[200] Blood and Sand || Speeltopic - Speeltopics

Het was overduidelijk dat het antwoord dat ik haar had gegeven niet goed genoeg was. Ik had geen idee wat ze nou eigenlijk had verwacht, maar ik wilde haar uiteraard niet teveel beangstigen met mijn geflirt. Dat was nooit positief uitgevallen in het verleden. En de laatste persoon die ik daarmee wilde wegjagen was Chara geweest.
      ‘Blijf je hier een paar dagen of ben je hier vlug voor een doorreis?’ ze had me met een blik aangekeken die ik niet helemaal kon plaatsen.
      Even dacht ik na. Wat was eigenlijk het plan? Er moest nog een plan gemaakt worden. ‘Ik zal hier minimaal zeven dagen blijven. Seppius vertelde me dat hij me dringend nodig had, maar er zal vast wel meer bijkomen. Er moet genoeg gebeuren.’
      ‘Waar was je allemaal geweest, je bent zo lang weggeweest. Toch niet op feesten mag ik hopen?’ Chara had me grijnzend aangekeken.
      Ik schudde lachend mij hoofd. ‘Letterlijk overal. Ik heb wat oude vrienden bezocht, en toen werd ik weer daar uitgenodigd, waarna ik weer daarheen moest omdat er blijkbaar iemand een kind had gekregen, en daar moest ik om de een of andere reden bij aanwezig zijn. Het was dan wel een oude vriend van me, maar toch. Wie wil mij nou bij zijn kind laten? Ik heb er zelfs een paar uur op moeten passen – dat vonden ze we een leuke grap.’ Ik trok even een vreemd gezicht. Begreep me niet verkeerd, ik was dol op kinderen, maar mij met een kind dumpen was geen verstandige keuze.
      Even rekte ik me uit, waarna ik pas mijn pijnlijke spieren begon te voelen. Paardrijden kostte zo zijn tol. Daarna ging ik weer wat gemakkelijker zitten terwijl ik eens om me heen keek.
      ‘Maar hoe gaat het met jou? Hoe gaat het hier? Nog aantrekkelijke jongemannen langsgekomen?’ had ik haar lachend gevragen, waarna ik een grote slok wijn nam. Ik vreesde ergens wel voor het antwoord.



      Ik kon me niet goed herinneren waarover ik gedroomd had, maar het had me vermoeider gemaakt dan ik eigenlijk had moeten zijn. Sinds dat ik mijn Dominus verlaten had had ik geen enkele nacht lekker geslapen, alsof ik me totaal niet meer veilig voelde.
      ’Kora?’ hoorde ik schurende mannenstem vragen.
      Kreunend had ik eerst mijn ene oog geopend. Met mijn slechte ochtendzicht had ik recht in zijn groene ogen, die in dit licht enorm fel leken. Een lichte blos had mijn wangen gekleurd, die ik snel probeerde te verbergen door middel van mijn haren ervoor te gooien terwijl ik met mijn hoofd lichtjes draaide.
      Ik rekte me wat ongemakkelijk uit waarna ik langzaam beide ogen opende en in mijn ogen wreef – in de hoop de slaap eruit te laten verdwijnen. ‘Sorry.’ Om eerlijk te zijn had ik geen idee waarom ik precies mijn excuses aanbood, maar het voelde vreemd genoeg terecht.
      Een licht glimlachje kwam op mijn gezicht terecht waarna ik probeerde mijn haren wat te fatsoeneren. Ik wist dat ik er nu niet op mijn charmantst uit had gezien. Waarschijnlijk waren er enorme wallen onder mijn ogen doordat ik amper kon slapen, en leek het alsof ik midden in een tornado had gestaan door middel van de wilde bos zwarte haren die mijn hoofd sierden – al was dat het laatste dat ze nu deden.
      Langzaam kwam ik overeind, zodat ik even rechtop zat. ‘Tijd om weer te jagen?’

Lucius was opgestaan en had zijn dolkjes weggeborgen, waarvan ik niet eens gezien had dat hij ze vasthad. Ik was niet de meest opmerkzaamste persoon in de ochtend, maar dat was eigenlijk ook alweer algemeen bekend.
      'Ik wacht buiten wel tot je klaar bent met omkleden en dan maak ik in de tussentijd ons ontbijt klaar,’ daarna had hij zich gehaast omgedraaid en was hij de ruïne uitgelopen.
      Glimlachend had ik hem nagekeken. ‘Bedankt!’ Ik wist niet waarom, maar ik had het op de een of andere manier enorm aantrekkelijk gevonden dat hij zichzelf soms zo onhandig op kon stellen. Hij was anders dan de andere gladiatoren, die soms echt achter je aan konden lopen omdat je voor één ding goed was geweest. Ik had de dunne deken van me afgegooid en netjes opgevouwen – sommige dingen verleerde je niet.
      Met mijn hoofd had ik nog altijd bij Lucius gebleven. Hij was een van mijn weinige vrienden hier geweest, vanaf het begin eigenlijk. Zonder dat hij het waarschijnlijk door had heeft hij me door vele obstakels geleid. Ik was zo onwijs bang in het begin, en nu ging ik jagen – en het voelde allemaal zo vertrouwd.
      Ondertussen deed ik een wanhopige poging mijn wilde haren te temmen, maar vandaag hadden ze er niet zo’n zin in. Ik besloot er daarom maar een schuine vlecht van te maken, die eindigde tussen mijn borsten. Ik kleedde me snel uit, waarna ik een andere doek pakte, waarvan ik behendig een jurkje had gemaakt – zoals slaven dat altijd droegen. Er stond een bak met water, dus maakte ik een kommetje met mijn handen en gooide ik wat ervan in mijn gezicht. Tijd om te gaan, dus greep ik naar mijn pijl en boog.
      Toen ik naar buiten gelopen kwam stond Lucius al op me te wachten, en hield hij het zakje met ons ontbijt voor zich uit. Dankbaar nam ik het aan. ‘Opnieuw, bedankt.’ Ik lachte zachtjes.
      ‘Klaar om te gaan?’ had hij gevragen.
      Ik knikte. ‘Ja, laten we gaan.’ Oplettend dat ik niet over stenen op de grond zou vallen maakte ik langzaamaan mijn weg naar het bos. Het rook er zo fris. Heerlijk. Dus nam ik even de tijd goed te inhaleren, waarna ik weer verder liep, met Lucius naast me. ‘Denk je dat het vandaag wat beter zou gaan?’ Ik lachte opnieuw omdat ik weer even aan gisteren moest denken, en hoe klungelig we bezig waren geweest.

