Betrayed || Wolfpack [speeltopic] - Speeltopics

Geruchten zijn overal. Daar kom je niet onder uit. Ieder mens let op elkaar, denkt vanalles over elkaar. Zo ook in het kleine stadje La Push. Het is echt een klein stadje, iedereen kent elkaar, bijna geen uitzonderingen. Er is één school in de stad, waar alle kinderen op zitten. Naast die school begint het bos. En daar, daar zijn de geruchten begonnen. In dat grote stuk bos. Je zou kunnen zeggen dat híj er op de juiste tijd op de juiste plek was. Maar een jonge man, journalist, had een groepje jongens gevolgd, het bos in. En wat hij daar zag, geloofde niemand. De jongens veranderde in weerwolven. De jongeman was meteen teruggerent. Maar zijn baas geloofde dit belachelijke verhaal niet, en ontsloeg de man. Deze was vastbesloten om de waarheid naar boven te halen, en bedacht een list. Hij huurde een paar meisjes in, om achter de waarheid te komen. De meisjes mengden zich in de groep van de weerwolven, lieten er eentje verliefd op zich worden, om hem daarna over te halen - of te dwingen, het toe te geven. Zullen ze slagen, of neemt de liefde de overhand?

Rollen:
Verliefde weerwolven:
-Max Hunter by Newt_Runner
-Jake Warrior by Newt_Runner
-Gereserveerd by Luke_Pinguin

Weerwolven:
Vrouwelijk:
-Namira Feylton Warrior by Armitage
-Myrthe Warrior by Veravos
-Hope Woodward.Beta by LadyStark

Mannelijk:
-Gereserveerd by Luke_Pinguin
-Jared Alpha by Aureolus

Liefdes:
-Lillian by Vivir
-Raven by Aureolus
-Ryann by Deers

Koppels:

Personage van Luke Pinguin X Lillian
Max X Raven
Jake X Ryann



Regels:
-Alleen Newt_Runner maakt nieuwe speel-, rollen-, of praattopics aan.
-Ruzie's alleen in het speeltopic.
-De 'normale weerwolven, mogen zowel jongens als meisjes zijn. De verliefde weerwolven zijn wel allemaal jongens, en de liefdes allemaal meisjes.
-De meeste normale weerwolven zijn echter wel jongens. Niet teveel meisjes dus!
-Minimaal 200 woorden posten.
-Geen sneltrein.
-Sluit niemand buiten.

---

The beginning
Het is een rustige dag in La Push. De week is weer begonnen, dus vandaag zal iedereen weer naar school moeten. De wolven hebben met z'n allen in het bos geslapen, na een kampvuur te hebben gehouden. Voordat de liefdes naar school gaan, hebben ze een afspraak bij het uitzendbureau, waar ze een wat vreemde opdracht krijgen....

[ bericht aangepast op 16 nov 2014 - 20:08 ]

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

| Even the smallest person can change the course of the future |

Namira hield haar hoofd schuin en trok haar wenkbrauwen op naar Jared.
'Dan hebt u even pech, meneer de Alfa. Als je mijn liefde wilt, krijg je mijn hulp er gratis bij, of je het wilt of niet.' zei ze koppig, en ze benadrukte haar woorden door hem op zijn neus te tikken. Daarna liet ze zich weer zakken tot haar hakken de grond raakten, pakte zijn hand en huppelde weg.
'Laten we naar huis gaan, dan kan jij uitrusten en zal ik mijn konijn tot mijn nieuwe slachtoffer van mijn liefdadigheid benoemen. Op de radio zeiden ze laatst dat je niet te lief moet zijn voor mannen, dan verliezen ze hun waardigheid.' zei ze vrolijk. Hoewel, de blijheid was gespeeld omdat ze geen idee had hoe ze moest reageren. Als ze overbezorgd zou zijn... Nou ja, dan krijg je wat ze op de radio vertelden. En als ze te onverschillig was, zou hem dat alleen maar ellendiger laten voelen. Ze kon maar beter vrolijk zijn en hopen dat Jared kans zag om zijn stress en verdriet even te vergeten. Ze zou nog wel een afleidingsplan voor hem bedenken.

