| 200 | Gladers – Speeltopic - Speeltopics

---

Welcome to the Glade –– where we have three rules.
      • Everyone does their part
      • Never hurt another Glader
      • Never go outside the Glade


Jij als Glader woont in de Glade – een klein gebied in het midden van een enorm doolhof, wat constant in beweging schijnt te zijn en waar met geen mogelijkheid uit te snappen is. Je weet niks meer van je vorig leven, alleen je naam en leeftijd herinner je je vaagjes. Alleen ben je niet – samen met je mede Gladers vorm je een kleine gemeenschap van kleine taken, met als enige gedachte het terug keren naar het thuis waar je ooit bruut van weggehaald bent.
Echter – kan je de weg naar huis vinden als je enige doel overleven is geworden?     

---

      –– ROLLENLIJST

• LEIDER • Brandon – Derive, 1.8       • BUILDERS • Wren – Floki, 1.11 • Vince – Gally, 1.7       • RUNNERS • Skyler – Aureolus, 1.8 • Skipp – Majikku, 1.2 • Max – Newt_Runner,1.2

––––––––––––––––––

• COOKS • Ryan – Nostalgic, 1.13       • BAGGERS • Jemima – Jensen, 1.6 • Rhosaline – Griever,1.10 • Niko – Fixit_FelixJr, 1.12       • TRACK HOES • Elefteria – SergeantCalhoun, 1.11 • Qiane – Ryess, 1.12

––––––––––––––––––

• SLOPPERS • Mallica – Firth, 1.5       • MED JACKS • Marvelle – Dashner, 1.8       • SLICERS • Xaime – Ryess, 1.12

---

      –– REGELS

      • Dit is een samenwerking tussen Valois en Derive.
      • Standaard: geen sneltrein, geen eendagsvliegen, respect voor elkaar – geen andere personages vermoorden, geen andere personages       besturen, 16+ van tevoren aangeven – et cetera.
      • Kennis van de boeken van James Dashner is niet vereist om deel te nemen aan de RPG. Wel wordt er aangeraden de kleine, spoilervrije samenvattende informatie te lezen onder de spoiler.
      • Afwezigheden tijdig aangeven, zodat hier rekening mee gehouden kan worden.
      • Binnen de Glade van James Dashner zitten alleen mannen, in deze RPG kunnen tevens vrouwelijke rollen aangenomen worden.
      • Minimaal aantal woorden van 200 per post.



      –– PRAATTOPIC & ROLLENTOPIC

---

[ bericht aangepast op 2 nov 2014 - 10:38 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 14 okt 2014 - 14:33 ]

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

Bran begon zacht te lachen toen ik hem vermelde dat ik honger had. Hij had mij zelf een tijdje geleden nog verteld dat hij hier ook altijd last van had.
"Je moet eerst de verschoven muur in de Maproom aan gaan geven, daarna kan je meteen gaan eten – volgens mij staat het al klaar," vertelde hij toen en ik zuchtte even kort. Ohja, eerst aanstrepen wat er was gebeurd en dan eten. Een van de regels hier binnen de Glade. Voor het geval je iets vergat. Ik keek op van het luide geschuif van de muren van de Maze en ik keek om. Waar was Max?
"Kom op Max, godverdomme," mompelde Bran zachtjes, bijna onhoorbaar. Ik keek opzij en zag de kleur wat uit zijn gezicht wegtrekken, hij maakte zich zwaar zorgen. Ik perste mijn lippen tot een dun spleetje en keek naar de verschuivende muren. Plots, alsof het zo op het laatste moment geplant moest zijn, kwam daar Max aanrennen. Door de muren heen. Net op tijd.
"De muur in het zuiden is ook verschoven. Ik weet niet of jullie nog rare muren hebben gezien, die er niet horen? Ik moest om rennen, daarom ben ik zo laat. Geen uitweg neem ik aan?" Vertelde Max ons en ik keek even naar de Maze. Wat is er daar binnen toch gaande, het klopte gewoon niet. Alle buitenste muren waren verschoven en er was geen doorgang meer mogelijk.
"De muren in het westen en het oosten zijn eveneens verschoven, alsof ze tegelijkertijd zijn gedraaid... Je moet voortaan eerder starten om terug te keren naar de Glade, Max. Ditmaal was het te erg op het nippertje, dat wil ik niet meer zien gebeuren." Ik keek even van Bran naar Max. Bran had wel gelijk, maar misschien kon Max er niet veel aan doen. "Nou, hup jullie – naar de Maproom. Goed werk, trouwens. We komen er steeds dichterbij, geloof me." Ik keek naar Bran, met een hoopvolle blik. Ik kon niet wachten op het moment dat we hieruit zouden komen. Ik glimlachte even en keek naar Max.
"Kom," zei ik tegen Max en wenkte hem mee om naar de Maproom te gaan. Ik liep al een stukje bij de twee vandaan en liep richting de de Maproom. Ik wilde zo snel mogelijk klaar zijn en gaat eten.
Binnen in de Maproom veranderde ik meteen wat ik had gezien, ik maakte het zo goed mogelijk na en keek ernaar. Zo klopt het wel een beetje. Ik bekeek de kaart. Als de zuidkant en de oostkant ook dicht zijn, is alleen de noordkant nog open. Maar als deze dicht is dan word de Maze wel heel klein. Ik beet even op mijn lip. Wat wilde het van ons.

---

Ich liebe dich 27.12.23

Max

"De muren in het westen en het oosten zijn eveneens verschoven, alsof ze tegelijkertijd zijn gedraaid... Je moet voortaan eerder starten om terug te keren naar de Glade, Max. Ditmaal was het te erg op het nippertje, dat wil ik niet meer zien gebeuren." Max beet op zijn lip en knikte, terwijl hij zijn blik weer naar de grond wendde. Hij haatte het als iemand zo streng praatte. Maar hij ging er niet tegen in. Zo was hij gewoon niet. Toen bedacht hij wat Bran had gezegd. Als die muren ook gedraaid waren, dan was de maze ineens een stuk kleiner. "Nou, hup jullie – naar de Maproom. Goed werk, trouwens. We komen er steeds dichterbij, geloof me." Max keek Bran aan, om te kijken of hij het echt meende. Zouden ze een kans hebben om te ontsnappen? Maar het leek of Bran het inderdaad meende. Maar toch, sommige Gladers waren hier al zo lang. Was het wel mogelijk? "Kom," zei de andere Runner tegen hem. Max draaide zich naar Skipp en knikte. Hij volgde de jongen naar de Maproom en bracht de veranderingen in kaart. "De west en oost kant..." mompelde Max in zichzelf. Hij had gelijk gehad, zag hij nu. Ze maze was nu echt verdomt klein. En de jongen had het niet op kleine ruimtes. En de Grievers? Zouden die ook in het kleinere deel zijn, met even veel? Dan hadden ze het ineens een stuk moeilijker. Maar ze zouden wel zien wat de muren vannacht deden. Zolang de muren rond de Glade nog dicht gingen, was er niets ernstigs aan de hand...

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

---

---

'Dit kan even prikken.' Het was overbodige informatie die haar met haar ogen deed rollen. De vloeistof prikte op haar huid maar deed haar vrij weinig. -- Het was tenslotte maar een schaafwond. Volgens haar was het zwakte als ze het hier voor uit zou schreeuwen.
      Een simpele knik was haar bedankje tegenover Marvelle. In haar gedachten speelde ze de muur die verschoof nogmaals af. Als ze door was gerend en niet was blijven staan had ze vast gezeten, ze had geluk gehad. 'Je moet eerst de verschoven muur in de Maproom aan gaan geven, daarna kan je meteen gaan eten – volgens mij staat het al klaar,' Skipp zuchtte kort, alsof het een teleurstelling was dat werk voor eten kwam. Zijn teleurstelling werd echter onderbroken door de muren van de Maze die langzaam naar elkaar toe trokken om de Maze af te sluiten van de Glade. -- En Max was nog niet binnen.
      'Kom op Max, godverdomme.' Mompelde Bran net duidelijk genoeg voor haar om het geluid van zijn stem op te kunnen vangen. Langzaam trok wat kleur weg uit zijn gezicht als teken dat hij zich echt zorgen maakte, iets was Skyler van hem waardeerde. Hij was altijd bezorgd over de runners, soms misschien iets té naar haar mening. Ze zou heus wel goed opletten, evenals Max en Skipp.
      'De muur in het zuiden is ook verschoven. Ik weet niet of jullie nog rare muren hebben gezien. die er niet horen? Ik moest om rennen, daarom ben ik zo laat. Geen uitweg neem ik aan?' In haar gedachten vormde ze een simpele kaart van de Maze, 'De muren in het westen en het oosten zijn eveneens verschoven, alsof ze tegelijkertijd zijn gedraaid.. Je moet voortaan echt eerder starten om terug te keren naar de Glade, Max. Ditmaal was het erg op het nippertje, dat wil ik niet meer zien gebeuren." Max beet even op zijn lip en knikte, alsof hij het er totaal niet mee eens was maar geen tegenspraak durfde te toten tegenover hun leider.
      'Nou, hup jullie -- naar de Maproom. Goed werk, trouwens. We komen steeds dichterbij, geloof me.' Zacht zuchtte Skyler, ze zouden onmogelijk dichterbij komen. Een deel van de Maze was afgesloten, als of ze te dicht in de buurt waren en de Maze had besloten hun nog langer op te sluiten in de Glade. In haar gedachten vormde ze nogmaals de kaart van de Maze, 'Als we in zo'n klein gebied zitten, is er dan niet een veel grotere kans Grievers tegen te komen?' Ze zei het opzettelijk buiten het gehoor van Bran, wetend dat hij zich veel te veel zorgen over hun zou gaan maken wanneer hij zich realiseerde dat het gevaar enkel groter werd. Al was het meer haar gedachten, ze zei het met een bedenkelijke toon hardop.

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Kleine zweetdruppeltjes parelden van mijn voorhoofd en vonden traagjes hun weg naar beneden. Het geklop van mijn hamer leek nog steeds na te echoën in mijn hoofd al had ik deze enkele minuten geleden neergelegd. Het gebonk leek vanbinnen vast te zitten en liep me even diep ademhalen en mijn ogen rustig sluiten. De zon was langzaamaan aan het zakken en gauw zou de nacht zijn plek vervangen, runners kwamen één voor één uit de Maze en iedereen bouwde langzaamaan zijn werk af om weer een 'gezellige' avond in de glade te beleven. Even blij zijn om van hun werk verlost te zijn van de dag. Met deze gedachtes opende ik mijn ogen en keek ik naar het half gebouwde skelet van de shelter dat we aan het bouwen waren, het was een ingewikkelde maar immense constructie. Samen met de keeper van de builders, Bran en ik hadden we deze zo'n maand geleden besproken. Een extra ruimte voor de zieken en gewonden. Voornamelijk dat ze ook hun eigen privacy hebben en dit ook makkelijker is van de Med-Jacks. Het zou zeker nog weken zelfs maanden duren voordat deze bruikbaar zal kunnen zijn, maar wij Builders deden ons best net zoals iedere Glader. "Ajh," mompelde ik en keek even naar mijn ruwe handen die zowat ruw en geschonden vel waren. Koppige Vince weigerde handschoenen te dragen, bij dit stemmetje in mijn hoofd schudde ik kort gniffelend mijn hoofd. Eigen schuld dikke bult, maar die dingen waren erg onhandig bij het plaatsen van planken. Of ze gleden uit mijn handen of ze zaten niet perfect genoeg. Het lijkt een beetje alsof ze een zintuig van me afsnoepen. Enkel voor het zagen en schuren van planken gebruikte ik ze. Over schuurpapier gesproken, zo voelde mijn handpalmen nu aan. Vuurrood, vol met open blaren en splinters. Sinds de afgelopen maand leek ik net klant aan huis te zijn bij de Med-Jacks, ik apprecieerde het enorm dat ze nog even na werktijd tijd vrij wilden maken voor mij. Met de rug van mijn hand veegde ik het vuil en zweet even weg en hoopte nu al op een goede douche. Terwijl ik nog voor een laatste keer goedkeurend naar het bouwsel keek besloot ik maar vlug eens bij Emery en Marvelle langs te gaan als zou ik wel mijn beurt moeten afwachten gezien de runners voorgang krijgen en dit ook verdienen. Ik had erg veel respect voor hen, voor iedere Glader trouwens. Terwijl ik mijn weg vertoef richting de Homestead keek ik even rond en ving een glimp op van enkele runners die hun weg vertoefden richting de Maproom. Eenmaal ik bij de Homestead toekwam zag ik Emery staan wat mijn mondhoeken wat deed opkrullen. "Hé, Em!" riep ik en nam toen nog een klein sprintje totdat ik bij haar aankwam. "Hopelijk heb je nog een gaatje vrij?" vroeg ik erna terwijl ik even kort blik naar mijn handen en dan even waterig glimlach. .

