• Geruchten zijn overal. Daar kom je niet onder uit. Ieder mens let op elkaar, denkt vanalles over elkaar. Zo ook in het kleine stadje La Push. Het is echt een klein stadje, iedereen kent elkaar, bijna geen uitzonderingen. Er is één school in de stad, waar alle kinderen op zitten. Naast die school begint het bos. En daar, daar zijn de geruchten begonnen. In dat grote stuk bos. Je zou kunnen zeggen dat híj er op de juiste tijd op de juiste plek was. Maar een jonge man, journalist, had een groepje jongens gevolgd, het bos in. En wat hij daar zag, geloofde niemand. De jongens veranderde in weerwolven. De jongeman was meteen teruggerent. Maar zijn baas geloofde dit belachelijke verhaal niet, en ontsloeg de man. Deze was vastbesloten om de waarheid naar boven te halen, en bedacht een list. Hij huurde een paar meisjes in, om achter de waarheid te komen. De meisjes mengden zich in de groep van de weerwolven, lieten er eentje verliefd op zich worden, om hem daarna over te halen - of te dwingen, het toe te geven. Zullen ze slagen, of neemt de liefde de overhand?

    Rollen:
    Verliefde weerwolven:
    -Max Hunter by Newt_Runner
    -Jake Warrior by Newt_Runner
    -Gereserveerd by Luke_Pinguin

    Weerwolven:
    Vrouwelijk:
    -Namira Feylton Warrior by Armitage
    -Myrthe Warrior by Veravos
    -Hope Woodward.Beta by LadyStark

    Mannelijk:
    -Gereserveerd by Luke_Pinguin
    -Jared Alpha by Aureolus

    Liefdes:
    -Lillian by Vivir
    -Raven by Aureolus
    -Ryann by Deers

    Koppels:

    Personage van Luke Pinguin X Lillian
    Max X Raven
    Jake X Ryann

    The pack:
    In de pack zijn er ook verschillende rangen. Zo heb je de Alpha, de beta, de warriors en de hunters.
    De Alpha is de leider, de beta is zijn of haar rechterhand. Deze rangen zijn vaak bezet door mannelijke weerwolven.
    De Warriors controleren de grenzen van het gebied van de pack. Zij zorgen ervoor dat er geen vreemden in het gebied komen.
    De Hunters zijn verantwoordelijk voor de veiligheid in de pack. Als er oorlog uitbreekt met een nabij gelegen pack, gaan zij in eerste instantie het gevecht aan.


    Regels:
    -Alleen Newt_Runner maakt nieuwe speel-, rollen-, of praattopics aan.
    -Ruzie's alleen in het speeltopic.
    -De 'normale weerwolven, mogen zowel jongens als meisjes zijn. De verliefde weerwolven zijn wel allemaal jongens, en de liefdes allemaal meisjes.
    -De meeste normale weerwolven zijn echter wel jongens. Niet teveel meisjes dus!
    -Minimaal 200 woorden posten.
    -Geen sneltrein.
    -Sluit niemand buiten.


    The beginning
    Het is een rustige dag in La Push. De week is weer begonnen, dus vandaag zal iedereen weer naar school moeten. De wolven hebben met z'n allen in het bos geslapen, na een kampvuur te hebben gehouden. Voordat de liefdes naar school gaan, hebben ze een afspraak bij het uitzendbureau, waar ze een wat vreemde opdracht krijgen....

    [ bericht aangepast op 16 nov 2014 - 20:08 ]


    You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

    JARED. -- THE APLHA.


          En hij was alleen met Namira, eindelijk. Ze duwde met haar kop zacht tegen zijn schouder en veranderde vervolgens terug. Ze bloosde, iets wat er voor hem verschrikkelijk schattig uit zag waardoor hij automatisch begon te glimlachen. Ze haalde haar vingers door haar haren en Jared volgde haar bewegingen. De meeste meisjes zagen er niet uit in de ochtend, maar hij vond Namira gewoonweg schattig als ze net op stond.
          'Hé,' Ze legde haar hand op zijn arm. 'Dat heb je goed aangepakt. Ik ben trots op je.' Het deed hem nog even glimlachen. Ze drukte haar lichaam tegen het zijne en in een reflex legde hij zijn armen rond haar middel, voor hij haar terug kuste. 'Ik hou van je,'
          Jared begon te grijnzen. Die typische grijns van hem waarbij maar een van zijn mondhoeken werkelijk omhoog ging. 'Weet ik,' Hij tilde haar even op, ze was niet heel zwaar. 'En ik ook van jou.' Hij drukte een kus op haar neus en zette haar vervolgens weer met beide benen op de grond. Met zijn rechterhand ging hij even door zijn haren, zodat deze niet meer volledig alle kanten op stonden. 'Ik zou trouwens graag blijven staan, maar ik moet maar eens op zoek naar Hope..'


