• Five maffia masterminds and their hybrid pets living in a luxury villa in London. Anything could happen...





    In een grote villa in Zuid-West London zit het hoofdkwartier van de beruchtste bende van Europa, van de wereld eigenlijk. Iedereen weet het, maar niemand durft er ook maar binnen te vallen. Dat is namelijk zeker het laatste wat je ooit zal doen. Terwijl het bovengronds een prachtige villa is met alle luxe die je, je kan voorstellen, liggen eronder de meest verschrikkelijke en gevreesde martelkamers ter wereld. Als je hier op uitnodiging komt zal je er niets van merken en als je hier zonder uitnodiging komt zal je er nooit meer uit ontsnappen. In de villa wonen de meest gevreesde criminele meesters ter wereld. Iedereen weet dat zij erboven staan, maar ze hebben niets om het concreet te maken. Het zijn spinnen in een crimineel web en weten precies hoe elke draad trilt en hoe die uitwerking zal zijn. Hun duizenden onderdanen door heel Europa, met takken door de hele wereld heen, kunnen met een knip van hun vinger vervangen worden als ze op een of andere manier uitvallen. Toch leven ze hier enigsinds normaal, voor zover dat kan. Natuurlijk is de materiele luxe van het huis niet de enige luxe waarvan zij genieten. Naast hun duizenden maffia onderdanen, hebben ze elk een persoonlijke slaaf, een hybride, een kruising tussen een mens en een dier. De een heeft spitse oortjes en een dikke pluimstaart als die van een vos, terwijl de ander lange slappe oren heeft en een vrolijke kwispelstaart als die van een hond, en allemaal hebben ze een halsband met hun naam erop en die van hun baas. Jaren geleden zijn mensen gaan experimenteren met het mixen van mens en dier, wat in deze tijd succesvol is gelukt. Mensen houden hybriden als huisdieren, of meer huisslaven. Ze doen alle taken in huis en slapen in een mand. Soms hebben ze een vriendelijk eigenaar die ze als gelijke behandelt, maar dat komt nog zelden voor. Ook bij de maffia zijn het gewoon slaafjes die worden afgedankt, of afgemaakt, als ze onbruikbaar worden. Ze hebben een eigen kamertje, niet veel groter dan een politiecel met een bed, wc, wasbak, spiegel, douche en een luikje waar eten en drinken doorheen komt, met een deur naar de gang en de slaapkamer van hun persoonlijke meester. De ene zal strenger zijn voor zijn slaaf dan de ander, maar het blijven huisdieren van maffialeden, dus daar zullen altijd risico's aan hangen. Maar misschien zijn de hybrides wel meer voor hun meesterss dan alleen slaven, of misschien zoeken juist de slaven wel steun bij elkaar, wie weet.


    • Rollen•
    • Niall Horan • Maffia-CEO • IamGroot
    • Zayn Malik • Zwarte-Panter-Hybride • Goner
    • Liam Payne • • •
    • Harry Styles • Maffia-Martelbeul • Styford
    • Louis Tomlinson • • •

    • Michael Clifford • Maffia-Computernerd • MikeyClifford
    • Luke Hemmings • Fennek-Hybride • Whisperings
    • Calum Hood • Duitse Herder-Hybride • IrishNialler
    • Ashton Irwin • Walibi-Hybride • IamGroot

    • Ace Mitchell von Monroe • Wolf-Hybride • MikeyClifford



    • Regels •
    • Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
    • Graag met leestekens en hoofdletters typen.
    • OOC graag met haakjes; [] {} () - -
    • Houd het graag REALISTISCH! Bijvoorbeeld: Hybrides zijn slaven en zullen dus niet snel als gelijken behandelt worden. Als dat wel gebeurt waarschijnlijk alleen in het geheim. Relaties beginnen niet zomaar en nooit zal alles koek en ei zijn in de villa van maffiabazen.
    • Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
    • Reserveringen blijven 72 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
    • Geen Mary Sue's (perfecte personages)
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag
    • Alleen IamGroot of Styford maken nieuwe topics aan.

    Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

    Veel plezier!


    • Het Begin •
    Het is vroeg in de avond op een prachtige heldere, toch enigsinds koude, woensdag en de hybriden zijn druk bezig met het verzorgen van het huishouden en het onderhouden van hun meesters, die elk hun eigen ding aan het doen zijn na het diner. Sommigen zitten misschien nog in de lounge na te praten over de dag met een glas whiskey, terwijl anderen zich liever even terugtrekken om wat bij te komen. Vanavond is er voor de 5 nog een belangrijke vergadering over de stand van zaken, een vergadering die elke week plaats vind, maar daardoor zeker niet minder belangrijk wordt, willen ze alles overal draaiende houden. Nu is er nog even tijd voor ontspanning, voor de meesters in elk geval, want of de hybrides tijd voor rust en ontspanning krijgen is volledig afhankelijk van hen en hun wensen.

    [ bericht aangepast op 19 okt 2014 - 13:22 ]


    Bowties were never Cooler

    Michael Clifford
    Zodra ik ook maar een stap in de woonkamer zetten, wist ik al hoe laat het was. Niemand had het duidelijk erg naar zijn zin, en ik was niet in de stemming iedereen op te vrolijke zoals altijd.
    Zuchtend plofte ik naast Harry neer en legde ik mijn voeten op de salontafel neer, die er bijna weer van schik afvielen omdat Niall er onverwachts een schop tegenaan gaf. Niall was het duidelijk met me eens over de huisdieren, want die had blijkbaar al net zo'n stomme. Zuchten legde ik mijn hoofd tegen Harry's schouder en wachte in ongeduldig op mijn koffie, terwijl ik vreemd naar Calum keek, die naast de bank chocomelk aan het drinken was. Ik geloofde nooit dat Louis daar toestemming over had gegeven, maar wie was ik om daar iets over te zeggen. Daarbij had ik mijn handen vol aan mijn eigen hybride, die gelukkig al aankwam met mijn koffie. Ik knikte kort als bedankje en nam de mok met bijde handen aan. 'Ik wil dat je een bankje aardbeien voor me klaarmaakt. Als je daarna zeker weet dat je klaar bent met je klusjes, kan je wat voor jezelf gaan doen. Maar denk erom. Als ik iets te drinken wil en je daarvoor moet zoeken, zwaait er wat. Ik zou dus maar in de buurt blijven.' Ik ging niet nog een keer achter zijn reet aanlopen. Hij mocht al blij zijn dat ik niet zoals Louis meteen de mishandelwerktuigen erbij pakten, maar ik was wel blij dat Luke nu zag hoe het ook kon.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Harry Styles
    Ik was niet bang voor Niall, nooit geweest ook, alleen op mijn hoede. Daarom verscheen er geen enkele verandering in mijn houding of blik toen hij me fel aan keek, het enige wat ik iets minder zou vinden is als ik er een blauwe plek op mijn kaak bij kreeg. Daar vroeg ik niet om, alleen om een beetje uitleg. Uitleg die ik gelukkig kreeg, al mocht hij best wat zachter praten, ik zat vlak naast hem. Toch vernauwdde ik mijn ogen ontevreden door het verhaal, dat kon inderdaad nog wel eens flinke problemen opleveren. Als dit echt uit de hand ging lopen moest een van ons toch echt die kant op gaan, misschien zelfs meerdere. Een geïrriteerd zuchtje rolde over mijn lippen en ik nam nog een slokje van mijn chocolademelk. Intussen kwam Michael de kamer binnen, duidelijk kwaad op zijn hybride, waardoor de irritaties bij Niall ook weer opliepen. Ik grijnsde licht en kreeg ontzettend de neiging om op te gaan scheppen over Ashton, de enige die op dit moment goed leek te luisteren en netjes zijn taken deed, maar ik zei niks. Ik had geen zin in ruzie. De jongen met de gekleurde haren leunde tegen mijn schouder en ik aaide zacht met een vrije hand door zijn haar. Hij was geen kwaad persoon, gewoon wat gehumeurd zo nu en dan, dat hadden we allemaal wel eens. De andere hybrides begonnen een voor een naar binnen te druipen en kregen er ook een voor een van langs, met woorden, al zei iets in me dat Niall iets meer voor de tijger hybride in petto had door zijn toon en het feit dat hij alcohol had gehad. Nieuwsgierig keek ik hem toen hij zich naar mij wendde, stiekem hopend dat ik straffen mocht uitdelen. Zijn woorden deden mijn ogen vals glimmen en breed grijnzen. Ik nam nog een slok van de zoetigheid voor ik antwoord gaf. "De leukste dingen liggen in de kelder, maar ik heb volgens mij nog wat basis spul onder mijn bed liggen," zei ik enthousiast. Als hij het zo zei betekende het wel dat ik het niet mocht doen, wat ik een echte teleurstelling vond, dus keek ik de jongen smekend aan. De meesten konden niet begrijpen hoe ik dit zo leuk kon vinden, ik vond het ook niet gewoon leuk meer, het was een regelrechte hobby en misschien een lichte obsessie geworden. Daarom was ik de beste in mijn vak, niemand kon genadelozer zijn dan ik als ik eenmaal bezig was. Om die reden vond ik dat ik het beter kon overnemen, tot een bepaalde hoogte. Zayn hoefde niet dood, maar dan had ik wel richtlijnen nodig tot hoever ik het mocht slepen. Als Niall het toch zelf ging doen zou ik de rest van de avond blijven mokken, hoe weinig ik ook nieuwe vlekken op mijn kleren wilde, hiervoor was ik altijd in.


    Because I love him, do I need another reason?

