Ik zou vertellen wat er aan de hand is. Maar op het moment zit het me allemaal zo hoog dat ik niet eens goed kan vertellen. Ik heb het extreem druk, voel me niet goed en ik weet het gewoon niet. Ik weet niet eens wat ik voel en op het moment dat de tranen me zo goed als in de ogen staan, zeg ik tegen mezelf dat ik niet verdrietig ben want zo voel ik me niet. Misschien voel ik me wel zo, maar kan dat gewoon niet. Ik weet niet, met alle drukte en stress.
De meesten van jullie weten van mijn problemen en ook van mijn probleem met eten, ik ben een tijdje niet ongesteld geweest toen ik in het ziekenhuis lag, maar dit is al snel goed gekomen al is het nooit meer regelmatig geworden, ik ben hiervoor twee maanden niks geweest en kan ook soms meerdere malen in een maand. Iedere afspraak met een arts word er gevraagd naar mijn menstruatie, waar ik altijd 'normaal' op reageerde, al is dit niet zo. Helen is er dus wel achter dat mijn menstruatie niet klopt en vanochtend sprak ze me tegen en zei dat het helemaal niet normaal was. Dat werd dus een hele hoop uitleggen. Goed, waar het dus op neerkomt is dat ik snel aan zou moeten komen, wil ik niet onvruchtbaar worden. Ook heeft de arts gezegd dat ik meteen moet melden als ik pijn heb (en geen menstruele pijn) en al heb ik nee gezegd, ik heb regelmatig zoveel pijn dat ik helemaal duizelig en niet goed word, wat dus kan betekenen dat het al hopeloos is.
Het rare is ook nog dat ik daar zat en gewoon niks dacht, het leek niet tot me door te dringen en nog steeds denk ik niet dat dit dus best serieus is. Ik besef het me niet en toch weer wel. Het ding is, ik kan niet goed gaan eten, ik voel me op het moment alleen juist maar 'opgeblazener', juist door al dit heb ik de neiging op een terugval en ik weet het niet en sorry.
Reality's overrated.
1 okt 2014 - 19:31