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

Als Max dan eindelijk de Maze uit komt rennen, en de deuren vrijwel een paar minuten erna sluiten - haal ik opgelucht adem. Iedereen was binnen. Direct laat ik mijn ogen over hem glijden, om te kijken of hij verwondingen had opgelopen. Dat was zo te zien niet het geval. Alle drie waren ze uitgeput, uitgehongerd en uitgedroogd - iets wat natuurlijk logisch was. Nadat ze hun bevindingen op de kaart hadden aangetekend, hadden ze tijd om te eten te drinken en uit te rusten. Ik besloot dat ik later nog even bij ze ging kijken, om er zeker van te zijn dat ze morgen weer verder konden.
      ”Nou, hup jullie - naar de Maproom. Goed werk, trouwens. We komen er steeds dichterbij, geloof me.” Zei Bran tenslotte. Het wantrouwen in zijn stem was lichtelijk te horen, voor mij dan. Er waren nog steeds mensen die op een uitgang hoopte, er was nog steeds een sprankje hoop voor degenen die niet opgaven te hopen. Meestal waren het de nieuwe Gladers, die na hun wanhoop en paniek, vurig peinsde over het waarom en hoe.
      Nadat de Runners naar de Maproom waren vertrokken, waren Bran en ik alleen. Ik draaide me wat naar hem toe en glimlachte een beleefde, lichte glimlach. Aangezien ik niet echt iets tegen hem te zeggen had - dat kwam vanavond wel - haalde ik eventjes mijn hand door mijn donkerbruine lokken. Ik wilde tevens niet over de verschuivingen in de Maze beginnen. ”Gaat alles goed?” Vroeg ik dan maar, zachtjes.

[ bericht aangepast op 22 sep 2014 - 22:49 ]

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

---

      De naald waarmee ik in normale omstandigheden met alle gemak kledij verstel, gaten stop en naden stik, heeft mij vandaag al meermaals venijnig hard in de vingers geprikt. Ook het hete water waarmee ik probeer de hardnekigste bloedvlekken uit de kleren te weken, schroeide mijn huid, zodat er nu dikke blaren op mijn handen en polsen staan. Die maken het naaiwerk en het schrobben van de vloer in de medicijnenpost niet makkelijker. Wat mijn werk al helemaal moeilijk maakt vandaag, is dat ik er niet bij ben, in gedachten. Een goede nachtrust is mij al weken niet gegund, met blauwgrijze walletjes die zich volgens mij permanent onder mijn ogen gevestigd hebben.
      Uiteindelijk rond ik mijn werk vroegtijdig af, en helemaal af is het niet, maar de vermoeidheid speelt me parten. Ik verlaat de slaapzaal, waar ik, op mijn matras/slaapplek mijn 'naaiatelier' gevestigd heb, mijn hongergevoel drijft me naar het centrum van de Glade, waar ik iets te eten kan graaien. Daarna ben ik van plan om gewoon weer terug te keren en mijn opdracht wél met al het perfectionisme in mijn handen te beëindigen. Met een drietal verstelde t-shirts onder mijn arm vat ik mijn tocht naar het centrum van de homestead aan. De t-shirts worden afgeleverd op de daarvoor bestemde plek en begeef me naar de plaats waar elke avond een grote pan met voedsel klaarstaat.

[ bericht aangepast op 24 sep 2014 - 19:17 ]

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

      Bijna alles voor vandaag is gedaan, ik moet alleen nog de inventaris van de medicijnen en andere medische dingen na tellen. Dit is niet iets wat "officieel" gezien elke dag moet gebeuren gezien Brandon er niet elke dag om vraagt, maar gezien er in het verleden wel eens is voorgekomen dat er medicijnen gestolen werden, tel ik het elke dag om er zeker van te zijn dat er niks mist. De Creators sturen ons dan wel eens per week wat we nodig hebben, het is alsnog niet prettig wanneer mensen dingen zonder te vragen meenemen.
      Eenmaal ik er door heen gegaan ben, verlaat ik de werkplek van Marvelle en mij en loop ik Homestead uit. Aan de zon te zien gaan de muren van de Maze bijna sluiten, wat eveneens te zien is aan de Runners die de Maze uit komen rennen. Wanneer Skye haar gedeelte van de Maze uitkomt, merk ik op dat er bloed op haar arm zit, maar voordat ik de kans krijg om er heen te lopen, gaat Marvelle er al heen. Nadat ik de andere Runners grondig heb bestudeerd, kom ik tot de conclusie dat Skye de enige gewonde is. Ik ben nog steeds van mening dat vrouwen ook Runners mogen zijn, al vind ik ook dat de meeste geschikte mensen Runners moeten zijn, waardoor het soms voorkomt dat daar niet een vrouw bij zit. Erg gek is dat ook niet, gezien hoe je het ook wendt ook keert, mannen over het algemeen langere benen hebben, waardoor ze sneller kunnen rennen. Echter snap ik Bran's beslissing om Skye tot Runner te maken eerlijk gezegd niet, gezien er in mijn ogen meer geschiktere mensen zijn als Skye.

