Christopher "Chris" Drew O'Nelli
"Wel als je wil dat ik je alleen laat moet je het zeggen. Maar mijn pa bleef bij mijn ma omdat hij oprecht geloofde dat hij van haar hield. Ze waren er na twee dagen al achter omdat me moeder haar klokje gewoon nog doorliep, maar ze daarover gelogen had. Toch bleef ze bij mijn vader, want ze hield van hem. Toen mijn moeder haar echte soulmate hierachter kwam kwam hij haar halen. Ik was al geboren toen, maar mijn moeders soulmate stond erop dat zij mijn vader verliet. Mijn moeder verliet haar echte soulmate echter weer een paar jaar later en de nacht dat ze terug reed naar mijn vader is ze verongelukt, " ratelde ze. "Ik zoek geen soulmate denk ik, iemand waar ik oprecht van kan houden, zo iemand zoek ik," zei Mirela met een kleine glimlach. Even keek ik haar begrijpend aan, maar al snel werd mijn uitdrukking weer vlak.
"Hmm. Van mij mag je blijven, zo erg ben je niet. Zolang je er maar niet voor zorgt dat ik in de war raak of gefrustreerd, dan ben ik weg," zei ik tegen haar. Ik kon er niet tegen als mensen me niet begrepen of als ik hun niet begreep. Ik kon er gefrustreerd door raken en dat was iets wat ik niet meer wou voelen. Even haalde ik een hand door mijn haar heen en zuchtte. "Ik heb ook geen moeder meer. Ook verongelukt." zei ik toen tegen haar. Ik had helemaal geen familie meer, maar het was niet iets wat ze hoefde te weten. Mensen gebruikten informatie over je toch tegen je. Nadat ze waren verongelukt waren er mensen op de begrafenis, ook mensen die ik niet kende. Ze zeiden allemaal dat het hun speet. Dat ze nog zo jong waren. Maar aan 'het spijt me' had ik nooit wat gehad. Ik haatte het als mensen dat tegen me zeiden. Ik had ook nooit begrepen waarom ze in hemelsnaam zeiden dat het hun speet. Dat was ook de reden waarom ik het nooit tegen andere mensen zei.
"Geleerden zeggen dat je niet van iemand oprecht kan houden als ze je soulmate niet zijn, ten minste niet op zo'n manier. Ik denk dat het gewoon bullshit is wat ze zeggen." zei ik tegen haar. "Hoe is het in Griekenland?" Had ik toen gevraagd.
"Griekenland is warm, met regen dat wel, soms kan het ook wel ietwat fris zijn hoor. De stranden zijn prachtig, net als de meeste natuur. Tenminste de niet op toeristen aangepaste plekken. Ik vind het gezellig ook. Grote feesten vieren we altijd met hele grote groepen met familie en vrienden en buren, wij dan tenminste., " zei ze. Ik knikte. Zelf was ik al een hele lange tijd niet meer op een groot feest geweest. Al werden die wel veel gehouden in Rusland. En dan niet zo klein ook. Ik vond het echter veel te druk. Daar werd je toch gewoon claustrofobisch van?
"Je houdt van feesten?" Was mijn vraag vervolgens aan haar.
Met een zucht verplaatste ik me, zodat er geen steen meer achter me zat, en ging languit liggen op het gras. Mijn handen onder mijn hoofd. Voor een moment sloot ik mijn ogen weer, maar deed ze toen weer open om naar de lucht te kijken. Hier een daar waren wat wolken.
"Hoe oud ben je eigenlijk?" vroeg ik toen aan haar. Ik bedacht me dat ik gezegd had dat ik drieëntwintig was, maar zij had haar leeftijd niet gezegd. Even bekeek ik haar. Ze leek in mijn ogen niet zo oud, niet ouder dan ik ten minste. Ik gokte dat ze ongeveer achttien was. "Zeg alsjeblieft dat je geen achttien bent." Niet dat ik iets heb tegen achttienjarigen. Of het getal achttien. Behalve dat ik het haat dan.
Ik keek weer naar de wolken en mijn ogen volgden hoe ze voorbij kwamen. Soms wou ik dat ik een wolk was. Geen zorgen en altijd op weg. Mijn hand gingen naar mijn jacketzak toe en pakte mijn sigaretten. Snel pakte ik er een uit, samen met de aansteker. De sigaret stopte ik tussen mijn lippen en stak hem aan.
"Ook één?" vroeg ik toen aan Mirela. Ook al had ik net tegen haar gezegd dat ze haar sigaret weg moest doen, jeukten mijn handen er nu gewoon naar om te roken. Het maakte me niet zo veel uit als ik er op een dag er iets aan over hield. Langzaam nam ik een trek van mijn sigaret en blies de rook vervolgens uit. Mijn ogen gingen over de bomen heen. In sommige zag ik een vogel zitten en zo nu en dan hoorde ik een vogel vrolijk fluiten. Ik floot een deuntje van 'the Blues Brothers, Soul Man'. Na twee seconden hield ik er echter alweer mee op. Ik hield van de film 'the Blues Brothers'. Het was een erg onwaarschijnlijke film, maar toch was het mijn favoriete film. Ik hield van jazzmuziek. Beter dan de muziek van tegenwoordig. Er begon steeds meer muziek te komen waar niet eens in gezongen werd, ik vond het geen muziek en waarschijnlijk zou ik dat ook nooit vinden.
"Dus turnen hè? Sinds wanneer doe je het? Of ben je er al vanaf?" vroeg ik toen aan Mirela. Ik vond het oké om over anderen te praten. Zo lang ik maar niet over mezelf hoefde te praten, daar was ik niet goed in. Even kwam er iets in mijn gedachten. Ze wou aangesproken worden met Agatha. Ik wist me er een verhaal over iemand met de naam Agatha te herinneren. Ik hield van de geschiedenis en dit was dan ook één van de dingen die ik onthouden heb. "Je naam, Agatha, doet me aan iets denken. Het betekent de goede. Maar in het jaar rond het jaar 200 was er iemand die ook Agatha heette. Ze stierf door een Christenvervolging in die tijd, maar werd toen later heilig verklaard. Treurig verhaal eigenlijk. Agatha werd namelijk als christen opgevoed. In die tijd had de Romeinse keizer echter gezegd de christenen te vervolgen. Hij was echter verliefd op de mooie Agatha, alleen wees zij hem af. Quinton, de keizer, die liet haar toen gevangen nemen. Maar omdat ze trouw bleef aan haar geloof, plaatste Quinton haar in een bordeel. Die was van Aphrodisia en zij moest ervoor zorgen dat Agatha zich aan Quinton zou onderwerpen. Agatha bleef er drieëndertig dagen, zoveel dacht ik ten minste. En er werd gevleid en gedreigd, maar Agatha was niet te breken en bleef geloven in haar eigen geloof. In god. Na al die dagen ging Aphrodisia terug naar Quinton. En daar zei ze dat een zwaard nog eerder zou smelten dan dat zei zich zou bekeren, zoiets was het. En door het geloof van Agatha, bekeerde ze zelfs Aphrodisia en haar negen dochters. Daarna moest Agatha voor de rechter verschijnen en die vroeg hoe het kwam dat iemand die van adel was ook slavin van Christus kon zijn. En daar gaf ze een antwoord op die ik me niet meer kan herinneren. Maar door haar antwoord werd ze erg gemarteld. Haar borsten werden afgesneden en over heel haar lichaam werd ze verminkt. Vervolgens werd ze in een cel gegooid, waar volgens een legend, een man kwam en haar genas. De volgende dag vroeg de rechter hoe het kwam dat ze geneest was, wie dat gedaan had. Ze antwoordde daarop dat het Christus was. En toen werd ze gefolterd, ze werd toen, volgens mij was het dat, over een bed van hete kolen en glasscherven gerold. Er kwam toen een aardbeving en volgens mensen was dit van God, voordat ze stierf bad ze kort tot god. En toen ging ze dood door de marteling. Sindsdien zijn er bij allerlei wonden tot haar gebeden. En nu wordt ze nog steeds door de katholieken en orthodoxen nagedacht. Volgens mij is dat op 5 februari. Een jaar later werd ze heilig verklaard door de inwoners en later door de paus.... Treurig verhaal, al zeg ik het zelf." vertelde ik. Toen bedacht ik me dat dit waarschijnlijk niet heel interessant overkwam. "Sorry als dat saai overkwam. Ik moest er gewoon aan denken toen ik je naam hoorde. En ik hou van de geschiedenis." zei ik toen tegen haar en haalde even mijn schouders op. Het maakte me niet zo veel uit als ze het saai vond. Als ze wou, kon ze er ook niet naar luisteren.
[ bericht aangepast op 30 aug 2014 - 18:28 ]
It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki
