Enorm zeurtopic.
Goed, zoals sommigen van jullie wel weten (maar de meesten waarschijnlijk niet), ben ik ziek. Het voelt nog steeds enorm kut om dat aan mezelf toe te geven, maar het is wel zo. Rond het einde van 2012 begon ik me steeds minder lekker in mijn vel te voelen en tegen de tijd dat het schooljaar bijna ten einde kwam, was het tot het punt gekomen waarop ik met sneeën in mijn armen en in tranen op een krukje bij een leraar zat en nog geen week later bij een psycholoog zat om een diagnose vast te stellen. Daar kwam uitrollen dat ik een depressieve stoornis NAO (Niet Anders Omschreven) en een angststoornis NAO had. Bovendien maakten de mensen bij dat psychiatrisch centrum zich zorgen, want mijn levenswil was niet bijster groot, dus hadden ze me zo snel mogelijk in therapie geplaatst. Aan het begin van het volgende schooljaar, dus begin vorig jaar, mocht ik beginnen.
Inmiddels is het dus een jaar verder en de therapie loopt nog steeds. Eventjes leek het best goed te helpen, maar dat kwam natuurlijk ook met z'n ups en downs, dus besloot ik het bètaschap achter me te laten en zo veel mogelijk te focussen op dingen te doen waarvan ik oprecht blij werd, in plaats van enorm gestresst of juist compleet gevoelloos. Dat leek voor mijn gemoedstoestand wel goed te werken, maar tegen het einde van het jaar hadden mijn cijfers er zo heftig onder geleden dat ik maar met hakken over de sloot ben overgegaan naar 5VWO.
Nu zit ik in 5VWO, en ik heb totaal niet het gevoel dat ik het aankan. Sowieso ben ik eigenlijk vanaf het begin van het jaar weer weggeslipt in een flinke dip. Mijn motivatie om wat dan ook te doen is helemaal verdwenen. Ik schrijf niet, ik lees niet, ik beweeg niet, ik leer niet. Het enige wat ik nog voor elkaar kan krijgen als ik thuiskom is allemaal troep opvreten (want helaas zit emotie-eten al generatieslang in de familie, al denk ik dat ik de eerste ben die gaat vreten als ze niks meer voelt) en vervolgens van zeven uur 's avonds tot zeven uur 's ochtends slapen. Of juist van één uur tot kwart over drie, hangt van de nacht af. Het gaat dus niet bepaald goed, en blijkbaar heeft mijn therapeute dat ook door, want nu wilt ze blijkbaar mijn 'symptomen' bespreken met een psychiater om erachter te komen of ik misschien toch niet last heb van een heftigere vorm van depressie en ze bleef ook maar doorvragen of ik zelfmoordneigingen had. Zij niet alleen; ook de concierge op school, waar ik een sterke band mee heb en naar wie ik eigenlijk altijd toe ga als het even niet mee zit, gaf me al zijn telefoonnummer 'voor noodgevallen'. Blijkbaar draag ik de laatste tijd een soort alarm op mijn hoofd dat zegt: "Houd een plaatsje vrij voor Jips begrafenis aan het einde van de maand, want binnen een week of twee heeft zij zichzelf van kant gemaakt." Zelfs als ik daar helemaal niet mee bezig ben. Ik heb amper energie om mezelf 's ochtends uit bed te slepen, laat staan m'n reet ook nog voor een trein te slingeren of vijftig slaappillen binnenhouden.
Daarnaast heb ik ook nog een huiswerkbegeleidster die de hele tijd een oogje in het zeil op me aan het houden is, aangezien ze het gevoel heeft dat dat nodig is. Ik weet het niet, misschien is het dat ook wel, maar ik word er af en toe gewoon schijtziek van. Niet alleen is school nu een enorme stressfactor voor me geworden, maar ik heb ook nog eens het gevoel dat ik mezelf constant moet monitoren om er zeker van te zijn dat ik mensen niet bezorgd maak.
Dat moest er even uit. Geen idee of dit topic überhaupt nog erg begrijpbaar is, maar het voelt in ieder geval fijn om even van dat irritante, knagende gevoel af te zijn. 
Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.