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Newt_Runner schreef:
    Max Frost



    En... Jake botste tegen haar op. Sukkel. Ik zuchtte en keek het meisje aan, maar Jake verontschuldigde zich meteen al. Aangezien ik het niet op mensen had, liep ik door zonder wat te zeggen. Jake zou me toch wel begrijpen. Ik slingerde mijn tas op mijn rug en vervolgde mijn weg naar school. Ik genoot van de rust, tot een hond ineens tegen me aan sprong. Ik keek verbaast naar het dier en toen naar het meisje wat de riem vast hield. De hond bleef aan me snuffelen, shit, die rook natuurlijk nog de wolven-lucht. Ik keek de hond strak aan, het dier keek terug en schrok ineens. Shit, ik wist dat mijn ogen nu van kleur moesten zijn veranderd. Als wolf had ik een andere kleur ogen. Ik rukte mijn blik los en keek het meisje aan, die ik nu voor het eerst goed zag. Ik herkende haar wel, ze zat op dezelfde school. Maar hoe ze heette? Geen idee. 'Sorry!' zei ze geschrokken en ze trok de hond bij me weg. Ik knikte alleen maar. "Is oke." zei ik zachtjes. Veel meer kwam er ook niet uit mijn mond. Sociaal was ik niet, dat zou ze misschien wel weten. Of niet. Misschien had ze me niet eens gezien op school. Dat zou me niets verbazen eigenlijk.


    You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

    Jake Wall



    Dit was zó genant... Ik voel mijn hoofd gewoon rood worden. Iets wat ik normaal niet heb, ookal loop ik tegen een meisje op. "Uhm. Maakt niet uit hoor." antwoord ze. Max schuifelt wat heen en weer en loopt dan weg. Aangezien hij het meisje niet kende vond hij het niet fijn. Dat weet ik van hem, maar toch voelt het nu onveilig als hij weg is. Een koolmeesje vliegt op de hand van het meisje voor me en ik kijk er verbaast naar. Wacht eens, zit zij niet bij mij op school? Jake, er is maar één school. De kans is groot dat ze bij jou op school zit. Ik ben een idioot. "Dat ze je niet vaak." zeg ik met een grijns zodra ik mijn tong heb teruggevonden, wenkend naar het vogeltje op haar hand. "Ik ben Jake, hoe laat moet je naar school? Misschien kunnen we samen lopen?" vraag ik. Het ongemakkelijke gevoel ik ook meteen weg. De woorden komen gewoon mijn mond uit zonder dat ik erover nadenk. Gewoon zoals ik het altijd doe. Gewoon praten, geen moeilijk gedoe. "Het is nog best vroeg, wat doe je al buiten?" vraag ik nieuwsgierig. Ze is een mooi meisje, misschien wel zo een tutje, maar dat maakt me niet uit. Dat ze mooi is maakt me ook niet uit, eigenlijk. Tuurlijk, het is leuk om te zien. Maar op een andere manier kijk ik er niet naar. Over een vriendin heb ik nooit na gedacht. Niet met al dat wolven gedoe.


    You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

    RAVEN. -- THE GIRL.