[Bummer, 10 woorden te weinig :'D]

---

            En gefrustreerde zucht liep over haar lippen bij het zien van de glimlachjes en knipogen die tussen Raven en Max speelde. Het was simpelweg verschrikkelijk. Haar vriendin nam het ook niet serieus, ze viel voor een jongen en wilde absoluut niet geloven dat hij een van de mensen was die ze zochten, desondanks dat het allemaal de bedoeling was geweest van het plan. -- Laat de weerwolven verliefd op je worden en krijg het bewijs.
      De pony die in zijn buurt spontaan begon te weigeren, was voor haar dan ook de laatste aanwijzing een van de wolven gevonden te hebben. Ze hoefde enkel nog de bevestiging en die zou ze zo gaan krijgen ook. 'Laat mij maar.' Ze pakte het halstertouw en draaide zich zo dat Max gedwongen werd tegen de flank van het dier te gaan staan, dat zich geschrokken weg draaide. 'Ik weet niet wát je precies met die beesten doet, Frost..' Begon ze vervolgens. 'Maar er klopt hier iets niet. Je bent een van die weerwolven, niet waar?' Ze zette een stap zijn kant op, terwijl ze het halstertouw vast hield. 'En als je ook maar één woord spreekt over mij, Raven of die andere meiden die hier rondlopen, zorg ik er hoogstpersoonlijk voor dat dat artikel vervroegt in de krant komt te staan en iedereen het weet.' Ze prikte hem even in zijn borst als teken dat ze het meende.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

---

      'Dan hebt u even pech, meneer de Alfa. Als je mijn liefde wilt, krijg je mijn hulp er gratis bij, of je het wilt of niet.' Ze tikte op zijn neus. 'Hmpf,' Het afkeurende geluidje rolde over zijn lippen en hij draaide zich haar kant weer op. 'Laten we naar huis gaan, dan kan jij uitrusten en zal ik mijn konijn tot mijn nieuwe slachtoffer van mijn liefdadigheid benoemen. Op de radio zeiden ze laatst dat je niet te lief moet zijn voor mannen, dan verliezen ze hun waardigheid.'
      Op een rustig tempo liep hij achter haar aan met zijn vingers door die van haar gevlochten. Eenmaal bij zijn appartement opende hij de deur en liet haar hand even los terwijl hij de deur voor haar open hield, die hij achter hun weer sloot. 'Let alsjeblieft niet op de troep, Sylas maakt er toch altijd al een bende van en het verbaasd me niets als er iets om in gegaan in de nacht dat ik er niet was. En ik was gewoon te lui om op te ruimen de laatste tijd.' De witte herder kwam aangelopen vanuit de keuken bij het horen van zijn naam. Het was misschien vreemd voor een weerwolf, maar hij had het dier nu al bijna twee jaar in huis en gezien ze toch aardige maatjes waren, had hij besloten het beest te houden.
      Zijn wiskundeboek lag nog op tafel samen met zijn schrift, een nog halfvol glas water en allerlei papieren van rekeningen en administratie die hij eigenlijk ook nog moest doen. 'Eh, ja. Ik was bezig voordat ik wegging ja.' Het was meet een herinnering aan zichzelf dan aan Namira.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

| Even the smallest person can change the course of the future |

Al gauw had Namira door dat ze naar het huis van Jared gingen in de plaats van de hare. Ook prima, dan was Syslas wel gewoon haar slachtoffer. Dat beest kon wel wat hebben. Bovendien kon ze zich voorstellen dat Jared liever naar zijn eigen plekje ging in deze tijden. Toen ze de kamer binnenkwam schudde ze vermoeid haar hoofd. Het was een verschrikkelijke rotzooi. Mannen...
'Syslas!' riep ze vrolijk toen de witte gedaante de hoek om kwam. De grote hond kwispelde en trippelde naar haar toe. Ze woelde door zijn witte haren terwijl ze de kamer in liep, het dier liep onrustig met haar mee. Toen ze stil stond ging hij voor haar staan en gromde speels. Namira grijnsde haar puntige hoektanden bloot en gromde terug, een zware, dierlijke grom die nooit uit de keel van enig mens had kunnen komen. Tenminste, enig normaal mens. Syslas wilde spelen, dat snapte ze wel, maar eerst wilde ze wat aan deze bende doen.
'Zal ik maar voor huisvrouw spelen dan? Alvast oefenen voor later.' grinnikte ze. Ze pakte de vuile vaat die nog op tafel stond op en liep naar de keuken om de boel op te ruimen.