      Ik heb niet lang niks te doen, gezien Vince, iemand die afgelopen maand erg vaak geholpen heb, er aan komt lopen. 'Hé Em!' roept hij, waarna hij het laatste stukje sprint. 'Hopelijk heb je nog een gaatje vrij?' Ik volg zijn blik naar zijn handen en zelfs van enkele meters afstand kan ik zien dat zijn handen er erger aan toe zijn de afgelopen keer. Het wordt letterlijk met de dag erger. Mijn blik flitst terug naar Vince' gezicht en ik knik. 'Natuurlijk.'
      Ik loop Homestead weer in en hoor aan de voetstappen achter me dat Vince me volgt. Eenmaal op de Med-Jack werkplek gebaar ik hem plaats te nemen op de ligtafel, die hij zelf heeft gemaakt. 'Wat heb je nu weer uitgespookt met je handen?' mompel ik, terwijl ik met mijn handen, die waarschijnlijk erg zacht voelen in vergelijking met de zijne, zijn handen vast pak en de handpalmen naar boven keer. Nu ik zijn handen echt goed kan zien, voel ik me schuldig gezien ik weet dat dit komt doordat hij bezig is met extra ruimte voor de zieken en gewonden. Hij was enkele dagen geleden al langs gekomen met dichte blaren op zijn handen, waarop ik hem vermeld had dat hij het beste voorzichtiger kon doen, echter zijn nu de blaren open gegaan en zitten er her en der ook grote splinters verspreid over zijn handen. Ik besluit met het minder ergere te beginnen, de splinters, gezien dat niet handig is te doen nadat ik de blaren verzorgd heb.
      'Ga met je beide benen aan een kant van de tafel zitten,' meld ik Vince, terwijl ik in kleermakerszit op de tafel ga zitten, nadat ik een pincet gepakt heb. Voorzichtig leg ik een van zijn handen in mijn schoot, wanneer ik de splinters er uit begin te halen. Sommige lukken gemakkelijk, anderen kosten meer tijd doordat ze dieper onder de huid liggen. Eenmaal de splinters uit beide handen gehaald zijn, glijd ik van de tafel af en loop ik naar het medicijnkastje. Goddank heeft Marvelle het vandaag nog geordend, waardoor de Betadine gemakkelijk vindt. We hebben gelukkig altijd wat op voorraad, gezien de Runners ook nog wel eens blaren op hun voeten hebben door het vele renner. Echter zal ik voor Vince handen best wat nodig hebben, waardoor ik aan Bran zal moeten doorgeven dat we nieuwe Betadine nodig hebben. Aan de staat van Vince' handen te zien, zal er in de komende dagen ook Betadine opgedruppeld moeten worden. Voorzichtig begin ik zijn handen schoon te spoelen met een deel van het schone water dat Marvelle en ik hier altijd hebben staan. Na het schoonspoelen, dep ik zachtjes zijn blaren schoon met een steriel gaasje. 'Dit kan gaan prikken,' waarschuw ik, waarna ik de Betadine op zijn blaren begin te druppelen. Als ik er zeker van ben dat ik alles heb gehad, begin ik de blaren af te dekken pleisters, waardoor die voorraad de komende dagen ook zal slinken. Omdat ik niet wil dat de pleisters er snel vanaf gaan, wikkel ik nog een dunne laag verband er omheen, waarna ik klaar ben.
      'Ik waardeer het echt ontzettend wat je doet Vince, echt, maar ik wil niet dat je je handen er om kapot werkt. Je kan morgen niet de gehele dag gaan werken, en dat meen ik echt. Je kan enkel de ochtend werken en ik wil dat je de werkhandschoenen draagt. Het maakt me niet uit de ze niet lekker zitten, ik wil niet dat je een infectie krijgt doordat er viezigheid in komt. Ook wil ik dat je nadat je gewerkt hebt naar me toe komt, zodat ik nieuwe Betadine er op kan druppelen. En als je niet komt, dan zoek ik je zelf op dus het heeft geen zin om niet te komen.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

