• Heb je ooit willen leven als een halfgod? Is jou idee van een perfecte zomer rondrijden op pegasi en duelleren met magische wapens uit de smidse van Hepheasthos? Op een levensgevaarlijke queest gaan? Dan is dit je perfecte kans!
          Zoals elk jaar komen de dertienjarige halfgoden verspreid over het jaar aan op Camp Halfblood. Ze krijgen een rondleiding van één van de gebouwoudste en zullen tot ze zijn erkend hun tijd doorbrengen in het Hermesgebouw. En worden voorspellingen gedaan, gaan kampers dood en er zullen nieuwelingen bij komen, maar toch heeft elke halfgod zijn eigen verhaal en beleefd het kamp vanuit een heel ander standpunt.

    Er is op zich geen verhaallijn, op het punt na dat Kronos op het moment de grootste bedreiging is. Gaia en de Giganten zijn allemaal nog niet herrezen, maar dit is misschien een idee voor later in het verhaal. Wanneer je samen met bepaalde halfgoden op een Queeste wilt, hoor ik graag wie, wat, waar en waarom. Er moet natuurlijk een goede reden achter zitten en we houden het realistisch. Wanneer je mijn toestemming hebt zal je mogen beginnen aan de queeste met je mede-spelers.
          Het reserveren van een kind van de grote drie, moet bij mij aangevraagd worden. Van hun zullen één, op grote uitzondering twee kinderen zijn gezien deze eigenlijk verboden zijn. Bedenk dus ook dat deze niet hun hele verleden makkelijk in de schoolbanken hebben gezeten en soms een enkele aanval hebben gehad.
          Het gebruiken van personages uit de boeken mag, dit is niet verplicht. Er zit ook geen max aan het aantal personages. Ik weet dat PJ-RPG's niet veel mensen trekken en om het kamp een beetje op te vullen is het dus handig als er meerdere personages door iemand worden gespeeld. (:

    Dit verhaal speelt zich af een jaar na de laatste Olympiër. Kronos zijn handlangers zijn druk bezig de titaan weer te laten herrijzen.


    We beginnen op een normale dag op het kamp, zoals eerder aangegeven. Ga hier alsjeblieft niet Mt'en maar begin direct met posten, 150 woorden is niet veel (:


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    MT.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    MT


    Vampire + Servant = Servamp

    MT


    ''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

    MT


    I don't want you to die, I want you to suffer.

    [Kan je de rollen er misschien bij zetten? (: ]


    I don't want you to die, I want you to suffer.

    † Lucy Graywell †

    Ze stond snel op, wat de keukenstoel liet vallen. De stoel knetterde eventjes op de grond, en vervolgens was het een aantal seconden doodstil. Totdat ze uitbarstte. ''Weet je wat? Dan ga ik wel weer. Ik kwam enkel eventjes langs om te laten merken dat ik niet dood was!'' zei ze geërgerd. Michael keek haar aan. ''Na 10 jaar.'' Zijn moeder keek hem eventjes waarschuwend aan. ''Ik denk zelfs dat het je geen ene fuck boeide.'' Ditmaal keek haar vader wel op. ''Denk je dat serieus, Lucia?'' klonk zijn stem gebroken. Ze knikte. ''Dat denk ik inderdaad. En het is overigens geen Lucia, ik haat die naam.'' Jeanine zuchtte zacht. ''Lieverd, je wilt niet weten hoe vreselijk je vader zich voelde..'' begon ze. Maar Lucy onderbrak haar. ''Ik wil het niet horen!'' zei ze hoofdschuddend, waarna ze maar snel het huis uit liep. Ze hoorde nog dat Michael haar riep, maar ze begon te rennen.

    Na een dik uur rende ze in het bos waardoor het Camp omringd werd. Ze probeerde zo stil mogelijk te doen, om te vermijden dat er nog meer cyclopen achter haar aan kwamen. Kort wierp ze een blik over haar schouder, waar ze twee cyclopen van minstens vijf á zes meter zag. Snel keek ze weer voor zich en rende door de barrière. Waarna ze ook meteen maar verder rende, voordat ze van Chiron of meneer D op haar kop kreeg. En zo liep ze maar naar het trainingsveld, om te zien wie er allemaal al trainden.

    [Als iemand naar haar toe wilt komen, ga gerust. Ze bijt niet c:]

    [ bericht aangepast op 7 okt 2014 - 17:01 ]


    The monsters running wild inside of me. I'm faded

    (Ik weet dat er in de beginpost staat niet mt'en maar ik kan nu nog niet reageren en anders ben ik het topic zo kwijt (A)
    Mt)


    Spoiler alert: you will save yourself

    Luke komt zo snel mogelijk. Daarnaast heb ik toestemming van Noa iets met Tobias te spelen ^^

    STORM DOGANHUE GARDNER.
    "Humor is a good way to hide the pain."


          Zachtjes begon Storm te lachen terwijl ze de grijze beanie van Tobias zijn hoofd griste. Ze trok het ding over haar rode haren en keek hem even grijnzend aan. Nonchalant leunde ze tegen een boom. Al minstens een uur zat ze samen met haar vriend in het bos en eigenlijk vermaakte ze zich prima, ook al waren er zoveel dingen te doen op het kamp.
          'Die krijg je niet meer terug.' Een ondeugende grijns sierde haar lippen terwijl ze de jongen voor haar bekeek. Toen hij te dichtbij wilde komen om zijn beanie terug te pakken, zette ze snel haar hand tegen zijn borst om hem weg te kunnen duwen. -- Niet dat het zou werken, hij was nogal sterk en zij kon amper normaal een zwaard vasthouden. 'Hrmf, geef terug.' Met zijn rechterhand prikte hij zachtjes in haar zij, waar door Storm een kleine spastische beweging maakte. 'Hé!' Ze probeerde boos te kijken, maar faalde hier hard in. 'Dat was niet lief,'


    [ bericht aangepast op 7 okt 2014 - 17:56 ]


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Jacelyn Arelia Sangster || Outfit


    Met een schuin oog bekeek ik mijn zwaard dat in mijn handen lag, het gewicht was niet te zwaar, maar al te licht was het ding nou ook bepaald niet. Er was niet veel veranderd in het kamp en ik hoopte vurig dat het zo zou blijven. Ik had namelijk nog niet erg veel behoefte aan een echt gevecht, waarvan je nooit wist of je die ging winnen of niet. Hier op het kamp was het namelijk anders, hier kon je gewoon doordrammen tot je de overwinning op je naam had staan.
          Met een zucht stond ik op van het bankje waar ik op zat en liep naar het rand van het meer die naast het kamp was gelegen. Daar zette ik mijn zwaard naast me neer zodat ik op de rotsen kon zitten. Een diepe zucht verliet mijn lippen terwijl ik mijn benen begon te knuffelen zodat ik wat makkelijker zat en goed naar het meer kon kijken. Ik hief mijn hand op, zodat het water langzaam door mijn krachten ophief. Mijn ogen keken gefixeerd naar het deel van het water die steeds groter werd en met een glimlachje op mijn lippen geplakt ging ik door totdat het niet meer kon.

    [ bericht aangepast op 7 okt 2014 - 18:20 ]


    I don't want you to die, I want you to suffer.

    LUKE CASTELLAN.
    ''Tell a lie once, and all your truths become questionable."


    Hij nam de laatste hap van zijn appel en wierp het klokhuis vervolgens in de prullenbak die al sinds jaren in dezelfde hoek van het gebouw stond. Zijn bed had hij afgestaan aan een of ander meisje dat hij niet eens kende, maar nu hij hier het vertrouwen moest krijgen zal hij maar een poging tot aardig zijn moeten maken.
          Hij struikelde haar over zijn eigen tas toen hij zijn vest wilde pakken, maar duwde zichzelf snel weer omhoog met zijn rechterarm. Toen hij eenmaal overeind stond trok hij het zwarte vest aan en haalde de munt, die sinds kort zijn zwaard moest voorstellen, uit zijn zak. Het was voor hem na een jaar nog altijd wennen dat hij het ding als een muntje mee kon krijgen zonder het gewicht mee te moeten slepen. Soms was gewerkt hebben voor Kronos best handig. -- En hij had er nog altijd geen spijt van. Als Hermes hem niet had genegeerd, was dit alles tenslotte nooit gebeurd. Zijn vrienden verraden was echter nog wel een dingetje.
          Makkelijk sprong hij tussen de tassen en slaapzakken op de grond door. Het was echt een bende hier, zelfs in de buurt van de stapelbedden die tegen de muur op stonden. Eenmaal buiten baande hij zich tussen alle kampers door een weg naar het veld. Hij stootte iemand aan met zijn schouder, die hem verontwaardigd een 'Kijk toch eens uit!!' toe riep, maar hij liep gewoon door.

          Toen hij eenmaal op het veld stond, trok Selena al snel zijn aandacht. Ze was bezig enkele Areskampers eens te laten zien wat vechten nou precies in hield, wat hem onbewust deed glimlachen. Ze was niet veel veranderd in het jaar dat hij haar niet had gezien. -- In tegenstelling tot hemzelf, die wel degelijk was veranderd.
          Toen ze klaar leek te staan verstond hij iets over iemand die een gevecht aan durfde te gaan met de dochter van Ares, wat hij als de perfecte kans zag Selena aan te spreken. 'Ik wil wel, als er verder niemand staat te springen voor een gevecht met je.' Zei hij uiteindelijk rustig, wachtend op een antwoord.


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Nathan Dylan Chase - Zoon Apollo
    What gives you the right to judge me? I've been through more then you know.


    Ik ben zoals meestal de eerste die wakker is in de Apollo-cabine. Het zweet staat nog steeds op mijn voorhoofd en ik voel me trillerig. Ik sta op en trek een zwart shirt onder mijn leren jas aan. Mijn zonnebril zet ik op mijn neus en ik kijk even in de spiegel om mijn haar goed te doen. Het is best warm, maar mijn jasje heb ik altijd aan. Ik pak mijn boog die naast mijn bed ligt om naar de schietbaan te gaan. Hoewel ik niks met mijn vader te maken wil hebben, is boogschieten iets wat ik wel accepteer. Ik doe mijn best om beter te worden met messen of een zwaard, maar het lukt niet echt. Zwaarden zijn helemaal niks voor mij, ik vind het niet fijn om zoveel gewicht in mijn handen te hebben. Messen in tegendeel vind ik wel fijner. Ik ren op een drafje naar de schietbaan en begin pijlen te schieten naar het doel. Als alles raak is zucht ik en kijk ik naar het bord. Het is weer steevast bewijs dat ik de zoon van Apollo ben. Iedereen lijkt zo vol van de goden, hoewel ze helemaal niet zoveel beter zijn dan dat wij zijn. Ik haat de goden, ze laten ons hier alleen achter en verwachten dat we ze zomaar vergeven. Na de oorlog werd ik niet gestraft omdat ik enkel een kind was, hoewel ik al achttien ben. Ze zien ons niet als hun evenbeeld, hoewel ik denk dat wij evengoed over deze wereld zouden kunnen besturen als zij. Het slaat helemaal nergens op dat zij ons minderwaardig vinden. Ik pak messen en begin daarmee te werken. Dit gaat niet te gemakkelijk, dus ga ik ermee door.

    [ bericht aangepast op 7 okt 2014 - 18:38 ]


    Spoiler alert: you will save yourself

    (Mon topics, mijn post komt hier zo :') )

    [ bericht aangepast op 7 okt 2014 - 18:51 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Selena Ysabeau de Clermont || Dochter van Ares

    Voor sommige was Kamp pas begonnen, voor anderen zoals zijzelf, was het een thuis geworden, omdat ze geen andere plek hadden om heen te gaan. Eigenlijk vond ze het niet erg om hier het jaar door te moeten verblijven. Er was tenminste niemand die haar raar aan keek of meteen de politie ging bellen als ze eens over de rooie ging en zich ging afreageren op een eerder gewelddadige manier. Het zat nu eenmaal in haar genen dat ze wou vechten. Misschien niet helemaal normaal vanwege het feit dat ze een meisje was, maar aan de andere kant maakte het haar totaal niets uit.
    Net als iedere morgen was ze opgestaan en had haar harnas aangetrokken in plaats van een makkelijke trui zoals andere kampers soms deden. Met momenten kon ze echt wel bestempeld worden als een beetje geobsedeerd, maar na de herrie met Kronos was ze liever op alles voorbereid. De gedachte aan de gebeurtenissen van een jaar geleden schoten weer door haar hoofd en het waren een paar van haar jongere halfbroers die het geweten hadden. De uithalen die ze deed met haar zwaard kwamen echt niet zacht aan, zeker niet als ze doorsloeg en dat gebeurde wel eens op momenten als deze. Ze was nog steeds niet vergeten wat er was gebeurd, laat staan dat iedereen vergeven was die ermee te maken had gehad.
    Een tel snoof ze luid toen de jongeren afdropen, onder het mom van even wat drinken. "Niemand die het durft op te nemen tegen een meisje?" Brutaal keek ze om zich heen. Ze wist best dat ze niet bepaald de meest vergevingsgezinde tegenstander was, evenmin als dat ze de meest makkelijke was. "Of is het omdat m'n vader Ares is?" Niemand durfde zich blijkbaar aan te dienen.

    "Ik wil wel, als er verder niemand staat te springen voor een gevecht met je." Met een ruk draaide ze zich om toen ze de stem hoorde en ook herkende. "Jij..." De manier waarop haar ogen vuur leken te schieten, als ze niet beter had geweten, had ze even gedacht dat ze misschien een dochter van Hepheasthos was. Langzaam rechtte ze haar rug, terwijl ze hem strak aan bleef kijken en haar zwaard op z'n keel richtte. "Als je maar niet denkt dat ik rustig aan met je ga doen." Het was zoveel als een acceptatie van het feit dat hij het wel tegen haar op wou nemen. Eigenlijk vond ze het ergens niet zo heel erg om wapens met hem te kruisen, het kon een mooie gelegenheid zijn om persoonlijk te laten weten wat ze vond van het potje dat hij ervan gemaakt had.


    "Nothing is True. Everything is Permitted"

    LUKE CASTELLAN.
    ''Tell a lie once, and all your truths become questionable."


          'Jij..' Ze had zich met een ruk omgedraaid en had hem overduidelijk herkend, anders had ze nooit zo kwaad gekeken. Langzaam rechtte ze haar rug, waarna ze haar zwaar naar zijn hals richtte. 'Als je maar niet denkt dat ik rustig aan met je ga doen.' Een van zijn mondhoeken ging gelijkertijd met zijn armen iets omhoog, waardoor hij een scheve grijns op zijn gezicht kreeg. 'Dat had ik ook niet bepaald van je verwacht.'
          Zijn grijns verdween al snel weer. 'Maar onthoofd me niet, wil je.' Vroeg hij vervolgens met een enigszins sarcastische ondertoon in zijn stem, doelend op het zwaard dat nog altijd op zijn hals gericht was. 'Ik was nog niet echt van plan nu dood te gaan.' Hij liet zijn armen, die nog altijd onschuldig omhoog waren gestoken door haar woorden, weer langs zijn lichaam hangen en gooide de munt op om zijn zwaard uit de lucht te grissen. Hij nam het in zijn linkerhand en stapte als in een gewoonte achteruit. 'Dus.. Laat maar eens zien of je me nog altijd tegen de grond kan krijgen na een jaar.'


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.



    Na een lange tijd gefixeerd geweest te zijn op het water van het meer, liet ik alles vallen met een zuchtje en keek om me heen. Er was vrijwel niemand in mijn bijzijn en ook al was de stilte best fijn, ik wilde nog wel trainen met wat boogschieten of messen. Al kon ik niet zo goed met die twee opschieten als mijn eigen zwaard, Pugnator. Ik stond op van de rotsen, pakte mijn zwaard van de grond en liep naar de schietbaan toe.
          Neuriënd liep ik van het meer naar de schietbaan toe. Even verderop zag ik Luke en Selena, die een zwaard tegen zijn keel had. Een glimlachje kwam op mijn lippen en draaide me weer om -om mijn weg te vervolgen naar de schietbaan. Hij had wel een zwaard tegen zijn keel verdiend, na al die daden. Ik legde Pugnator neer in één van de rekken die bestemd was voor de zwaarden, iedereen wist wel dat die zwaard van mij was en ik hem echt zou flippen als iemand er aan zou zitten. Ik pakte een willekeurige boog met een koker pijlen en ging klaar staan. Naast me zag ik Nathan met een paar messen werken, waarna ik even met mijn ogen rolde. Mijn voeten zette ik goed in positie en schoot drie keer, allemaal raak. Een glimlachje verscheen op mijn lippen en haalde een hand door mijn haren waarna ik me omdraaide naar Nathan. ''Hoi,'' zei ik en keek hem schuin aan.

    [ bericht aangepast op 7 okt 2014 - 19:24 ]


    I don't want you to die, I want you to suffer.