    Ashton Irwin
    Ik dronk rustig in kleermakerszit zittend op mijn bed de warme chocomel die ik had gemaakt voor mezelf terwijl ik beneden de ene na de andere boze stem hoorde. Wat was ik blij dat Harry de laatste tijd niet boos was geworden, want daar werd echt niemand gelukkig van en zeker ik niet. Nu was ik nogsteeds wel nerveus over wat hij me wilde zeggen straks, prive, hier op de kamer. Toch, nu ik er zo over nadacht, had zijn stem niet sadistisch, boos of geniepig geklonken. Eigenlijk gewoon zacht, misschien dat je het zelfs enigsinds warm en lief kon noemen, voor zover dat ging met mijn baasje. Ik dronk rustig verder en liet het warme romige goedje me van binnen verwarmen en aansterken. Ondanks dat hij de beul was van de mensen hier en dat wat hij in de kelder deed niets minder was dan mensen doodmartelen, was hij echt zo slecht nog niet. Als ik me gedroeg zoals ik me hoorde te gedragen, was hijaltijd heel redelijk, coulant en aardig zelfs. Hij was nooit wreed tegen me of boos op me zonder dat er een duidelijke aanleiding voor was, zoals dat ik weer eens iets heel standaards was vergeten, niet luisterde of hem met mijn grote bek tegensprak of leuk dacht te zijn.Dan bracht ik mezelf weer in problemen, en dat zorgde er weer voor dat ik een tijdje als Harry's opject mocht spelen om zijn hobby op uit te oefenen. Vaak zelfs om nieuwe speeltjes uit te testen, maar dan had ik eht er zelf naar gemaakt. Als ik me gedroeg, zoals nu, gaf hij me snel vrij als hij niets meer kon verzinnen en had ik voor mijn gevoel veel privileges. Ik mocht veel van hem en kon in mijn vrije tijd een bijna normaal leven lijden, binnen de muren, maar goed. Toen ik het laatste slokje uit mijn mok met gemengde gevoelens had opgedronken zette ik de mok weg en veegde mijn snoek af aan mijn harige arm voor ik richting de wasmand hopte. Daar vond ik de bebloede kleren van Harry. Ik trok ze eruit en ging ermee snel naar het washok om ze daar te behandelen met vlekkenmiddel en ze in een emmer te laten staan. Er stonden nog 2 emmers. Dezen zouden allemaal morgen meegaan in de was, alleen als ik ze neit in het vlekkenmiddel zette zodra Harry ze uit had gedaan, ging het bloed er nooit meer uit, of in elk geval erg lastig. Toen dit eenmaal gedaan was snelde ik weer vlug naar boven om me daar nog even lekker uit te leven op mijn kleine trommeltje voor Harry zou komen voor het gesprek wat hij had aangekondigt. Hopelijk kwam ik neergevlijd voor mijn trommeltje ook wat tot rust voor hij zou komen, want ik was best wel zenuwachtig voor wat hij te zeggen had.


    Bowties were never Cooler

    Luke Hemmings

    Er ontstond een hele chaos, het liefst wilde ik weg. Ik hou niet zo van stress, ruzie en hysterie, maar ik bleef staan, alsof ik aan de grond genageld stond. Alleen voor Michael, voor het geval dat hij nog iets wilde hebben. Daarbij had ik toch niets beter te doen, dan luisteren naar de gewelddadige woorden die haast elk moment werden uitgesproken. 'Ik wil dat je een bankje aardbeien voor me klaarmaakt.' zei mijn baas, waarna ik per directe naar het aanrecht verdween en de aardbeien pakte. Ook greep ik naar het snijplankje, wat ik al vaak had gebruit en een mesje. Rustig hield ik het bakje onder de koude kraan, ik wilde Michael namelijk niet infecteren met vieze bacteriën, die over de aardbeien verspreid zouden zitten. Na het wassen haalde ik de vruchten één voor één uit het plastic bakje en sneed het kroontje eraf. Ondertussen negeerde ik alles wat er in de woonkamer gezegd werd. Ik wilde niet horen hoe de hybrides door hun bazen werden beveeld, hoe alle maffialeden ruzieden over ik weet niet wat. Waarom? Dat vraag ik me al af sinds ik hier ben. Waarom? Hoezo? Wij, hybrides, zijn ook gewoon wezens en de maffia bestaat ook uit normale mensen. Mensen met iets goeds in zich, al vraag ik me af en toe, op dit soort momenten bijvoorbeeld, af of die goede kant wel in hen zit. Waarom maken ze híérvan hun beroep en waarom laten ze hybrides hen bedienen, terwijl ze ook met hun luie kont van de bank kunnen gaan en zelf wat te drinken in kunnen schenken? Ik weet dat ik dit niet mag denken over de bazen, zeker niet over Michael, maar in mijn ogen is het de waarheid. Wanneer de aardbeien klaar zijn en ik ze prachtig heb neergelegd op een bordje, breng ik het naar mijn baas toe. 'Is het zo goed, baas?' vraag ik zachtjes. 'Zou ik met een mok chocolademelk naar mijn kamer mogen?' Ik probeer alles mooi en gehoorzaam uit te spreken, misschien heb ik dan zo tijd voor mezelf.