Uiteindelijk zijn alle Runners – Max, Skipp en Skyler – vertrokken naar de Maproom en zijn Marvelle en ik de enige personen welke zijn over gebleven. Gedurende het eerste moment houd ik mijn blik gericht op de grote deuren van de Maze, welke gesloten zijn en alle gevaren bij ons vandaan houden. Hoe groot was de Maze op dit moment, nadat er verschillende wegen zijn afgesloten? Zou het verstandig zijn om de Runners de aankomende tijd wel naar binnen sturen, aangezien de gevaren zich hierdoor in een kleiner gebied bevonden en ze geen enkele mogelijkheid hadden om deze gemakkelijker te ontsnappen. . . De gedachten over een van de Runners in de klauwen van een Griever, maakt het dat er een lichte schok langs mijn ruggengraat schiet. De zachte woorden van Marvelle halen me terug naar het hier en nu, waardoor ik de jongedame ietwat verward maar dankbaar aan kijk.
      ‘Gaat alles goed?’ Vrijwel direct glijdt er een lichte glimlach rond mijn mondhoeken – Marvelle en ik keken altijd observerend naar elkaar, maar het was pas gedurende de nacht dat de woorden over onze lippen naar buiten kwamen. Dat deed me er aan denken dat ik de afgelopen nacht niet met haar heb gepraat, we zijn beide niet naar elkaar toe gegaan en ik heb uiteindelijk liggen woelen onder de sterrenhemel – terwijl ik mijn nachtmerrie uit mijn gedachte wilde halen.
‘Hetzelfde als altijd, ik weet niet of je jezelf ooit “goed” kan voelen hier binnen de Glade. Het spijt me trouwens, dat ik vannacht niet kwam. . . Het was gewoon even. . . Nou ja. Je hoort het hoogstwaarschijnlijk vannacht wel. We moeten maar eens gaan eten, jij zal ook honger hebben,’ vertel ik haar dan zacht – terwijl de verontschuldiging op mijn gezicht plaats heeft genomen.

---

•

Emery keek op zodra ze mijn stem hoorde en volgde met haar blik de bewegingen die ik maakte tot ik voor haar stond. Eveneens volgde ze ook mijn blik naar mijn gekwetste handen en knikte toen op mijn vraag.'Natuurlijk.' haar vriendelijke, lieflijke stem deed me lichtjes glimlachen net zoals het feit dat er bijna geen gewonden waren vandaag. Emery liep de Homestead binnen richting haar werkplek, waardoor ik haar volgde. Ik kende de weg al zowat van buiten, de dagelijkse geur van het eten dat bereid word door de Cooks, de plaats waar sommigen sliepen, al prefereerde ik meer de blote sterrenhemel. De trappen die je op moest om bij de Med-Jacks te geraken. Trede per trede mijmerden de houten planken onder mijn voeten, alsof ze ons waarschuwden voorzichtig te zijn. Iets wat ik dan ook voor mijn eigen bestwil deed, veel zin om mijn benen te breken had ik zeker niet. Zodra we bij de werkplaats kwamen gebaarde Emery richting de ligtafel als teken dat ik moest gaan zitten. De tafel had ik gemaakt samen met nog een andere Builder. Het was best al een lange tijd geleden maar ik herinnerde me nog de eerste 'ligtafel'. Het was een laag bankje waarvan één van de poten het bijna had begeven. Nu was het een stevige eikenhouten tafel, gescheurd en gelakt, veel steviger dan voorheen al mist hout natuurlijk het nodige comfort. Braafjes volgde ik Emery's bevel en ging op de ligtafel zitten. Mijn blik gleed naar haar zodra ze sprak en ik luisterde dan ook naar haar vraag al had ik er niet echt een antwoord op. 'Wat heb je nu weer uitgespookt met je handen?' Simpel haalde ik mijn schouders op en voelde haar zachte fijne handen op die van mij en vervolgens draaide ze, ze zo dat mijn open handpalmen lang boven kwamen te liggen. de blaren van enkele dagen gleden waren open gesprongen, waardoor het ruwe vlees ontstoken is en wat begon te etteren, het zich was echter niet aangenaam. De splinters die sneden wanneer en wat met mijn vingers bewoog en kleine wondjes rond de afgepulkerde stukjes vel. Ondanks het onsmakelijke zicht, nam dit mijn honger niet af. Deze middag had ik in haast gegeten gezien ik verder wilde werken. 'Ga met je beide benen aan een kant van de tafel zitten,' melde ze vervolgens en weer knikte ik op dan vervolgens wat meer naar achteren te gaan zodat ik dat kon doen, al was ik niet te lenigste. Emery naam haar werkgereedschap en ging dan voor me in kleermakershouding zitten. Mijn ene hand had ze op haar schoot geplaats en in haar ene hand had ze een pincet vast om de splinters eruit te kunnen halen. Het feit dat ik net zoals iedereen niets meer wist over mijn verleden, maar me wel nog herinnerde hoe dingen aanvoelen frustreerde me licht, het haf me de rillingen. Splinters uithalen had ik altijd naar gevonden, gezien ze vaak zo diep in mijn vel zaten. Voorzichtig begon Emery zorgvuldig de splinters uit te halen en af en toe beet ik toch even op mijn kiezen. Gelukkig voor mij was enkel mijn rechterhand in slechte staat en kon de linker er nog mee door. Eenmaal ze gedaan heeft ging ze van het tafeltje af en liep ze richting het medicijnen kastje die zoals altijd netjes geordend zat. Ze haalde een flesje uit en ik vernauwde even mijn blik op te kunnen lezen wat het was. Beta..Betadine. Ik beet even op mijn lip, dat spul prikte enorm. Eerst maakte ze mijn handen proper, zodat het staf en hout eruit gespoeld werd en daarna depte ze deze nog even schoon. 'Dit kan gaan prikken, 'waarschuwde Em me waarna ze het product op de open blaren druppelde. "Shuck." mompelde ik zacht vloekend.Als een reflex kneep ik bijna mijn hand tot een vuist, maar liet me gauw weer kalmeren en wennen aan het prikkende ietswat brandende gevoel. Eenmaal het gevoel langzaamaan weg begon te vagen begon Emery met pleistertjes kleven en vervolgens wikkelde ze mijn rechterhand in een dun verband. In stilte had ik het hele proces mee gevolgd en was het erg stil geweest in de ruimte tot Em weer haar mond opent. 'Ik waardeer het echt ontzettend wat je doet Vince, echt, maar ik wil niet dat je je handen er om kapot werkt. Je kan morgen niet de gehele dag gaan werken, en dat meen ik echt. Je kan enkel de ochtend werken en ik wil dat je de werkhandschoenen draagt. Het maakt me niet uit de ze niet lekker zitten, ik wil niet dat je een infectie krijgt doordat er viezigheid in komt. Ook wil ik dat je nadat je gewerkt hebt naar me toe komt, zodat ik nieuwe Betadine er op kan druppelen. En als je niet komt, dan zoek ik je zelf op dus het heeft geen zin om niet te komen.' deelde ze mee en ik zuchtte even. "Ik doe gewoon mijn werk Em, en ik beloof dat ik ga werken met handschoenen." zei ik met een lichte grijns om mijn lippen. Ik kon het niet laten, want tja ik zou morgen toch doorwerken en de pijn zou ik bijlange niet meer voelen. Echter wilde ik niet dat Bran me nog eens op de vingers tikte. "Bedankt Em, heb je zin om al wat te gaan eten? De geur van ons avondmaal is vanaf hier al te ruiken." vroeg ik haar met een zacht lachje en ik van de tafel ging en alvast richting de deuropening liep.
.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Mijn hoofd bonkt in een eentonig ritme, alsof plagerige kaboutertjes er met een hamer tegenaan slaan. Geïrriteerd hef ik mijn hand op om de kabouters weg te jagen, zodat ik rustig verder zou kunnen slapen. Het enige wat echter mijn hand raakt is iets koud en metaalachtigs. Plots valt me op dat ik omhoog beweeg. Meteen vergelijk ik het met het gevoel dat je krijgt als je net in slaap aan het vallen bent. Alleen lijkt het dan of je in een afgrond stort. Mijn gevoel waarschuwt me dat er hier iets aan de hand is. Gealarmeerd schieten mijn ogen open, maar in de complete duisternis die zich voor mijn ogen tovert, kan ik nog steeds niets opmaken uit mijn omgeving. Aangezien ik niets kan zien, besluit ik over te gaan op mijn andere zintuigen. Mijn handen glijden over de bodem, waar ik op lig. Opnieuw voel ik koud metaal. Verward tast ik om me heen tot ik een al even metalen wand heb gevonden. Ik ga rechtop staan en vervolg tastend mijn weg tot ik in de hoek van de ruimte sta. Een angstig gevoel trekt door me heen, maar het is al een hele opluchting dat ik mijn rug ergens tegenaan heb. Het stelt me gerust om te weten dat ik niet van achter aangevallen kan worden, ook al zie ik voor me nu evenveel als op mijn rug. Eindelijk verschijnt er een vraag in mijn gedachten en het verbaast me meteen dat ik daar niet eerder aan gedacht heb. Waar ben ik?
Hoe graag ik de vraag ook wil beantwoorden, er is niets dat ik me kan herinneren dat me hierheen heeft geleid. Eigenlijk is er überhaupt niets dat ik me kan herinneren! Het beklemmende gevoel in mijn borstkas wordt nog hardnekkiger. De angst grijpt me naar de keel en belemmert me om voluit adem te halen. Even heb ik het gevoel dat ik stik.
Paniek gooit mijn gedachten om en ik ben er helemaal van overtuigd dat ik hier zal sterven in het donker. Eenzaam en alleen, zonder enig idee van wat er ooit met me gebeurt is of wie ik zelfs ben. Eén ding lijkt echter door het enorme gat in mijn geheugen te glippen. Een paar vertrouwde klanken, waarbij ik een geruststellend gevoel heb. Elefteria. Mijn naam?
Voor ik verder over dit nieuwe dilemma kan nadenken, schiet de metalen kamer waarin ik me bevind plots nog sneller omhoog. Zelfs terwijl ik in een hoekje gedrukt sta, is het nog steeds onmogelijk mijn evenwicht te bewaren door de plotse schok. Hard kom ik op mijn billen terecht, met mijn rug nog steeds tegen de wand aan gedrukt. Van angst duw ik mijn gezicht tegen mijn knieën, een gil kan ik nog maar net onderdrukken. Ik voel de wind langs mijn lichaam suizen, mijn kleren klapperen om mijn lichaam en… Plots komt alles tot stilstand. In de stilte die hierop volgt, vult mijn angstige hijgerige ademhaling mijn oren. Een metaalachtig geschuif laat me weer even helemaal verstijven. Langzaam til ik mijn hoofd op, de angstige uitdrukking staat nog steeds duidelijk op mijn gezicht. Een veel lichter soort duisternis schijnt nu naar binnen. Ik kan de vormen van dingen nu zien en zodra ik mijn hoofd helemaal ophef, herken ik een schemerhemel.

