• Geruchten zijn overal. Daar kom je niet onder uit. Ieder mens let op elkaar, denkt vanalles over elkaar. Zo ook in het kleine stadje La Push. Het is echt een klein stadje, iedereen kent elkaar, bijna geen uitzonderingen. Er is één school in de stad, waar alle kinderen op zitten. Naast die school begint het bos. En daar, daar zijn de geruchten begonnen. In dat grote stuk bos. Je zou kunnen zeggen dat híj er op de juiste tijd op de juiste plek was. Maar een jonge man, journalist, had een groepje jongens gevolgd, het bos in. En wat hij daar zag, geloofde niemand. De jongens veranderde in weerwolven. De jongeman was meteen teruggerent. Maar zijn baas geloofde dit belachelijke verhaal niet, en ontsloeg de man. Deze was vastbesloten om de waarheid naar boven te halen, en bedacht een list. Hij huurde een paar meisjes in, om achter de waarheid te komen. De meisjes mengden zich in de groep van de weerwolven, lieten er eentje verliefd op zich worden, om hem daarna over te halen - of te dwingen, het toe te geven. Zullen ze slagen, of neemt de liefde de overhand?

    Rollen:
    Verliefde weerwolven:
    -Max Hunter by Newt_Runner
    -Jake Warrior by Newt_Runner
    -Gereserveerd by Luke_Pinguin

    Weerwolven:
    Vrouwelijk:
    -Namira Feylton Warrior by Armitage
    -Myrthe Warrior by Veravos
    -Hope Woodward.Beta by LadyStark

    Mannelijk:
    -Gereserveerd by Luke_Pinguin
    -Jared Alpha by Aureolus

    Liefdes:
    -Lillian by Vivir
    -Raven by Aureolus
    -Ryann by Deers

    Koppels:

    Personage van Luke Pinguin X Lillian
    Max X Raven
    Jake X Ryann

    The pack:
    In de pack zijn er ook verschillende rangen. Zo heb je de Alpha, de beta, de warriors en de hunters.
    De Alpha is de leider, de beta is zijn of haar rechterhand. Deze rangen zijn vaak bezet door mannelijke weerwolven.
    De Warriors controleren de grenzen van het gebied van de pack. Zij zorgen ervoor dat er geen vreemden in het gebied komen.
    De Hunters zijn verantwoordelijk voor de veiligheid in de pack. Als er oorlog uitbreekt met een nabij gelegen pack, gaan zij in eerste instantie het gevecht aan.


    Regels:
    -Alleen Newt_Runner maakt nieuwe speel-, rollen-, of praattopics aan.
    -Ruzie's alleen in het speeltopic.
    -De 'normale weerwolven, mogen zowel jongens als meisjes zijn. De verliefde weerwolven zijn wel allemaal jongens, en de liefdes allemaal meisjes.
    -De meeste normale weerwolven zijn echter wel jongens. Niet teveel meisjes dus!
    -Minimaal 200 woorden posten.
    -Geen sneltrein.
    -Sluit niemand buiten.


    The beginning
    Het is een rustige dag in La Push. De week is weer begonnen, dus vandaag zal iedereen weer naar school moeten. De wolven hebben met z'n allen in het bos geslapen, na een kampvuur te hebben gehouden. Voordat de liefdes naar school gaan, hebben ze een afspraak bij het uitzendbureau, waar ze een wat vreemde opdracht krijgen....

    [ bericht aangepast op 16 nov 2014 - 20:08 ]


    You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

    JARED. -- ALPHA.


