Ik was ooit eens aan het babysitten bij mijn buren en toen heb ik wel iets meegemaakt wat ik best eng vond.
Die hun huis is volledig open in de woonkamer. Er zijn geen gordijnen en hun ramen zijn eigenlijk allemaal deuren waarlangs je de tuin kan instappen. Het was half één 's nachts en ik kon geen televisie opzetten omdat die in de kamer naast die van het zesjarige meisje stond. Ik zat daar dus gewoon tegen mezelf te zeggen dat er niets in de tuin was, want als er één ding is waar ik niet tegen kan, is weten dat iets jou kan zien zonder dat jij het ook kan zien.
Hoor ik plots gesnik vanboven komen. Ik schrik een beetje, maar ga toch even kijken. Ik doe de deur open en zie niets. Het geluid is ook gestopt dus ik ga weer naar beneden. Het volgende moment begint het meisje afschrikwekkend hard te huilen. Ik storm terug de trap op en zie haar rechtop in bed zitten. Ik neem haar in mijn armen en vraag: Louisa, wat scheelt er. Ze opent haar ogen en stopt direct met huilen. Dan kijkt ze me heel vreemd aan en valt weer in slaap, alsof er niets gebeurd is.
Blijkbaar doet ze dit vaker en er is ook niets speciaal meer gebeurd, maar op dat moment had ik wel even kippenvel...
Mijn brein breint zoals het breint.
