George Weasley
Als een dode lag ik onbeweeglijke op de bankje van de leerlingenkamer en staarde maar naar de plafond. Eens in de zo veel seconde kreeg ik weer een neiging om Campbell te gaan bezoeken maar kreeg het maar niet voor elkaar om op te staan. Al een week. Al een hele week ligt hij in het ziekenzaal en hij slaapt; nog steeds. Het maakt me doods nerveus- alsof ik eerder niet nerveus genoeg was. Zuchtend draaide ik van mijn ene zij naar mijn andere en schrok van de meisjes stemmetje dat "George," zei. Ik keek om en zag Angelina naast mij staan.
'Wat?' Murmelde ik. Zodra ik rechtop ging zitten gooide zr de ochtendprofeet op mijn schoot. Met een frons keek ik naar de datum en hield het voor Angelina haar neus bungelen.
'Ochtendprofeet van volgende (George kan tijdreiseb) vorige week?' Vroeg ik en ze knikte mrt haar hoofd waarna ze naar het krant greep en een artikel voor mijn neud hield. Ik voelde wat woedde in mijn onderbuik borrelen toen ik de bkinde meisje samen mrt Camp zag zoenen op de foto. Alweer. Zo veel personen lieten het zien ig hadden het over; ik werd er gek van. En dan vragen zr nog waarom ik zo gefrusteerd ben. "Oh- ik ben jaloers op Camp omdat ik niet kon kleffen met die verdomd knappe meid." Zei ik dan elke keer. En in vertaalf naar mijn taal is het eigenlijk: "oh- ik ben gefrusteerd omdat ik dat verdomd irritante meisje niet het meertje in geduwd heb zodat de meermensen haar als avondmaaltijd konden gebruiken in plaats van mijn Campbell."
'Rot op.' Siste ik en sprong op om richting de portret te liepen. Ha- ik zeg rot op en dan ga ik zelf op rotten. Wat maakt het uit; ik wil zo snel mogelijk weg van Angelina.
'Ik zei het toch; George? Dat dit ooit zou gebeuren?' Ik stopte even en schudde onopmerkelijj met mijn hoofd.
'..je weet dat ik er ook ben he? Dat ik ook naast je sta?'
Ik zucht en liep zonder wat te zeggen de leerlingenkamer uit.
Met een bosje bloemen in mijn handen liep ik nerveus richting de ziekenzaal toe. Hopelijk sliep Campbell nog; ook al zou ik hem ook wakker willen zien. Ik weet niet hoe hij hierop gaat reageren. Dat.. hoe zal ik het noemen.. een vroegere vriendje van hem met een bosje bloemem hem gaat bezoeken. Ja; oude. Ik weet niet of ik de lef heb om dat woordje nogmaals in mijn gedachtes te herhalen aangezien het elke keer mijn hart wat meer leek breken, ook al liet ik het niet zien, maar dankt hij ook zo over mij? Een "oude" vriendje? Want er is nog een bitch waarvan de wereld weet dat.. "dat" en Campbell samen iets hebben. Zo irritant. Ik zucht en duwde de deur van het ziekenzaal gauw open. Verstijfd stond ik stil, nog met de bosje bloemen in mijn handen en het duurde slechts een aantal secondes tot ik merkte dat Campbell recht overeind in zijn bed lag. Ik schudde mijn hoofd en ik weet niet waar de intense woedde en verdriet vandaan kwam maar drukte mijn nagels in de bosje bloemen om het vervolgens op de grond te laten vallen en de gang in te trappen.
'Campbell' murmelde ik en bleef bij de opening staan. Ineens herrinerde ik me de brief die hij voor me schreef; ik heb hrt nog steeds in mijn zak en het gaat er ook nooit meer uit. Ik ga het misschien zelfs aan mijn gewaad vast naaien; tenminste heb ik nog zijn handschrift bij me. Ik beet onopmerkelijk oo mijn lip en liep de zaal wat verder in.
'..voel je je.. goed?'
Ik had zo een grote drang om op hem af te stormen maar ik hield me in. Het was nog steeds erg verwarrend voor me; ik wil geloven dat hij van me houd maar een deel van me zegt dat dat gewoon niet waar is; fat het ook gewoon duidelijk te zien is dat het niet waar is.
'Ook.. Gefeliciteerd; je hebt de eerste plaats gewonnen..'
Nig even en George gaat echt op hem af stormen x') hij weet niet if hij nou woest is op hem, if verdrietig, if voelt hij leegte.. alles door elkaar eigenlijk.
[ bericht aangepast op 10 okt 2014 - 0:00 ]
Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••