De moedervlekken op je arm
zijn hemelpatronen
waarin ik me kan verliezen
Met mijn vingers teken
ik onder de nachthemel
sterrenstelsels
van bruine vlekken
en verzin ik asterismen
met fabelachtige namen
De sproeten op je gezicht
zijn een sterrenhoop
van ongekende schoonheid
met het blote oog
en eindeloos geduld
doe ik ontdekkingen
van magnitude
en zie ik het ontstaan
geschreven op je huid
Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.