    "Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

    Michael Clifford
    Ik wilde de boze baas niet uithangen, maar ik was gewoon zo klaar met Luke zijn lage gedrag. Hij wist dondersgoed wat er van hem verwacht werd en als hij het vertikte om te doen, kon hij het krijgen ook. Ik trok mijn voeten van de bijzettafel, op de bank en kroop wat tegen Harry aan zodra hij me door mijn haar begon te strelen. Het was dat ik zelf geen hybride was, anders had ik zeker weten een schootpoesje geweest. Ik vond het gewoon fijn zo. Helemaal nu ik mijn koffie ook had gekregen. Ik luisterde half naar Niall die tekeer ging tegen zij hybride en naar Harry die zielig begon te piepen omdat die de straf wilde uitdelen die Zayn zou krijgen. 'Als Luke zo doorgaat is die helemaal van jou.' Stelde ik hem stilletjes gerust terwijl ik even naar mijn hybride in de keuken keek, die nu wel netjes deed wat hem was gevraagd. Ik nipte wat van mijn koffie en nam uiteindelijk het bakje aardbeien aan dat Luke kwam brengen. ik keek hem even met een schuin hoofd aan. Volgens mij had ik gezegd dat hij is de buurt moest blijven. 'Ik verwacht van je dat je naast me staat zodra ik in mijn vingers knip. Als jij denkt dat je dat op je kamer kan horen, mag je van mij naar je kamer.' Ik kon hem toch even niet meer luchten of zien, dus dat kwam dan mooi uit.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Harry Styles
    Smekend bleef ik de blonde jongen aankijken, we wisten allebei dat Zayn voor veel langer en beter zou luisteren als ik het deed, puur omdat ik geen genade had en als ik geen grens aangegeven kreeg ik doorging tot zijn leven aan een zijden draadje hing. Elke hybride in dit huis had mij wel eens meegemaakt als straf en het was toch bewezen dat ze daarna opeens een stuk beter hun best deden omdat ze niet weer in de kelder wilden belanden. Terwijl ik mijn chocolademelk verder opdronk bleef ik afwezig door de haren van de jongen naast me aaien, om de lege mok niet veel later op het tafeltje te zetten en mijn lippen af te likken. Mijn ogen begonnen weer te glimmen door de belofte die Michael deed, al dacht ik niet dat de hybride nu nog het lef zou hebben om iets verkeerd te doen, toch bleef het een mooi vooruitzicht. Wachtend op Niall's antwoord keek ik op toen Luke aardbeien kwam brengen en bedacht me dat ik vandaag nog geen fruit had gehad, dus pikte ik er stiekem een uit het bakje en stopte die snel in mijn mond. Michael zou het heus niet zo erg vinden, dat hoopte ik tenminste. Het waren wel lekkere aardbeien moest ik zeggen, precies zoet genoeg, terwijl er geen suiker op zat, en groot ook. Ik keek naar de klok, de tijd ging snel dus ik besloot even naar boven te gaan om met Ashton te spreken. Zonder iets te zeggen stond ik op, niet iedereen hoefde te weten wat ik ging doen en waarom. Vlug pakte ik nog een aardbei voor ik mijn weg maar boven maakte, het zou heel goed kunnen dat Ashton op dit moment sliep dus dat zou ik hem nog wel kunnen vergeven, hij had geluk dat ik in een goede bui was. Langzaam schuifelde ik mijn kamer in en keek rond. "Ash?" vroeg ik zacht. Geen zin hebbende om te wachten op antwoord ging ik aan mijn kant van het bed zitten en kroop onder de dekens, het was echt een achterlijk groot bed, vooral voor een persoon, en ik had het koud. Ik schoof onderuit en draaide me half, waardoor ik op mijn zij kwam te liggen, stilletjes wachtend op mijn hybride. Hij had echt geluk dat ik een goed humeur had, anders had ik hem allang wakker gemaakt door hem aan een van zijn oren mee te sleuren. Ik was ook moe van vandaag, die factor speelde er ook nog in mee, dus had ik ook niet echt de fut om nog iets heel inspannend te doen. Al telde ik iemand bijna levend villen niet als inspannend, dat was zo gedaan als ik het juiste mes had. Dat deed er nu niet toe, tenzij het me te lang ging duren en mijn eeuwige woede en irritatie weer op kwam zetten en daar had iedereen last van, niet alleen degene waarop het gericht was.


    Because I love him, do I need another reason?