---

---

Raven scheen het niet te merken, ze was al bezig met haar eigen paard. Gelukkig. Max draaide zich naar de pony, en probeerde het dier mee te krijgen. Maar het dier vertrouwde hem niet. Natuurlijk niet. Toen voelde hij de aanwezigheid van een ander persoon en draaide zich geschrokken om. Ryann. Het meisje waar Jake het wel mee kon vinden. Wat deed ze hier? 'Laat mij maar,' zei ze, en ze draaide zich dichter naar hem toe, waardoor Max meteen achteruit liep om de afstand tussen hen groter te maken, maar daarmee tegen de pony aankwam. Het dier draaide zich geschrokken weg en beet hem hard in zijn zij. Max sprong opzij - meer van schrik dan van pijn. En richtte zich op Ryann, die begon te praten. 'Ik weet niet wát je precies met die beesten doet, Frost..' begon Ryann. Max probeerde zichzelf te kalmeren en haar recht aan te blijven kijken, maar het lukte hem niet. Hij keek onzeker naar de grond. 'Maar er klopt hier iets niet. Je bent een van die weerwolven, niet waar?' Zijn ogen verwijdde zich even geschrokken, maar hij herstelde zich hopelijk snel genoeg. "Waar heb je het over?" Maar zijn stem trilde. Ryann zette een stap zijn kant op. 'En als je ook maar één woord spreekt over mij, Raven of die andere meiden die hier rondlopen, zorg ik er hoogstpersoonlijk voor dat dat artikel vervroegt in de krant komt te staan en iedereen het weet.' Nu keek hij wel verbaast. Het artikel... Moesten zij daarvoor zorgen?! "I-ik snap niet waar je het over hebt. Ik wil Raven gewoon graag helpen, ik kan gewoon niet met paarden omgaan... En weerwolven? Wie geloofd dat nou!" Au, dat deed hém pijn. "Wat voor 'bewijs' kan je in het artikel zetten? Nou?"

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

---

            'Waar heb je het over?' Zijn stem en hele lichaamshouding duidde aan dat hij zich betrapt voelde. 'I-ik snap niet waar je het over hebt. Ik wil Raven gewoon graag helpen, ik kan gewoon niet met paarden omgaan... En weerwolven? Wie geloofd dat nou!' Ze begon te grijnzen. Het paard gaf ze mee aan een van de stalhulpen die langsliep en voor een moment glimlachte ze naar de jongen, tot hij weer van het terrein was verdwenen en ze alleen was met Max.
      'Wat voor 'bewijs' kan je in het artikel zetten? Nou?' Ze begon weer te lachen. 'Kijk, Max. Ik ben niet volledig dom, ondanks dat ik blond ben. Jake heeft meer hints laten vallen dan hij zelf door heeft gehad. Denk je nou werkelijk dat ik voor hem ben gevallen? Nee. Het is gewoon een simpel spelletje, wij meiden houden jullie hondjes aan het lijntje en dan poef,' Ze maakte een ontploffend gebaar met haar handen. 'Krijgen we zo alles uit jullie. Wat betreft dat bewijs, we weten inmiddels dat sommige van jullie de verandering niet onder controle hebben bij bepaalde emotie's. Stress, woede, sommige pijn. We hebben ons werk wel gedaan, we weten hoe jullie in elkaar zitten. Ik weet nog niet wie jullie Alfa is, maar daar kom ik wel achter. Die Beta kan ook niet erg ver zijn, maar zolang we de leider van jullie groep uitschakelen hebben we direct heel het pack.'
      Ze draaide een blonde lok tussen haar vingers. 'En als je hier ook maar een woord over spreekt, zal ik er voor zorgen dat je hier niet levend uit komt. We hebben zat bewijs, Frost. Het enige wat jullie hoeven te doen is vluchten en er worden Hunters achter jullie aan gezet. Zo simpel is het, heel jullie geheimpje komt uiteindelijk toch wel op tafel, zorgt Raven daar niet voor, doe ik het.'