De slavin was weer naar binnen gekomen, deze keer met een schaal fruit, en ik merkte toen pas op dat ik stiekem toch wel trek had gekregen. Ik graaide er dan ook gelijk naartoe om een appel te pakken, waar ik gelijk een grote hap van nam. Hij was zurig, maar toch enorm fris. Zo lekker had ik ze lang niet meer gehad. Seppius had me al eens verteld dat hij meerdere appelbomen in zijn tuin had staan, en tot nu toe waren dit de lekkerste geweest die ik ooit had geproeft.
      In mijn ooghoek had ik Chara de slavin weg zien wapperen. Even lachte ik daardoor. Daarin waren zij en haar neef echt hetzelfde. Als ze honger hadden, hadden ze ook echt honger.
      Toen ze de druiven dan ook enorm charmant in haar mond had gestopt begon ik helemaal te lachen. ‘Ziet er heerlijk uit. Misschien dat ik zo ook maar wat druiven pak.’ Ik had gegrijnst.
      ‘Zo nu en dan, maar ze waren niet echt ‘geweldig’. Alhoewel… er was er één,’ had ze gezegd met een enorm serieuze blik in haar ogen. Het leek even alsof ze echt dwars door me heen probeerde te kijken, naar hoe ik zou gaan reageren.
      Natuurlijk geloofde ik die gedachte niet. Ik grijnsde lichtjes, al moest er wat in mijn ogen te zien zijn. ‘Klinkt interessant. Vertel me over die ene?’ Misschien zag ik haar dan wel zitten, maar ik wilde haar echter wel gelukkig zien. En als ik dan maar aan moest horen over die ene jongeman, dan zij dat zo. Ik kon haar geen geluk bieden.
      ‘Wat nou; jij zegt wat voor vrouwen je tegenkwam en ik zeg hetzelfde,’ zei ze grijnzend.
      Ik lachte even. ‘Om eerlijk te zijn, niets nieuws. Ze zijn allemaal hetzelfde, ze dragen enkel andere jurken. Maar een man heeft zo zijn behoeften. Ik zal eerlijk zijn, ik heb niet stilgezeten, maar om nou te zeggen dat er bijzondere varianten tussen zaten zou een leugen zijn. Een grote leugen.’ Misschien was het een manier om haar weg te duwen, ik wist het niet helemaal zeker. Het was echter wel de waarheid geweest. Zij was de enige persoon die ik echt had gezien als iemand met potentie, de andere vrouwen waren… tijdelijk, vervangbaar.

Ze had een brede grijns op haar gezicht gekregen na mijn opmerking over dat veel vrouwen hetzelfde zijn, behalve de jurken die ze droegen. Je kon echter meer aan een vrouwenjurk zien dan je in de eerste instantie zou denken. Maar dat was mijn diep bewaarde geheim, en dat zou het dan ook mooi blijven. Daarna was Chara opgestaan en naar het venster gelopen.
      Mijn ogen liet ik ongegeneerd over haar lichaam glijden. Deze jurk deed haar overduidelijk eer aan, en het straalde niets negatiefs uit. Ze wist wat haar stond, en wat haar lichaam sierde. Chara wist precies wat ze aan moest doen om mannen zo te laten voelen als ik me nu deed. Ik ging wat verzitten terwijl ik rustig in de appel beet en kauwde.
      ‘Over de man terug te komen; hij had groene ogen, blond haar en hoge jukbeenderen. Geen verkeerd plaatje,’ ze had even grijnzend omgekeken, ‘maar, egoïstisch en de enigste die dat haat - ben ik. Dus nee.’
      Even stond ik versteld, had ze het nou over mij? Het klonk als mij. ‘Hij klinkt als een klootzak.’
      In de verte was het duidelijk hoorbaar dat er paarden aankwamen, dus gelijk stond ik overeind. Was dat Seppius? Ik had hem niet zo vroeg verwacht, en om eerlijk te zijn vond ik het wel jammer.
      ‘Nee hé,’ had Chara verveeld gezegd. Ze kreunde. Blijkbaar had ze echt geen zin om de mensen te ontvangen die zojuist aangekomen waren. Dus het was Seppius niet.
      Ik liep naar de plek toe waar ze zonet had gestaan en nam nog eens kalm een hap van de appel. Wat was er gaande? Had Seppius meer hulp ingeroepen?