    Ashton Irwin
    Ik zat in stilte en in een soort eigen wereldje te drummen. Ik raakte mezelf er even helemaal in kwijt. Heerlijk vond ik dat, even alles vergeten en helemaal mezelf zijn. Ik zat met gesloten ogen en ging met mijn hele lichaam mee op de beat die uit mijn eigen handen kwam. Door deze flow merkte ik pas later dan normaal dat mijn naam erg gezegt, waardoor het even duurde voor ik met een tromroffel mijn gedrum afsloot. Nog even liet ik mijn handen op de rand van mijn trommeltje rusten voor ik mijn benen onder mijn lichaam zette en opsprong. Daarna hupte ik voorzichtig de kamer in. Mijn handen haren over elkaar gevouwen en mijn oren lagen iets plat op mijn hoofd. In de kamer zag ik Harry in zijn bed liggen. Ik ging nog iets dichter naar hem toe en keek hem aan met nog een kleine ondeugende twinkel in mijn ogen. Toch was ik wel bang dat er iets zou gebeuren wat ik niet zo prettig vond. Die ondeugende twinkel had ik altijd in mijn ogen en mijn manieren. "Wat is er, Harry?" vroeg ik zacht voor ik me in kleermakerszit op de vloer bij zijn hoofdeinde liet zakken. Zacht aaide ik door zijn prachtige krullen. Ik wist niet of ik het mocht, maar het was fijn om iets van de liefde, die ik toch wel in me had, kwijt te kunnen. Zeker als hij zo aardig tegen me deed, durfde ik hem toch wel een beetje terug te geven wat hij me aan vriendelijkheid geeft. Meer dan dit durfde ik echt niet. Hij kon zo mijn hand wegslaan en me ervoor hard straffen. Aan de andere kant was het fijn om iets van de opgekropte aanhankelijkheid en genegenheid eruit te krijgen. Soms was ik natuurlijk als de dood voor hem en straffen van hem waren geensinds licht. Ik had vaker dan eens op het randje van de dood gebungelt, omdat ik te brutaal of vrij was was geweest. Dat gebeurde wel vaker dan eens. gelukkig was het de laatste tijd niet zo erg gebeurt dat hij ervoor moeit ingerijpen... Dat kwam misschien ook omdat ik de laatste keer heel ver was gegaan en ik echt bijna was gestorven in die kelder, waar ik twee volle dagen opgesloten had gezeten als zijn persoonlijke martelspeeltje. Ik was sindsdien iets neerbuigender geweest, maar niet veel. Ik bleef mezelf en mijn persoonlijkheid onderdrukken had ik nooit gekunt. Ik bleef afwachtend naar mijn baasje kijken die nu meer op een schoothondje in een groot bed leek dan op een beul. Ik was blij dat hij ten minste niet mijn gedachten kon lezen, want hiervoor had ik zoizo hele grote problemen gekregen. Misschien kreeg ik die alsnog, maar op dit moment leek het daar gelukkig nog niet op. Natuurlijk kon hij me zo aan mijn oren meesleuren naar de kelder, maar meestal ging hij daarvoor niet met een sweater aan in zijn bed liggen. Ik werd nu alleen weg ook erg nieuwsgierig naar wat hij wilde zeggen.


    Bowties were never Cooler

    Zayn Javadd Malik || Tijger

    Het feit dat ik al sinds het begin gelijk had gehad, drong pas tot me door zodra ik op mijn knieën werd gedwongen en de halsband in de huid van mijn hals begon te snijden. Terwijl de woedende Ier met zijn vriend praatte, nam het geluid van mijn bonzende hart mijn gedachtegang over. Ik was niet zo snel bang voor mijn baas, aangezien ik me over het algemeen goed gedroeg, maar nu ik me absoluut niet goed voelde, lukte het me niet om zijn bevelen op een gejaagd tempo uit te voeren.
    Terwijl Harry op een enthousiaste toon uitlegde waar hij zijn spullen bewaarde, begonnen de rillingen al over mijn rug te dansen. Stiekem begon ik te hopen dat ik het in deze staat niet lang zou volhouden en mijn bewustzijn zou verliezen, maar ik was er bijna honderd procent zeker van dat Niall me dan zou opzetten, alsof ik een of ander mislukt kunstwerk was. De gedachte aan de mogelijke ideeën deden me inmiddels kokhalzen.
    De eerder zo onschuldige jongeman vertelde mij dat ik een schokhalsband om zou krijgen als ik mezelf niet snel zou bewijzen, en eventjes kreeg ik de neiging om hem te vertellen dat ik mijn taken prima zou kunnen uitvoeren als ik gewoon een simpele peuk zou krijgen, maar ik was te bang om mijn mond te openen. Ik knikte enkel zwakjes en keek naar hem op, terwijl ik mijn uiterste best deed om de zure smaak in mijn mond weg te slikken. Ik zou mijn straf gewoon moeten ondergaan, en ik hoopte dat ik die ook zou kunnen volhouden. De drang om namelijk over te geven of weg te kwijnen van inwendige pijn was immers onmenselijk groot aan het worden.

