Countdown To Love || Speeltopic - Speeltopics

Wat als iedereen ter wereld een strip op hun pols had zitten die zei hoe lang het nog duurde tot je je soulmate zou tegenkomen? Wanneer de teller op 0 staat kom je hem of haar tegen. Je weet niet wie het is, hoe hij of zij heet of hoe hij of zij eruit ziet. Je weet alleen dan op dat moment jullie beide tellers op 0 komen te staan. Het kan gebeuren op ieder moment van de dag. In de bus naar school, tijdens het boodschappen doen of tijdens het uitgaan in je favoriete club.
Deze RPG gaat over een aantal jongeren uit gewone arbeidersgezinnen. Na hun middelbare school hebben deze jongeren geen idee wat ze moeten doen. De meesten werken nu maar in supermarkten of cafe's tot ze weten wat ze met hun leven willen. Hun ouders hebben er wel genoeg van en besluiten ze naar een kamp te sturen om uit te vinden wat ze willen met hun toekomst... Maar wat als ze daar aankomen en meer blijken te vinden dan alleen een carrière plan? Al hun tellers vallen namelijk op 0, maar als ze dat eenmaal ontdekken is het te laat en weten ze niet wie van hun nou eigenlijk elkaar's soulmate is. Het kamp wordt dus niet alleen een kans op een goede baan, maar ook een op ware liefde, maar hoe vogel je uit wie dat is...?


Rollen:
blue]jongen[/blue] / [pink]meisje[/pink
[Naam - Speler - Waar te vinden]



Koppels:



Kamerindeling:



Regels:

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!


Kampschema:

Het begin:
Alle jongeren komen aan op het kamp in de afgelegen bossen aan de voet van het Jotunheimen gebergte in Noorwegen en zijn gezellig wat met elkaar aan het kletsen voor het grote kampgebouw. Op een bord aan de zijkant hangt een lijstje met de kamerindeling en met het kampschema, wat bij het diner in zal gaan. De kamers zijn kleine boomhutjes voorzien van 2 bedden, 1 boven en 1 beneden, een zithoekje en een kleine badkamer. Zo kan de kampstaf ook in de gaten houden of na 10 uur alle jongeren op hun kamers zijn en blijven. De jongeren leren elkaar langzaam beter kennen en alles is leuk... Tot een van de jongeren opmerkt dat zijn of haar teller op 0 staat, waarop de rest ook kijkt en de verwarring toeslaat...[Dit geef ik nog aan]

[ bericht aangepast op 30 aug 2014 - 16:13 ]

---

Bowties were never Cooler

Connor sjokte over het pad naar het kamp. De koffer die hij droeg was zwaar, veel te zwaar en hij baalde ervan dat hij geen trolley had. Het enige voordeel aan het loodzware ding was dat hij het zou kunnen gebruiken als hij met gewicht wilde trainen. Hij keek over het terrein en was best tevreden. Ze zaten echt op een stukje woest land, in Noorwegen, dat bekend stond om haar uitgestrekte bossen en mooie fjorden. Een natuurliefhebber zoals hijzelf kon daar natuurlijk ontzettend van genieten. Met elke stap dichterbij bekroop weer een nieuwe onzekerheid hem en tientallen vragen dwaalden door zijn hoofd. Nog eventjes, beloofde hij zichzelf, nog eventjes en dan worden al je vragen beantwoord.
Hij zag een groepje jongeren samenklonteren voor een mededelingenbord. Tot nu toe waren het drie meisjes en een jongen. Hij vroeg zich af wat voor nationaliteit ze hadden en met welke reden ze hier waren heengekomen.
'Hallo,' groette hij iedereen. Hij kon zijn Ierse accent niet goed verbergen en als hij enthousiast werd viel het nog meer op. 'Hebben jullie er een beetje zin in?'
Met een schuine blik staarde hij naar het mededelingenbord. De kamers waren voor twee personen en eventjes was hij teleurgesteld. Hij had gehoopt op een grote slaapzaal, dat leek hem namelijk erg gezellig. Hij was het gewend om thuis zijn kamer te moeten delen met twee broertjes en hoopte dat de hem nog onbekende Noah een beetje gezellig zou zijn.

---

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

DanielInTheDen schreef:
[Ach, ze kan zelf ook een prima bitch zijn als je het ernaar maakt. Er zit meer pit in het magere scharminkeltje dan Blake voor mogelijk houd. Straks krijg je dus denk ik meelij met jezelf...]

[Blake heeft wel inderdaad iemand nodig die hem op zijn plaats zet. Blake is ondanks dat hij observerend kan zijn nogal oppervlakte en kijkt soms niet verder dan het uiterlijk van iemand dus het gaat me in ieder geval wel amuseren als Djozie tegen hem uitvalt of gaat bitchen.]

---

I'm finally back, Finally after a Year break

- Anastasia 'Anna' Montlin Bake

Met een zucht keek ik door het raam van de mooie limousine die papi voor me had geregeld. Het was toch het monste wat hij kon doen. Hij had me gedwongen om naar dit kamp te gaan. Het ging me zogezegd veel goeds doen. Ik had hem het liefst een glazen glas naar zijn kop toegegooit. Niemand zei tegen me wat ik moest of niet moest doen. Dat kan ok gewoon lekker zelf. Hij had me niet veel informatie gegeven. Na enkele minuten hoorde ik de limousine langzaam vertragen maar ik nam de moeite niet om op te kijken. Het zouden de verschrikkelijkste dagen van mijn leven zijn ! Ik hoorde hoe de chauffeur uit de auto stapte en mijn deur open deed.
'Bedankt', kwam er moeilijk uit mijn mond terecht.
'Moet ik u bagages bij u kamer gaan zetten ?', vroeg de beleefde chauffeur. Ik schudde mijn hoofd. Straks dacht iedereen dat ik niets zelf kon doen. Dan kon ik wel zeker zijn dat ik geen vrienden zou maken ! Zonder hem nog maar iets te geven liep de chauffeur weg en na enkele seconden zag ik zijn auto helemaal niet meer. Ik zuchtte. Ik was nu wel aangekomen in dit verschrikkelijk kamp en kon er niets tegen doen. Een stukje verder zag ik enkele jongeren met elkaar praten. Ik besloot naar hun toe te stappen en deed een hand in mijn lange haren.
'Hoi, ik ben Anastasia maar noem me maar Anna !', zei ik toch wel wat geïrriteerd.

---

~ I have found that if you love life, life will love you back.

Een beetje buiten adem wordt de koffer op een slakkengangetje door mij voorgetrokken. De modderige bosgrond is onstabiel en ik moet goed uitkijken of ik hem niet laat vallen. Bruine lokken haar vallen steeds opnieuw voor mijn ogen en steeds opnieuw veeg ik ze weer weg met de rug van mijn bezweten hand. Ik moet bekennen dat ik nou niet de beste persoon ben om haar eigen koffer te trekken. Ik zou graag iemand gehad hebben die dat voor me deed. Niet uit arrogantie, maar gewoon omdat ik anders nog gewond raak. Hoe groot mijn probleem met de koffer dan ook is, dat betekent niet dat mijn zintuigen ineens zijn uitgeschakeld. Mijn neus zit vol met de geuren van bomen en groen, waar ik altijd al zo van heb gehouden. Vele bomen reiken ver boven mezelf uit en de blaadjes ervan hoor je zelfs als de wind ertegen aan blaast. Ineens besef ik me dat dit alles is wat ik ooit heb gewild, en toch ook alles wat ik nooit heb gewild. Ja, het is hier mooier dan ik ooit had durven dromen, maar ik zal niet alleen zijn. Laat dat nou de precieze reden zijn dat mijn ouders me helemaal hierheen hebben gestuurd vanuit Duitsland. De eerste keer dat ze dat zeiden dat ik serieus dat ze een grapje maakten, maar nu weet ik dat dit allesbehalve een grapje is. Hoe meer ik het kamp nader, hoe beter ik de kriebels in mijn buik kan voelen. Mijn keel voelt droog aan en vele gedachten spoken door mijn hoofd. Ik ben nou eenmaal niet zo'n goed gezeldschap mens. Ik ben liever alleen. Ik hou van mijn ouders, maar mijn woede voor hun en hun beslissing groeit nu met de seconde. Als ik nieuwe mensen ontmoet weet ik vaak niet wat ik moet zeggen en ik zie niet in waarom dat deze keer anders zou zijn. Ondertussen krijg ik steeds meer het idee dat het pad bijna ophoud, wat op een begeven moment ook zo is. Met een laatste ruk aan mijn koffer komt die naast mij tot stilstand, zodat ik even alles kan observeren. Het is nog mooier dan ik had gedacht en even valt mijn mond open van verbazing. Toch is die verbazing al snel over, als ik een aantal anderen in het zicht krijg. Ik snap wel dat ik kennis moet maken, maar erg veel zin heb ik er niet in. Zo rustig en beheerst mogelijk, loop ik op ze af met een glimlach op mijn mond. Mensen houden van glimlachen, ik zelf ook. Ik doe een poging om mijn koffer in bedwang te houden, wat ook beter lukt dan ik had gedacht. Zodra ik bij het groepje aankom besluit ik mezelf maar voor te stellen. Dat lijkt me het beste om te doen, aangezien ik niets anders weet.
"Hoi." Zei ik, nog steeds glimlachend. "Ik ben Ellison."