          Het was nu een uur of twee, hij had geen idee. In ieder geval waren de meeste mensen uit en was het redelijk stil in de school, maar toch kreeg hij het voor elkaar precies tegen Namira op te lopen. 'Oh, hee. Sorry.' Hij legde zijn armen rond haar middel met de hoop dat ze niet onderuit zou gaan en zo wel, dat hij haar overeind kon helpen. Verder was er niemand van het pack te bekennen en ergens was hij daar best wel blij mee. Rond een uur of vier zouden ze wel richting het bos gaan om te vergaderen en als er iemand was waarmee hij zijn tijd op het moment door wilde brengen, was het Namira.
          Soms was het echt onmogelijk met haar alleen te kunnen zijn. Namira zat altijd op school en buiten dat waren ze eigenlijk wel altijd met het pack, dus was het aardig lastig tijd samen te vinden. 'Ga je mee richting het café om wat te drinken?' Vroeg hij uiteindelijk even glimlachend. Hij drukte een kus op haar voorhoofd en wachtte een reactie af.

    (Net geen 200 woorden, sorry.)


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Namira Feylton


    | Even the smallest person can change the course of the future |



    Namira had nog geen twee minuten rondgedwaald in de school toen Jared plotseling opdook. Ondanks dat haar reactievermogen was versterkt kon ze niet voorkomen dat ze tegen hem op botste. Ze slaakte een klein kreetje en duwde haar handen al naar beneden om zichzelf op te vangen, maar Jared sloeg een arm om haar heen en hield haar zonder moeite overeind. Tja, die viel te verwachten, zelfs voor een wolf was hij belachelijk sterk.
    'Dat lijkt me een heel goed idee.' antwoordde ze op zijn vraag. Met enige moeite wrong ze zich uit zijn greep en pakte zijn hand om hem mee te trekken. Eenmaal buiten huppelde ze voor hem uit en begon ze te zingen.

    Let me tell you all a story
    About a mouse named Dilory
    Dilory was a mouse in a big brown house
    She called herself the hoe
    With the money money blow
    But fuck that little mouse 'cause I'm an albatrouz


    Ze was blij dat ze al zo snel vrij waren, bovendien was het café waar ze altijd met Jared heen ging erg dichtbij. Hierdoor hadden ze nog wat meer tijd voordat alle ellende weer zou beginnen. Eerlijk gezegd had ze weinig problemen met haar wolfvorm, in tegenstelling tot vele uit de pack. Het was best wel gaaf wat er allemaal bij kwam kijken, al die superzintuigen, de extra kracht en snelheid. Ze wist dat hun verhaal een geheim moest blijven, maar toch voelde ze geen grote afkeer voor het idee dat het nieuws in alle kranten kwam. Bedenk eens hoeveel publiciteit ze zouden krijgen. Ze zouden niet meer in het geheim te hoeven leven en bang te zijn dat iemand ze kon ontdekken. Geen smoesjes, nooit meer liegen. Bovendien zouden ze aanbeden worden, ze zouden behandeld worden als superhelden.
    Op dat moment pakte Jared haar hand en schrok ze op uit haar gedachten. Ze staarde hem verwilderd aan en besefte wat voor onzin ze in haar hoofd haalde. Hoe kon ze naar roem verlangen? Dat mocht niet, dat hóórde niet. Een volwaardig lid van de pack stelde de behoeften van anderen, of de pack, boven zijn eigen waarden. Als ze zo door ging zouden ze ontdekken hoe ze hierover dacht en dan was ze de sigaar. Gauw plakte ze weer een glimlach op haar gezicht en drukte een kus op de lippen van Jared, hopend dat hij niks gemerkt had.

    [Oeps, twee weken later. Sorry, vanwege mijn RSI kon ik dus een tijd lang niet typen. Ik zal ook niet super veel of snel reageren nu, mijn handen verkrampen erg snel. Excuses!]


    Frey_ > Whittaker

    JARED. -- ALPHA.