[ bericht aangepast op 24 sep 2014 - 17:52 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

---

Als er een kleine glimlach rond Bran zijn lippen speelt, weet ik dat het goed zit. Vannacht waren we beiden niet naar elkaar toe gekomen, waarom weet ik niet - misschien hadden we het beiden nodig alleen te zijn. ‘Hetzelfde als altijd, ik weet niet of je jezelf ooit 'goed' kan voelen hier binnen de Glade." Ik knik, omdat ik snap wat hij bedoelt - alhoewel ik het er niet geheel mee eens ben, voor mij voelde het prima hier in de Glade. Afgezien van de slapeloze nachten dan.
      "Het spijt me trouwens, dat ik vannacht niet kwam. . . Het was gewoon even. . . Nou ja. Je hoort het hoogstwaarschijnlijk vannacht wel." Vertelt hij zacht. Voor een tweede keer knik ik begrijpend. Ik gebruikte nooit zoveel woorden, eigenlijk. "We moeten maar eens gaan eten, jij zal ook honger hebben." Ik glimlach naar hem. Ik had inderdaad honger, al een tijdje.
      "Goed idee, ik had inderdaad hong-" Midden in mijn zin klinkt het oorverdovende geluid van het liftalarm. Meteen zwaait mijn hoofd naar onze leider, Bran. Dit was gewoonweg vreemd. Het was nog nooit gebeurd dat er in de avond een lift arriveerde. "Zou het de nieuwe Glader zijn?" Vroeg ik me hardop af. Aangezien er al een paar Gladers nieuwsgierig zich bij de lift verzamelden, vond ik dat het tijd was om er zelf ook heen te lopen. Rustig ging ik achteraan de groep staan, om te kijken wie of wat er in de lift zou zitten.

[ bericht aangepast op 26 sep 2014 - 10:19 ]

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

---

De zachte, bekende glimlach rondom Marvelle’s mondhoeken maakt het dat ze eigenlijk geen antwoord hoeft te geven op mijn gestelde vraag – ik kende haar inmiddels door en door. ‘Goed idee, ik had inderdaad hong–’ Midden in de woorden van Marvelle start van het ene op het andere moment het alarm van de lift, waardoor mijn wenkbrauwen in een diepe frons zakken en ik de verbaasde blik van Marvelle zwijgzaam beantwoord. Mijn lichaam schiet direct in een staat van paraatheid, waarbij ik mijn blik verschuif naar het middelpunt van de Glade waar het gat zich bevindt waar de lift door naar boven zal komen.
      ‘Zou het de nieuwe Glader zijn?’ De vraag van Marvelle heb ik eveneens in mijn eigen gedachten gesteld, maar heb deze al vrij snel verworpen. De nieuwste Glader is in de voorgaande twee weken gearriveerd, waardoor het onzin zou zijn om nu al een nieuwe te zenden. Echter, het kon ook niet zo zijn dat het de wekelijkse benodigdheden zijn – dat zou immers nog enkele dagen gaan duren. Maar wie of wat kwam er dan naar boven met de lift?

Uiteindelijk start ik mijn weg met grote, snelle stappen om zo snel mogelijk bij de lift te komen – Marvelle achter me aan lopend – waar al meerdere Gladers staan verzameld. De zware deuren van de lift beginnen zojuist met openen, waardoor ik mezelf voor de andere Gladers plaats om de verrassing zelfstandig op te wachten. Wie weet hadden de makers van dit alles bedacht om ons een grote tegenslag te geven door iets gevaarlijks omhoog te sturen, een kijkje in wat er allemaal gebeurde binnen de Maze. Mijn handen vormen zich in lichte vuisten wanneer ik mezelf in gedachten hard toe spreek dat ik sterk moet zijn en geen angst moet tonen, waardoor er een duistere blik over mijn gezicht glijdt.
      De seconden waar in de deuren van de lift openen zijn zenuwslopend, maar ik kan de verbazing niet van mijn gezicht krijgen wanneer ik het ineengedoken figuur in de hoek van de lift zie zitten – een nieuwe Glader, zo kort na de voorgaande? Vanuit mijn eigen automatisme, laat ik mijn lichaam simpelweg in de lift vallen – waardoor deze een galmend geluid maakt en voor enkele seconden gevaarlijk heen en weer wiegt. Van de voorgaande leider heb ik geleerd dat je vanaf het allereerste moment indruk dient te maken, zodat de nieuwe Glader weet hoe de rangorde binnen de Glade zal gaan verlopen. Het is niet dat ik zo’n harde leider ben, maar dit zijn slechts voorzorgsmaatregelen zodat er geen ‘rellen’ of ruzies zullen ontstaan.
Wanneer ik de tijd neem om de nieuwe Glader te bekijken, glijdt de duistere blik echter van mijn gezicht en wordt deze vervangen door een verbaasde versie. De nieuwe Glader was een meisje, wat op dit moment eerder op een bang en verdwaald vogeltje leek – de wijze waarop ze in de hoek zat gedrukt, maakte het dat ik voor de zoveelste keer de neiging kreeg om iemand te beschermen en in mijn armen te nemen.
      Zuchtend zak ik door mijn hurken, terwijl ik een hand door mijn warrige haren haal en haar gezicht begin te bestuderen. Normaliter gesproken start ik meteen met uitleggen waar de nieuwe Glader is en wat er van hem wordt verwacht, maar op de een of andere manier kan ik me er nu niet direct toe zetten.
      ‘Mijn naam is Bran, je bent in de Glade aangekomen. Ik zal je zo meteen alles vertellen, maar kom eerst uit de lift – voordat deze sluit en je zit opgesloten. . . Kun je – je eigen naam herinneren?’
Voorzichtig steek ik mijn hand uit om het meisje te helpen om overeind te komen en uit de lift te helpen, terwijl ik een lichte glimlach rondom mijn mondhoeken laat verschijnen. ‘Niet bang zijn,’ fluister ik dan zacht.