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

---

---

Ze grijnsde. Het maakte hem doodsbang. Er liep een jongen langs die het paard meenam, waarna Ryann zich weer op hem richtte. 'Kijk, Max. Ik ben niet volledig dom, ondanks dat ik blond ben. Jake heeft meer hints laten vallen dan hij zelf door heeft gehad. Denk je nou werkelijk dat ik voor hem ben gevallen? Nee. Het is gewoon een simpel spelletje, wij meiden houden jullie hondjes aan het lijntje en dan poef,' ze maakte een gebaar met haar handen. 'Krijgen we zo alles uit jullie.' Max' uitdrukking veranderde van verbaast naar boos, terwijl hij nu op Ryann afliep, haar boven armen pakte en haar tegen het hek van de bak duwde. "Je laat Jake met rust!" siste hij. Jake was kwetsbaar. Kwetsbaarder dan hij zelf was. Bijna niemand had dat door. Oh shit, misschien had hij dat nu ook wel aan Ryann laten merken. 'Wat betreft dat bewijs, we weten inmiddels dat sommige van jullie de verandering niet onder controle hebben bij bepaalde emotie's. Stress, woede, sommige pijn. We hebben ons werk wel gedaan, we weten hoe jullie in elkaar zitten. Ik weet nog niet wie jullie Alfa is, maar daar kom ik wel achter. Die Beta kan ook niet erg ver zijn, maar zolang we de leider van jullie groep uitschakelen hebben we direct heel het pack.' Max slikte zenuwachtig, verlengde de afstand tussen hem en het meisje. Shit. Ze hadden veel meer informatie dan zij zelf door hadden gehad. 'En als je hier ook maar een woord over spreekt, zal ik er voor zorgen dat je hier niet levend uit komt. We hebben zat bewijs, Frost. Het enige wat jullie hoeven te doen is vluchten en er worden Hunters achter jullie aan gezet. Zo simpel is het, heel jullie geheimpje komt uiteindelijk toch wel op tafel, zorgt Raven daar niet voor, doe ik het.' Wat? "Raven... Raven doet hieraan mee?" Geschokt en een redelijk gekwetst draaide Max zijn hoofd en liet zijn ogen over de stallen gaan, tot hij Raven zag, bezig met haar paard. Ze.. Ze gaf niets om hem? Geen eens vriendschap? Max draaide zijn hoofd weg, maar zijn pijn was te zien. Hij móést nu naar Jared. Maar als hij nu wegrende zou Ryann hem onmiddellijk stoppen.

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

---

            Ze werd tegen het hek aan geduwd, maar het deed haar vrij weinig. Hij kon haar niets maken en dat wist ze zelf ook prima. 'Je laat Jake met rust!' Siste hij vervolgens. 'Raven... Raven doet hieraan mee?'
      Nogmaals begon ze te lachen. 'Ben je echt zo blind? Natuurlijk, ze heeft hier de hele tijd bij gehoord. Ik weet niet hoeveel ze weet, maar het zal ongetwijfeld even veel zijn. Dit bewijst maar weer dat je niemand zomaar kan vertrouwen, Max.' Ze zette een stap van hem af. 'Maar ik moet maar eens gaan, onthoud jij maar dat als je hier ook maar één woord over spreekt tegen die Alfa, Beta of andere packleden van je, ik er hoogstpersoonlijk voor zorg dat jij de eerste bent die in de vallen van de Hunters loopt.' Vervolgens glimlachte ze even op een misselijkmakend vriendelijke manier, voor ze zich om draaide en weg begon te lopen. De voetstappen van iemand kon ze nog horen, of het Max of een ander was wist ze niet. Ze liepen in ieder geval van haar af, dus het kon niet Max zijn die een poging deed tot haar aanvallen. Vervolgens hoorde ze de stem van Raven nog de jongen zijn naam roepen, al was het eerder een zachte manier van vragen. Vervolgens liep ze het terrein af, richting huis.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

---

---

Het was eigelijk heel ironisch, omdat hij zelf de rang 'Hunter' had. Maar dit... Dit was toch iets heel anders. 'Ben je echt zo blind? Natuurlijk, ze heeft hier de hele tijd bij gehoord. Ik weet niet hoeveel ze weet, maar het zal ongetwijfeld even veel zijn. Dit bewijst maar weer dat je niemand zomaar kan vertrouwen, Max.' De jongen draaide zijn hoofd naar Ryann om en keek haar met pijn in zijn ogen aan. Hoe konden ze. 'Maar ik moet maar eens gaan, onthoud jij maar dat als je hier ook maar één woord over spreekt tegen die Alfa, Beta of andere packleden van je, ik er hoogstpersoonlijk voor zorg dat jij de eerste bent die in de vallen van de Hunters loopt.' Daarna liep ze inderdaad weg, hem lipbijtend en hard nadenkend achterlatend. Hij voelde een hand op zijn schouder en draaide zich met een ruk om, maar het was Raven. Had ze alles gehoord? Hij keek haar onderzoekend aan. 'Max?' Ja. Ja, ze had alles gehoord. Met een woedende blik vol pijn keek hij haar aan. "Nee. Laat me met rust." en hij liep weg.