          'Is oké,' antwoordde hij zacht. Raven trok even zacht aan de riem als teken dat de hond moest gaan zitten, die inmiddels zijn zelfbeheersing weer had gevonden. Raven gaf de hond -- die dus overduidelijk gay was, - in ieder geval geen ongelijk. De jongen was knap, en niet een beetje ook.
          'Nogmaals sorry, normaal doet hij niet zo..' Het klonk als een verschrikkelijk stom excuus, maar het was wel degelijk waar. Akylas was perfect afgericht en besprong normaal nooit iemand, dus haalde Raven een hand door haar haren voor ze snel op haar polshorloge keek. Ze trok haar mond open om te vloeken, maar Akylas had besloten lang genoeg gezeten te hebben en was weer opgestaan om wat rondjes om Max heen te lopen terwijl hij aan zijn benen snuffelde. De riem wikkelde zich daarmee rond zijn benen en toen de hond er genoeg van had, ging hij braaf weer voor zijn eigenaresse haar voeten liggen met de riem nog altijd om Max zijn onderbenen.
          'Stomme dikzak dat je er bent..' Schold ze de hond uit. Het was inmiddels een gewoonte het dier uit te schelden, al riep ze toch over vijf minuten weer dat het beestje haar beste vriend was. 'Sorry, echt.. Het was niet de bedoeling je lastig te vallen.' Ze ging door haar knieën om de riem los te klikken van Akylas zijn halsband en hield die met een hand goed vast, zodat de hond niet weg kon lopen.


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Ryann June McAllister



    ________________________________________________________________________________________


    Al die tijd was Raven met me meegelopen. Raven, mijn beste tot enige vriendin. Wat ik snap, gezien niemand vrienden wil zijn met zo'n arme sloeber als ik, die geen cent te makken heeft. Mijn ouders hebben me op het nippertje naar school kunnen sturen en een huurauto kunnen geven, maar mijn kamer zal ik met mijn zusje moeten delen. Ik ontwaakte uit al mijn gedachten toen de jongen de stilte onderbrak. "Dat zie je niet vaak," zei hij, en hij wenkte naar het koolmeesje op mijn hand. Ik keek hem nog een keer goed aan, en herkende hem dit keer van school. Zijn hoofd was even rood geworden, waar ik even om moest glimlachen. De blonde jongen was intussen weggelopen, geen idee waarom.
    Uiteindelijk antwoordde ik de jongen. "Tja, zelf snap ik het ook niet, maar op de een of andere manier komen dieren altijd op mij af, zonder weg te rennen. Vooral vogels." Ik glimlachte weer en streelde opnieuw het kopje van het beestje. "Ik ben Jake, hoe laat moet je naar school? Misschien kunnen we samen lopen?" ging hij verder. Ik keek op mijn horloge. Shit, ik was al bijna te laat. "Ryann is de naam, en ehmm, nu. Als we snel zijn zou het wel kunnen ja?" antwoordde ik uiteindelijk, helemaal nerveus. Hij ging zijn vragen weer verder, ik werd er helemaal zenuwachtig van. Opeens had ik niet meer alle tijd van de wereld, en man, ik kon er absoluut niet tegen als mensen continu vragen stelden. "Het is nog best vroeg, wat doe je al buiten?" "Een rare opdrachten, een man die iets van weerwolven heeft gezien ofzo. Ik geloofde er niks van, maar ik had het geld nodig. Ik ben niet de rijkste, laat ik het daar op houden." Ik sloeg mijn hand voor mijn mond, shit, veel te veel gezegd. "Ik moet nu echt gaan, sorry!.." Ik liep snel richting Raven. "Raven, we moeten echt nú gaan willen we geen telaatbriefje!"


    I don't know if life is greater than death — but love was more than either

    Namira Feylton


    | Even the smallest person can change the course of the future |


    Ik slaakte een klein gilletje toen Jared me optilde. Die had ik niet zien aankomen, wat verklaarde dat ik niet tegenspartelde. Voor ik iets kon doen drukte hij een kus op mijn neus en zette me weer neer. Toen hij door mijn haren woelde trok ik een gezicht en gaf hem een stomp, wat hij waarschijnlijk nauwelijks voelde. Ik slaakte een zucht en blies met een sarcastische blik een plukje uit mijn gezicht.
    'Dank je Jar, dat had mijn mooie vogelnest echt nodig.' mompelde ik. 'En ík zou ook graag willen blijven staan, geen getil meer met mij!' Toen herinnerde ik me dat ik ook naar school moest, mijn favoriete bezigheid. Misschien dat als ik snel was kon ik nog douchen. Ik wierp een blik op het horloge van Jared en slaakte een diepe zucht. Dan moest ik wel héél snel zijn. Ik keek omhoog naar het gezicht van de persoon van wie ik het meest op deze wereld hield, ging op mijn tenen staan en probeerde een kus op zijn voorhoofd te geven. Als ik op mijn tenen stond kwam ik al net tot zijn lippen met de mijne, dus het was vergeefse hoop. Ik wankelde op mijn tenen en viel zachtjes tegen hem aan.
    'Oef, zak eens door je knieën dan kan ik er bij.' zei ik lachend.

