George Weasley
Ik hou van je; onthou dat. en toen viel ik weg. Deze keer echt.
Ik opende mijn ogen en de eerste wat ik zag was een velle lichtstraal die mijn ogen doorboorde. Mijn hand vloog voor mijj igen neer om het te beschermen tegen de licht en draaide me op mijn andere zij neer waar ik Campbell zag liggen. Even bleef ik verstijfd stil liggen en staarde de slapende jongen aan.
'Campbell..'
Ik schoot overeind en staarde hem maar aan. Wanneer was hij naar mijn bed gekomen; hij haat me toch?
''Ik hou van je; onthou dat.''
Ik bedoel, ja, hij haatte me..
''Ik hou van je; onthou dat.''
Even schudde ik mijn hoofd en zuchtte zachtjes. Dit is gewoon zo verwarrend. Maar ook al dat, ik boog me wat naar hem toe en drukte ewn zachte kus tegen zijn wamg aan waar ik zachtjes over streelde.
'Sorry..' murmelde ik, alhoewel ik niet wist voor wat ik me verondschuldigde maar get voelde gewoon dat ik het moest doen.
Ik liep maar de grote zaal in en nam op de bankje plaats die ver van de andere studenten stond. Maar op de moment dat ik zat voelde ik ietd hard in mijn broekzak haken. Verbaasd liet ik mijn hand in mijn zak glijden en haalde er een stukje opgevouwen perkament uit die ik nieuwsgierig openvouwde en niet eens een seconde stil stond bij de vraag hoe, wie en wanneer iemand een briefje in mijn broekzak heeft gepropt.. ik begon zelfs al te lezen en mijn vragen werden al gauw beabtwoord in de eerste zin waardoor mijn hart wat sneller begon te kloppen. Waarom zou Campbell me een briefje schrijven?
George,
Ik zou willen weten wat de perfecte openingszin is voor deze brief; maar zelfs na een hele nacht naar jou staren, waar jij geen weet van hebt maakt mij radeloos. Vooral omdat je me nu haat wat ik kan begrijpen. Geloof me; ik haat mijzelf nog meer dan jij ooit zal kunnen doen.
Waarschijnlijk vraag je jezelf af wat het nut van deze brief is. Waarom je dit überhaupt leest en ik zou wensen dat ik daar op een antwoord had, maar die is er niet behalve dat ik wanhopig ben en om het feit dat straks de tweede opdracht begint.
Straks moet ik al het water in om een uur iets te vinden. Iets waar ik niet zonder kan maar het enige wat ik kan bedenken is jou. Net zoals het moment toen ik in de bos mijzelf ophing. Ik twijfelde niet. Ik wist dat het beter voor iedereen inclusief jou zou zijn, zonder mij. Ik weet of wist dat je me vroeg of laat toch zou haten. Dat ik het zou verpesten want ik doe nooit wat voor jou en jij doet alles voor mij. Ik ben egoïstisch en gemeen en het spijt me dat ik niet de persoon kan zijn die jij verdient.
Ik ben niet boos op jou omdat je een boom op mij liet vallen. Ik verdiende het na jouw kerst verpest te hebben en je hele vakantie. Ik hoop dat je mij daarvoor ooit kan vergeven want ik weet nog niet of ik dat zelf kan.
Het is nooit mijn bedoeling geweest om jou pijn te doen of verdriet aan te doen. Maar dat is hetgeen wat ik alleen bij jou kan doen. Ik maak je kapot en het spijt me daarvoor. Ik weet zeker dat het niet lang zou duren voor je iemand anders hebt. Iemand die duizend keer beter is als ik waardoor ik slechts een vage slechte herinnering blijf in je geheugen.
Yours faithfully,
Campbell.
Verdtijfd bleef ik naar het brief staren wn schudde even mijn hoofd en voelde een paar tranen achter mijn ogen prikken die ik snel weg slikte.
'Campbell..' fluisterde ik en beet op mijn lip. Dit kan ik niet geloven..
'Ralf,'
Ik keek op en riep naar de eerste en beste persoon die ik zag "breng Rald Auron naar mij". Ewn zwart harige meisje keek me verbaasd aan.
'Oh- uh- oké..' en met dat beende de meisje het zaal uit.
'Heei Fr-'
'Ralf, ik zocht je; waar bleef je nou?'
'Sorry.. ik zocht naar Fred; is hij niet bij jou?'
'Nee nee, ik dacht eerder dat hij bij jou was.. maar Ralf; ik heb ne Hulp nodig..'
'Ja?'
'..ik wil dat je iets voor me doet.'
Saving people, hunting things, the family business デ--▸