WHAHAHA zo kort.

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

---

            Ze legde haar hand tegen zijn schouder aan, waarop hij zich omdraaide. Zijn blik ging direct van verbaasd naar woedend en kwaad. 'Nee. Laat met met rust.' Hij liep weg, waarop ze even bleef staan. Ze wilde hem niet zo zien, ze had überhaupt nooit iemand pijn willen doen. In een snelle pas ging ze achter hem aan. 'Max, wacht.' Ze ging voor hem staan, waarop ze er voor zorgde dat hij zo tegen de muur van de schuur moest gaan staan dat hij langs haar zou moeten. 'Laat me dit uitleggen, alsjeblieft?' Ze begon langzamerhand wat in paniek te raken, ze had nooit echt vrienden gehad, en nu stond ze op het punt deze beide kwijt te raken. Dat Ryann niet te vertrouwen was was ze nu ook wel achter, waardoor enkel de weerwolven over bleven. Ze wilde Max en Jake niet kwijt. Het waren de enige die haar ooit zo snel toe hadden gelaten.
      'Ik lieg niet als ik zeg dat ik je oprecht aardig vond en mocht, Max. Ik heb nooit zoveel geweten als Ryann, ik deed enkel mee omdat zij het geld kon gebruiken. Ze is mijn vriendin, die doen dat soort dingen voor elkaar. Alsjeblieft, Max.' Ze stapte achteruit, zodat hij nu de kans kreeg alsnog weg te lopen zodra hij dat zou willen. 'Geef me alsjeblieft nog een kans, ik zal jullie nooit verraden zoals Ryann dat van plan is..' Ze zweeg even. 'Jij en Max zijn op het moment nog mijn enige vrienden, dat doe ik jullie niet aan.'

[ bericht aangepast op 5 feb 2015 - 19:09 ]

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

---

---

'Max, wacht.' Max beet op zijn lip en bleef staan. Raven kwam voor hem staan, hem zo in een hoek zettend dat hij zichzelf langs de muur moest schuiven om langs haar te komen. 'Laat me dit uitleggen, alsjeblieft?' haar stem begon langzaam panikerend. Max sloeg zijn armen over elkaar en keek haar aan. 'Ik lieg niet als ik zeg dat ik je oprecht aardig vond en mocht, Max. Ik heb nooit zoveel geweten als Ryann, ik deed enkel mee omdat zij het geld kon gebruiken. Ze is mijn vriendin, die doen dat soort dingen voor elkaar. Alsjeblieft, Max.' Raven zette een stap achteruit. Hij zou nu weg kunnen lopen, als hij dat wilde. Maar hij bleef staan. 'Geef me alsjeblieft nog een kans, ik zal jullie nooit verraden zoals Ryann dat van plan is..' Ze zweeg even. 'Jij en Jake zijn op het moment nog mijn enige vrienden, dat doe ik jullie niet aan.' Hij was nog steeds woedend. "Je snapt het niet, Raven. Je hebt ons dit allang aan gedaan." Geschrokken besefde hij nu dat hij het bevestigd had, dat ze inderdaad weerwolven waren. Jared zou hem vermoorden. Nou, Jake eerst. Oh, trouwens. Jared kon hem niet vermoorden - dat ging Ryann al doen. Fijn vooruit zicht.

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

---

      Ondanks dat hij dingen liever zelf deed, glimlachte hij dankbaar toen Namira op begon te ruimen. Voor een moment ging hij aan tafel zitten en probeerde hij zich te focussen op de stof voor de economietest die hij morgen zou hebben, maar er kwam niets bij hem binnen. Hij hoopte dat hij nog een voldoende zou halen, want als hij zijn cijfers niet op zou halen zou hij alsnog heel wat problemen hebben.
      Hij kwam weer overeind van de stoel en keek even Namira haar kant op, die wat recht zetten. Nu ze met haar rug naar hem toe stond, legde hij zijn handen rond haar middel en legde hij zijn hoofd tegen haar schouder aan. Voor een moment drukte hij zijn lippen in haar hals om vervolgens te kijken naar wat ze aan het doen was geweest. 'Ik ben blij dat jij hier bent om alles op te ruimen, weet je. Nu hoef ik het niet te doen maar heb ik wel een excuus om je hier te houden.' Hij grijnsde even en bleef zo staan. Op een bepaalde manier kreeg het meisje het altijd voor elkaar hem alles voor een moment te laten vergeten, al was hij er nog steeds niet achter hoe.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

---

            Ze was blij met het feit dat hij nu nog bleef staan, al had ze het voorgevoel dat het niet lang zou duren. 'Je snapt het niet, Raven. Je hebt ons dit allang aangedaan.' Vervolgens zweeg ze weer. Ze zette een extra stap achteruit als teken dat hij mocht gaan. Hij had gelijk, ze had het hen al aangedaan. Ze zuchtte even diep. 'Het spijt me,' Mompelde ze uiteindelijk zacht, niet wetend hoe ze alles precies moest verwoorden. 'Ik zat fout, ik had het je direct moeten vertellen of er überhaupt niet aan moeten beginnen. Ik... Ik wilde je gewoon geen pijn doen of afschrikken door iets wat voor mensen die er niets van af weten zo idioot klinkt.' Ze haalde even diep adem. 'Het spijt me oké, je hebt al het recht kwaad op me te zijn.' Ze haalde even wat hulpeloos een hand door haar zwarte haren. Ze was zojuist een van haar weinige vrienden kwijt geraakt en Jake zal ook wel snel volgen.
      'Ik laat je anders wel gewoon met rust,' Ze draaide zich weer op en liep de hooischuur in. Ze was bezig geweest met de paarden hun hooi geven en zou daar wel gewoon mee verder gaan. De rest kon wel even wachten, ze had nu geen zin in mensen op zich heen.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

---

Namira moest hard lachen toen Jared tegen haar sprak. Hoofdschuddend legde ze haar sopdoekje opzij en draaide zich om in zijn armen zodat haar gezicht op de zijne gericht was.
'Als je maar niet denkt dat ik straks, als we volgend jaar samen gaan wonen, al het huishouden ga doen. Ik strijd voor mijn vrouwenrechten hoor.' mompelde ze. Ze richtte haar ogen op en keek hem hypnotiserend aan. Heel langzaam bracht ze haar hoofd dichterbij en ze zag dat hij zijn ogen al dicht deed. Toen er nog maar een piepklein stukje geladen lucht tussen hun lippen was, bracht ze razendsnel haar handen omhoog en kietelde hem in zijn zij. Jared slaakte een lachende kreet en zijn greep verslapte. Namira greep haar kans en duwde hem op de bank, waarna ze bovenop hem sprong om hem verder de kietelen. Syslas blafte vrolijk en sprong op de bank om hun gezichten te likken. Het dier leek zijn baasje te willen beschermen, want toen ze zich lachend opzij liet vallen, ging het dier bovenop haar liggen. Ondertussen bleef hij haar gezicht bewerken met zijn toch.
'Ah bah, Syslas, af!' gilde ze.

[Sorry, klein stukje]

[ bericht aangepast op 5 feb 2015 - 15:01 ]

---

      'Als je maar niet denkt dat ik straks, als we volgend jaar samen gaan wonen, al het huishouden ga doen. Ik strijd voor mijn vrouwenrechten hoor.' Een grijns verscheen rond zijn lippen. Hij er wel blij mee dat ze samen zouden gaan wonen, ondanks dat hij op zijn troep zou moeten gaan letten en niet meer alles kon laten slingeren. 'Inmiddels heb je wel door wat mijn manier van opruimen is, dus ik kook wel, dan mag jij opruimen.' Het was niet dat hij bepaald een held was wat betreft koken, maar het was beter dan wanneer hij bezig zou zijn qua opruimen.
      Hij begon te lachen toen ze begon met hem te kietelen. Hij kon tegen erg veel dingen en zijn pijngrens was soms een beetje gevaarlijk hoog, maar hij kon absoluut niet tegen kietelen. Omdat hij haar wel los moest laten, duwde ze hem op de bank. Hij liet zich op zijn rug vallen en Namira sprong boven op hem, maar Sylas sprong er vrolijk tussen en begon Namira haar gezicht te liggen, die zich van de bank af liet rollen waarop de hond over haar heen sprong.
      'Hé, je mag me niet pesten.' Hij grijnsde. ' Sylas, mand.' De hond keek op en ging vervolgens gehoorzaam in zijn mand liggen, waarop Jared Namira overeind trok en naast zich op de bank zette terwijl hij zelf bleef liggen.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.