    [ bericht aangepast op 19 nov 2014 - 20:32 ]

    Jake Wall



    Er was nog een meisje meegelopen, die ik pas opmerkte toen ze wegliep. Ik keek haar kort na en zag haar hond tegen Max aanlopen. Oeps, dat zou de jongen niet heel fijn vinden. Ongemerkt verscheen er een grijns op mijn gezicht, voor ik me weer op het meisje voor me richtte. Nadat ik op het koolmeesje had gewezen keek zij me ook aan en grinnikte toen. Shit, mijn hoofd was nog rood. Gegeneerd wendde ik mijn blik kort op de grond en friemelde wat aan de bandana om mijn hoofd. Awkward. Toen keek ik haar weer aan. "Tja, zelf snap ik het ook niet, maar op de een of andere manier komen dieren altijd op mij af, zonder weg te rennen. Vooral vogels." antwoordde ze. "Gaaf. Dat zullen mensen wel bewonderen." Wat was dat nou weer voor antwoord? Ik beet op mijn tong, maar dat kon ze niet zien. "Ryann is de naam, en ehmm, nu. Als we snel zijn zou het wel kunnen ja?" Maar haar stemming was omgeslagen. Blijkbaar had ze straks al les, terwijl ik nog een uurtje vrij had. "Een rare opdrachten, een man die iets van weerwolven heeft gezien ofzo. Ik geloofde er niks van, maar ik had het geld nodig. Ik ben niet de rijkste, laat ik het daar op houden." Mijn adem stokte in mijn keel, en ik kon mezelf net tegenhouden om te gaan hoesten. Geschrokken keek ik haar aan, maar herstelde me snel weer. "Ik moet nu echt gaan, sorry!.." riep ze en ze liep weg. Shit, shit! Ik keek om me heen of ik Max nog ergens zag, maar die zag ik ook niet meer. Shit! Ik rende terug naar de plek in het bos en zag Jared en Namira staan. Verdomme, moest ik hun ook nog gaan storen. Het moest dan maar, dan riskeerde ik maar een klap. "Jared!" riep ik terwijl ik naar de jongen toe rende. "Sorry, ik weet dat ik jullie stoor, je hebt alle recht om me te slaan, maar luister even." Ik stopte voor ze en keek ze aan. "Iemand van een uitgeversbedrijf heeft een paar mensen de opdracht gegeven om iets uit te zoeken of er hier weerwolven leven." Ik slikte en keek Jared aan, me tegelijk ook klaarmakend voor een klap, ookal zou dat niet echt terecht zijn.


    You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

    Max Frost



    Het meisje tegenover me verondschuldigde zich nogmaals terwijl ze aan de riem trok zodat de hond ging zitten. Toch stond het beestje weer op en begon rondjes rond mijn benen te rennen. 'Stomme dikzak dat je er bent...' zei het meisje tegen de hond. Max slikte toen ze iets dichter naar hem toe kwam, de hond vast pakte en de riem van zijn benen trok. Ze was dichtbij. Dat was niet de bedoeling geweest. "Het is oke.... Het is een dier, die doen dat nou eenmaal." zei ik met een voorzichtige glimlach. Maar nee, ik wist niet hoe ik me moest gedragen. Het liefst veranderde ik nu terplekke in mijn wolvenvorm en ging er vandoor, maar dat kon niet. Ik krabde wat ongemakkelijk in mijn nek en keek het meisje aan. Toen er een ander meisje aankwam - die net bij Jake stond - deed ik weer een stap achteruit. "Raven, we moeten echt nú gaan willen we geen telaatbriefje!" zei het meisje. Ik keek naar Raven. "Ik... Ik zie je nog wel. Denk ik. Ofzo." het laatste woord kwam er zacht uit, terwijl ik me omdraaide en opzoek ging naar Jake. Toen ik hem niet zag liep ik toch weer richting het bos, klom in een van de bomen en ging zitten. Waarom kon ik nou niet gewoon met mensen omgaan?