    - Dit is niet zo denderend, maar goed. Ik hoop dat je er iets mee kunt. -

    [ bericht aangepast op 6 sep 2014 - 15:33 ]


    "Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

    Louis William Tomlinson || Scherpschutter

    Terwijl ik het schouwspel rondom de andere hybrides negeer, focuste ik mijn volledige aandacht op Calum. Het beest mocht blij zijn dat ik niet zo snel mijn geduld verloor, anders had ik nu aan Harry gevraagd of hij me een handje wilde helpen om het onderkruipsel eens een kopje kleiner te maken.
    "Ik... ik -" stamelde hij, waardoor ik mijn ietwat kleine hand op mijn heup zette en hem doordringend aankeek. "De anderen pakten ook en ik dacht dat ik dat ook wel mocht. En dat was heel erg dom van me, want ik had naar u moeten komen."
    Na Calum's uitleg, hoorde ik hoe een grom zijn mond verliet en ik trok mijn wenkbrauwen ietwat minachtend op. Hij verontschuldigde zich echter, maar ik was duidelijk niet onder de indruk. Het feit dat zijn grote, bruine ogen enkel doodsangst uitstraalden en zijn houding mij enkel deed grinniken, zorgde er echter wel voor dat ik de situatie iets milder in me opnam. Normaal gesproken was de donkerharige hybride een stuk opstandiger, en daar zou ik hem natuurlijk ook voor straffen, maar vandaag leek hij zichzelf wat beter in toom te kunnen houden.
    Ik trok mijn gezicht in de plooi en zocht in mijn broekzak naar mijn aansteker, waarna ik een sigaret uit één van de vele doosjes die zich in de woonkamer bevonden griste en deze tergend langzaam aanstak. "Jij gaat mee naar buiten, Calum," commandeerde ik mijn huisdier, om vervolgens de sigaret tussen mijn lippen te steken en de rook met een genietende zucht inademde. "Wij gaan eventjes een sigaretje roken. Samen."


    "Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

    Harry Styles
    Ik trok mijn benen iets op richting mijn borst terwijl ik op de jonge hybride wachtte. Om de een of andere reden had ik het heel snel ijskoud gekregen en bleef graag onder de deken liggen, tegen de muur aan gaan zitten was geen optie aangezien het hoofdeinde pijn deed tegen je rug en het was gewoon fijner zo. Ik was dan wel ook erg moe, maar in slaap vallen kon ik zo echt niet. Dat ging alleen als het volledig donker in de kamer was en ik geen geluidje meer hoorde, en gezien de lampen in de kamer en het geroezemoes beneden was dat onmogelijk. Mijn blik verschoof naar de deur toen ik Ashton naar binnen zag hoppen, aan zijn houdig te zien vertrouwde hij dit nog niet volledig, had ik ook gedaan als ik hem was. Je werd niet elke dag gevraagd om onder vier ogen te komen, zeker niet met mij. Voor deze keer had hij niks om voor te vrezen, niet van mijn kant in in ieder geval. Ik ontweek de vraag die hij stelde door een zacht tevreden geluidje te maken bij zijn hand die door mijn haar aaide. Normaal was ik heel onwennig tegenover vriendelijke aanrakingen en reageerde er heel fel op, omdat ik het simpelweg niet gewend was als iemand met gevoel behandeld te worden, maar nu vond ik het best fijn zo. Ik ging net zo lang ontwijken waarover ik met hem wilde praten als het kon, want lag erg gevoelig voor me en iedereen wist dat het laatste wat ik kon mijn gevoel uiten was. De groenbruine ogen van de hybride keken me afwachtend aan, maar ik was behalve een meester in martelen ook een meester in om dingen heem draaien als het me niet aanstond. Langzaam schoof ik iets achteruit, met lichte tegenzin omdat ik zijn aanraking dan kwijt was, en klopt op het stukje bed dat vrij was gekomen. "Ik heb het koud," mompelde ik zacht, hopende dat hij de hint begreep. Ashton wist als een van de beste dat ik het moeilijk vond om te praten als waarover ik wilde praten me echt dwars zat en dan dingen ging doen of zeggen die ik anders nooit deed. Zoals net dat ik zijn liefkozende aanraking toestond zonder op z'n minst hem eerst een flinke tik tegen zijn hoofd gegeven te hebben. Ik zuchtte even en trok mijn mouwen verder over mijn armen heen, waardoor mijn handen volledig werden bedekt door de stof en om gemakkelijk te liggen die bij mijn gezicht te leggen. Ik wist heel goed hoe dit eruit moest zien, zeker als je niet wist wat voor afschuwelijke dingen ik in mijn leven had gedaan. Zelfs voor degenen die het wel wisten, al kon het me niks schelen op dit moment, ik voelde me net een ijsklontje met benen en dat hielp niet als ik rationeel wilde denken en echt zei wat ik wilde zeggen.


    Because I love him, do I need another reason?

    Calum Hood

    Met opgetrokken wenkbrauwen zie ik Louis naar me kijken. Zo vaak had hij me al afgedankte hond benoemd. Dat deed pijn omdat ik wist dat het slechts de pure waarheid was. Het feit dat hij niet over kapot glas of de chocomelk begon maakte me duidelijk dat hij niet erg boos was. Hij kijkt me even neerbuigend aan."Jij gaat mee naar buiten, Calum," commandeert hij me. Ik zie hoe hij een sigaret aansteekt en even geniet. Een glimlach verschijnt om mijn lippen en ik begin te kwispelen. Snel drink ik mijn beker leeg. "Wij gaan eventjes een sigaretje roken. Samen.". Netjes knik ik. L Louis?"vraag ik zacht. Nog steeds wist ik niet zo goed of ik nou Louis mocht zeggen of niet. Het lag vooral aan zijn buien. Nu hij me erg kalm en niet wraak zuchtend leek besloot ik het te vragen . "Mag ik misschien buiten wat rennen?' Met grote puppy ogen kijk ik hem aan.niet dat puppy ogen ooit zullen helpen. "Ik zal heel goed luisteren en alles doen"beloof ik en smekend kijk ik hem aan. En misschien kon ik wel een gat ergens vinden of proberen over de muur heen te komen. Ik wist dat het niet slim was maar toch probeerde ik het vaak, het zat in me denk ik


    Change is for weirdos ~ Niall Horan

    Niall Horan
    Ik voelde Zayn trillen door zijn halsband heen, maar het kon me niet schelen. Zijn angst zorgde juist voor een soort goed gevoel op dit moment. De angst in zijn ogen was een prachtig gezicht op dit moment. Ik vroeg aan Harry waar zijn leuke speeltjes lagen, waardoor zijn gezicht oplichtte. Toch zou ik hem teleur moeten stellen, want vandaag had ik het echt nodig om dit even zelf te doen. De woede en frustratie in mijn lichaam waren te groot. Ik zag Harry nog wel smekend kijken, maar schudde mijn hoofd. "Sorry, Hazza. Ik heb echt even een uitlaatklep nodig, want gitaarspelen werkt niet nu." zei ik voor ik me weer tot Zayn richtte om hem een ultimatum te stellen. Gelukkig was hij slim genoeg om me niet tegen te spreken. Ik grijnsde en liet zijn halsband los. "Jij gaat zo wat leuke spulletjes uit de kelder halen en brengt ze naar je slaapkamer." zei ik met een scheve grijns. Toch werd mijn concentratie plots gebroken door Louis die met een sigaret in zijn mond wegliep. Ik kreeg een ideetje die vroeger werkte met mijn hondje. "Als je je wel goed gedraagt, dan krijg je morgen ochtend een sigaret en als je je blijft gedragen morgen avond weer een." zei ik voor ik ging staan. Zo torende ik voor het eerst sinds tijden boven hem uit. Hopelijk werkte de combinatie van hem eens zelf een flink pak rammel geven en een vooruitzicht voor hem naar hetgeen waar hij verslaafd aan was met zijn gedrag. Daarbij zou het pak slaag dit vervelende woedende gevoel en mijn stresniveau hopelijk ver doen zakken. "Ik wil dat je een stuk touw en minimaal 5 speeltjes waarvan minimaal 2 zweepen meeneemt naar boven en dubbele speeltjes tellen niet mee." zei ik voor ik richting de deur liep. "Je hebt 10 minuten." Mijn stem siste nogsteeds flink, maar die was iets minder luid geworden dan daarnet. Alleen al zijn angst en de gedachte aan de angst in de ogen van de kopstukken van de Ierse maffia deden me erg goed en zeker ook mijn woede. Ik liep naar boven, naar de deuropening tussen mijn kamer en zijn kamer. Daar wachtte ik op hem met mijn oog op de klok. Hopelijk voor hem was hij zo optijd, want anders was het geen sigaretten en een flink aantal harde klappen. Ik werd weer gebelt en nam met een zucht op voor ik het glas water op mijn nachtkastje pakte en een slok nam. Hij had er gelukkig wel aan gedacht dat water te verversen. Dit was gelukkig een beter bericht en al snel sprak ik rustig met degene aan de lijn. Ik maakte wat aantekeningen en wachtte intussen op Zayn. Erg veel praten hoefde ik nu niet, maar het was wel een fijn bericht wat ik kreeg, wat ook al hielp met mijn woede, al was die echt nog niet weg, net als de stress en de irritatie met Zayn's gedrag, maar dit liet het wel wat afzwakken... Wat, maar niet heel veel nog.

    [ bericht aangepast op 6 sep 2014 - 18:43 ]


    Bowties were never Cooler

    Louis William Tomlinson || Scherpschutter

    Terwijl ik de rook uitblies en ik mijn hoofd een tikkeltje naar achteren liet hangen vanwege het warme genot dat mijn longen op dit moment vervuilde, merkte ik op dat Calum begon te kwispelen en er een zweem van een glimlach rondom zijn lippen krulde. Hij waagde het er echter nog op om zijn beker leeg te drinken, maar ik besloot om mijn mond nog eventjes te houden. Hij zou er snel genoeg achterkomen dat ik hem niet mee naar buiten nam om de frisse lucht op te snuiven.
    "Nee, je mag niet rennen," zei ik stug zodra de donkerharige hybride aan mij vroeg of hij misschien rond mocht rennen in de achtertuin. Ten eerste was ik niet achterlijk genoeg om te geloven dat hij geen rare streken zou uithalen, en daarnaast was het niet de bedoeling om hem nu te belonen. "Neem een doosje sigaretten mee."
    Terwijl ik me op mijn hakken omdraaide, verliet een ietwat angstaanjagende giechel mijn mond. Ik was er bijna honderd procent zeker van dat mensen mij een tikkeltje gestoord zouden vinden, als ze me al niet als geschift zouden bekronen. Een tevreden glimlach verscheen rondom mijn smalle, roze lippen en ik liep richting de achterdeur en schoof deze open om vervolgens één van de zwarte riemen die hier wel vaker rondslingerden van het bijzettafeltje griste. "Calum, kom hier. Nu."


    "Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

    Calum Hood

    "Nee je mag niet rennen" Zegt hij stug en ik krimp teleurgesteld ineen. Mijn energie level stgde en stijgde en dan zou het een keer weer mis gaan. "Neem een doosje sigaretten mee." Braafjes knik ik en ga naar beneden. Van zijn slaapkamer haal ik snel het pakje sigaretten en bedenk dat ik nog de lakens moest verschonen. Ik zou dat later wel doen en ren terug. "Alsjeblieft"zeg ik zacht en reik hem de sigaretten en een aansteker aan. Ik hoor hem gniffelen en het klonk eng. Het was precies een lachje uit een horror film althans voor mij dan. Ik zie hem even naar binnen gaan en hij pakt wat."Calum, kom hier. Nu." Nogal angstig maar niet in het geheel ren ik naar hem en ren als ik voor zijn neus sta. "Mag ik echt niet even rennen" Ik weet dat het niet slim was maar ik voelde de energie gewoonweg stijgen. Ik bijt even op mijn lip en door mijn sterke en scherpe tanden proef ik gelijk bloed en zucht. Afwachtend kijk ik Louis aan omdat ik niet kon zien wat hij had gepakt.nog steeds met een kleine hoop dat ik misschien nog wel wat mocht rennen

    Had nog wat tijd)

    [ bericht aangepast op 6 sep 2014 - 17:24 ]


    Change is for weirdos ~ Niall Horan

    Ashton Irwin
    Ik aaide rustig verder door zijn krullen tot hij weg zou trekken of nog logischer me een flinke tik zou geven. Dat kende ik ook al goed genoeg, maar toch kon ik het niet helemaal laten. Langzaam begon ik rustiger te worden en kwamen mijn oren ook weer wat rechterop te staan. Ik bleef aaien tot hij naar achter schoof, waardoor mijn hand op het bed viel. Ik trok hem snel terug en legde die bij de ander op mijn schoot, terwijl ik hem afwachtend aan bleef kijken. Pas toen hij op het bed klopte kantelde ik mijn hoofd een beetje en keek hem verward aan. Dit mocht ik anders nooit. Er moest hem iets wel heel erg dwars zitten als hij dit zelfs toestond. Normaal was wat gekroel van mij genoeg om hem uit zijn schulp te trekken, maar nu vroeg hij me zelfs, indirect maar goed, om bij hem te komen liggen. Toch deed ik hem. Voorzichtig kroop ik op het bed en ging naast hem liggen. Mijn staart bungelde nog wel over de rand van het bed, maar het stoorde me niet. Voorzichtig begon ik weer door zijn krullen te aaien en legde mijn arm nog een beetje twijfelend om hem heen. Ik was al lang genoeg bij Harry om te weten hoe moeilijk hij dit vond en ik wilde hem toch wel erg duidelijk maken dat hij me kon vertrouwen en ik er ondanks alles altijd voor hem zou zijn. Ik zou gewoon wachten tot hij ermee zou komen. Zacht begon ik te neurien met mijn grote ogen op de groene ogen van mijn baasje, maar tegelijkertijd toch ook mijn beste vriend. Als ik me gedroeg, was er namelijk maar verrassend weinig hirargie tussen ons. Ik noemde hem gewoon bij zijn voornaam en was soms best brutaal tegen hem. Tja, ik bleef zijn mindere, maar daar leek het lang niet altijd op. Zeker nu niet, maar ook niet als je zag hoe ik omging met wat ik mocht en wat niet. Ik vroeg hem vaak niet of ik iets mocht drinken of wat dan ook. Ik bracht hem zijn drinken en nam daarna voor mijn volgende klusje zelf ook wat te drinken en nam daar ook tijd voor. Zolang alles gedaan werd en hij er geen tijdslimiet op zette leek het me prima en tot nu toe had ik er nog maar heel weinig problemen mee gehad.Ik bleef gewoon iggen en door zijn haren aaien, want ik wist niet of het slim was om nu iets te zeggen. Mijn acties zeiden hopelijk genoeg en zouden genoeg aanmoediging voor hem zijn om me te vertellen wat er was. Ook mijn geneurie was weer gestopt en ik bleef gewoon in stite liggen. Alleen mijn vingers die op zijn rug lagen tikte zacht met een rustig ritme op zijn rug en mijn andere vingers streken met hetzelfde ritme zacht door zijn krullen. Ik was er voor hem en dat wist hij, maar het was goed om hem dat duidelijk te maken, zelfs al was het zonder woorden... Misschien was het juist zelfs belangrijk dat het gebeurde zonder woorden.


    Bowties were never Cooler