---

•

Nog steeds ineengedoken staar ik tussen mijn wimpers door naar boven en zie langzaam aan steeds meer gezichten. In eerste instantie stellen de menselijke gezichten me gerust, maar zodra het tot me door dringt dat ik niemand herken voel ik me er toch weer angstig onder. Bovendien lijk ik wel een gekooid dier, zoals ze me aankijken. De nieuwsgierigheid en achterdocht glanst in hun ogen. Verward vraag ik me af wat ik hier doe, wie zij zijn en wat zij hier doen. Wanneer een van de mensen zich in de lift laat vallen en deze een galmend geluid maakt, terwijl hij gevaarlijk gaat wiegen, hou ik mijn adem geschrokken in. Onzekerheid vlamt door me heen. Is dit een goed teken? Hoe moet ik hierop reageren?
Het maakt niet veel uit, het enige wat ik voorlopig kan doen is klein blijven en staren naar wat er gebeurt. Zijn blik is hard en vastberaden, opnieuw vraag ik me af wat ik ervan moet denken. Duidelijk voel ik de autoriteit van hem afstralen, maar dat maakt me enkel nog zenuwachtiger. Uiteindelijk verzacht zijn gezicht nog wat en maakt alles plaats voor een verbaasde uitdrukking, iets wat me toch weer meer gerust stelt. Zo erg kan hij niet zijn. Zolang mensen emoties tonen, kan het niet zo erg zijn.. Toch?
Ik kijk afwachtend toe, terwijl hij vlak voor me door zijn hurken zakt. Ergens hoop ik dat de angst niet zo duidelijk te zien is, als ik hem voel, maar natuurlijk ken ik mezelf goed genoeg. Tenminste.. Dat denk ik. Wie ben ik echt? Ik ken een naam... Is het mijn naam? Ik denk het. Hij klinkt bekend en valt me aangenaam. Zodra hij begint te spreken, schiet ik op uit mijn gedachten, waardoor ik heel lichtjes schrik.
In eerste instantie kan ik aan niets anders denken dan dat ene stukje van zijn uitleg. De rest valt weg ertegen. Voor ik opgesloten zit? Nee, niet nog meer tij din het donker, nee! Na nog een lichte aarzeling neem ik zijn uitgestoken hand aan, zodat hij me overeind kan helpen. Zijn gefluisterde worden komen zacht en aardig over en voor het eerst sinds dit hele gedoe voel ik me echt gerustgesteld. Ik werp hem een trillerig glimlachje toe om hem te bedanken. Dan herinner ik me weer wat hij nog gevraagd had.
"Elefteria.." fluister ik zacht, aangezien dat het enige woord is dat in mijn gedachten opwelt. Mijn stem is een beetje rauw, aangezien ik ze al een tijdje niet meer gebruikt heb en ik hoest eventjes om mijn stembanden wat losser te maken.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

"Als we in zo'n klein gebied zitten, is er dan niet een veel grotere kans Grievers tegen te komen?" Ik knikte op Skylers vraag en beet even op mijn lip.
"De west en oost kant..." Ik hoorde Max wat mompelen maar verstond het niet goed. Volgens mij mompelde hij over de kaart, waar alle veranderingen waren. Ik kwam overeind en keek naar Max.
"Morgen moeten we de resterende muur bekijken, de noordkant. Bran wil dat we daar gaan kijken hoe de situatie is." Ik keek zowel Skyler als Max even aan en keek weer naar de kaart. "Dit is misschien onze enige uitweg-" Ik viel even stil en beet op mijn lip. "Als alles goed gaat en die rotmuren niet weer verschuiven!" siste ik tussen mijn tanden door. Ik balde mijn vuisten even en kneep mijn ogen kort dicht. Ik kwam overeind en keek nog even naar de kaart. Toen keek ik de twee aan. Ik hoorde iets, het klonk als het liftalarm. "Hoorde jullie dat ook?" Vroeg ik toen en keek naar de deur. "Natuurlijk hoorde jullie dat." mompelde ik zacht. Voor ik nog iets zei rende ik de Maproom al uit richting de lift. Dat geluid herkende wij hier in de Glade maar al te goed.
En jawel, ik had gelijk. Het was daadwerkelijk de lift geweest. Ik bleef op een afstandje en keek toe hoe Bran de persoon hielp. Het was een meisje, weer eentje. Ik perste mijn lippen even samen en bleef kijken. Toen liep ik traagjes naar de twee toe.
"Bran..." sprak ik kalm, zodat ik het meisje niet teveel af zou schrikken. Tenminste, dat hoopte ik. "Hulp nodig?" Ik moet eerlijk toegeven, ik ben best verward. Er was nog nooit een Glader in de avond binnen gekomen via die lift. Dit is de eerste keer.

[ bericht aangepast op 25 sep 2014 - 21:06 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

---

---

'De west en oost kant..' Mompelde Max zacht, terwijl hij over de kaart gebogen stond. Ondertussen duidde ze zelf de muur aan op de andere kant van de kaart. Zodra het zorgvuldig op was geschreven keek ze weer op. 'Morgen moeten we de resterende muur bekijken, de noordkant. Bran wil dat we daar gaan kijken hoe de situatie is.'
      Skipp keek zowel Skyler als Max even aan, wat haar weg liet kijken. Ze had een hekel aan oogcontact gezien ze meeste mensen je aan bleven kijken alsof ze een staarwedstrijd hielden. 'Dit is misschien onze enige uitweg,-' Skipp viel even stil en beet zacht op zijn lip. 'Als alles goed gaat en die rotmuren niet weer verschuiven!' Siste hij tussen zijn tanden door, wat haar de indruk gaf dat hij momenteel het liefst de makers van dit alles op zocht om die eens een flinke klap te verkopen. Zijn gebalde vuisten gaven haar dan ook een bevestiging.
      'Hoorde jullie dat ook?' Skyler had inmiddels haast haar handen voor haar oren geslagen en dit was duidelijk te zien aan het feit dat haar handen op waren geheven tot bijna haar middel. 'Nee, want ik ben doof.' Gromde ze enigszins chagrijnig. 'Natuurlijk hoorden we dat!' Haar botte uitval was met een aardig duidelijk stemgeluid dat boven het alarm uit kwam. Skipp was na haar woorden de maproom uit gerend en ook Skyler trok een sprintje om hem bij te blijven.
      Ze fronste haar wenkbrauwen bij het zien van een nieuwe Glader. Bran was de lift in gestapt en Skipp bood zijn hulp aan terwijl iemand aan de kant ging voor haar, waarbij ze naast Skipp aan de rand van de lift ging staan. 'Een newbie?' Ze noemde de nieuwelingen altijd zo, al sinds het begin. De gebruikelijke woorden van de rest gingen haar zo voorbij. 'Er was er laatst toch nog een?' Haar stem klonk niet meer zo bot, gezien ze nu graag haar antwoord wilde op de vragen waar het antwoord toch niet duidelijk van zou zijn.

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes