[250] The 50th Hunger Games ~ Speeltopic - Speeltopics

De 50th Hunger Games, al vijftig jaar zijn de verschrikkelijke spelen bezig. Maar dit jaar word het speciaal ! Het capitool heeft een nieuw decor, nieuwe mutanten, nieuw vergif,... Maar ook de regels zijn veranderd. 24 deelnemers, één winnaar !


Hier een paar regels :
- Max. 4 personnages per persoon
- 1 jongen en 1 meisje per district
- 16 + is toegestaan, alleen als je dat wilt
- Geen ruzie buiten de RPG
- Geen personnages vermoorden zonder toestemming van diegene
- Je mag een personnage verwonden als je dat aan degene in een PB of GB vraagt.
- Je mag stoppen tijdens de Hunger Games wanneer je wilt, je moet jezelf er gewoon uitschrijven door dood te gaan of aan iemand vragen of hij/zij je personnage vermoord.
- Als je meer dan 2 weken niet reageert mag je personnage vermoord worden. Dit geld alleen voor de quizletters die een tribuut spelen. (alleen als je hiervoor een goeie reden hebt of het even meld)
- Degene die het langst vol kan houden (dus schrijven) wint de Hunger Games !
- Minimaal 250 woorden, dat moet lukken !
- Hou ook rekening dat in district 1 en 2 meestal gemene beroeps zitten.
- Have fun !
- Bondgenoten mogen ! Spreek het af.

Hier is de plattegrond.

District 1 - Luxeartikelen:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Rose Natalia Clarke | Levinia
- Pyralis 'Pyr' fianna Velarde | XY390
- Kris Dion| Nuevo
-

District 2 - Wapens:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Sofia Natalia Horsell | Phortion
- Skyler Jordan Mouthen | Mevalina
- Lucas 'Luke' Schneider | Caeden
- Thormund “Thor” Odius Beorn |Asmodom
District 3 - Technologie:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Annalynn Jeane Aegers | Piaffe
- Gereserveerd | StoryWriterx

District 4 - Visvangst:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Gereserveerd | Torquay
- Matthew ''Matt' Tyler Jones. | LoveHemmings

District 5 - Medisch onderzoek:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Gereserveerd | StoryWriterx
- Joseph 'Josh' Gerrans |Lenny_jwz

District 6 - DNA manipulaties & mutaties:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Callie ”Cal” Selenia Bennett | Mashtonx
- Oliver Ivar Nelsons | Phortion

District 7 - Hout:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Vanessa Megan McAllister | LoveHemmings
- Gereserveerd | Torquay

District 8 - Textiel:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Annabeth Kane | CharmedPaige
-

District 9 - Graan:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Dawnelle “Dawn” Eguskine | Asmodom
- Alicia Menarc Dhor | Levinia
- Flynn Poynter | XY390

District 10 - Vee:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Olivia Heather Colton | Solise
- Cole Granger | WillNotLearn

District 11 - Landbouw:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Makela Clairson| Nuevo
- Noah Hirriss | Ring

District 12 - Steenkool:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Yva "Yv" Gray. | Quamar
- Xy Arias |Sketches

Bondgenoten :
-Thor, Kris, Rose, Skyler en Sofia {beroeps}
-Olivia, Noah, Makela, Matt en Luke
-Cal, Oliver en Flynn
-Yva, Annalynn en Vanessa

''Ik begroet u, mensen.
We hebben voor de 50ste Hunger Games enkele nieuwe regels geplaatst ! Het speelt wordt dit jaar nog beter en spectaculairder ! Hier zijn ze dan, de nieuwe regels !"
- De spelen zijn dit jaar van 12 tot 20 jaar !
- Dit jaar krijg je een speciaal armbandje aan. Deze gaat ontzettend moeilijk uit en kan elk moment een elektrische shok geven waar je dan vaak dood van bent. Hij moet dus zo snel mogelijk uitgemaakt worden.
- Dit jaar wordt de arena een groot bos. Meer dan een vierde van de arena bestaat uit water. Bij sommige plekjes is deze water drinkbaar, bij andere is deze vergiftigd. Er is ook soms wel wat woestijn. Hier vind je geen water en kan je niet lang blijven overleven. Maar er komen weinig tributen en dat is een voordeel. Ook is er een bloemenparkje. Dit is het gezelligste plekje van de arena. Maar er bestaan er wel moordende planten en insecten . Tenslotte is er ook meer dan een vierde bos. Hier komen veel tributen. De hoorn des overvloed zit dit jaar bij een woestijn.

Het begin :
1 ste dag : De kandidaten worden wakker in hun eigen kamer in het capitool. Ze maken zich klaar, kleden zich aan, ... Dan gaan ze ontbijten met hun mentor en districtsgenoot. Na het ontbijt kunnen ze hun tanden nog even gaan poetsen en dan moeten ze de eerste trainingsdag beginnen. Ze maken dus ken is met de andere tributen, maken misschien bondgenoten en oefenen wat ze uit willen oefenen.
2 e dag : 2e trainingsdag.
3 e dag : de laatste trainingsdag en de dag voor de Hunger Games ! In de namiddag hebben ze een interview met Caesar.

---

Everyone is good as it is, do not change people

Door het lange draaien, ontstond er een klein wondje in mijn vinger.
      Met mijn handpalm veegde ik het kleine beetje bloed van het mes. Aan mijn vinger deed ik wel gewoon niks, ik zou echt niet dood gaan aan zo'n klein wondje. Als ontbijt at ik wel gewoon een appel, meer had ik niet nodig.
      'Goedemorgen, zin in de trainingen?' Ik had nog zo gehoopt dat ze enkel een begroeting terug zou geven en voor de rest haar mond zou houden, maar dat was het meisje duidelijk niet van plan. Ik dwong mijzelf antwoord te geven, ik moest haar tenslotte te vriend houden voor tot de hoorn. 'Jawel.' Antwoordde ik simpel, met een zwakke - duidelijk gefakede - glimlach om te verduidelijken dat ik het meende.
      'Zin in de trainingen maakt niet uit, zolang jullie maar je best doen. En daarmee bedoel ik het goed doen. Jullie moeten dit kunnen.' Een diepe zucht verliet mijn mond zodra mijn mentor begon te praten. Tuurlijk zouden we het goed doen. - Ook al zou ik de trainingen enkel gebruiken om te kijken wie de zwakkere waren, wat mensen hun technieken waren en het aanscherpen van het messenwerpen en boogschieten.
      'Jaja... Doe mijn best, doe het goed,' herhaalde Sofia mompelend, hard genoeg zodat ik het zou kunnen horen. 'Maar natuurlijk gaan we het goed doen, anders waren we niet uitgekozen om mee te doen dit jaar, niet waar?' Hij nam een hap van zijn appel om niet meer te hoeven praten.

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Sofia Natalia Horsell || District 2

 'Maar natuurlijk gaan we het goed doen, anders waren we niet uitgekozen om mee te doen dit jaar, niet waar?' zei Luke. Ik trok mijn wenkbrauwen even op. Ja, daarom ja. Nee, niet. Dat was een leugen. Ik zat hier omdat ik een grote mond en te veel zelfvertrouwen har, dat was een feit. Ik had gewoon voor een keer me mond moeten houden en moeten slikken, in plaats van opscheppen over hoe ik het wel zou kunnen, integenatelling tot alle andere. Ik en mijn veel te grote mond hadden beter moeten weten. Dat was een feit.
"Of we wilde onze wraak gewoon graag genoeg, op district negen bijvoorbeeld, " mompelde ik en propte nog wat brood in me mond. Met al dat lekkere eten op tafel ging ik niet terughouden. Ik zou wel extra hard trainen vandaag. Soort van in ieder geval.
" Geen wraak acties, dat lijd je alleen maar af, " mompelde mijn mentor nors. Ik en mijn mentor lagen duidelijk niet op een lijn. Ik haalde echter mijn schouders op. Ik wilde een plakje wordt afsnijden, voor op mijn broodje, voorzichtig ging ik te werk, even dikke plakjes waren het fijnst.
" Wraak is voor idioten, " zei mijn mentor, waarbij mijn mes het plakje misschien iets te hard raakte. Agressief? Ja, zeker ja.
"Dan niet, dan maak ik ze af om het afmaken, punt." Ik hoefde geen antwoord meer van die vent. Ik zou het toch nooit goed gaan doen. Hij hoefde zich ook niet te bekommeren om mijn overduidelijke agressie, ik zou snijplankjes en boterkuipjes sparen in het vervolg. Ik legde de plakjes worst op mijn broodje en nam nog een hap. "Waarom denk jij dat je bent uitgekozen? vroeg ik nieuwsgierig aan Luke.

---

We've lived in the shadows for far too long.

'Of we wilde onze wraak gewoon graag genoeg, zoals op district negen bijvoorbeeld.' Mompelde Sofia terwijl ze wat brood in haar mond propte.
      'Geen wraak acties, dat lijd je alleen maar af,' Mompelde onze mentor die aan de andere kant van de tafel zat. Sofia haalde haar schouders op. 'Wraak is voor idioten.' Door die woorden werd de worst het slachtoffer van Sofia haar agressie.
      'Dat zit je aan tafel met twee idioten, dus.' Hij realiseerde zich iets te laat dat hij nu misschien een stille hint had gegeven naar zijn plannen, maar hoopte dat ze het op zouden vatten als een "Ik moet en zal dit winnen"- wraakactie.
      'Dan niet, dan maak ik ze af om het afmaken, punt.' Mompelde Sofia enigszins nors. Ze legde de plakjes worst op haar bord en begon weer aan haar ondervraging die eeuwig leek te duren.
      'Waarom denk jij dat je bent uitgekozen?" Langzaam haalde Luke zijn schouders op. 'Messenwerpen, Boogschieten... Verstand van planten. Ik heb geen idee. Toch ben ik blijkbaar nuttig voor de careers.' Het laatste was meer als een sarcastische grap bedoeld, maar zo kwam het niet over.

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Noah Hirriss ~ District 11

Makela kijkt me boos aan, maar ik doe alsof ik haar niet zie en begin aan mijn tweede broodje.
'Zullen we zo maar gaan trainen? Aagezien dat op de planning staat voor vandaag,' zegt Makela. Ik knik en slik het laatste stuk van mijn broodje door. Ik zit nog redelijk vol van gisteren, maar thuis ben ik eraan gewend om alles op te eten wat je tegenkomt. Wie weet wanneer je weer wat krijgt.
Toch schuif ik mijn stoel achteruit en sta ik op.
'Let's go,' mompel ik en zet twee stappen, om me vervolgens weer om te draaien en snel een klein wit bolletje mee te grissen. 'Nú kunnen we gaan,' verbeter ik mezelf en begin in de richting van de trainingszaal te lopen.
'Wie worden onze nieuwe beste vrienden?' vraag ik en kijk Makela vragend aan. Met z'n tweeën zouden we het waarschijnlijk niet redden in de arena, zeker niet als we aangevallen zouden worden. Voor zover ik weet is Makela niet heel veel beter in het hanteren van een wapen dan ik. We hebben dus iemand nodig die ons kan verdedigen. En die we vertrouwen, aangezien ik geen zin heb om met een mes in mijn rug te eindigen. Ik kies persoonlijk liever voor iets wat iets heroïscher is dan dat en het liefst niet al te pijnlijk. Ik schud mijn hoofd. Waarom denk ik hier over na?, schiet het door mijn hoofd. Maar het antwoord is eigenlijk al wel duidelijk: ik ga dood in de arena, daar valt niet aan te ontkomen.

---

-

Hij keek op de blok, over een tijd zouden de trainingen beginnen.
      'Ik ga alvast naar de zaal.' Hij schoof zijn stoel naar achteren die een piepend geluid maakte en stond op. 'Zie jullie zo wel.' Hij gooide het klokhuis van zijn appel in de prullenbak, om door te lopen naar de lift.
      Bij de lift bleef hij even staan, om vervolgens toch te besluiten om met de trap te gaan. Hij moest zijn conditie niet verwaarlozen wilde hij weg komen in moeilijke situatie's, dus dan kon een paar trappen af er nog wel bij.
      Op een rustig tempo liep hij de trappen af, om even later de trainingszaal in te lopen. Er liepen al wat begeleiders, maar verder was het op twee tributen uit elf na leeg. De jongen en het meisje bleven staan waar ze stonden en hij besloot maar wat rond te gaan lopen, zodat hij wist waar alles was.
      Zijn blik bleef hangen bij een stel messen, waarna hij naar de borden keek. Hij liep een stuk verder. En lagen wat matten op de grond van de één op één gevechten en het zwaardvechten, waar hij zo ver mogelijk bij uit de buurt zou blijven. Uiteindelijk - na alles gezien te hebben. - liep hij weer naar het messenwerpen.

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Olivia Heather Colton. ~ 10. ~ Makela, Noah, Luke en Matt.

      Na een tijdje aan tafel te hebben gezeten besloot ik om te gaan.
'Ik ga alvast naar de trainingszaal.' mompel ik waarna ik snel de deur uit loop. Op het moment kan ik het gezelschap van mijn mentor en de capitool vrouw niet echt waarderen. Dus wandel ik op een rustig tempo de gang uit richting de lift. Als de lift voor me opengaat druk ik het knopje van de begane grond in -waar de trainingszaal is.- En wacht tot de deuren van de lift weer open gaan. Waarna ik op een rustig tempo naar de zaal loop. Het is er nog behoorlijk rustig, er zijn drie tributen waarvan er twee uit elf komen, de derde is volgens mij een beroeps. Moordenaar.. Ik ga de zaal in en kijk om me heen. Goed, ik heb nog een hoop te doen.. Dus waar zal ik mee beginnen? Ik besluit maar om eerst even te kijken of elf eventuele bondgenoten zouden kunnen zijn. Dus loop ik er heen en ga naast ze staan.
      'Vinden jullie het ook zó geweldig hier?' het sarcasme druipt van mijn stem af terwijl ik ze aan kijk om te zien hoe ze reageren.

---

Some infinities ar bigger than other. -John Green. [Redrosex -> Solise.

Telkens neem ik kleine happen van mijn brood terwijl mijn styliste haar best doet om een gesprek met me aan te knopen. Als er iets is waar ik op dit moment geen zin in heb, is het een band krijgen met een van deze Capitool-barbies. Deze mensen hebben nooit iets te vrezen gehad en leven allemaal in rijkdom. Terwijl alle districten vergaan van de honger, eten zij totdat ze niet meer op kunnen en gooien wat over is bij het grofvuil. Nee, voor deze mensen kan ik geen enkele vorm van respect opbrengen.
"Callie, luister je wel?" klinkt de bekende hoge stem van mijn styliste weer. De verontwaardigheid in haar stem valt goed te horen terwijl ze haar handen in haar taillen heeft gezet. Blijkbaar heeft ze haar onderste ribben weg laten halen om zo een smallere taille te creëren. Haar licht roze ogen staren me aan terwijl ze een keer overdreven knippert met haar veel te lange wimpers. Alles aan deze vrouw is nep. Van haar donkerpaarse haren tot aan haar lila huidskleur.
"Nope, niet bepaalt nee." is mijn simpele antwoord. Ik steek nog een stuk brood in mijn mond en begin daar langzaam en nonchalant op te kauwen als ik iets wat onderuit zak in mijn stoel. Net als ze tegen me uit wil vallen gaat de deur open. In de deuropening verschijnt een klein en smal jongentje met halflang bruin haar, Oliver, mijn Districtgenoot voor de spelen. Zelf ben ik veel te klein voor mijn 17 levensjaren, 1,68 meter is niet iets waar je op die leeftijd trots op moet zijn. Wel weet ik hierdoor dat je mensen niet te snel moet onderschatten. Hoewel hij een lief jongentje lijkt, blijft hij mijn vijand in de arena.
Nadat ik mijn brood op heb, wil ik opstaan om mijn weg naar de trainingszaal te beginnen, maar een stem houdt me aan tafel.
"Ik vroeg me af welke vaardigheden het best zouden zijn om te kunnen," zegt Oliver voorzichtig waarna onze mentor op zijn beurt vraagt wat we allemaal kunnen. Als me deze vraag gesteld wordt heb ik twee opties. Optie A: Ik zeg eerlijk dat ik redelijk met een bijl over weg kan en ik de kennis bezit om bommen te activeren en de zwakke plekken van mutilanten te vinden. Of optie B: Ik lieg over alles wat ik kan zodat ik als ik in de arena ben, niemand behalve de spelmakers verwachten dat ik wat kan. Aangezien ik niet echt van plan was me uit de naad te werken tijdens de trainingen en om bondgenoten te vinden, besluit ik voor optie B te gaan. Hoe minder iedereen weet, hoe beter.
Nadat Oliver ons heeft verteld dat hij geen idee heeft waar zijn krachten liggen zijn alle ogen op mij gericht. "Vuur maken moet lukken. Maar verder betwijfel ik of ik nog iets kan. Misschien kan ik een mes gebruiken, maar ik geloof dat er hier mensen zijn die dat wapen beter kunnen hanteren dan dat ik dat doe." Liegen is voor mij geen punt. Op school had ik misschien niet de netste vrienden, maar ik kon er goed me overweg. Het enige probleem aan ze was, dat je ze beter niet alles kon vertellen. Zo voelt het nu ook. Je kunt ze beter niet alles vertellen.
"Ik ben van plan nu naar de trainingszaal te gaan, we hebben het morgen nog wel over de tactieken." Terwijl ik opsta schuiven mijn benen automatisch de stoel iets naar achteren. Het enige waar ik nu aan moet denken is, niet meteen de bijlen vast grijpen als ik daar binnen kom.

[ bericht aangepast op 2 sep 2014 - 17:38 ]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Na een oneindige instructie te hebben gekregen van de robotdame liep ze weg, en keek rond. Ondertussen waren er al twee van 11 binnengekomen en volgens mij een jongen uit 2. Man, ik haatte de tributen uit 1 en 2. Ze waren zo arrogant, denkend dat ze alles konden. Ik zal ze in de Spelen eens laten zien wat iemand uit 12 met een zwaard kan. Bij deze gedachten moest ik denken aan mijn vader, waarna tranen achterin mijn ogen begonnen te prikken.
Ik liep naar het onderdeel van vuur maken, aangezien dit nog eens van pas kon komen in de Spelen, en ik er niet de beste in was. Ik ging op het nagemaakte stuk grond zitten, wat erg realistisch aanvoelde. Ik pakte wat stokken bij elkaar en maakte er een hoopje van, waarna ik mijn laatste stok op het hoopje zetten en, met het stokje tussen mijn handen, in mijn handen begon te wrijven.
5 minuten heb ik dit volgehouden, tot ik het stokje wegsmeet, mijn ellebogen op mijn knieën zette en mijn handen op mijn voorhoofd. Mijn ongeduld kon nog eens mijn grootste vijand worden in de spelen. Ik schaamde me kapot, ookal waren er nog maar 3 andere tributen. Als ik niet eens een vuurtje kon maken, hoe kon ik het dan uithouden in de spelen?

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

De ping van de lift deed hem omkijken.
      Twee messen waren in de roos van de borden geëindigd, maar zodra hij het derde mes in de roos had gegooid keek hij kort om naar de andere tributen. Een meisje met een tien op haar arm was in de liftopening verschenen en liep de zaal in. Vrijwel direct liep ze naar de twee uit elf.
      Ga naar ze toe. Klonk een kleine stem in zijn hoofd, waarna hij automatisch zijn hoofd schudde. Als hij naar ze toe zou gaan zal hij zelf enkel afschrikken, niet waar? Zodra ze zijn kant op keken, knikte hij als begroeting richting de drie.
      Hij ging de messen uit de borden halen. Hij had bondgenoten nodig, of hij het nou wilde of niet. Eigenlijk nog meerdere ook, hij zou het nooit samen met iemand uit een ander district uit houden tegenover de beroeps. Dat kon gewoon niet.
      Het enige punt is dat je nogal moeilijk bondgenoten maakt als ze denken dat je een wandelende moordmachine was. - Niet dat hij het was. Hij vond de spelen net zo'n grote onzin als de meeste tributen, hij werkte enkel mee om zijn wraak. Toch moest hij oppassen met wie hij zou vertrouwen, met een beetje pech zouden ze het aan hun mentoren vertellen, als hij ooit bondgenoten zou hebben. - En dat zou betekenen dat de zijne het ook meteen te weten zouden komen.
      Hij haalde even diep adem. Ook al hield hij niet van grote groepen, (Oftewel: Meer dan één persoon in een kamer.) hij zal bondgenoten moeten maken voor de andere kwamen. Hij ging bij de drie staan, of ze er nou blij mee waren of niet.

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Matthew "Matt" Tyler Jones || District 4
Langzaam opende ik mijn ogen en keek ik verwilderd om me heen. Dit was niet mijn kleine slaapkamer in het kleine huisje aan de haven van District 4, nee dit was een kamer in de luxe tributentrein van het Capitool. Ik zuchtte en rekte mezelf uit om daarna uit bed te stappen. Ik liep naar een stoel toe die in de hoek van de kamer stond. Op de stoel lag een gloednieuw broekpak met rode strepen langs de kraag en op de armen en benen. Ook stond er op de mouwen een grote vier op, dit is het trainingspak van alle tributen van dit jaar. Ik moet het toegeven, het is geen lelijk pak, het lijkt me het ideale trainingspak om in te trainen voor de Hunger Games. De Hunger Games, de reden dat we allemaal gevangen zaten in het grote spel van het Capitool. Ik ben mijn broer kwijtgeraakt door dit dodelijke spel en nu ben ik van de familie aan de beurt om te overleven. Ik schudde de nare gedachte van me af en ik trok het pak aan. Het broekpak zat lekker ruim en comfortabel, perfect voor mij. Mijn voeten gleden in twee zwarte leren laarzen die me ook nog eens als gegoten zaten. Ik zette mijn haren overeijd met wat gel en ik friste mezelf op. Ik liep mijn eigen coupe uit en ik wandelde rustig naar de eetcoupe toe waar de andere tributen waarschijnlijk al zaten. Ik negeerde mijn irritante mentor en ik schoof aan. Ik groette wel mijn districtsgenoot maar dat hield ik ook maar bij een simpele hallo. Ik keek de tafel rond en ik pakte gulzig naar een broodje die uit ons district komt. Het zoute zeewier was heerlijk met het verse erbij. Ik likte mijn lippen af en dronk snel mijn thee op om vervolgens op te staan en naar de trainingsruimte te gaan. Ik besloot om eens lui met de lift te gaan, toen de liftdeuren zich weer openden liep ik de trainingsruimte binnen. Ik keek de rare mensen aan die erbij stonden en ik liep naar Luke.

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Hij bleef even bij de drie staan.
      'Hallo.' Het klonk nogal haatvol, alsof hij elk moment een mes kon pakken en ze neer kon steken. Pas toen hij dat door had herhaalde wat hij had gezegd, maar ditmaal een stuk vriendelijker. Goed bezig Luke, zo beginnen. Ze zullen nu vast denken dat je iets van ze moest.
      Nou is het natuurlijk zo dat iedereen hier wat van elkaar moet. Uiteindelijk leeft één van ons aan het eind van deze weken nog, de rest zal dood zijn. Bondgenootschappen zijn er enkel omdat iedereen weet dat je het alleen niet gaat redden, meer redenen zijn er niet. - Tenzij je serieus echt dom bent.
      Nog iets wat Luke niet begreep is het feit dat de beroeps uit werden gemaakt voor moordenaars. Iedereen in deze zaal zal wel iemand doden, als het nodig zou zijn. We waren allemaal stuk voor stuk moordenaars, de een ging er enkel beter mee om dan de ander.
      De liftdeuren sprongen weer open met de herkenbare ping en dit maal verscheen een jongen in de deuropening. Luke kende hem niet persoonlijk, maar de vier op zijn arm zei genoeg om duidelijk te maken dat hij nu op zijn woorden moest letten.

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Olivia Heather Colton. ~ 10. ~ Makela, Noah, Luke en Matt.

Ik kijk naar achteren om te kijken hoe goed de beroeps jongen is. Goed. Heel goed. Mijn antwoord had ik al snel toen hij drie messen midden in de roos gooide. Voor hem moet ik oppassen.. Maarja dat moet ik voor alle beroeps.
      'Hallo.' de beroeps jongen was er bij komen staan.
'Hallo.' hoewel hij vriendelijk klonk was het een moordenaar, en moordenaars zijn niet te vertrouwen.
'Als je hier komt om ons te vermoorden zul je toch nog even moeten wachten.' ik keek heb met een kille blik aan. Rustig.. Rustig.. Geen angst tonen.. Ik bleef hem aan kijken, wachtend op het antwoord dat hij zou geven.

---

Some infinities ar bigger than other. -John Green. [Redrosex -> Solise.

'Als je hier komt om ons te vermoorden zul je toch nog even moeten wachten.'
      De kille blik van het meisje uit tien was niet te missen. Hij haalde zijn schouders op. 'Ik heb geduld, maar niet dat ik hier kwam om duidelijk te maken dat ik een mes in je rug zou willen zetten.' Hij moest echt eens op zijn woorden letten, het zou hem nog eens in de problemen brengen.
      'In tegendeel, ik ben niet een wandelende moordmachine, ook al denk jij blijkbaar dus dat dat wel zo is.' Hij haalde zonder veel interesse een hand door zijn haren. Al de hele dag had zijn gezicht neutraal gestaan, zonder een enkele emotie te tonen. Hij zou het vast moeten houden tot het eind van de spelen.
      Als zijn mentor besloot dat hij tijdens de interviews een vriendelijk iemand moest zijn, zou hij er serieus eens over na denken een mes richting hem te gooien. Dus mooi niet dat hij toneel ging spelen daar, ze zochten het maar uit. Hij deed mee aan de spelen voor zijn wraak op de andere beroeps, voor dat en niks anders. Vrijwel heel Panem kende het verhaal over zijn zus en hij zou niet stoppen tot hij zijn wraak had.

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Is Yva dood ofzo

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Cole Granger - 10
'Nee, geen droom'
Mompelde zijn spiegelbeeld in de naar zijn mening veel te schone badkamer, de lichte wallen onder zijn ogen waren het gevolg van een nacht zonder slaap. Toe hij gister deze kamer inliep was hij blij geweest dat hij eindelijk de tijd had om op adem te komen; het was alsof iemand een film snel doorgespoelt had, pauzeerde en je je plotseling realiseerde wat er gebeurd was in de rest van de film. Bijna de hele avond had hij in kleermakerszit op het bed gezeten, met zijn gedachten ver weg in District 10 bij zijn familie. Bij zijn moeder die nog amper over het verlies van haar oudste zoon heen was en nu nog een zoon zou verliezen, bij zijn vader die hij nog nooit een traan had zien laten maar waarvan hij wist dat hij er van binnen aan stuk ging. Zijn broers Aiden en Chaise die probeerden het lege gat op te vullen die er achter was gebleven twee jaar geleden en tegelijkertijd samen met zijn vader er voor zorgden dat de familie elke dag iets te eten had. En natuurlijk zijn zus Fayne, die er altijd voor gezorgt had dat de familie bij elkaar gebleven was en die waar ze kon iedereen hielp. Hij opende zijn mond met het plan al zijn frustratie eruit te schreeuwen, maar naast een zucht kwam er niets anders uit. Hij voelde zich hopeloos, een pion die niets anders kon doen dan het spel mee te spelen in een spel dat hij niet eens wilde spelen.

De stof van het oak dat in de kamer klaarlag voelde vreemd tussen zijn vingers en zelfs nog vreemder toen hij het aan trok. Zo anders dan wat hij gewend was dat het er voor zorgde dat hij zich nog minder op zijn plek voelde. Tegen de tijd dat hij bij de eetzaal aankwam zag hij het enigste bekende gezicht in de zaal; de vrouwlijke tribuut van zijn district opstaan van de tafel en vervolgens weglopen. Zijn blik ging langs alle onbekende gezichten die slechts in een paar dagen samen met hem in de arena zouden staan. Hij ging zitten aan de tafel waar hij net zijn district genote van weg zag lopen en knikte even naar zijn mentor voordat hij de tafel langskeek opziek naar iets bekends, een stuk brood eindigde op zijn bord en een glas water ernaast.

[ bericht aangepast op 2 sep 2014 - 19:11 ]

---

Don't be like the rest of them, darling