Countdown To Love || Speeltopic - Speeltopics

Wat als iedereen ter wereld een strip op hun pols had zitten die zei hoe lang het nog duurde tot je je soulmate zou tegenkomen? Wanneer de teller op 0 staat kom je hem of haar tegen. Je weet niet wie het is, hoe hij of zij heet of hoe hij of zij eruit ziet. Je weet alleen dan op dat moment jullie beide tellers op 0 komen te staan. Het kan gebeuren op ieder moment van de dag. In de bus naar school, tijdens het boodschappen doen of tijdens het uitgaan in je favoriete club.
Deze RPG gaat over een aantal jongeren uit gewone arbeidersgezinnen. Na hun middelbare school hebben deze jongeren geen idee wat ze moeten doen. De meesten werken nu maar in supermarkten of cafe's tot ze weten wat ze met hun leven willen. Hun ouders hebben er wel genoeg van en besluiten ze naar een kamp te sturen om uit te vinden wat ze willen met hun toekomst... Maar wat als ze daar aankomen en meer blijken te vinden dan alleen een carrière plan? Al hun tellers vallen namelijk op 0, maar als ze dat eenmaal ontdekken is het te laat en weten ze niet wie van hun nou eigenlijk elkaar's soulmate is. Het kamp wordt dus niet alleen een kans op een goede baan, maar ook een op ware liefde, maar hoe vogel je uit wie dat is...?


Rollen:
blue]jongen[/blue] / [pink]meisje[/pink
[Naam - Speler - Waar te vinden]



Koppels:



Kamerindeling:



Regels:

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!


Kampschema:

Het begin:
Alle jongeren komen aan op het kamp in de afgelegen bossen aan de voet van het Jotunheimen gebergte in Noorwegen en zijn gezellig wat met elkaar aan het kletsen voor het grote kampgebouw. Op een bord aan de zijkant hangt een lijstje met de kamerindeling en met het kampschema, wat bij het diner in zal gaan. De kamers zijn kleine boomhutjes voorzien van 2 bedden, 1 boven en 1 beneden, een zithoekje en een kleine badkamer. Zo kan de kampstaf ook in de gaten houden of na 10 uur alle jongeren op hun kamers zijn en blijven. De jongeren leren elkaar langzaam beter kennen en alles is leuk... Tot een van de jongeren opmerkt dat zijn of haar teller op 0 staat, waarop de rest ook kijkt en de verwarring toeslaat...[Dit geef ik nog aan]

[ bericht aangepast op 30 aug 2014 - 16:13 ]

---

Bowties were never Cooler

Er stroomt een beetje nerveusiteit bij me naar binnen als ik merk dat de sfeer een beetje gespannen wordt, of dat vindt ik in ieder geval wel. De helft van de mensen die aankwam zei helemaal niets en keek alleen naar het bord met de kamerindeling. Een meisje wat me eerst wel aardig had geleken was zelfs boos geworden op een jongen. Die is fel, vindt ik en ik kan er maar beter voor uitkijken. Ze had ook wel een apart uiterlijk. Ontelbare sproetjes sierde haar gezich en haar haarkleur was een tikkeltje oranje. Eerst leek ze me vrolijk door haar sproetjes, maar na haar uitspraak denk ik daar toch wel even anders over. Sommigen stelden zich juist wel voor, net zoals ik had gedaan. Alleen dan een beetje vrolijker, zoals Tobias. Het eerste wat me opvalt aan hem is zijn lengte en het feit dat hij een stuk ouder lijkt dan hier. Misschien kwam dat door zijn stoppelbaard en zijn lengte, maar ik weet het niet zeker.
"Hey, aangenaam, Tobias," Zei hij grijnsend op het moment dat hij bij ons komt staan. "uit Liverpool, wat dus niet zo bijzonder is," Liverpool lijkt mij dus wel duizend keer leuker dan Berlijn, maar dat zeg ik niet. "Mag ik vragen wat de gemiddelde leeftijd hier is?" zegt hij dan opeens. Ik kijk rond en een glimlach verschijnt op mijn mond. Hoe kunnen wij nou weten wat de gemiddelde leeftijd is? Alsof we dat hebben berekend. Ik kan in ieder geval best mijn leeftijd zeggen, aangezien niemand anders wat zegt.
"Dat weet ik niet. Ik ben zelf negentien, maar van de rest weet ik het niet. Mijn naam is trouwens Ellison."

Mirela Agatha Costa 
Wat een vragen. Te veel vragen. Waar waren al die vragen voor nodig? Mirela kreeg er alleen maar hoofdpijn van. Waar kwam ze vandaan en hoe oud was ze. Niet dat het iemand iets aanging. Mirela kon zichzelf ook wel redden zonder dat mensen de standaard informatie over haar wisten.
"Roemenië, maar ik heb een aantal jaar in Griekenland gewoond, ik ben ook half roemeens, half Grieks, " zei ze zacht, maar duidelijk. Haar ogen vonden de grond. "Ik denk dat meneer gewoon van ons allemaal benieuwd ik naar onze Leeftijd. Als dat het geval ik, ik ben 22 jaar jong, " zei ze er achteraan. Daarna nam ze nog een trek van haar sigaret. De mensen hier wisten al meer van haar dan de meeste mensen thuis. Mirela haalde even diep adem en sloeg haar armen over elkaar. Ze had nou niet het gevoel dat deze mensen haar echt gingen mogen, vooral niet Djozie, die nogal fel was in haar spraak. Dat deed Mirela wel even slikken. Een meisje dat zo fel was, daar hield Mirela het toch niet lang tegen vol, kwam rustig blijven dan. "Waarom zitten jullie hier?" vroeg ik kijken naar de jongens die nog niet de moeite hadden gedaan om zichzelf voor te stellen. Vreselijk bot, en daarom kon Mirela het niet echt laten gaan. Dus wat kon ze anders doen, dan de twee aanspreken?

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 11:39 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

Alicia Maria Johnson
'Uhu, niet geheel vrijwillig.' vertelde het meisje dat zich even later voorstelde als Agatha. Ineens kwamen er heel veel meer mensen aan en de namen waren onmogelijk om allemaal te onthouden. Iedereen liep eerst naar het grote bord wat een stukje verderop stond waar twee brieven ophingen. Ik had geen idee wat er op stond want natuurlijk was ik weer zo slim om er niet eerst naartoe gelopen te zijn. Ach, ik merkte het later wel.
'Ik ben Alicia, 20 jaar en ik kom uit Londen.' zei ik toen het een moment stil was. Al had ik wel vermoed dat zodra ik mijn mond open deed mensen zouden weten dat ik uit Londen kwam. Ik had een nogal sterk accent..
Ik bekeek de mensen die overal stonden te praten. Iedereen leek me wel aardig maar ik wist natuurlijk niet of dat echt zo was, ik zou eerst maar eens moeten beginnen met de namen onthouden. Sommige mensen hadden het over kamergenoten en ik bedacht me dat dat dus een van de dingen was die op het bord hing. De mensen die hier zaten kwamen voor wat ik zover had begrepen, echt van ver. Engeland was nog dichtbij vergeleken met Roemenië, waarvan Agatha vertelde dat ze er vandaan kwam. Ik beet even op mijn lip, ik voelde me een beetje ongemakkelijk. Ik richtte mijn blik op de jongens waar Agatha zich op richtte en haalde even een hand door mijn lange blonde haren.

Noah Samuel David Whinter
Ik keek kort om me heen als ik iemand hoorde voorstellen, altans iedereen stelde zich hier voor. Ik had mijn koffer gewoon ergens neergezet. Ik keek op toen ik de naam van mijn kamergenoot hoorde en besloot om op hem af te stappen. Ik wist niet hoe ik het zou moeten brengen.
'Ben jij Connor? Ik ben Noah Whinter je kamergenoot,' vroeg ik aan hem en stelde me gelijk voor. Heer staat me bij, hoopte ik en keek de jongen weer aan.
'Het is hier wel koud, moet ik zeggen.'
Ik wist niet waar ik dat vandaan haalde, Misschien kwam het doordat ik uit Darwin kwam en het daar tien graden warmer was dan hier. Ook had hij wat jongens met sigaretten gezien, zelf zou hij er nooit aan beginnen. Eenmaal eraan begonnen zou hij een schande zijn in de familie.
'Mag ik vragen wat je nationaliteit is?' vroeg ik aan Connor uit vriendelijkheid.
Ik kon in iedere geval zeggen, dat hij een prima kamergenoot zal zijn, daar had hij niet voor niets een hele avond in de kerk gezeten. Ik keek naar de rest van de groep. Het was prachtig om te zien hoeveel soorten nationaliteiten hier zaten. Als mijn ouders dit zagen, hadden ze me eerder laten gaan.

---

Vampire + Servant = Servamp

Het had even geduurd, de reis, maar uiteindelijk was ik aangekomen bij het kamp. Mijn Engels was niet opperbest omdat ik uit Zweden kwam en bijna mijn hele jeugd opgesloten had gezeten in mijn kamer. Ik wilde wel, maar mijn vader stond het niet toe. Ik was nu drie jaar bezig met het leren van Engels, en het gaat steeds beter. Mijn accent was alleen wel zwaar aanwezig wanneer ik sprak.
Ik zag een bordje en zag dat er allemaal namen. Ik begon die van mijn te zoeken en zag het nummer er achter. Dit zou vast de kamer, of plek, zijn waar ik verblijf. Er stond nog een naam. Goce. Hoe moest ik dat nou weer uitspreken?
"Gocke, Cocke, Gokke." ik probeerde wat manieren maar het kwam er niet uit. Ik zuchtte en pakte mijn koffer weer op en keek rond. Toen zag ik allemaal boomhutjes. Nee toch... boomhutten? Ik krapte even aan mijn kin en liep toen naar het nummer waar ik heen moest. Ik opende de deur en bekeek het. Eén bed maar? Waar is de andere? Natuurlijk, boven. Nou die Goce heeft pech, ik slaap beneden. Ik claimde het bed en ging zitten. Ik dacht na. Waarom stuurde mijn tante en oom mij hierheen. Alsof ik niet oud genoeg was om het zelf te beslissen. Ze stonden er echter op dat ik hierheen zou gaan. Is dat niet vreemd?
Ik besloot alles te laten voor wat het was en verliet de boomhut. Misschien was er iemand om een gesprek mee aan te gaan.

[Iemand voor Rafaell?]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Goce Ward

Ik zat kotsmisselijk op de achterbank van mijn vader's auto. Ik klampte me vast aan het zakje in mijn handen en bad dat ik niet zou over geven. Ik bad niet vaak. God dacht dat ik naar de hel ging, dus waarom zou hij om mijn gebeden geven.
'Had je dat stomme boek maar niet moeten lezen,' mompelde mijn vader in zijn baard. Ik zei niets en mijn moeder wierp een bezorgde blik naar me.
'Gaat het wel lieverd?' Ik knikte en kromp in elkaar toen de auto over een hobbel bobbelde. 'Weet je het zeker?' Ik schudde mijn hoofd en pakte het zakje nog steviger vast. Ze richtte zich weer op mijn vader en mompelde iets over 'rustig aan'.
'We komen al bijna te laat,' gromde die weer in zijn baard. Mijn moeder zuchtte en begon tegen me te praten over hoe mooi de natuur was. Ik luisterde niet echt en concentreerde me op mijn ademhaling.
'Lieverd we zijn er!' Ik keek uit het raam en zag het toen... mensen. Er waren mensen hier. Godver... niet domme. Niet schelden met de Heer zijn naam, hoorde ik mijn moeder al in mijn hoofd zeggen. Ik legde het zakje naast me neer en greep mijn Nors woorden boek en mijn tas. Mijn vader stapte uit de auto en pakte mijn koffer uit de achterbak. Ik haalde diep adem en stapte ook uit. Mijn moeder zag mijn blik en zuchtte.
'Het zijn maar mensen, Goce.' Ze gaf me een klopje op mijn schouder. 'Ga met ze praten en doe normaal.' Ik knikte en nam gooide mijn rugzak over mijn schouder zodat ik mijn andere hand vrij had voor mijn koffer.
'Ik kan maar beter even gaan kijken waar ik slaap en mijn spullen weg leggen voordat ik naar ze toe ga.' Mijn vader draaide met zijn ogen en mijn moeder knikte vriendelijk.
'Heb veel plezier lieverd.' Ik gaf haar een kus en mijn vader een hand en liep toen het kamp terrein op. Mijn misselijkheid wilde niet wegzakken en ik ging snel met een grote boog om het groepje jongeren heen. Op een bord zag ik waar mijn kamer was en dat ik die deelde met een Rafaell Bergstörm. Ik keek even verbaasd naar de boomhutten en liep toen naar de hut toe waar ik de komende weken zou overnachten.
Ik verstijfde even toen ik de jongen de hut uit zag lopen en voelde hoe mijn wangen warm werden. 'Goede middag,' mompelde ik en ik vervloekte mezelf zachtjes. Hij sprak natuurlijk geen Nederlands. Zijn naam had Nors geklonken dus hier kon ik het proberen. Ik had heel de heenreis in het Noorse woordenboek gelezen en hier ging het dan: 'God ettermiddag'

