien komen er dan weer mensen die de hele tijd vragen gaan stellen over school, gevoelens, m'n medicatie en noem maar op. Ik heb geen zin om een miljoen keer uit te leggen hoe het met me gaat, maar ik heb ook geen zin om te zeggen dat ik er niet over wil praten - er kan dan namelijk worden doorgevraagd. Aan doorvragen heb ik al helemaal geen zin. Ook komt er waarschijnlijk iemand die de hele tijd het leven van haar zoon vergelijkt met dat van mij terwijl die jongen minstens twee jaar jonger is, in een crisisopvang zit, wiet gebruikt, rookt, drinkt en noem maar op. Ik zou op hem lijken omdat hij toevallig ook p.d.d.- n.o.s heeft. Ik vind het een belediging om daarmee vergeleken te worden want ik drink niet, rook niet, gebruik geen wiet en doe geen andere dingen die slecht voor me zijn.
Ik zou het gewoon fijn vinden als ik mijn verjaardag kon overslaan, geen mensen hoefde te ontvangen en te doen alsof ik het leuk vind dat er mensen langskomen om te vieren dat ik een jaar ouder word. Ugh. Sorry. Sorry voor het zeuren. Ik moest het gewoon even kwijt.
26 - 02 - '16