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 8:16 ]

Mirela Agatha Costa
Mirela bekeek het meisje dat wat koken aanlopen even. Vrij normaal, leek wel aardig. Mirela had alleen haar naam niet gehoord, of had ze die niet gezegd? "Uhu, niet geheel vrijwillig," zei Mirela terwijl ze nog een trek van haar sigaret nam. Er kwam een jongen aan lopen die de moeite niet nam om zichzelf voor te stellen. Een ander meisje deed dat achter wel. Dooie kwam blijkbaar bij Mirela en het andere meisje zitten. Mirela dacht even na en aarzelde voor ze zichzelf voorstelde. "Aangenaam, Agatha," stelde ze zichzelf met een glimlach voor. Agatha was haar tweede naam, maar bijna iedereen kende haar zo en niet anders. Er was maar 1 iemand die ze ooit haar eerste naam had verteld en daar had ze spijt van. Niet veel later kwam er nog een jongen bij het gezelschap, die ook de moeite niet nam om zichzelf voor te stellen. En nog een meisje, die wel even meldde dat ze Ellison heette. Ellison, Mirela's kamer genoot. Mirela draaide haar hoofd naar Ellison.
"Dan ben jij mijn kamer genoot. Aangenaam Agatha. Op het boord staat Mirela, maar dat ik denk ik een fout van mijn pa, " zei ik, duidelijk met een toon in mijn stem dat hoe erg ik het ook waardeerde, ik geen verdere vragen hoefde.
Daarna draaide ze haar hoofd terug naar een jongen met een strakke kaaklijn, bruine haren en dikke wenkbrauwen. "En nee, sorry, ik heb er weinig zin in, maar jullie lijken me allemaal wel aardig, wat dit kamp al minder erg maakt," sprak Mirela vrij. Ze had altijd al de neiging om gewoon te zeggen wat ze dacht.

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 8:39 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

Keon Dan Rankin

11 uur en 50 minuten. Zo lang duurt mijn vliegreis. Dit is echt veel te lang en ik verveel me te pletter. Ik heb drie films gekeken, geprobeerd om met de Noren naast me te communiceren, wat gegeten, puzzels gemaakt en geprobeerd te slapen. Nog steeds moesten we minstens een uur vliegen.
Ik sta op. Ik wil even lopen en daarbij moet ik ook nodig plassen. Ik loop langs de rijen met mensen. De meesten zitten vol met Noren die terug komen van vakantie, maar er zitten ook wat Zuid-Afrikanen bij. Ik ga naar de wc en loop dan even langs een stuardess.
'Hoe lang moeten we nog vliegen?' Vraag ik verveeld.
'Nog een uurtje.' Zegt ze en ze leidt me naar mijn plek. Ondanks dat er geen tijdverschil tussen Noorwegen en Zuid-Afrika zit, weet ik nu al zeker dat ik last heb van een jetlag. Ik plof weer neer tussen de Noren en eindelijk lukt het me om te slapen.
'Beltet må!' Zegt een man tegen zijn vrouw zodra ik wakker word. Ik kijk slaperig om en zie dat iedereen zijn gordel vast doet. Eindelijk. Landen.
Snel klik ik mijn gordel vast en ruim mijn spullen alvast even op.
Na een uur sta ik buiten en ik loop naar de taxi. Een half uur later stap ik naar buiten en kippenvel trekt over mijn armen. Wat is het verrekte koud! Wat is dit voor grap!?
Ik moet nog een stuk lopen en kom dan eindelijk aan bij het kamp. Snel stap ik naar binnen en ga opzoek naar mijn kamer. Zelfs in dit huis is het koud!
Bij een mededelingen bord staan een aantal mensen.
'Uhm... Hallo ik ben Keon.' Zeg ik dan en ik laat mijn blik over de mensen gaan.

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

Even kijk ik afwachtend naar de anderen bij het groepje. Degene die op mij reageerde was een meisje met blonde, lange haren. Al gelijk zie ik dat ze rookt, net zoals mijn neus ruikt dat ze rookt. Daar heb ik opzich niets tegen, alleen ik zou het zelf nooit doen.
"Dan ben jij mijn kamer genoot. Aangenaam Agatha." Zei het meisje die nu een naam had gekregen. Ik glimlach weer. Nu ben ik al lang niet zo ontwetend als eerst. Ik heb zelfs al een kamergenoot en ze lijkt me best wel aardig. Toch kijk ik voor de zekerheid nog even naar het bord. Het eerste wat me opvalt is dat iedereen maar met twee personen op de kamer ligt. Daar ben ik in elk geval erg blij mee. Als ik dan toch bij mensen in de buurt moet zijn, dan maar liever met zo weinig mogelijk. Dan valt mijn oog op mijn eigen naam, maar die is niet gekoppeld met Agatha, maar met ene Mirela. Even frons ik mijn wenkbrauwen, maar voordat ik iets aan Mirela of Agatha kan vragen, zegt ze zelf al iets. "Op het boord staat Mirela, maar dat ik denk ik een fout van mijn pa, " Vervolgd ze zichzelf. Ik knik al snel, al blijf ik de situatie vreemd vinden. Toch besluit ik om maar niet door te vragen. Dan wend Agatha haar blik van mijn af en kijkt een jongen aan. Hij lijkt me wel aardig, en vooral erg vrolijk. Dat is ook waarschijnlijk de reden dat hij me aardig lijkt. "En nee, sorry, ik heb er weinig zin in, maar jullie lijken me allemaal wel aardig, wat dit kamp al minder erg maakt," Zegt ze nogal direct tegen hem. Even schrik ik een beetje van de directheid in haar stem, vooral omdat ik wel met haar op één kamer moet gaan liggen, maar aan de andere kant voel ik me ook een beetje verbonden met haar. Dat zal vast raar klinken, maar goed. Aan haar antwoord te horen zal de jongen wel gevraagd hebben of wij er ook zin in hadden. Agatha had dat niet, en ik ook niet. Ik voel me al gelijk een stuk beter nu ik weet dat ik hier niet als enige niet wil zijn. Ik twijfel even of ik ook iets moet zeggen.
'Uhm... Hallo ik ben Keon.' Hoor ik dan ineens achter me. Vluchtig draai ik me om, waar ik een jongen in het zicht krijg. Het eerste wat me opvalt is dat hij donker is. Ik zie niet zo vaak donkere mensen, aangezien mijn gehele woonplaats zo wit is als het maar zijn kan. Ook heeft hij kort haar, wat hem eigenlijk wel knap staat. Opeens voel ik me gedwongen om mezelf ook voor te stellen tegenover hem. Dadelijk gaat iedereen nog denken dat ik maar saai ben, wat ik eigenlijk ook ben. Dat hoeft niet iedereen te weten.
"Hoi, ik ben Ellison." Zeg ik dan. 'Waar kom jij vandaan? En de rest van jullie?'

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 18:42 ]

Noah Samuel David Whinter

Ik had niet gedacht dat die vliegreis van Darwin zo lang was. Mijn ouders wilde me eerst tegenhouden, want ze waren bang dat Hij niet zou ondersteunen. De dag voor de reis had ik de hele avond in gebed naar god gevraagd dat hij me de vliegreis zou sparen.
Nu zat ik achterin bij een van mijnfamilieleden. De neef en vrouw van mijn vaderskant. Ze woonde op de grens tussen Zweden en Noorwegen. Ze begonnen te huilen toen ik de gate uit kwam. De auto kwam piepend tot stilstand.
'Veel sterkte, moge god uw bijstaan in deze tijden,' zei ik tegen mijn oom die de portier opende om de stoel naar voren te laten klappen, zodat ik er makkelijk uit kon.
Ik liep naar de kofferbak en haalde daar mijn leren koffer met tas eruit en laat het nog staan.
'Bedank dat u me wilt brengen,' zei ik tegen mijn oom en hij drukt een stevige hand in dat van mij. Ik pak mijn koffers weer en loop in de richting van de poort.
Ik hoopte maar dat niet iedereen hem raar aan zou kijken als hij elke ochtend, middag en avondmaal een gebed uit sprak, maar helaas god zou straffen als hij dat niet zou doen.
Ik liep verder het terrein over en zie wat mensen bij een gebouw staan, waar ik hoopte op een eigen kamer. Ik liep naar de hoofdgebouw en zag dat er al een gemengd groepje stond.
Ik maak een wat ruime bocht om de menigte en kijk op de kampschema en ik was er wel tevreden over, vervolgens kijk ik naar de kamerindeling en jammer genoeg waren ze per twee ingedeeld.
De persoon waar ik een kamer mee deelde moest wel aardig zijn. Aan zijn naam te zien wel. Hij keek om zich heen of hij zijn kamergenoot Connor kon vinden.

---

Vampire + Servant = Servamp

Djozie Navaaio Jones
De andere meisjes stelden zich niet voor, wat ik echt extreem onbeleefd vond. Het is toch niet meer dan normaal om je eigen naam te zeggen als iemand zich voorstelt? Toch draaide ik me al snel om toen ik achter me een lage stem hoorde die blijkbaar wel was opgevoed. Ik glimlachte een beetje, maar toen hij naar mijn afkomst vroeg stond ik direct weer op mijn strepen. "Het woonwagenkamp in Brighton en als je daar problemen mee hebt kan je opsodemieteren." zei ik fel, voor ik me realiseerde dat hij gewoon nieuwsgierig was en het niet aanvallend wad bedoelt. "En jij?" vroeg ik met een duidelijk zachtere toon in mijn stem. Nee, ik ging me niet verontschuldigen voor de trots op mijn afkomst. Dat nooit. Ik gooide mijn vlecht van mijn schouder en hoorde zich steeds meer mensen zich bij ons voegen. De meeste meisjes stelden zich voor, de jongens meestal niet. Al snel was het een warboel van accenten en mensen. Van sommigen wist ik direct dat het niet ging klikken. Dat was wel duidelijk, maar anderen waren wat lastiger in te schatten of leken wel aardig. Maar je wist natuurlijk nooit hoe ze reageerden als ze erachter kwamen dat je van een kamp kwam. Dan werd het vaak direct negatief. Nu stond ik mijn mannetje wel en kon echt wel een bitch zijn als het moest, maar daar werd dit kamp niet gezelliger van. Toch zag ik nu al wel dat we een erg bont gezelschap waren, wat mme wel weer een beetje het gevoel van thuis gaf. Op het kamp was het namelijk ook altijd een bont gezelschap aan mensen die er woonde, of er nou weer families doorreisden of erbij kwamen. Toch was de sfeer hier compleet anders en mij wildvreemd. Het meest deed het me nog denken aan een schoolkamp, maar toch ook weer niet. Ach, ik hoopte gewoon dat het leuk werd en anders kon ik altijd nog terug naar huis gaan en trouwen met de jongen wiens timer al sinds mensenheugenis stilstond. Hij was aardig, misschien niet mijn soulmate, maar zoizo had ik de hoop daarop al grotendeels opgegeven. Intussen had ik me wat afgesloten van de andere gesprekken. Dat leerde je wel met een grote familie als de mijne en op wedstrijddagen eveneens. Dat maakte je leven een stuk minder hectisch, al zou ik zeker ook niet zonder d drukte kunnen leven.