    You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

    Hope || Beta



    Het was wel duidelijk dat Hope niet vrolijk was, het bekende gesnauw naar mensen dat ze naar school moesten was weer begonnen. Hope ging moe zitten op een van de stronken die tegen de grond lagen en plaatste haar hoofd tussen haar handen. Het was weer een alledaagse dag, met het alledaagse geruzie en gezeur. Niet dat ze er niet an gewend was, ze was er wel aan gewend maar niet net zo dat ze het helemaal niet erg vond. Ze was een van de oudste, en soms maakte ze dat ook zeker duidelijk door haar gedrag.
    Haar manier van doen zat hier ook tussen, soms kan ze zich zo kinderlijk als wat gedragen, maar soms is ze de meest sirieuze in de gehele pack. Natuurlijk werkte dit zeer in op haar reputatie, hoe ze van een kleuter naar een volwassene kon gaan in één enkele seconde. Tja, niet iedereen vond dat geweldig natuurlijk, en aan het gedrag van de wolven om haar heen dan te merken, vinden die het helemaal al niet leuk als ze zo is. Dit is dan wel weer zeer begrijpelijk, maar zelf kan ze er ook niet erg veel aan doen.
    Want zo zit ze gewoon in elkaar. Haar ogen zoeken naar Jared, ze wist dat ze moesten praten over de pack.


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    RAVEN. -- THE GIRL.


          De jongen had nog iets gezegd, maar Raven verstond het maar half. Ze klikte de riem weer vast aan de zwarte halsband van de hond en kwam overeind. Precies op het moment dat de jongen weg wilde lopen, kwam haar beste vriendin aanrennen met een hysterisch iets over te laat komen op school en te-laatbriefjes.
          Raven zelf had altijd thuis les gehad van een docente die haar ouders in hadden gehuurd. Ze was nu pas voor twee dagen op deze school voor de opdracht van het uitzendingsbureau en ze fronste even bij het idee aan te laat kunnen komen, maar realiseerde zich uiteindelijk dat ze naar school moest en niet thuis les had. 'We hadden nog een uur, toch?' Ze kantelde haar hoofd iets en keek haar vriendin aan. De jongen waar Akylas tegen op was gesprongen was verdwenen en Raven haalde even een korte hand door haar haren. 'Ik moet in ieder geval Akylas nog weg brengen naar huis, dat beest moet zo geknipt worden en als hij niet op tijd terug is tript mijn moeder,' Zelf had Raven een hekel aan het feit dat haar ouders zo rijk waren en dat maar al te graag lieten merken op een arrogante manier. 'Dus ik ga eerst dit kutbeest maar naar huis brengen.' Ze glimlachte eventjes naar Ryann.


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    [Sorry voor de late reactie, ik had dit topic even over het hoofd gezien!]

    Ryann June McAllister



    ________________________________________________________________________________________


    De jongen die zich zojuist had voorgesteld als Jake had ik in mijn ooghoek weg zien lopen. Ik keerde me tot Raven. "We hadden nog een uur, toch?" zei ze. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Hoe dóm kon ik zijn!
    Daarbij had ik me ook nog eens voor schut gezet voor de jongen van net. "Fuck, ja, dat is waar. Sorry voor mijn stresserigheid. Ik voelde me ongemakkelijk, en op zulke momenten schiet ik in de stress. Dat weet je." Ik zuchtte even en schudde mijn hoofd. "Ik moet in ieder geval Akylas nog weg brengen naar huis, dat beest moet zo geknipt worden en als hij niet op tijd terug is tript mijn moeder." Zelf moest ik altijd lachen om de bijnamen die Raven haar hond altijd gaf. Ze had op vele momenten duidelijk een hekel aan de hond, maar toch bleef hij haar huisdier. "Dus ik ga eerst dit kutbeest maar naar huis brengen," glimlachte Raven er achteraan.
    "Ja is goed, zelf moet ik nog mijn tas pakken en al die shit. Ik zie je straks op school wel, denk ik." Ik glimlachte terug naar Raven, waarna ik richting het uitzendbureau begon te lopen om met mijn auto terug naar huis te gaan.


    I don't know if life is greater than death — but love was more than either

    JARED. -- THE APLHA.


          'Dankje Jar, dat had mijn mooie vogelnest echt nodig.' Een kleine glimlach sierde de jongen zijn lippen. Hij hield er van wanneer het meisje haar sarcastische opmerkingen maakte. 'Weet ik,' Antwoordde hij vervolgens. 'Het staat je echt prachtig Mir.' Hij hoorde haar preek aan over het niet optillen en trok een onschuldig gezicht. 'Sorry, ik zal het niet meer doen.'
          Hij boog zich iets door zijn knieën toen het meisje bij zijn voorhoofd wilde. Toen hij zijn naam hoorde ging hij weer rechtop staan en draaide hij zich direct richting de kant van het geluid. 'Sorry, ik weet dat ik jullie stoor, je hebt alle recht om me te slaan, maar luister even.' Jake verscheen bij hen, het verbaasde hem eigenlijk niets. 'Iemand van een uitgeversbedrijf heeft een paar mensen de opdracht gegeven om iets uit te zoeken of er hier weerwolven leven.'
          Jared zweeg. Uitgeversbedrijf - opdracht - weerwolven. die woorden gingen niet goed samen. 'Er is wát?!' Jared zijn stemvolume was over het algemeen al erg duidelijk, maar op momenten - zoals nu - wanneer hij verbaasd of in paniek was, werd het twee keer zo hard. Hij stopte zijn handen opzettelijk in zijn achterzakken om te voorkomen dat hij uit zou halen naar iemand, het zou tenslotte niet terecht zijn. 'Waar is Hope?'


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    [Aplha, waaauw. Cx]


    I don't know if life is greater than death — but love was more than either

    We skippen even tot op school! Het is wel zo handig als iedereen in dezelfde klas zit.

    Jake Wall



    Jared was niet blij geweest. Natuurlijk niet. Maar ik liet het nu over aan hem en Hope. Ik was geen alpha, of beta. En daar ben ik nu erg blij mee. Ik heb namelijk geen idee wat we moeten doen. Maar dat was nu niet mijn zorg. Niet helemaal, in elk geval. Ik loop de school in en open mijn kluisje als ik daar ben. Dan staar ik een paar seconden erin. Welke vakken hebben we? Welke dag is het uberhaupt? Ik grinnik zacht in mezelf. Ik ben echt niet wakker. Dan pak ik mijn spullen voor het vak dat we nu hebben, prop het in mijn tas en doe mijn kluisje weer dicht. Ik slinger de tas over mijn schouders en loop naar rechts, waar ik tegen het meisje aan loop die ik vanochtend heb gezien. Ryann. Ik pak haar bij haar schouders zodat zij niet valt, en laat haar los zodra ik doorheb dat ik dat doe. "Sorry, ik ben lekker bezig geloof ik." lach ik zachtjes tegen haar. Ik laat mijn ogen snel over haar lichaam gaan. "Heb ik je pijn gedaan?" voeg ik er snel aan toe. Ik kijk haar bezorgd aan.


    You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

    Max Frost



    School. Er was één voordeel aan. Het bracht me onder de mensen. En dat was ook meteen het grootste nadeel. Ik voelde me wel veilig onder de mensen, maar tegelijk ook heel erg onzeker. In de pack had ik mijn plek wel gevonden, en geleerd dat ze me accepteerden, maar hier niet. Dat was de reden dat ik áltijd mijn gitaar bij me had. Het was mijn afleiding. Ik had het nodig. Zo ook nu. Ik zet mezelf neer in de achterste tafel in de klas, pak mijn gitaar uit de tas en begin countin' stars te spelen. Ik zing er niet bij, omdat ik weet dat we hier zo les hebben, dus het zal zo vol stromen met leerlingen. Ik wil niet dat ze me horen zingen. Dat zal voor sommigen wel een reden zijn om me te gaan pesten. Daar heb ik geen behoefte aan. Er komen al een paar mensen binnen, maar niemand die ik ken. Niemand van de pack, en ook niet een van de twee meisjes van vanochtend. Rustig speel ik verder, totdat mijn vingers als vanzelf over de snaren gaan. Ik ken het liedje uit mijn hoofd. Ik heb het nu al zo vaak gespeeld. Net zoals een paar liedjes van Evanescene. Het raakt me, dus speel ik het. Zo simpel is het.


    You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep