oke,
wss vinden jullie het zielig dat ik zoiets op quizlet zet, maar toch doe ik het.
Ik zal m'n verhaal vertellen tot in de details die ik nog weet.
Het gaat over het concert van 030308,
een datum die ik nooit zal vergeten.
Ik mocht met mijn nichtjes naar een concert gaan kijken van een band waar ik grote fan van ben.
Ik dacht wel dat mijn moeder vroeger zou stoppen met werken en dat ze 's middags zou thuiskomen.
Toen ik van school naar huis wandelde, kwam mijn moeder me tegen en ik stapte de auto in, ik lachte naar haar, maar ze antwoorde niet, ik vroeg haar waarom ze zo vroeg gestopt was, maar ik dacht dat het voor het concert was, maar toen ze zei dat mijn peter ( waar ik al 1 jaar niets meer van gehoord had, door een ruzie met mijn ouders en zaken waar ik eigenlijk niets mee te maken heb, maar toch heb ik die tijd doorgemaakt en ik heb gezien hou ze mijn moeder pijn hebben gedaan, maar toch voel ik nog iets voor hun ). Ze zei dat mijn peter op sterven lag.
Toen stortte mijn wereld in, Het concert waar ik al 4 maand naar uitkeek kon ik niet meer aan denken. Toen ik binnenkwam begon ze te wenen, maar ik probeerde mijn tranen in bedwang te houden, Ze vroeg mij of ik mee wou gaan afscheid nemen van hem, ik zei eerst nee, maar toen ze duidelijk en eigenlijk wel fors zei dat het waarschijnlijk de laatste keer was dat ik hem kon zien had ik toch toegestemd, samen met haar ging ik achter mijn boeken naar school.
Toen ik juist bij de poort wandelde kwamen 2 klasgenoten naar mij toegerent en ze vroegen of er iets scheelde. Mijn moeder zei al huilend dat mijn peter ip sterven lag. Toen zwegen ze en ze liepen weer weg.
Samen met mijn moeder, zus en vader ging ik naar mijn peter, daar zag ik mijn meter staan, al 1 jaar niet meer gezien, met tranen in de ogen, zei ze dat we haar moesten volgen. Dat deden we en toen ik in de kamer was voelde ik een gevoel van schuld, een gevoel van domheid dat ik niet wist dat er iets mis was, dat ik toch van hun hield. De tijd die ik in die kamer heb meegemaakt zal ik nooit vergeten. De laatste keer dat ik mijn peter zag.
Toen ik mijn meter verliet in het ziekenhuis had ik een groter gevoel van schuld, ik verliet hun zomaar.
Toen ik thuiskwam moest ik me klaarmaken voor het concert. Toen ik alleen op mijn kamer zat voelde ik aan mijn armband met blauwe parels, die had mijn peter aangeraakt toen ik hem een kus gaf. Ik voelde eraan en begon te huilen, maar mijn vader kwam de trap op en snel droogde ik mijn tranen, ik maakte mij klaar en toen vertrokken we.
In de auto probeerde ik er zo weining mogelijk aan te denken, maar toch spookte het door mijn hoofd.
Toen we aankwamen besefte ik dat we niet de enigsten waren die hun wouden zien, en toen ik in de rij stond, had ik een traan, maar toen ik besefte dat mijn moeder naar mij keek, veegde ik ze snel weg, eenmaal toen we de concertzaal waren binnengegaan voelde ik weer een klein beetje geluk.
Ik ben nogal een verlegen type en Mijn moeder had zitplaatsen gevonden, maar wel helemaal op het einde waar je ze bijna niet zag, ik was gelukkig dat ik ze in het echt kon zien, en vond die plaatsen wel oke. Tijdens het concert had ik alles uitgeschreeuwd. Maar toch voelde ik nog altijd "iets"
Tijdens de rit naar huis werd er geen woord gezegd.
Je, je hebt het goed gelezen,
Vorst nationaal,
helemaal, maar dan ook helemaal vanachter.
En ik moest het gewoon ergens kunnen zeggen.
en op 060308 is mijn peter overleden ='( .
,