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 13:50 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

[Lees je wel goed? Rafaell is buiten...]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Praattopic

---

Bowties were never Cooler

Blake Juan Alvaro
Het meisje haar gezicht betrekt een beetje, maar ik blijf haar aankijken. Ze was heel klein naast mij, maar dan komt ze wat feller uit de hoek. Ik vind dat het niet nodig was maar wat maakt het toch ook uit. "Het woonwagenkamp in Brighton en als je daar problemen mee hebt kan je opsodemieteren." Zegt ze dus fel en ik trek mijn wenkbrauw geamuseerd op. Die had veel frustratie misschien kon ik haar helpen. Toch komt het lieve verlegen meisje waar ze zo op lijkt terug als ze "en jij." Een stuk zachter zegt. Voor ik kan antwoorden komen er meer mensen hier naartoe. Ik zie een aantal mooie meiden en helaas een aantal jongens. Helaas was dit dus geen paradijs alleen voor mij. Ik bedoel de meiden zagen er zeker niet slecht uit. Als ik iedereen zijn namen hoor, die ik trouwens toch niet ga onthouden, groet ik ze nadat ik mijn sigaret op de grond gooi en uit doe onder mijn schoen er op te draaien.
'Ik ben Blake.' Stel ik me voor aan de menigte. Ik heb nog geen BelPhoebe ofzo gehoord dus mijn kamer genote is er nog niet. Ik draai me naar Jodie. Dat was haar naam toch?
'Ik kom uit Spanje, Valencia met mijn ouders mijn broer en zus. het maakt me niet uit wat voor woonsituatie je hebt., want Je bent nu toch hier?' Zeg ik met nog steeds een geamuseerde glinstering in mijn ogen. Dan grijns ik en eigenlijk zou ik dit niet tegen dit onschuldige meisje moeten zeggen maar ja ik ga nu weer het Ik ben een man argument gebruiken.
'Als je hulp nodig hebt met die felheid en frustratie kan ik je altijd wel helpen.' Zeg ik terwijl ik haar een knipoog schenk. Een beetje flirten kan geen kwaad en proberen om iemand in bed te krijgen ook niet. Zelfs de puurste meisjes gingen namelijk wel is met me mee. Als ze nee zei zou ik het niet erg vinden er staan er thuis genoeg in de rij en ik kan hier misschien ook wel wat regelen.

---

I'm finally back, Finally after a Year break

Sal Pokota

Even keek ik nog naar mijn pols, niet dat die teller mij ook maar iets kon schelen. Het deed mij ergens aan het echtpaar denken. Hun teller stond al jaren op nul. Die van me moeder ook. Haar teller stond op nul toen ze in het winkel centrum stond, daar is waar ze vader ontmoette. Wat ze echter niet wist, was dat de teller van vader nog vrolijk aan het doortellen was. Vader ging er vandoor zodra hij zag dat zijn teller ook op nul stond. Moeder had nooit haar eigen soulmate gevonden. Zachtjes zuchtte ik en schudde de gedachten van vader en moeder van mij af. Het vrolijkte mij wel weer op als ik er aan dacht dat het bij het echtpaar wel goed was gegaan. Ik was vergeten hoe lang ze al bij elkaar waren, maar het was in ieder geval al heel lang. Even deed ik mijn ogen dicht om nog eventjes te slapen, de rit naar het kamp was nog aardig lang.
'Sal, we zijn er!' hoorde ik iemand roepen. Langzaam deed ik mijn ogen open en zag het echtpaar naar mij kijken. 'Ooit in een boomhut geslapen?' vroeg opa, het was dan wel niet mijn echte opa, maar doordat ze al aardig op leeftijd waren begon ik ze zo te noemen. Lichtjes schudde ik mijn hoofd en keek vervolgens uit het autoraampje. Het kamp zag er tot zo ver ik zag er kinderlijk uit terwijl, naar mijn weten het een kamp was voor 18 jaar en ouder. De autodeuren hoorde ik open gaan en stapte ik stapte er zelf ook maar eens uit. Niet veel later zag ik mijn koffers voor mij verschijnen, samen met opa.
'Dat hoefde je niet te doen,' mompelde ik zachtjes tegen opa. Hij zei verder niets en glimlachte alleen heel vriendelijk naar me. Ik voelde een omhelzing van oma en ik zelf kon een klein lachje niet onderdrukken. 'Het komt goed, oma,' vertelde ik haar en ik maakte haar voorzichtigjes van mij los. Ik was niet zo van het afscheid nemen en pakte daarom mijn koffers op en wilde al weglopen. Toch bedacht ik mij eventjes en gaf het echtpaar nog gauw een kusje op hun hoofden. Ik was groter dan hun, dus ik kon er makkelijk bij. Oma probeerde haar tranen te verbergen en ik zag dat opa zijn ogen ook al waterig werden.
'Tot ziens,' zei ik met een klein glimlachje en liep toen weg. 'Uitkijken, hea!' hoorde ik opa nog roepen en ik hoorde zachtjes de autodeuren. Wanneer ik bij een bord aan kwam, waar al een groep mensen stonden en mijn koffers neer zetten, draaide ik mijzelf nog even om en zwaaide nog gauw naar de wegrijdende auto.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Mirela Agatha Costa 
Mirela kon er maar slecht tegen als mensen haar vragen niet beantwoordde. Ze zuchtte diep en trapte haar sigaret uit. Ze druk meteen ook weer een nieuwe op en stond op van haar koffer. Met een diepe zucht trok ze haar jacket recht en lachte ze even naar de jongen waarvan ze de naam nog niet wist. [Chris]. Met een halve glimlach op haar gezicht leunde ze een beetje op een voet en sloeg ze haar arm om haar heen. De jongen zag er al wat meer als haar soort persoon uit. "Jouw naam had ik nog niet gehoord," zei Mirela terwijl ze een hand door haar haar haalde om het uit haar gezicht te krijgen. "ik ben echter wel nieuwsgierig," zei ze. Na nog een trek van haar sigaret genomen te hebben draaide ze haar hoofd even weg, om te voorkomen dat ze haar rook in de jongen zijn gezicht uitblies. Haar Griekse accent was ergens wel duidelijk te horen, al kon je het roemeens soms toch ook moeilijk missen. Zij had zelf een hekel aan haar oosterse accenten. "Anapneo, Mirela, anapneo," fluisterde mirela ademloos. Ze stak een hand in haar zak. Het klimaat daar wat zo anders. Ze had het benauwd en koud op hetzelfde moment, wat nogal lastig was. Even had ze spijt dat ze geen andere kleren had meegenomen, maar het zou wel goed komen. Gewoon overal een vest of hoodie over aan doen. Haar blote buik voelde toch ergens vrij koud en ze trok haar jacket er maar weer overheen. "Of ben je hier niet om vrienden te maken," vroeg Mirela met een schuin hoofd, zich afvragen of de jongen überhaupt wel wilde praten.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Djozie Navaaio Jones
Voor de jongen kan antwoorden komen er snel meer mensen bij en hoorde ik van alle kanten vragen. Ongeorganiseerde chaos was het hier. Ik leunde wat op mijn koffer en keek geamuseerd naar de bende die ontstond omdat de meesten helemaal overdondert waren door dit gezelschap. Ik hoorde allemaal namen, maar dat zou echt nog wel even duren voor ik ze kende, als ik de moeite al zou doen om ze te onthouden. Waarschijnlijk gaf ik ze bijnamen en gaf niets meer om hun echte namen. Ik sprong iets op toen de jongen waartegen ik had gesproken zijn stem iets verhief en zich voorstelde. Daarna keerde hij zich weer tot mij. Een Spanjaard was hij dus. Een beetje pit was altijd wel leuk, want dat zat er vaak niet in bij de noorderlingen. Ja, in tuttige bitches, maar dat was anders. Die waren zelfzuchtig tempramentvol en dat was enorm irritant. Zijn laatste woorden maakten wel duidelijk dat hij gelukkig niets tegen mijn achtergrond had. Dat was mooi, want anders zou hij nog flink wat van mijn pit te zien krijgen. Ik leek dan niet veel, ik kon best een hele felle tante zijn als je de verkeerde knoppen in drukte. Zijn laatste woorden en knipoog zorgden ervoor dat ik mijn wenkbrauwen semi-beledigd optrok. "Als je dit al fel vind, heb je nog nooit fel gezien, Bucky." zei ik met een scheve glimlach. Tja, door z'n macho gedrag had hij nu al een bijnaam verdient. Nee, ik was de wereld van de jongens niet gewent, maar ik had mijn mondje bij me als het nodig was en ik liet me echt niet zomaar inpakken door een Spaanse macho. Tja, andere normen en waarden leken soms wat vreemd voor anderen en ondanks dat ik waarschijnlijk preutser was dan iedereen hier op sommige vlakken, was ik dat zeker niet op anderen. Datzelfde gold voor de mate van mijn geloof en alle andere aspecten van mijn leven. Ja, ik was een gewone meid, maar net wat anders dan de rest, en ik was er meer dan trots op.

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 16:18 ]

---

Bowties were never Cooler

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 16:30 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

{Omg, ik moet onmiddellijk gaan bijlezen! ;p MT dus (;}

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 16:19 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Mirela Agatha Costa 
Chris, zo heette de mysterieuze jongen dus. Hij zag er niet heel erg aardig uit, maar Mirela liet zich daardoor niet tegen houden. Chris had een Russisch accent, sterk, duidelijk, daarom wat het ook vrij onnodig voor hem om aan te geven dat hij uit Rusland kwam. "Ik heb nog andere kleren mee, vesten, hoodies, maar ik kom uit een land waar ik het in ieder geval niet vaak koud vind.," lachte Mirela. "Een land waar anapneo, adem betekend," zei ze zacht en nam nog een hijs van haar sigaret. Fijn dat ze in ieder geval niet de enige wat die rookte. "Met zo'n ongeorganiseerd zooitje kan ik soms een beetje moeilijk ademen," zei ze zacht met een kleine glimlach. Haar jacket kon met gemak dicht en meteen had ze het al een stuk warmer. Misschien dat met een vest ze had zelfs warm zou hebben, vast niet.
Agatha, zo stel ik me meestal voor, Mirela gebruik ik alleen voor formeelheden, " zei ze op duidelijke toon. Ze haatte haar naam. Vooral omdat mensen hem altijd regen haar gebruikte, omdat hij alleen maar geschreeuwd werd met afgunst en minachting."Ik ben hier omdat mijn pa niet wil dat ik eindig als mijn ma," zei Mirela met een schuin hoofd. Dat was de waarheid, de halve waarheid in ieder geval. Ze wist het echter niet zeker of ze ook niet in het kamp zat omdat haar vader van haar af wilde. "Waarom geen vrienden als je hier toch moet zitten?" vroeg Mirela aan Chris. Ze was ergens best benieuwd, deels omdat hij juist zo mysterieus deed en leek. Mirela had een soort van natuurlijke interesse in mysterieuze mensen, vooral omdat ze altijd overal het fijne van wilde weten.

---

We've lived in the shadows for far too long.