          'Dat lijkt me een heel goed idee.' Ze pakte zijn hand om hem mee de school uit te trekken. Een glimlach verscheen rond zijn lippen. Hij kreeg nog wel eens de vraag van anderen wat hij nou juist zo leuk aan het meisje vond en waarom iemand zoals hem op iemand zoals Namira zou vallen, al was zijn reden erg simpel; Ze maakte hem aan het lachen. Hij was er nog steeds niet precies niet achter hoe, maar hij zou liegen als hij zou zeggen niet van haar te houden hoe klef dat eigenlijk ook klonk.
          Buiten liet ze zijn hand los en huppelde ze een stukje vooruit. 'Let me tell you all a story, About a mouse named Dilory, Dilory was a mouse in a big brown house, She called herself the hoe, With the money money blow, But fuck that little mouse 'cause I'm an albatrouz.' De glimlach die hij eerder had verscheen weer rond zijn lippen terwijl hij naar het meisje voor hem keek. Soms leek ze zo zonder zorgen te zitten, al kon hij dat niet zeggen. Er was altijd wel iets wat hij moest doen en nu school ook steeds meer op zijn lip zat door zijn vele afwezigheid, was het soms fijn gewoon even met Mira ergens te gaan zitten. Dan hoefde hij in ieder geval nergens aan te denken en hoefde hij niet alles overdreven serieus te nemen zoals hij verder wel moest. Met een paar passen stond hij weer bij haar om haar hand te pakken en achteruit te gaan lopen, zodat hij voor haar liep. Ze glimlachte en hij kuste haar even terug. 'Maar goed, het café dus. Je weet dat je daar zojuist voorbij gehuppeld bent?' Vroeg hij met dezelfde halve grijns als altijd terwijl hij stil ging staan.


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Guyys, even een activiteits-check, graag als je nog actief bent even melden in het rollen topic!


    You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

    Max Frost



    Hoofdschuddend liep ik het bos door. Ik had een 1. Een verdomde 1. Wel is waar voor wiskunde, waar ik al niet goed in was. Het was niet onverwacht, maar dat maakte het niet minder vervelend. De reden van mijn lage cijfer? Raven. Ik gaf het niet graag toe maar... Misschien kon het zo zijn dat ik verliefd op haar was. Misschien! Natuurlijk, diep van binnen wist ik dat het zo was, maar ik wilde het niet toegeven. Ze was zo langzamerhand een vriendin van me geworden. Ik kan toch niet verliefd worden op een vriendin? Dat is belachelijk. Ik loop door het bos en laat me tegen een van de bomen zakken. Een 1. Een grinnik verlaat mijn keel en ik leg mijn hoofd tegen de boom aan als ik een stem hoor. Haar stem.


    You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

    RAVEN. -- THE GIRL.


                'Akylas!' De witte herder rende als een gek voor haar uit nadat ze het dier even los had gelaten. Normaal gesproken bleef het beest altijd netjes bij haar, maar nu rende het voor haar uit. Ze was net van huis gekomen en gezien ze een uur geleden nog op het paard zat, droeg ze nog altijd een lichtbruine rijbroek met haar zwarte laarzen. Ze ging er vanuit dat ze zo toch wel weer geroepen zou worden om te helpen met enkele lessen, dus had ze niets eens de tijd genomen haar witte hemdje en donkerrode met zwart gekleurde blouse te verwisselen naar iets anders.
          Nogmaals riep ze het beest zijn naam, tot ze de witte gedaante van het dier weer zag lopen, al had het besloten Max zijn gezicht af te likken. Met zijn voorpoten tegen de jongen zijn borst likte het zijn gezicht. 'Akylas, stom beest. Kom hier!' Ergens kom ze er wel om lachen, maar omdat ze wist dat Max het nooit geweldig vond besloot ze het maar niet te doen. Uiteindelijk besloot de hond dat het maar goed was naar zijn eigenaresse te luisteren en draaide zich om, waarbij Raven door haar knieën ging en de riem weer vastmaakte aan de hond zijn halsband voor ze weer overeind kwam. 'Mijn god, sorry Max. Ik moet echt eens op dat beest gaan letten wanneer jij in de buurt kan zijn.' Ze wreef even over de achterkant van haar nek en beet op haar lip. Ze kwam haast onzeker over, dat was ze verdomme nooit!

    [ bericht aangepast op 1 feb 2015 - 17:14 ]


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Max Frost



    Hij voelde de aanwezigheid van de hond al eerder dat hij het dier hoorde. Het kwam met volle vaart op hem afgerend, draaide zich naar hem om, zette zijn voorpoten op zijn borst en begon zijn gezicht te likken. "Pffft, hond... Ga... Pfffff...." zei hij moeilijk. Raven kwam aangerend en lijnde de hond weer aan. Max veegde zijn gezicht met zijn mouwen af en grinnikte. Hij stond op en keek het meisje aan. 'Mijn god, sorry Max. Ik moet echt eens op dat beest gaan letten wanneer jij in de buurt kan zijn." Ze wreef over haar nek en beet op haar lip. Max glimlachte en haalde zijn schouders op. "Ik vind het niet erg, dat weet je. Ik vind hem wel gezellig." Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Snel bekeek hij haar. "Kom je van de stal?" Hij was er nog nooit geweest, maar het was duidelijk aan haar kleren dat ze daar vandaan kwam. De paarden zouden trouwens ook niet goed op hem reageren. De dieren wisten meteen wat hij was. Daarom was Raven's hond ook zo close met hem. Maar zij had dat niet door.


    You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

    RAVEN. -- THE GIRL.


                'Ik vind het niet erg, dat weet je. Ik vind hem wel gezellig.' Ze knikte even kort. 'Kom je van de stal?' Nogmaals knikte ze, waarna ze direct een blik op haar horloge wierp. 'Ik moet ook maar eens opschieten als ik nog de tijd wil het paard van Simon een zadel op te gooien voor de kleintjes komen voor de les en ik m'n pa op m'n dak krijg omdat die kleine etter van een pony nog geen zadel op heeft.'
          Ze hield echt van het werk op stal, maar soms was het verschrikkelijk stressvol. Haar twee eigen paarden en de pony moesten dagelijks gedaan worden en daarnaast werd er ook nog verwacht dat ze de paarden van de manege deed, soms lessen gaf en hielp met het verzorgen, maar ondertussen moest ze haar cijfers hoog houden om grote ruzie's en discussies thuis te voorkomen. Dat was toch wel het grootste verschil tussen thuis les krijgen en echt naar school gaan: Er was zoveel meer werk.


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Namira Feylton


    | Even the smallest person can change the course of the future |


    Namira liet haar hand in de grote hand van Jared glijden. Ondanks dat hun huid altijd een koortsachtige temperatuur had, was zijn hand voor haar gevoel koud. Hij had wallen onder zijn ogen en zijn haren zaten door de war. Waarschijnlijk had hij slapeloze nachten van de stress. Twee dagen geleden had hij een groot deel van de pack er op uit gestuurd om een eventueel nieuw territorium te vinden voor als het hier te gevaarlijk zou worden. Ze stonden onder de leiding Hope, waardoor hij er nu alleen voor stond. Nu kwamen er naast de zorgen over hun geheimhouding ook nog eens de stress over de veiligheid van het missende gedeelte van de pack. Ze wist dat hij zich verantwoordelijk voor ze voelde als er wat met ze gebeurde.
    'Hé, ontspan even voor een momentje. Hope is verantwoordelijk en sterk, ze redden het wel.' probeerde ze hem op te beuren. 'De kans is groot dat er niks van dat artikel word geloofd, mocht het ooit nog uitkomen. Het is al iets van drie dagen geleden, waarschijnlijk hebben ze die man gewoon voor gek verklaard. We hoeven niet naar een nieuw leefgebied en we zijn allemaal veilig.' Dat was niet helemaal waar, want de kans bestond nog dat het artikel alsnog zou verschijnen, en dan zouden ze misschien toch moeten verhuizen en hun families moeten achterlaten. Namira ontweek een lantarenpaal en nam snellere passen om Jared in te halen.
    'Besides, je strest de laatste tijd te veel. Je zorgen delen helpt echt, Jake, Max en ik zijn er ook nog!'


    Frey_ > Whittaker

    Max Frost



    'Ik moet ook maar eens opschieten als ik nog de tijd wil het paard van Simon een zadel op te gooien voor de kleintjes komen voor de les en ik m'n pa op m'n dak krijg omdat die kleine etter van een pony nog geen zadel op heeft.' Max grinnikte even. "Een paard opzadelen, dat is toch niet zo heel veel werk?" vroeg hij kalmerend. Max zag wel dat het meisje wel wat oververmoeid begon te raken. "Kan ik misschien helpen? Ik heb niet echt ervaring met paarden... Maar misschien helpt het voor jou?" Meteen nadat hij dat had gezegd besefte hij dat hij een fout maakte. De paarden zouden 'vreemd' op hem reageren. Raven was elke dag bij de paarden, dus ze zou meteen merken dat er iets mis was. En als ze er achter kwam dat dat door hem kwam, wat zou ze dan denken? Maar hij kon nu niet terug...


    You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

    JARED. -- ALPHA.


          Hij haalde even diep adem. Hij had die ochtend afgesproken met Namira, maar je kon aan hem zien dat hij er vrij weinig voor had gevoeld naar buiten te gaan. Zijn haren stonden nog alle kanten op en door de wallen onder zijn ogen kon je zien dat hij die avond absoluut niet had geslapen. Twee weken geleden had hij te horen gekregen dat de longkanker van zijn moeder weer terug was, en ondanks dat hij er werkelijk nog niemand van had verteld, had hij de neiging het aan Namira te vertellen. Rond een uur of twaalf in de avond had zijn moeder hem geroepen en het viel duidelijk te zien dat ze niet goed was, waarop hij uit voorzorg maar het alarmnummer belde. -- Hij wilde niet weten wat er was gebeurd als hij het niet had gedaan.
          Hij hoopte dat hij die avond nog tijd zou hebben langs het ziekenhuis te gaan, maar waarschijnlijk zou daar weinig van komen. Nu zijn moeder eigenlijk een véél te dure behandeling nodig had had hij een er een baantje bij genomen in het café naast zijn eigen baan bij de keuken van de voetbalclub waar hij vroeger had gespeeld. Daarnaast was er ook nog eens leerplicht die op zijn dak zat waardoor hij haast wel verplicht werd naar school te gaan en ondanks dat zijn docenten er overduidelijk blij mee waren, was het voor hem enkel maar meer stress door alles dat hij in moest halen, en dan was er ook nog eens alles met het pack..
          'Hé, ontspan even voor een momentje. Hope is verantwoordelijk en sterk, ze redden het wel.' Hij haalde even diep adem. 'De kans is groot dat er niks van dat artikel word geloofd, mocht het ooit nog uitkomen. Het is al iets van drie dagen geleden, waarschijnlijk hebben ze die man gewoon voor gek verklaard. We hoeven niet naar een nieuw leefgebied en we zijn allemaal veilig.' Hij kon haar haast tegen een paal op horen lopen en keek even om toen ze hem in kwam halen. Door alle stress waren zijn zintuigen nog beter dan normaal gesproken. Ondanks dat het ochtend was, was hij zich al minstens vijf keer kapot geschrokken door een klein geluidje dat hij niet had verwacht. Het was verschrikkelijk. 'Besides, je strest de laatste tijd te veel. Je zorgen delen helpt echt, Jake, Max en ik zijn er ook nog!'
          'Ik weet het, oké? Hope en de rest zijn het probleem niet, ik weet dat ze het redden. Als er iets aan de hand zou zijn had minstens een van de groep me wel ingelicht. Ik hoop alleen dat dit goed afloopt, het idee van dat er mogelijk mensen rondlopen die op zoek zijn naar ons staat me helemaal niet aan..' Nu hij bezig was, had hij voor een moment geen controle over zijn woorden. 'En dat heb ik ook nog fucking leerplicht achter me aanzitten die alles alleen maar erger maakt. Ga ik niet naar school, heb ik een nog groter probleem dan nu. Samen met m'n werk krijg ik het niet voor elkaar ook nog eens al die achterstanden bij te werken maar meer gezeik kan ik er gewoon echt niet bij. Daarnaast moet ik ook nog eens m'n eigen rekeningen betalen en dat m'n ma eigenlijk een behandeling nodig heeft werkt nou ook niet bepaald mee!!' Hij mocht van geluk spreken dat er vrijwel niemand in het park was en dus niemand hun kon horen of zien terwijl hij even zijn armen gefrustreerd de lucht in had gegooid.
          'Oh god,' Mompelde hij uiteindelijk terwijl hij zich haar kant op draaide. 'Heb ik dat alles zojuist echt hardop gezegd?' Hij wilde er eigenlijk niemand mee lastig vallen. Hij was verdomme de leider hier, die moest er zijn voor het pack en uitstralen dat hij alles onder controle had. Hij mocht willen dat hij alles onder controle had, want dat was nu absoluut niet het geval.

    [ bericht aangepast op 2 feb 2015 - 19:38 ]


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    RAVEN. -- THE GIRL.


                'Een paard opzadelen, dat is toch niet zo heel veel werk?' Vroeg hij, waarschijnlijk in de hoop haar gerust te stellen. 'Kan ik misschien helpen? Ik heb niet echt ervaring met paarden... Maar misschien helpt het voor jou?' Ze glimlachte even. 'Dat zou echt geweldig zijn, al loop je enkel een rondje met die nieuwe pony. Dat beest moest elke dag een half uur lopen om zijn beweging weer op te bouwen en ik die tijd kan ik heel wat andere dingen doen.'
          Ze glimlachte even snel. Ryann zou ook aanwezig zijn, zoals eerder afgesproken. Haar vriendin was heel wat meer gedreven in het vinden van de weerwolven dan haar, ze was er bijna geobsedeerd door. Ze was inmiddels zover gekomen dat ze Jake er van verdacht er een te zijn, evenals Max. Raven zelf geloofde er daar in tegen niets van, de jongen die nu voor haar stond kon onmogelijk een weerwolf zijn. Het kon gewoon niet.


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Max Frost



    'Dat zou echt geweldig zijn, al loop je enkel een rondje met die nieuwe pony. Dat beest moest elke dag een half uur lopen om zijn beweging weer op te bouwen en ik die tijd kan ik heel wat andere dingen doen.' Kak. Max knikte met een glimlach, terwijl zijn brein op volle toeren begon te draaien. Hóé moest hij dit gaan doen? "Laten we maar gaan dan?" Hij moest gewoon kalm blijven. Ze liepen opnieuw naar de stal, waar Max van iemand de desbetreffende pony aan een touw in zijn handen kreeg. Hij draaide zich naar Raven, terwijl hij de pony druk aan het touw voelde trekken. "Zadel jij je paard maar op, ik zorg hier voor." zei hij met een knip oog. Waarna hij zich omdraaide naar de pony, die zijn oren in zijn nek legde, een lage dreigende hinnik liet horen en compleet weigerde mee te lopen. Verdomme. Max gaf een kleine ruk aan het touw en keek het dier recht aan, waarop de boosheid oversloeg in angst. Shit shit shit.


    You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

    Namira Feylton


    | Even the smallest person can change the course of the future |


    Namira deinsde achteruit en staarde met verschrikte ogen naar Jared. Zijn plotselinge uitbarsting had ze totaal niet verwacht, en al helemaal niet midden op straat. Ze zag de machteloosheid op zijn gezicht en de woede in zijn ogen. Er speelde veel meer dan ze ooit had kunnen denken. Hij draaide zich naar haar om en keek haar geschrokken aan.
    'Oh god. Heb ik dat alles zojuist echt hardop gezegd?' mompelde hij zacht. Namira wist even niet wat ze moest doen, maar toen ze de tranen in zijn ogen zag reageerde ze automatisch. Ze overbrugde de afstand tussen hen en drukte zijn lichaam tegen de hare. Haar armen sloeg ze om zijn middel, want ze kon niet bij zijn schouders, en aaide geruststellend over zijn rug.
    'Och lieverd, dat is een hele hoop narigheid voor één geest.' mompelde ze. Ze kende zijn verantwoordelijkheidsgevoel en wist heel goed dat hij als alfa zijn eigen problemen liever niet met anderen deelde. Haar vingers gleden over de gespannen spieren in zijn rug. Ze hief haar hoofd en keek hem in de ogen. 'Ik wéét dat het moeilijk is, maar alsjeblieft deel dit soort dingen voortaan met mij. Je komt er niet alleen in deze wereld.' Er gleed een glimlach over haar gezicht die erg misplaatst was en ging op haar tenen staan om in zijn oor te kunnen fluisteren.
    'Pak maar m'n hand en stel niet teveel vragen, je kunt niet als enige de wereld dragen. Pak maar m'n hand en laat mij de weg wijzen. Er is geen probleem. Als je keer op keer jezelf wilt bewijzen, maar je kunt het niet alleen.' zong ze zachtjes. Er borrelde een giechel op in haar keel en ze smoorde hem onhandig. 'Sorry, dat was een beetje vreemd. Maar even serieus, je kan dit soort dingen niet alleen handelen, grote jongen. Ik zal je helpen dat geld bij elkaar te sprokkelen, als jij mij beloofd om me voortaan te vertellen wat er aan de hand is. Mij buitensluiten zal niet veel helpen ben ik bang.'


    Frey_ > Whittaker

    JARED. -- ALPHA.


          Het duurde niet lang voor hij Namira haar armen rond zijn middel voelde en hij zich automatisch tegen haar aan drukte. 'Och lieverd, dat is een hele hoop narigheid voor één geest.' Haar vingers gingen over zijn rug en ondanks dat het Namira was, kon hij zich niet ontspannen. 'Ik wéét dat het moeilijk is, maar alsjeblieft deel dit soort dingen voortaan met mij. Je komt er niet alleen in deze wereld.' Ze glimlachte voor een moment en ging op haar tenen staan om enkele zinnen van een liedje in zijn oor te spreken, iets was hem ondanks alles toch even liet glimlachen. 'Sorry, dat was een beetje vreemd. Maar even serieus, je kan dit soort dingen niet alleen handelen, grote jongen. Ik zal je helpen dat geld bij elkaar te sprokkelen, als jij mij beloofd om me voortaan te vertellen wat er aan de hand is. Mij buitensluiten zal niet veel helpen ben ik bang.'
          Hij glimlachte nogmaals. Op dit soort momenten herinnerde hij zichzelf er weer aan dat dit de reden was waarom hij altijd zijn schouder ophaalde wanneer iemand vroeg wat hij nou bepaald in Namira zag. Hij kon de woorden nooit vinden om te laten zien hoeveel het meisje voor hem betekende en ondanks dat enkele wel eens hadden geroepen dat dit voor hem gewoon allemaal een grote grap was, was het tegendeel waar. Hij hield wel degelijk echt van het kleine meisje voor hem.
          'Ik ben gewoon moe op het moment...' Hij drukte zijn lippen even tussen haar haren. 'Ik heb de hele nacht in het ziekenhuis gezeten.' Gaf hij toe. Hij kon zich niet herinneren überhaupt met iemand gesproken te hebben over het feit dat de longkanker van zijn moeder inmiddels al een paar weken terug was. 'Maar echt, ik hou van je, maar je hoeft me niet te helpen. Dit zijn mijn problemen, dus die los ik ook mooi zelf op.' Hij glimlachte even zwakjes.


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.