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 10:51 ]

---

Bowties were never Cooler

(-)

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 10:08 ]

[Ze heeft t tegen Blake van de vorige pagina van voor Ellison aankwam]

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 10:01 ]

---

Bowties were never Cooler

(O, haha, ik zal het zo wel even aanpassen.
Edit: aangepast. Ik kon niets anders meer verzinnen dus sorry voor het streepje en het misverstand.)

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 10:09 ]

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 10:24 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

De meeste mensen bleken niet bijster enthousiast, merkte hij op uit de reacties. Hij vroeg zich af of hij de enige was die er wel zin in had.
'Mij lijkt het wel leuk,' zei hij.
Daarna keek hij ietwat verbaasd naar het schouwspel dat zich voor zijn neus afspeelde. In een aantal minuten was het aantal jongeren voor het bord verdubbeld en de spanning nam iets toe. Hij vroeg zich af waar de kampleiding was en waarom die hen niet opving. Ze leken wel aan hun lot overgelaten.
Hij luisterde naar het gesprek tussen Djozie en een andere jongen, dat ging over afkomst. Djozie gaf nijdig antwoord en Connor had ontzag voor haar. Ze leek hem een pittig meisje, al zag ze eruit als een popje. Haar rode haar leek te vlammen in het zachte zonlicht en hij vroeg zich af of de rode gloed over zijn eigen haar ook te zien viel in dit licht. Hij had er altijd al een hekel aan gehad, hij wilde namelijk in niets op zijn vader lijken. Het rode haar stond Djozie wel heel goed en Connor vond haar een mooi meisje. Het viel hem trouwens sowieso op dat alle meisjes die er tot nu toe stonden behoorlijk knappe meisjes waren en hij bedacht dat hij het veel slechter had kunnen treffen.
Hij bedacht dat hij was vergeten zich voor te stellen en besloot het alsnog te doen. 'Ik ben Connor Fitzgerald.' Hij keek even om zich heen, om te zien of een van nieuw gearriveerde jongens op zijn naam reageerde, want dan zou waarschijnlijk zijn kamergenoot zijn.

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 10:17 ]

---

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Tobias Kyle Perking
Tobias deed zijn best om wakker te blijven in de auto. Hij had al nachten niet geslapen en wist niet meer zeker wat links was en wat rechts was. Eenmaal bij het kamp sleepte hij zichzelf de auto uit en kreeg hij zijn spullen aangereikt van zijn tante. "veel plezier, veel plezier!" zei ze enthousiast en ik knikte even. Tobias gooide de weekendtas over zijn schouder en hield de rugzak in zijn hand. Hij liep richting een groot gebouw waar een groepje jongeren onder zat. Dat moesten de mensen zijn waarmee hij op dit kamp zat. "Hey, aangenaam, Tobias," zei hij met een scheve glimlach. Tobias wist niet zeker hoe de groep op hem zou reageren, maar er zaten grote verschillen in hoe de mensen eruit zagen. "uit Liverpool, wat dus niet zo bijzonder is," vervolgde hij. Hij vond zichzelf niet zo speciaal, gewoon nog een Britse jongen die dacht leuk te zijn en iets te kunne bereiken. Nja, hij zat eigenlijk wel goed bij de supermarkt, maar hij moest misschien wel in iets gaan doen met zijn leven. Niet dat hij daar veel zin in had. Hij zette zijn weekendtas neer en trok zijn vest even goed. Hij had het niet zo zeer koud, het was meer dat hij zich zoveel ouder voelde dan de rest. "Mag ik vragen wat de gemiddelde leeftijd hier is?"

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 11:08 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.