Ralf Auron
Campbell zwom na dat richting een blond harige meisje toe met wie hij terug naar boven zwom en ik radeloos naar Fred zwom. Even hield ik zijn gezicht tussen mijn twee handen en de tranen voelde ik achter mijn ogen prikken.
'Freddie; ik ben er Fred,' fluisterde ik en stak mijn stak uit naar de ketting aan waar hij vast zat en voordat ik een spreuk op af kon vuren voelde ik iets die aan mijn enkel naar beneden trok. Geschrokken keek ik naar beneden en zag een wezen die.. verdomme, ik ben slecht in verzorging van fabeldieren!
Ik besteedde meer tijd aan het doden van de beesten waardoor ik echt in een tijdnood zat en voelde wat neer druk op mijn bel waardoor het langzaam verdween en mijn hart een angstige speongetje maken. Oh nee; verdwene het?
Dit was slechts verloren hoop. Ik keek op naar Fred en schudde mijn hoofd en stak mijn stok uit naar het ketting. met een non verbale spreuk liet ik het breken waardoor Fred automatisch maar wel wat langzaam terug naar boven zweefde. Tot hoever het kon zwom ik ook naar Fred toe tot de bel volledig verdween en mijn hart drie keer zo snel tegen mijn borstkast aan begonte kloppen. Mijn borstkas begon heftig pijn te doen maar alsnog gaf ik het niet op; ik kan en mag fred niet zo gemakkelijk achter laten.
En toch berijkte ik hem. Ik greep hem bij zijn arm vast en probeerde met al mijn kracht boven water te komen..
En het lukte ook. Happend naar adem kwam ik weer boven water en had nog even de neiging om terug naar beneden te zwemmen en zelfmoord te plegen; tot ik een tweede plons hoorde een paar meter verderop van mij en zag tot mijn verbazing dat George het water insprong. Maar dat boeide me niet; mijn hersenen werken even niet meer zoals het hoort te werken op dit moment.
Jeerst schref ik dat Ralfie verdronk maar toen zah ik jouw Campbell post en davht dat Geirge laten verdrinken wat roepaaselijker was op dit moment ^^
George Weasley
Na lang wachten, angstig toekijken en met mijn duimen zitten spelen kwamen de eerste kampioen uit het water drijven.
'Campbell!' Riep ik negeerde totaal de meisje die ook met hem samen boven water kwam. De meisje die hem werder gad gezoend. Ik beende de trapjes af, het liefst wilde ik gewoon mezelf in het water gooien, gelijk van deze hoogte zodat ik bij hem was, maar er is een Nathaniel en Karkarov hierzo..
Ik kwam aan en zag dat Camp al uit het water was gekomen. Met zijn lippen strak tegen die van de blonde meid aan. De bekende soort woedde borrelde weer in mijn ondebuik en zonder iemand te gaan waarachuwen trok ik haar van Camobell weg en dywqde haar tegen een muurtje aan. Deze keer had ik wel het lef om te praten.
'Als je het maar waagt om een keer, nog een keer die lippen van jou op die van Camlbell te drukken, of zelfs hem aan te raken, ik zorg er voor dat deze toernooi en je verpeste, natte haren niet je enige problemen zijn..' siste ik dreigend. Voor ik nog iets kon zeggen hoorde ik een harde plons achter me en een aantal geschreeuw. Wat te kalm liet ik het mesje los en draaide me. Nog net zag ik Camobell de bodem in verdwijnen terwijl er een soort rood kleurtje terug naar boven dreef.
'Oh Merlin' murmelde ij en schudde mijn hoofd.
'Verdomme Campbell..'
Met dat trok ik vliegensvlug mijn shirt over mijn hoofd terwijl ik een aanloop nam en het water insprong.
'Campbell?!' Riep ik voordat ik kopje onderging en hem zocht, maar niet vond. Ik hapte geschrokken naar adem bij de gedachtes dat hij zou verdrinken en ondanks dat er door dat water mijn longen binnen doingen zwom ik maar nog dieper het water in. Het was erg diep en ik negeerde de stekende pijn in mijn borstkast, tot ik Campbell voelde en hem bij zijn arm vastgreep. Ik schudde mijn hoofd en keek op, zag dat het best diep was. Dit was zo een grote risico; hoe moet ik hem op tijd boven water krijgen? Of mezelf? Argh; weet je wat. Mijn het boeit niet meer. Het maakt mij niets meer uit. Alles gaat toch al fout en ik wil het niet erger maken. Sowieso zou ik dit niet halen. Ik schudde even mijn hoofd en drukte mijn lippen op zijn voorhoofd voordat ik hem een harde zet gaf en gauw weer terug naar boven ging. Nog net kon ik mijn stok naar hem uitsteken om hem nog een paar zetten te geven en sneller boven water kwam en mijn stok in de bodem liet vallen en radeloos naar Campbell te staren die de oppervlakte had bereikt.
Water vulde mijn longen en mijn nagels boorde ik automatisch in mijn haldpalmen die ik tegen mijn ogen aandeukte. Alsof iemand vier gewichten op mijn borstkast gooiden, of alsof iemand mijn hart uit mijn lichaam sneed. Een touw rond mijn keel deed en er aan trok. Maar feitelijk genoeg werden mijn longen kapot gemaakt en konden het niet meer aanhouden.
Ik twijfelde niet meer of dit een giede keuze was; ik ben niet echt zo bang hiercoor. Her was makkelijk. Want ik wist dat Campbell me toch niet zal missen.. en Fred heeft Ralf. Ginny is al half dood en haar boeit het niet meer, en de andere studenten hebben tenminste nog een dubbelganger van mij die nog wel in leven is. Dit alles terwijl ik een afschuwelijke tijd doorbreng. Ja, ik denk dat dit beter is zo.. gewoon verdwijnen en net doen alsof ik onder een eeuwige onzichtbaarheidsmantel zit. Dan kan ik voor eeuwig bij Campbell blijven ook; hoef ik niet meer bang te wezen om zijn stem te vergeten..
[ bericht aangepast op 3 okt 2014 - 1:14 ]
Saving people, hunting things, the family business デ--▸
ik weet biet wat ik nrt hem moet posten :p