Ik weet niet of ik dit topic aanmaak voor advies of steun, maar het is in ieder geval fijn om even mijn hart te luchten ^^'. Ik heb namelijk een relatie van ruim een halfjaar die ik beëindigen wil (wat klinkt dat dramatisch), maar ik weet niet hoe. Een halfjaar klinkt eigenlijk niet zo lang, als je erover nadenkt. Toch heeft het hebben van een vriend mijn leven best drastisch veranderd. Ik ben een vast aantal dagen in de week bij hem; hij kent mijn familie en ik de zijne; hij is iedere dag de eerste die me een goedemorgen wenst en de laatste die weltrusten zegt (al dan niet via whatsapp); op de manege kijken ze raar op als hij niet mee is naar mijn paardrijles; mijn vriendinnen vragen niet meer hoe het mij gaat, maar met ons twee. Het is bijna alsof ik geen individu meer ben, maar samengesmolten met hem (dramatisch zijn is echt mijn ding).
Nu ben ik in de loop der tijd simpelweg mijn gevoelens voor hem verloren. Zijn imperfecties, die me voorheen niet echt opvielen, beginnen me te irriteren. Intiem zijn is een marteling voor me geworden, het voelt gewoon niet goed. Ik ben veel liever alleen, slaap liever in mijn eigen bed, dan dat ik bij hem ben. Geen dingen die je in een gezonde relatie horen te overkomen, duidelijk. Ik heb de gedachte zolang mogelijk aan de kant gezet, maar het valt eigenlijk niet te ontkennen: ik ben niet meer verliefd op hem en ik moet het uitmaken.
Maar wat gebeurt er dan met alle dingen die ik hierboven heb geschreven? Die zouden gewoon abrupt verdwijnen, wat mijn leven nog drastischer veranderen zou dan het tot nu gedaan heeft. Ik raak hem er niet alleen mee, maar ook mijn familie, zijn familie, mijn vrienden en zijn vrienden. Ik zie al helemaal voor me hoe ik tegen iedereen die "Hoe is het met je vriend?" vraagt, zal moeten vertellen dat het uit is en waarom. Mijn kamer ligt vol met zijn spullen, welke moet ik teruggeven en welke moet ik houden? Of kan ik sommige dingen maar beter weggooien? Allemaal zaken die niet in je opkomen als je verliefd bent.
Dit zijn maar bijzaken vergeleken met het grootste probleem: het breken van zijn hart. Ik had nooit gedacht dat iemand zoveel van je kon houden. Ik weet vrij zeker dat ik gewoon alles voor hem beteken. Het is de laatste tijd erg lastig geweest om 'ik ook van jou' te zeggen als hij me vertelde dat hij van me houdt, en op alle lieve dingen die hij zegt iets liefs terug te zeggen. Ik lieg eigenlijk gewoon tegen hem, en dat verdient hij niet. Hij is gewoon zó gevoelig. Ik heb hem één keer zien huilen, maar dat nooit meer. God wat was dat verschrikkelijk. Ik denk niet dat ik het over mijn hart kan krijgen om hem aan te kijken terwijl ik het uitmaak. Ik krijg ook best makkelijk paniekaanvallen en dan krijg ik letterlijk geen woord meer uit mijn mond.
Dus nu zit ik hier de hele dag al met zwetende handen en een koud lichaam van de stress, omdat ik weet dat ik het uit wil maken, maar niet weet hoe. Vanavond slaap ik zoals iedere zaterdag bij hem, zoals het er nu uitziet. Ik weet niet of ik die nacht kan doorbrengen zonder in tranen uit te barsten, want het voelt gewoon alsof ik hem bedrieg. Ik ben bang dat ik alles kapot maak door het uit te maken, terwijl ik heel veel van hem hou, al is het op platonische wijze. Ik dacht dat daten erg was, maar het uitmaken is nog veel slopender. In tv series lijkt het allemaal zo makkelijk, gewoon een bak chocolade ijs, zakdoekjes en klaar...
i put the fun in funeral
